De nieuwtestamentische

Gemeente

Jezus Christus was de schepper, de Heer, de God van het Oude Testament. En Hij is de levende Christus van het Nieuwe Testament. Hij stierf aan het kruis op de 14^e van de eerste maand van Gods kalender in het jaar 30 na Christus, op de dag dat het Pascha gehouden wordt.

Hij is de stichter en leider van Gods Gemeente. In deze publicatie kunt u lezen wat de eerste leiders van Gods Gemeente meemaakten en over het leven en de brieven van de apostel Paulus. Verder over de geschiedenis van Gods Gemeente en wat er geprofeteerd is over de nabije toekomst.

DE HEILIGE GEEST

Wanneer werd de nieuwtestamentische Gemeente opgericht? Was dat met de dood van Christus? Het antwoord is nee.

Het boek Handelingen in uw Bijbel beschrijft de oprichting van de nieuwtestamentische Gemeente. De indrukwekkende gebeurtenis die leidde tot de oprichting van de Gemeente vond plaats op het Pinksterfeest in het jaar 30 n. Chr. De discipelen van Jezus ontvingen de heilige geest op die dag.

Om te begrijpen waarom deze heilige geest zo belangrijk was voor de oprichting van de Gemeente moeten we eerst iets leren over hoe het menselijk verstand werkt.

Wat geeft de mens intellect – de mogelijkheid om te denken en te redeneren? Fysiek gezien is er nauwelijks verschil tussen de hersenen van een mens en dat van een dier. Toch heeft de mens de mogelijkheid te denken en te redeneren terwijl een dier dat niet heeft. Hoe kan dat?

De wetenschap heeft geen antwoord op deze vraag. Wetenschappers hebben de hersenen van enkele grotere zoogdieren vergeleken met die van de mens en vonden hele kleine verschillen. Hoewel de meeste wetenschappers het niet zullen toegeven, moet het verschil wel zitten in een niet-fysiek ingrediënt.

Wat zegt de Bijbel over dit bijzondere ingrediënt?

Job 32:8  Voorwaar, het is de geest in de stervelingen en de adem des Almachtigen, die hun inzicht geeft.

God plaatst bij de geboorte dit speciale geestelijke ingrediënt in een mens. Deze ’menselijke geest’ oftewel het menselijk verstand, geeft de hersenen de mogelijkheid om na te denken en te redeneren. De mens is geschapen naar het beeld van God en heeft fysiek gezien een verstand dat lijkt op dat van God.

Met dit verstand in een mens is hij in staat te denken en te redeneren zoals God. Maar de mens is beperkt tot de fysieke dingen, het menselijk verstand kan geestelijke dingen van God niet begrijpen. Daar is nog een ander ingrediënt voor nodig.

Wat is dat andere ingrediënt?

1 Corinthiërs 2:11  Wie toch onder de mensen weet, wat in een mens is, dan des mensen eigen geest, die in hem is? Zo weet ook niemand, wat in God is, dan de Geest Gods.

Dus de geest van God, oftewel de heilige geest, is het missende ingrediënt in een mens dat het mogelijk maakt de geestelijke dingen van God te begrijpen.

Gedurende de tijd van het Oude Testament en ook tijdens het leven van Christus was de heilige geest nog niet beschikbaar zoals dat vandaag de dag is. Nu is het voor iedereen die God roept, mogelijk, verwekt te worden in het Gezin van God door de heilige geest. Gods geest in combinatie met het verstand van een mens zorgt ervoor dat die mens de weg van God begrijpt en het ook mogelijk maakt ernaar te leven. De heilige geest werd gegeven aan de discipelen op de Pinksterdag na de dood van Christus. Dit was het begin van de nieuwtestamentische Gemeente.

GEESTELIJKE VERWEKKING EN GEBOORTE

Jezus sprak over de heilige geest tijdens zijn gesprek met Nikodemus. Nikodemus was een Farizeeër, hij was iemand van aanzien onder de Joden. Hij kwam ’s nachts bij Jezus, uit angst dat de andere Farizeeërs hem zouden zien. Lees in Johannes 3:1-9 het verhaal van Nikodemus.

De eerste woorden van Jezus kon Nikodemus niet vatten. ”Tenzij iemand wederom geboren wordt, kan hij het Koninkrijk Gods niet zien.” Nikodemus begreep het niet, hoe kon iemand nou nog een keer geboren worden? ”Hoe kan een mens geboren worden, als hij oud is? Kan hij dan voor de tweede maal in de moederschoot ingaan en geboren worden?” vroeg Nikodemus Hem.

Maar Jezus had het over een geestelijke geboorte. Een geboorte in het geestelijke gezin van God, wanneer hij geest zal worden in het Koninkrijk van God. De vergelijking met de fysieke geboorte maakt het wat duidelijker.

Om geboren te worden moet iemand eerst verwekt worden door zijn vader. Zo is het ook met de geestelijke geboorte, iemand moet eerst geestelijk verwekt worden door God, de geestelijke Vader.

Bij de geestelijke verwekking wordt Gods geest in een mens geplant. Dit geeft een nieuw geestelijk leven, een nieuwe schepping. Maar deze nieuwe schepping – een christen – is slechts verwekt. Hij is nog niet geboren. Net zoals een menselijk embryo moet groeien in de baarmoeder van zijn of haar moeder, moet een christen groeien en goddelijk karakter ontwikkelen voordat hij geboren kan worden in Gods gezin.

Soms kan een voorbeeld uit de natuur ons helpen om iets beter te begrijpen, laten we daarom eens kijken naar een rups. Voordat een rups een vlinder wordt, ondergaat hij een aantal veranderingen. We kennen de verschillende stadia: ei, rups, pop en vlinder. Onder de juiste omstandigheden en met het goede voedsel komt uit het eitje een rupsje. De rups groeit en verpopt zich. Uit deze pop komt uiteindelijk een prachtige vlinder.

Op een soortgelijke manier moet ook een mens een aantal veranderingen ondergaan voordat hij een geestelijk wezen kan worden. Maar hiervoor is wel het juiste geestelijke voedsel nodig om deze veranderingen te laten plaatsvinden. Door de doop kan een mens Gods heilige geest ontvangen waarna het geestelijke groeiproces kan beginnen totdat hij uiteindelijk in Gods Gezin geboren kan worden.

HET BEGIN VAN GODS PLAN

Het ontvangen van Gods heilige geest is een geestelijke verwekking. We gaan nu terug naar een historische gebeurtenis die plaatsvond met Pinksteren, zondag 28 mei in het jaar 30 n.Chr. Maar laten we voordat we daar naartoe gaan nog eens naar Gods feesten kijken, te beginnen met het Pascha.

Het Pascha is het eerste feest van de zeven feesten die het plan van God uitbeelden. Vrijwel iedereen in deze wereld heeft Gods heilige feesten verworpen of kent ze niet. Als wij, net zoals de rest van de wereld, Gods heilige feesten vergeten, dan zullen we ook Gods plan met de mensheid uit het oog verliezen. Dan vergeten we ook het doel van ons leven hier op aarde. Wij kunnen weten waarom we geboren zijn hier op aarde en wat ons doel is, door de feesten van God te houden en hun betekenis te begrijpen. Zo kunnen we ook begrijpen wat het verschil is tussen de nieuwtestamentische christelijke Gemeente en Gods volk van het Oude Testament. Het Pascha herinnert ons eraan dat Christus, de Zoon van God, gestorven is als offer voor onze zonden. Volgens 1 Corinthiërs 5:7 is Christus ons Paschalam.

Jezus leefde een onberispelijk leven, een leven zonder zonde. Hij heeft dat zondeloze leven gegeven als offer voor onze zonden. Waarom moest Hij zijn leven geven voor ons.

Romeinen 3:23  Want allen hebben gezondigd en derven [= missen, mislopen] de heerlijkheid Gods.

Precies! We hebben allemaal gezondigd. Wat is het gevolg van die zonden?

Romeinen 6:23  Want het loon, dat de zonde geeft, is de dood.

Door de zonden die we hebben begaan, verdienen we het loon van de eeuwige dood. Als Christus niet zijn volmaakte leven had gegeven voor ons dan zouden we allen voor eeuwig sterven, zonder een kans om ooit weer te leven. Jezus is ons Paschalam dat is geofferd voor ons, zodat wij het eeuwige leven kunnen verkrijgen.

Het Pascha begon in Egypte als onderdeel van de tiende plaag die God over Egypte deed komen. Het volledige verslag van de instelling van het Pascha en de Dagen der Ongezuurde Broden is te vinden in Exodus 12:1-28.

De Israëlieten moesten een eenjarig gaaf mannelijk stuk kleinvee (een lam of een geitenbok) nemen om te offeren (Exodus 12:5). Het moest een gaaf (zonder mankementen) lam zijn omdat het Christus’ leven voorstelde dat perfect en zonder zonde was. Zij moesten het lam slachten voor zonsondergang en eten in de avondschemering na zonsondergang op de veertiende dag van de eerste maand. Zij moesten het haastig eten en voorbereid zijn te vertrekken. Het lam beeldde Christus uit.

De Israëlieten moesten het Pascha vieren als een herdenking, zoals een jaarlijkse gedenkdag. God wil dat de betekenis van het Pascha van generatie op generatie wordt doorgegeven. Wat moesten de ouders hun kinderen vertellen wanneer zij naar de betekenis van het Pascha vroegen (Exodus 12:26-27)?

Exodus 12:26  En wanneer uw zonen tot u zeggen: Wat betekent deze dienst van u, 27  dan zult gij zeggen: Het is een Paas[Pascha]offer voor de HERE, die in Egypte aan de huizen der Israëlieten voorbijging, toen Hij de Egyptenaren sloeg, maar onze huizen spaarde. Toen knielde het volk en boog zich neer.

Ook de eerstgeborenen onder de dieren waren daarbij inbegrepen (Exodus 12:29). Als God zegt alle eerstgeborenen dan meent Hij wat Hij zegt.

Exodus 11:5  Dan zal iedere eerstgeborene in het land Egypte sterven, van de eerstgeborene van Farao, die op zijn troon zou zitten, tot de eerstgeborene van de slavin achter de handmolen, ook alle eerstgeborenen van het vee.

Later vatte Mozes Gods feesten samen in het boek Leviticus. In hoofdstuk 23, vers 1 t/m 4 worden alle feesten inclusief de wekelijkse sabbat uitgeroepen als heilige samenkomsten. Het Pascha wordt gehouden op de veertiende dag van de eerste maand (Leviticus 23:5). Zij die een ware christen willen worden, aanvaarden het Pascha-offer en beginnen vervolgens met het wegdoen van de zonden uit hun leven. Dit wegdoen van de zonden wordt uitgebeeld door het volgende feest, het Feest van Ongezuurde Broden. In Leviticus 23:6-8 kunnen we lezen hoe we dit feest moeten houden. Lees ook 1 Corinthiërs 5:7-8.

1 Corinthiërs 5:7  Doet het oude zuurdeeg weg, opdat gij een vers deeg moogt zijn; gij zijt immers ongezuurd. Want ook ons paaslam is geslacht: Christus. 8  Laten wij derhalve feest vieren [het feest van de dagen van Ongezuurde Broden], niet met oud zuurdeeg, noch met zuurdeeg van slechtheid en boosheid, maar met het ongezuurde brood van reinheid en waarheid.

Zuurdeeg is een symbool van zonde. Het feest duurt zeven dagen. Zeven is Gods getal van volmaaktheid, compleetheid. Dit betekent dat we er dagelijks naar moeten streven een volmaakt zondeloos leven te leiden. Dat is een lastig proces, het is voor een mens zelfs onmogelijk. Maar, zoals we later zullen zien, heeft God een oplossing zodat het voor een mens toch mogelijk is alle zonden te overwinnen.

De volgende stap in Gods grote plan wordt uitgebeeld door het Pinksterfeest, ook wel het Feest der Eerstelingen genoemd. Voor een ware christen heeft Pinksteren een grote betekenis. Als we het Pinksterfeest bestuderen zullen we zien dat deze dag meer betekenissen heeft. We richten ons nu op een belangrijke betekenis van deze dag: het ontvangen van de heilige geest door Christus’ discipelen, wat het begin was van de nieuwtestamentische Gemeente.

DE ONTVANGST VAN DE HEILIGE GEEST

De agrarische oogsten zijn een type van de geestelijke oogsten. Met de terugkomst van Christus vindt de oogst van de ’eerstelingen’ plaats, uitgebeeld door de voorjaarsoogst (2 Thess. 2:13; Jak. 1:18; Openb. 14:4; Luk. 12:32). Daarna begint de grote ’najaarsoogst’.

Jezus beloofde zijn discipelen de heilige geest voordat Hij stierf.

Johannes 14:16  En Ik zal de Vader bidden en Hij zal u een andere Trooster geven om tot in eeuwigheid bij u te zijn.

Vers 26 vertelt ons wat de Trooster is.

Vers 26  maar de Trooster, de Heilige Geest, die de Vader zenden zal in mijn naam, die zal u alles leren en u te binnen brengen al wat Ik u gezegd heb.

Hoe ontvingen de discipelen de heilige geest? Nadat Jezus weer opgestaan was verscheen Hij veertig dagen aan zijn discipelen die bijeen waren. Voordat Hij naar zijn Vader terugging zei Hij hun Jeruzalem niet te verlaten maar daar te wachten op ”de belofte van de Vader”, die hun gegeven was in Johannes 14. Dus bleven de discipelen in Jeruzalem bijeen in gebed (Handelingen 1:3-4, 9, 14).

Tien dagen later was het Pinksteren, zondag 28 mei in het jaar 30 n. Chr.

Handelingen 2:1  En toen de Pinksterdag aanbrak, waren allen tezamen bijeen. 2  En eensklaps kwam er uit de hemel een geluid als van een geweldige windvlaag en vulde het gehele huis, waar zij gezeten waren; 3  en er vertoonden zich aan hen tongen als van vuur, die zich verdeelden, en het zette zich op ieder van hen; 4  en zij werden allen vervuld met de heilige Geest en begonnen met andere tongen te spreken, zoals de Geest het hun gaf uit te spreken.

De ontvangst van de heilige geest was het gevolg van onder meer gehoorzaamheid. Jezus had hun gezegd in Jeruzalem te blijven totdat zij de heilige geest zouden ontvangen (Handelingen 1:4). Als zij niet hadden gehoorzaamd, maar Jeruzalem hadden verlaten en daar niet het Pinksterfeest hadden gehouden, dan zouden zij ook de heilige geest niet ontvangen hebben.

Tijdens deze eerste uitstorting van de heilige geest en het begin van de nieuwtestamentische Gemeente vertoonden zich tongen als van vuur die zich op iedere discipel zette en hen vervulde met de heilige geest. Doordat zij in andere tongen begonnen te spreken, dat wil zeggen in andere talen, konden de in Jeruzalem aanwezige buitenlandse Joden verstaan wat de discipelen spraken in hun eigen taal (vers 5-6).

Petrus, die net Gods geest had ontvangen en dus verwekt was door God, gaf een door God geïnspireerde toespraak. Hij legde de eerste twee stappen uit die nodig zijn voor het ontvangen van de heilige geest: bekeren en dopen. Er werden ongeveer 3000 mensen gedoopt vanwege de indrukwekkende gebeurtenissen die dag toen zij de uitleg van Petrus hadden gehoord. (Handelingen 2:38-41).

STAP ÉÉN - BEKERING

De eerste stap om Gods heilige geest te ontvangen is berouw en bekering. Wij moeten beseffen dat we gezondigd hebben en daar oprecht berouw van hebben. Daarna moeten we ons bekeren van die zonden, dat wil zeggen onze totale levenswijze veranderen en stoppen met zondigen. Vinden we het moeilijk om te zeggen ”het spijt me”, ”ik ben fout geweest” of ”het is mijn schuld”? Leerde Christus ons bekering? Het antwoord is: ’Ja’. In Lukas 24:47 zegt Christus dat bekering gepredikt moest worden onder alle volken. Waarom?

Lukas 13:3  … als gij u niet bekeert, zult gij allen evenzo omkomen.

STAP TWEE – DE DOOP

De tweede stap, als voorwaarde voor het ontvangen van de heilige geest die Petrus noemde, was de doop (Handelingen 2:38). De betekenis van het woord dopen is ’onderdompelen’, onderdompelen in iets zodat het totaal bedekt wordt. De doop symboliseert het afwassen van de zonde en het begraven van de ’oude’ mens die in zonde leefde.

Handelingen 22:16  En nu, wat aarzelt gij nog? Sta op, laat u dopen en uw zonden afwassen, onder aanroeping van zijn naam.

Romeinen 6:4  Wij zijn dan met Hem begraven door de doop in de dood, opdat, gelijk Christus uit de doden opgewekt is door de majesteit des Vaders, zo ook wij in nieuwheid des levens zouden wandelen.

Het opkomen uit het water symboliseert een nieuwe tot geestelijk leven opgewekte mens, die nu verlost van de zonde en de doodstraf, de weg van God gaat, een weg zonder zonde.

Johannes doopte in de woestijn. Waarom predikte Johannes de doop van bekering (Markus 1:4)?

Markus 1:4  geschiedde het, dat Johannes doopte in de woestijn en de doop der bekering tot vergeving van zonden predikte.

De mensen die door Johannes de Doper werden gedoopt, werden hun zonden vergeven, maar zij ontvingen niet de heilige geest. Een mens heeft Gods heilige geest nodig om de verleidingen en invloeden van de wereld en Satan te overwinnen. De heilige geest kwam pas beschikbaar na de dood en opstanding van Christus (op die wonderlijke Pinksterdag). De heilige geest ontbrak dus aan de doop van Johannes.

Johannes was gezonden om kennis te geven over redding. Zijn taak was om een volk voor te bereiden, bekeerde en gelovige mensen voor Christus die spoedig zou komen om zijn Werk te beginnen.

De doop van Johannes was niet voldoende.

Handelingen 19:1  En terwijl Apollos te Korinte was, geschiedde het, dat Paulus, na door de bovenlanden gereisd te zijn, te Efeze kwam, en daar enige discipelen vond. 2  En hij zeide tot hen: Hebt gij de Heilige Geest ontvangen, toen gij tot het geloof kwaamt? Doch zij zeiden tot hem: Wij hebben zelfs niet gehoord, dat er een Heilige Geest is. 3  En hij zeide tot hen: Waarin zijt gij dan gedoopt? En zij zeiden: In de doop van Johannes. 4  Maar Paulus zeide: Johannes doopte een doop van bekering en zeide tot het volk, dat zij moesten geloven in Hem, die na hem kwam, dat is in Jezus. 5  En toen zij dit hoorden, lieten zij zich dopen in de naam van de Here Jezus. 6  En toen Paulus hun de handen oplegde, kwam de Heilige Geest over hen, en zij spraken in tongen en profeteerden.

De mensen die gedoopt waren door Johannes moesten zich opnieuw laten dopen in de naam van Jezus Christus. De heilige geest was niet beschikbaar voordat deze werd uitgestort op de Pinksterdag die volgde op Christus' dood (Handelingen 2:1-4).

STAP DRIE – DE HANDOPLEGGING

De derde stap voor het ontvangen van de heilige geest is de handoplegging.

Hebreeën 6:2  van een leer van dopen en van oplegging der handen, van opstanding der doden en van een eeuwig oordeel.

Paulus noemt hier de handoplegging als één van de fundamentele doctrines van de Gemeente.

De handen opleggen gebeurt ook als een oudste of een diaken wordt geordineerd of een oudste iemand zalft die ziek is. Hij plaatste dan zijn handen op het hoofd en bidt of God de zonden wil vergeven en hem of haar weer beter wil maken. Op diezelfde manier moeten ook de handen opgelegd worden om de heilige geest te ontvangen na de doop.

In de verzen die we hebben gelezen over het opnieuw laten dopen (Handelingen 19:1-6) zagen we dat de handoplegging noodzakelijk was voor het ontvangen van de heilige geest. Er zijn dus drie stappen nodig: bekering, de doop en de handoplegging door een van Gods dienaren met het daarbij behorende gebed.

GEBRUIK VAN DE HEILIGE GEEST

Het hebben van de heilige geest maakte een groot verschil in het leven van de discipelen. We lezen bijvoorbeeld in Handelingen 2:4 dat zij spraken in ’tongen’ of vreemde talen nadat zij de heilige geest hadden ontvangen. Lees het grote wonder dat Petrus en Johannes verrichten.

Handelingen 3:1  Petrus nu en Johannes gingen op naar de tempel tegen het uur des gebeds, dat is het negende. 2  En een man, die verlamd was van de schoot zijner moeder aan, zodat hij gedragen moest worden, zetten zij dagelijks bij de poort van de tempel, genaamd de Schone, om een aalmoes te vragen van de tempelgangers. 3  Toen deze zag, dat Petrus en Johannes de tempel zouden binnengaan, verzocht hij om een aalmoes. 4  En Petrus zag hem scherp aan, met Johannes, en zeide: Zie naar ons. 5  En hij hield zijn blik op hen gevestigd in de verwachting iets van hen te ontvangen. 6  Maar Petrus zeide: Zilver en goud bezit ik niet, maar wat ik heb geef ik u; in de naam van Jezus Christus, de Nazoreeër: Wandel! 7  En hij greep hem bij de rechterhand en richtte hem op, en terstond werden zijn voeten en enkels stevig, 8  en hij sprong op en stond en liep heen en weer en hij ging met hen de tempel binnen, lopende en springende en God lovende. 9  En al het volk zag hem lopen en God loven; 10  en men herkende hem als degene, die om een aalmoes gezeten had aan de Schone Poort van de tempel; en zij werden met verbazing en ontzetting vervuld, over wat met hem gebeurd was.

Gods heilige geest zorgde ervoor dat de eerste leiders in Gods gemeente vele wonderen verrichtten. Lees ook de wonderen in Handelingen 5:1-11; Handelingen 5:17-25; Handelingen 13:6-12; Handelingen 28:1-6.

Er zijn nog veel meer voorbeelden te vinden in Handelingen over de kracht van de heilige geest. Een interessant verslag is dat van Stefanus in Handelingen 6.

STEFANUS

Stefanus was één van de eerste diakenen in Gods Gemeente. In Handelingen 6:1-6 lezen we over de aanstelling van de eerste zeven diakenen. Stefanus was een man vol van geloof en de heilige geest (vers 5). Deze zeven mannen werden voor de apostelen gebracht, ”die, na gebeden te hebben, hun de handen oplegden” (vers 6).

Dit is een voorbeeld van handoplegging. Stefanus liet de heilige geest in hem werken.

Vers 8  Stefanus, vol van genade en kracht, deed wonderen en grote tekenen onder het volk.

Stefanus was in staat wonderen te verrichten tijdens het doen van Gods werk, hoewel hij geen oudste was. Zo is het ook vandaag, je hoeft geen oudste te zijn in Gods Gemeente om hulp te krijgen van de heilige geest om Gods wegen te volgen.

Sterker nog, je hoeft niet eens volwassen te zijn om rechtvaardig voor God te leven en zijn wegen te zoeken. Lees 1 Samuël 16:7-13. David was nog een jongen, geen volwassen man, toen God hem riep. We zijn geneigd te kijken en te oordelen naar iemands uiterlijk, iemands verstand of fysieke kwaliteiten. Maar wat vindt God belangrijk?

1 Samuël 16:7  Doch de HERE zeide tot Samuël: Let niet op zijn voorkomen noch op zijn rijzige gestalte, want Ik heb hem [Saul] verworpen. Het komt immers niet aan op wat de mens ziet; de mens toch ziet aan wat voor ogen is, maar de HERE ziet het hart aan.

God kijkt naar onze houding en naar ons hart. Zelfs toen David nog maar een jongen was, terwijl hij de kudden hoedde, dacht hij vaak na over Gods wet en hoe hij die in zijn dagelijks leven kon toepassen. Hoe meer wij dat ook doen, des te beter kan God ons gebruiken en met ons werken.

Stefanus gaf zich volledig aan God waardoor God met hem kon werken en door hem wonderen kon verrichten. Maar de gezaghebbers in die tijd voelden zich bedreigd door hem en zij spanden tegen hem samen. Zij sleepten hem voor het Sanhedrin, de Joodse Raad onder leiding van de hogepriester en betaalden mensen om leugens over Stefanus te vertellen. Ze beschuldigden hem van lastering tegen God.

Het zevende hoofdstuk van Handelingen gaat over de verdediging die Stefanus voerde tegen hun valse beschuldigingen. Hij vatte de geschiedenis samen van Gods volk, van Abraham tot en met Jezus. Daarna veroordeelde hij hun voor het doden van Jezus.

Lees het verhaal, het begint in Handelingen 6:9 en eindigt in 7:53. Wat vonden de Joodse leiders van deze toespraak van Stefanus?

Handelingen 7:54  Toen zij dit hoorden, sneed het hun door het hart en zij knersten de tanden tegen hem.

Zij wisten dat Stefanus gelijk had en dat maakte hen boos. Ze sleepten Stefanus de stad uit en stenigden hem.

Stefanus was zo vervuld van Gods heilige geest dat hij zelfs, terwijl hij door de mensen gestenigd werd, op zijn knieën ging en bad tot God. Waar vroeg hij om?

Vers 60  En op de knieën vallende, riep hij met luider stem: Here, reken hun deze zonde niet toe! En met deze woorden ontsliep hij.

De kracht van Stefanus was de heilige geest die in hem werkte.

FILIPPUS

Een andere diaken, die tegelijk met Stefanus geordineerd werd, is Filippus (Handelingen 6:5-6). Toen Stefanus stierf als martelaar (gedood vanwege zijn geloof) was er een man genaamd Saulus die, net als vele anderen, de volgelingen van Christus zwaar vervolgde. De Gemeente werd verstrooid (Handelingen 8:1-4). In die tijd predikte Filippus het evangelie van Christus in verschillende steden. In de stad Samaria bijvoorbeeld luisterden veel mensen naar hem en zij geloofden.

Handelingen 8:6  En toen de scharen Filippus hoorden en tekenen zagen, die hij deed, hielden zij zich eenparig aan hetgeen door hem gezegd werd.

Door Gods heilige geest kon Filippus, een diaken in de Gemeente van God, wonderen verrichten voor de mensen zodat hij hun aandacht trok en daardoor beter het werk kon doen. Voor Filippus was Gods geest een krachtig hulpmiddel dat hij gebruikte om Gods wil te doen.

Later stuurde een engel van God Filippus naar een Ethiopiër die naar Jeruzalem was geweest en op de terugweg in zijn wagen in het boek Jesaja las. Filippus vroeg de man of hij begreep wat hij aan het lezen was (Handelingen 8:26-30).

Handelingen 8:31  En hij zeide: Hoe zou ik dit kunnen, als niet iemand mij de weg wijst? En hij verzocht Filippus in te stappen en naast hem te komen zitten.

Deze Ethiopische minister van financiën had de wijsheid om te begrijpen dat iedereen geestelijke leiding nodig heeft. Dat is een reden waarom we de samenkomsten bezoeken op de sabbat, bijbelstudies volgen en de feesten van God houden – om onderwezen te worden door de mensen die God heeft aangesteld om ons te onderrichten. Omdat Filippus Gods geest bezat kon hij deze man onderwijs geven uit de Bijbel. Later doopte Filippus de man (Handelingen 8:32-38).

Wat gebeurde er met Filippus na het dopen van de man?

Vers 39  En toen zij uit het water gekomen waren, nam de Geest des Heren Filippus weg en de kamerling zag hem niet meer, want hij ging zijn weg met blijdschap.

God bracht Filippus op een bovennatuurlijke wijze naar de stad Asdod. Daar en in andere steden in die regio bracht hij het evangelie.

Filippus was vervuld met Gods geest, hij had de houding en het geloof van Christus zodat hij in staat was de Bijbel te begrijpen en uit te leggen en wonderen te doen. In Handelingen 21:8 wordt Filippus voor het laatst vermeld in de Bijbel. Hij is in de stad Caesarea en is intussen geordineerd tot evangelist.

CORNELIUS

Nog een man die God op een bijzondere manier gebruikte, maar die niet geordineerd was tot oudste, was Cornelius die in de kustplaats Caesarea woonde. We vinden zijn verhaal in Handelingen 10. Cornelius was een Romeinse centurio, dat is een hoofdman over 100 soldaten. Hij was geen Israëliet, maar hij en zijn hele gezin vereerden God. Terwijl hij aan het bidden was verscheen een engel. De engel zei tegen hem dat hij mannen moest sturen om Petrus op te halen uit Joppe (tegenwoordig Jaffa), een dorp ruim 50 km zuidelijker, eveneens aan de kust (Handelingen 10:2-8).

Terwijl de mannen onderweg waren ging Petrus naar het platte dak om te bidden. Petrus kreeg een visioen en zag daarin allerlei onreine dieren. Een stem zei hem deze te slachten en op te eten. Dit gebeurde drie keer (Handelingen 10:9-16).

Veel mensen gebruiken dit vers om aan te tonen dat het toegestaan is om varkensvlees, garnalen en allerlei andere onreine dieren te eten. Maar Petrus was niet zo onverstandig. Hij wist op dat moment niet precies wat er met het visioen bedoeld werd maar hij wist wél dat God hem niet zei de Bijbelse voedselwetten te overtreden. Later bleek dat Petrus het bij het rechte eind had. De betekenis van het visioen was niet het eten van onreine dieren.

Terwijl Petrus nog nadacht over het visioen vertelde een engel hem dat er enkele mannen naar hem op zoek waren en dat hij met hen moest meegaan. Deze mannen waren geen Israëlieten. De Joden in die tijd moesten niets van heidenen hebben. Maar omdat de engel tot Petrus had gesproken ging hij met hen mee naar Caesarea (Handelingen 10:19-24).

Petrus legde Cornelius uit waarom hij gekomen was, want hij begreep nu wat zijn visioen betekende. Vers 28-29: ”Gij weet, hoe het een Jood verboden is zich te voegen bij of te gaan tot een niet-Jood; doch mij heeft God doen zien, dat ik niemand onheilig of onrein mag noemen. Daarom ben ik ook zonder tegenspreken op uw uitnodiging gekomen.”

Er waren op dat moment nog geen heidenen binnen Gods Gemeente. Maar nu wist Petrus dat God ook heidenen riep in zijn Gemeente.

Uit de beschrijving van Cornelius van de gebeurtenissen die leidde tot de ontmoeting met Petrus blijkt de nederige houding van Cornelius. Toen God hem instructies gaf aarzelde hij niet en stelde geen onnodige vragen. Cornelius stuurde onmiddellijk mannen om Petrus te halen toen hij die opdracht had gekregen (Handelingen 10:33). Petrus zei dat hij nu weer bevestigd had gekregen dat God anders oordeelt dan mensen. God zoekt mensen die eerbied voor Hem hebben en die de juiste houding hebben. Hij kijkt daarbij niet naar ras, status of rijkdom. In plaats daarvan kijkt God naar iemands houding.

Handelingen 10:34  En Petrus opende zijn mond en zeide: Inderdaad bemerk ik, dat er bij God geen aanneming des persoons is, 35  maar onder elk volk is wie Hem vereert en gerechtigheid werkt, Hem welgevallig, 36  naar het woord, dat Hij heeft doen brengen aan de kinderen Israëls om vrede te verkondigen door Jezus Christus. Deze is aller Heer.

Lees verder tot en met vers 43.

Deze gebeurtenis maakt deel uit van Gods Meesterplan. Hij heeft Israël als eerste volk geroepen om zijn eerstgeboren kind te zijn in zijn Gezin. Een kleine groep van hen heeft hieraan gehoor gegeven. In het Nieuwe Testament breidt God zijn Gezin uit met mensen uit alle volken. Petrus had deze nieuwe boodschap van God begrepen en ook de mensen die in het huis van Cornelius waren.

Terwijl Petrus met hen sprak, liet God zien dat deze mensen gedoopt moesten worden. Hoe liet God dit zien? Gods heilige geest kwam over deze mensen net zoals dat gebeurd was bij de apostelen op de Pinksterdag na de dood van Christus. De mensen spraken ineens in tongen en loofden God (Handelingen 10:44-46).

Gewoonlijk geeft God zijn geest pas na de doop, maar om hen allen, ook Petrus, nog een extra bekrachtiging te geven dat God de mensen in het huis van Cornelius, dus heidenen, ook aan zijn Gemeente wilde toevoegen, gaf Hij dit teken van de heilige geest al vóór de doop. Petrus gaf toen opdracht hen te dopen.

Sinds de gebeurtenis in het huis van Cornelius weten de apostelen en andere gemeenteleden dat God niet alleen Israëlieten roept maar ook heidenen. God geeft zijn heilige geest aan hen die zijn roeping beantwoorden door bekering en zich te laten dopen. Ze ontvangen dan door handoplegging de heilige geest van God. Na deze stappen zijn zij geestelijk verwekt door God. Daarna moeten ze groeien in geest en het karakter van God ontwikkelen om uiteindelijk geboren te kunnen worden in Gods Gezin bij de terugkomst van Christus.

HET ALTERNATIEVE PLAN VAN SATAN

Of we slagen, hangt af van het goddelijke karakter dat we bouwen tijdens ons leven. God maakte de mens en wees hem een levenswijze gebaseerd op zijn wetten – de weg van geven en samenwerken. Satan heeft geprobeerd de macht van God over te nemen, maar vanzelfsprekend is dat mislukt. Hij weet dat het doel van de schepping van de mens is om geboren te worden in het Gezin van God en dat dat Gezin in gezag boven de engelen zal komen te staan. Dit kan hij met zijn gefrustreerde geest niet accepteren en daarom probeert hij en zijn demonen onophoudelijk Gods Plan met de mens te vernietigen. De mens verleiden tot zonde betekent de vernietiging van de mens. Daarom spoorde hij Eva aan om God ongehoorzaam te zijn door te zeggen dat als zij van de door God verboden vrucht zouden eten zij niet zouden sterven zoals God had gezegd en zij net als God zouden weten wat goed en kwaad is. Sindsdien maken de mensen zelf wel uit wat goed voor hen is. Maar dit was ongehoorzaamheid aan God en dus zonde. En zonde verdient de doodstraf volgens Gods wet, zoals Satan weet.

Satan leerde de mens ook concurrentie in plaats van Gods weg van samenwerking, want Satan weet dat concurrentie afgunst en haat teweegbrengt. Satans weg van concurrentie en begeren is de weg van ’nemen’. Het is een weg waarmee men egoïstisch aan zichzelf denkt en handelt ten koste van anderen. Een manier om er alles aan te doen om datgene te krijgen wat je graag wilt hebben, wat het ook kost, ook al is daar liegen, bedrog of ruzie voor nodig. Samenwerking is de weg van ’geven’, anderen steunen en helpen.

Goddelijk karakter biedt de mogelijkheid om Satans weg van nemen te weerstaan en Gods weg van geven te volgen. De geboden van God definiëren het volmaakte karakter van God. Het is het tegenovergestelde van Satans natuur. Als we ons aan zijn geboden houden volgen we de weg van God, maar als we zijn geboden overtreden volgen we de weg van Satan. Zonde is dus een poging een andere weg te gaan in plaats van de weg van God te volgen.

SAMENVATTING

We hebben het voornamelijk gehad over Gods heilige geest. Hij werd ons beloofd tijdens het Pascha voor de dood van Christus en werd gegeven met Pinksteren na zijn dood. De mensen die toen Gods geest ontvingen leefden dicht bij God en waren daardoor in staat wonderen te doen als een hulp om zijn wil verder uit te voeren en te verspreiden. Ze konden naar de geest van Gods wet leven. Ze waren nu ook in staat om het geschreven Woord van God te begrijpen en uit te leggen, hetgeen ook in onze tijd van toepassing is. Wij zoeken geen ’alternatieve’ weg. Wij kiezen voor en genieten van de weg van geven en samenwerken.

Dit is ook voor onze kinderen een unieke kans. Hoewel ze nog niet gedoopt zijn, Gods heilige geest nog niet hebben ontvangen – want ze zijn nog niet volwassen – hebben ze al wel toegang tot God. Ze kunnen dus niet het excuus gebruiken dat ze Gods heilige geest niet hebben en daarom niet kunnen leven naar Gods weg. Christus leert ons dat kinderen van bekeerde en gedoopte ouders niet onrein zijn maar heilig (1 Corinthiërs 7:13-15). Mensen in de wereld hebben geen toegang tot God, ze zijn van God afgesneden. Ze blijven afgesneden tenzij God hen roept (Johannes 6:44). Maar onze kinderen hebben, omdat ten minste één van de ouders gedoopt zijn in Gods gemeente, toegang tot de Vader, zijn geest en zijn bescherming.

Het feit dat ze jong zijn, betekent dus niet dat ze Hem niet gehoorzaam kunnen zijn en dat ze Hem niet om de hulp en kracht kunnen vragen die ze nodig hebben om te leven als een ware christen. Zowel jongeren als volwassenen in Gods Gemeente moeten zich realiseren dat ze in een unieke positie zijn: dagelijks contact met de Schepper van het heelal, de God die in zijn Plan voor hen een bijzondere plaats heeft gereserveerd in zijn Koninkrijk.

De apostelen van Christus

Het woord apostel kennen we allemaal. Misschien kunt u de meeste wel opnoemen, of misschien zelfs alle twaalf oorspronkelijke apostelen. Maar hoeveel weet u echt van hen?

Wat is een apostel? Wie waren de mannen die apostel werden en hoe werden ze gekozen? Werd hun een bepaalde taak gegeven? En zo ja, hoe hebben ze die uitgevoerd?

U zult de antwoorden op deze vragen krijgen en lezen over de apostels en hun bijzondere leven.

JOHANNES DE DOPER INTRODUCEERT

ZIJN DISCIPELEN AAN CHRISTUS

De geschiedenis van de apostelen begint eigenlijk toen Jezus Christus in het openbaar aan zijn Werk begon. Het begint met de doop van Jezus in de Jordaan door Johannes de Doper.

Markus 1:9  En het geschiedde in die dagen, dat Jezus Nazaret in Galilea verliet en Zich door Johannes in de Jordaan liet dopen. 10  En terstond, toen Hij uit het water opsteeg, zag Hij de hemelen scheuren en de Geest als een duif op Zich nederdalen. 11  En een stem kwam uit de hemelen: Gij zijt mijn Zoon, de geliefde; in U heb Ik mijn welbehagen.

Meteen na zijn doop werd Jezus door de heilige geest naar de woestijn of wildernis geleid. Daar vastte Hij veertig dagen en werd verzocht door Satan.

Johannes de Doper vertelde aan zijn discipelen dat hij de Messias had gezien. De apostel Johannes heeft hierover geschreven.

Johannes 1:32  En Johannes getuigde en zeide: Ik heb aanschouwd, dat de Geest nederdaalde als een duif uit de hemel, en Hij bleef op Hem. 33  En ik kende Hem niet, maar Hij, die mij gezonden had om te dopen met water, die had tot mij gezegd: Op wie gij de Geest ziet nederdalen en op Hem blijven, deze is het, die met de heilige Geest doopt. 34  En ik heb gezien en getuigd, dat deze de Zoon van God is.

Na de veertig dagen en zijn overwinning op Satan, kwam Jezus naar Betanië waar Johannes doopte. Johannes stond daar met twee van zijn discipelen toen hij Jezus voorbij zag komen. Hij zei: ”Daar is het Lam van God over Wie ik jullie verteld heb.” De twee discipelen gingen direct naar Jezus en Hij nodigde hen bij Hem thuis uit.

Andreas, een van de twee discipelen, had een broer die Simon heette. Andreas ging naar hem op zoek en bracht hem naar Jezus. De eerste woorden die Jezus tegen Simon zei waren heel bijzonder.

Johannes 1:43  Hij leidde hem tot Jezus. Jezus zag hem aan en zeide: Gij zijt Simon, de zoon van Johannes, gij zult heten Kefas, wat vertaald wordt met Petrus [betekent steen].

Jezus verwees naar de nieuwe naam die Hij later aan Simon zou geven.

Andreas en Simon waren vissers, evenals hun vrienden, de broers Jakobus en Johannes. De volgende keer dat we van Andreas en Simon horen is wanneer zij werden geroepen door Jezus om zijn discipelen te zijn.

JEZUS ROEPT ZIJN DISCIPELEN

Jezus had Galilea verlaten om in Judea de mensen te leren, maar was nu teruggekeerd naar Galilea. Hij onderwees de mensen aan het Meer van Galilea, waar Simon en zijn vrienden aan het vissen waren geweest. Een enorme menigte had zich verzameld aan de oever en Jezus leerde hen vanaf de boot van Simon.

Toen Hij was opgehouden met spreken, zei Hij tegen Simon: ”Vaar naar diep water en gooi de netten uit om vis te vangen.” Simon antwoordde: ”De hele nacht hebben we ons ingespannen en niets gevangen. Maar als u het zegt, zal ik de netten uitwerpen.”

Lees wat er in Lukas 5 staat, te beginnen in vers 6: ”En toen zij dit gedaan hadden, haalden zij een grote menigte vissen binnen, en hun netten dreigden te scheuren. En zij wenkten hun makkers in het andere schip, dat zij hen zouden komen helpen. En dezen kwamen en zij vulden beide schepen, tot zinkens toe.”

Simon viel toen op zijn knieën. De vier vissers waren zowel verbaasd als bevreesd door dit verbazingwekkende wonder. Nog nooit hadden ze zo veel vis in hun boten gehad!

Waarom wilde Jezus op deze manier hun aandacht? We gaan voor het antwoord naar het verslag van Markus over deze gebeurtenis.

Markus 1:17  En Jezus zeide tot hen: Komt achter Mij en Ik zal maken, dat gij vissers van mensen wordt. 18  En zij lieten terstond hun netten liggen en volgden Hem.

Jezus riep hen als zijn discipelen.

In Lukas kunnen we lezen over nog een man die door Jezus werd geroepen. Mattheüs (ook wel Levi genoemd) was een tollenaar, iemand die belasting inde. Jezus zag hem bij zijn tolhuis zitten. Hij zei tegen hem: ”Volg Mij.” Wat deed Mattheüs?

Lukas 5:28  En hij liet alles achter, stond op en volgde Hem.

Zoals ook de andere discipelen, zocht Mattheüs Jezus niet; Hij werd gekozen door Jezus. Vergeet niet dat Jezus zei: ”Niet gij hebt Mij, maar Ik heb u uitgekozen en u aangewezen” (Johannes 15:16). Ook Simon en zijn vrienden hebben Jezus niet gekozen. Ze hadden er voor gekozen om visser te zijn. Maar Jezus riep hen en zij lieten alles achter om Hem te volgen.

DE TWAALF WORDEN GEKOZEN

Niet lang na de roeping van Mattheüs riep Jezus zijn discipelen bijeen. Na een nacht bidden tot God, zijn Vader, koos Hij er twaalf uit, die Hij ook apostel noemde. Deze twaalf vinden we in Lukas 6:14-16. Ook Handelingen 1:13 noemt de apostelen.

Handelingen 1:13  En toen zij in de stad gekomen waren, gingen zij naar de bovenzaal, waar zij verblijf hielden: Petrus en Johannes en Jakobus en Andreas, Filippus en Tomas, Bartolomeüs en Mattheüs, Jakobus, de zoon van Alfeüs, en Simon de Zeloot en Judas, de zoon van Jakobus.

Op deze lijst ontbreekt Judas die Jezus heeft verraden. Zijn plaats werd later ingenomen door Mattias (Handelingen 1:16-26).

Jezus riep deze twaalf mannen met een fantastisch doel. Ze moesten worden geïnstrueerd door Jezus persoonlijk. Tijdens zijn Werk van drieënhalf jaar was Jezus voortdurend samen met deze mannen. Hij onderwees hen en leidde hen op als zijn apostelen!

Drieënhalf jaar hoorden de discipelen zijn verkondiging van het evangelie van het komende Koninkrijk. Terwijl Jezus de enorme menigte mensen, die getrokken werden door zijn vele genezingen en andere wonderen, onderwees, leerde Hij ook de discipelen. Na zijn opstanding gaf Jezus de apostelen de laatste en aanvullende definitieve instructies van de opleiding.

DE GROTE OPDRACHT

Mattheüs geeft verslag van Christus' instructies aan de apostelen na zijn kruisiging en de opstanding. Deze elf mannen (Judas heeft zich gediskwalificeerd) werden drieënhalf jaar op een persoonlijke manier door Jezus onderwezen. Ze hadden de vele spectaculaire wonderen gezien.

In Mattheüs 28:19-20 lezen we Jezus' opdracht aan zijn apostelen: ”Gaat dan henen, maakt al de volken tot mijn discipelen en doopt hen in de naam des Vaders en des Zoons en des Heiligen Geestes en leert hen onderhouden al wat Ik u bevolen heb. En zie, Ik ben met u al de dagen tot aan de voleinding der wereld.”

”Maakt al de volken tot mijn discipelen” is geen goede vertaling. In andere bijbelvertalingen staat: ”onderwijst al de volken” (zie ook Markus 16:15-16).

Laten we eerst zeggen wat een apostel is. Het woord apostel betekent simpelweg een uitgezondene, een boodschapper. En een boodschapper moet een bericht hebben. Wat was hun boodschap? Het was dezelfde boodschap die ze Jezus drieënhalf jaar hadden horen preken – het Evangelie, het Goede Nieuws van Gods komende regering op aarde.

De apostelen hadden Gods geest nodig om hun opdracht uit te kunnen voeren. Maar ze hadden de heilige geest nog niet ontvangen om hen leiding en kracht te geven. Christus zei dat ze samen in Jeruzalem moesten wachten op de belofte van de heilige geest. Let op de laatste woorden van Christus aan zijn apostelen.

Handelingen 1:8  maar gij zult kracht ontvangen, wanneer de Heilige Geest over u komt, en gij zult mijn getuigen zijn te Jeruzalem en in geheel Judea en Samaria en tot het uiterste der aarde.

DE HOOFDAPOSTEL

Heeft Jezus een van de apostelen aangewezen om na zijn dood de leiding over te nemen? Zo ja, welke apostel? De Bijbel zegt dat Hij dat deed. En zijn naam was Petrus. Laten we eens kijken naar een paar bewijzen daarvan in de Bijbel.

Ten eerste staat de naam van Petrus bovenaan elk van de vier volledige lijsten van de apostelen. (Mattheüs 10:1-4, Markus 3:13-19, Lukas 6:14-16, Handelingen 1:13).

Jezus heeft tegen Simon gezegd dat zijn naam zou worden veranderd in Kefas. Kefas betekent steen of kleine rots in het Aramees. Het Griekse woord Petros betekent hetzelfde en is vertaald in het Nederlands als Petrus.

De leidende rol van Petrus blijkt herhaaldelijk. De woorden van Christus tegen Petrus in Mattheüs 16 zijn bijzonder belangrijk.

Mattheüs 16:18  En Ik zeg u, dat gij Petrus zijt, en op deze petra [rots] zal Ik mijn gemeente bouwen en de poorten van het dodenrijk zullen haar niet overweldigen. 19  Ik zal u de sleutels geven van het Koninkrijk der hemelen, en wat gij op aarde binden zult, zal gebonden zijn in de hemelen, en wat gij op aarde ontbinden zult, zal ontbonden zijn in de hemelen.

Toen Jezus zei ”op deze petra [rots] zal Ik mijn gemeente bouwen”, verwees Hij naar zichzelf.

Het woord ”petra” dat hier gebruikt wordt is Grieks, maar is niet hetzelfde woord als petros of Petrus. Petra betekent rots. Een rots zoals de rots van Gibraltar.

Die enorme, massieve rots, Christus, is het fundament van de gemeente (Efeziërs 2:20). Maar Petrus, een steen of klein rotsblok, werd de verantwoordelijkheid gegeven om later de menselijk leider te zijn van de gemeente. Wat voor soort leider was Petrus? Hoe nam hij zijn verantwoordelijkheid? We zullen dat gaan zien wanneer we verder gaan met de geschiedenis van de apostelen.

PETRUS EN JOHANNES BEDREIGD

Zoals Jezus had opgedragen, wachtten de apostelen en de andere discipelen samen in Jeruzalem op het ontvangen van de heilige geest. In totaal waren er ongeveer 120 verzameld. Jezus had drieënhalf jaar het evangelie gepredikt tot talloze duizenden, maar slechts 120 geloofden! Geloven betekent ook vertrouwen, zeker weten!

Met Pinksteren, in 30 n.Chr., werd hun wachten beloond. De komst van de heilige geest kwam op wonderbaarlijke wijze zoals daarna nooit weer is gebeurd.

Handelingen 2:2-4 geeft het ooggetuigenverslag: ”En eensklaps kwam er uit de hemel een geluid als van een geweldige windvlaag en vulde het gehele huis, waar zij gezeten waren; en er vertoonden zich aan hen tongen als van vuur, die zich verdeelden, en het zette zich op ieder van hen; en zij werden allen vervuld met de heilige Geest en begonnen met andere tongen te spreken, zoals de Geest het hun gaf uit te spreken.”

Veel godsdienstige Joden uit verschillende landen waren in Jeruzalem voor Pinksteren en het nieuws over deze bovennatuurlijke gebeurtenis bereikte hen snel. Ze waren verbaasd! Hoewel deze Joden uit vele volken met verschillende talen kwamen, hoorde elk van de 120 in zijn eigen taal spreken. Wat een geweldig wonder! Iedereen hoorde zijn eigen moedertaal spreken door de 120 discipelen (Handelingen 2:6-11).

Duizenden mensen verbaasden zich over wat ze zagen en hoorden. Toen Petrus ging staan om te spreken, kun je er zeker van zijn dat hij hun onverdeelde aandacht had. Dit was dé gelegenheid om aan de grote opdracht te beginnen. Gedreven door de kracht van de heilige geest, begon Petrus aan zijn eerste openbare toespraak, een krachtige preek, waarin hij benadrukte dat Jezus de Verlosser is.

De mensen werden diep in hun hart getroffen en zij zeiden tegen Petrus en de andere apostelen: ”Wat moeten wij doen?”

Lees het antwoord van Petrus in Handelingen 2.

Handelingen 2:38  En Petrus antwoordde hun: Bekeert u en een ieder van u late zich dopen op de naam van Jezus Christus, tot vergeving van uw zonden, en gij zult de gave des Heiligen Geestes ontvangen.

God voegde die dag ongeveer 3000 doopleden toe aan zijn Gemeente!

Kort daarna kreeg Petrus nog een gelegenheid om het evangelie wijd te verspreiden. Petrus en Johannes liepen naar de tempel. Bij de poort van de tempel werden ze aangesproken door een verlamde man die gedragen moest worden. Hij vroeg om een aalmoes. Wat deed Petrus?

Handelingen 3:6  Maar Petrus zeide: Zilver en goud bezit ik niet, maar wat ik heb geef ik u; in de naam van Jezus Christus, de Nazoreeër: Wandel!

Hij sprong op, ging staan en liep vervolgens heen en weer en ging met hen de tempel binnen, lopende en springende en God lovende. Die spectaculaire gebeurtenis verspreidde zich snel. Velen wisten dat hij vanaf zijn geboorte verlamd was en al lange tijd dagelijks bij de ingang van de tempel zat om te bedelen.

God had opnieuw voor een wonder gezorgd om aandacht te trekken voor de verkondiging van het evangelie. Een enorme menigte verzamelde zich. Petrus sprak hen toe en gaf uitleg hoe dit wonder kon gebeuren en waarom Jezus is gekruisigd en wat Gods plan is met alle mensen. De Gemeente breidde zich uit tot 5000 leden (mogelijk zijn in dit aantal in Handelingen 4:4 de vrouwen niet meegeteld, zodat het werkelijke aantal nog veel hoger kan zijn).

Maar de priesters en de Sadduceeën waren boos en geërgerd omdat ze de groeiende groep christenen zagen als een bedreiging voor hun eigen status en posities. Ze waren bang voor de Romeinse overheid die een gouverneur over Palestina had aangesteld en de Romeinse soldaten waren altijd aanwezig. De Joden stonden onder de heerschappij van het Romeinse Rijk, maar veel bevoegdheden waren aan de Joden zelf gegeven. De Farizeeën en de Sadduceeën hadden deze goedbetaalde, invloedrijke banen.

Deze Joodse leiders hadden Jezus' boodschap helemaal verkeerd begrepen toen Hij op aarde was. Hij sprak van een komende wereldregering, een regering over alle volken. Ze dachten dat Jezus sprak over de omverwerping van de toenmalige Romeinse regering gedurende zijn leven als mens. Maar Jezus sprak van het Koninkrijk van God dat zal worden opgericht bij zijn terugkomst.

De Farizeeën en de Sadduceeën waren bang dat ze zouden worden beschuldigd van ontrouw aan de Romeinse regering als ze Jezus niet zouden uitschakelen. Ze voelden zich bedreigd door Jezus en waren verontrust. Bedreigd, omdat ze hun baan en hun religieuze macht over het volk niet wilden verliezen. En verontrust omdat ze bang waren geëxecuteerd te worden als verraders. En daarom vervolgden de Joodse religieuze leiders ook Petrus en Johannes. Zij waren tegen iedereen die Jezus' boodschap predikte. Vooral als ze ook nog grote wonderen verrichtten wat zij als vrome Joden zelf niet konden.

Handelingen 4:1  En terwijl zij tot het volk spraken, overvielen hen de priesters, de hoofdman van de tempel en de Sadduceeën, 2  zeer verontwaardigd, omdat zij het volk leerden en in Jezus de opstanding uit de doden verkondigden; 3  en zij sloegen de handen aan hen en stelden hen in bewaring tot de volgende dag, want het was reeds avond. Vers 14  en daar zij de genezene bij hen zagen staan, konden zij er niets tegen inbrengen.

Petrus en Johannes waren het volk nog aan het toespreken, toen de priesters, de leider van de tempel en de Sadduceeën kwamen en hen gevangen namen.

De volgende dag kwamen de Joodse leiders, de oudsten en de schriftgeleerden in Jeruzalem bijeen en lieten de apostelen voorbrengen en ondervroegen zij de apostelen. Petrus gaf een getuigenis van de grote betekenis van Jezus Christus, dat het behoud van alle mensen alleen door Hem mogelijk is.

De Joodse Raad was woedend en beval hen de naam van Jezus op geen enkele manier meer te gebruiken en het volk niet meer over Hem te onderrichten.

Na een strenge waarschuwing werden de twee apostelen vrijgelaten. Maar de bedreigingen van de hogepriester vormden een zware intimidatie. De vijandigheid en het gevaar van de Joodse elite drong nu goed tot hen door. Onmiddellijk gingen ze naar hun bevriende christenen om te vertellen hoe God hen had geholpen. Zij baden voor Petrus en Johannes en hun veiligheid en dat hun vrijmoedigheid mocht voortduren, waarop God hun gebed verhoorde op zeer indrukwekkende wijze.

Handelingen 4:31  En terwijl zij baden, werd de plaats, waar zij vergaderd waren, bewogen; en zij werden allen vervuld met de Heilige Geest en spraken het woord Gods met vrijmoedigheid.

De hele Gemeente verhief haar stem tot God en ontving een aanmoediging van God.

Een belangrijke taak voor de leden van de Gemeente van God is te bidden voor hen die het Werk van Christus voortzetten.

Gerustgesteld door God, bleven de apostelen doorgaan met het preken over het evangelie. En God bleef ze ondersteunen met grote tekenen en wonderen. Een bijzonder waarschuwingsteken van God was wat er gebeurde met Ananias en Saffira.

ANANIAS EN SAFFIRA

Deze eerste vervolging bracht de leden van de Gemeente dicht bij elkaar. Niemand onder hen leed enig gebrek. Velen die een stuk grond of een huis bezaten, verkochten het en brachten de opbrengst naar de apostelen.

Ook een zekere Ananias verkocht samen met zijn vrouw Saffira een stuk land. Maar Ananias voerde een bedrieglijke act op. Hij hield een deel van de opbrengst achter – ook zijn vrouw wist daarvan – en bracht de rest van het geld naar de apostelen.

Ananias en Saffira wilden de indruk van grote vrijgevigheid wekken. Petrus zei dat ze niet alles hoefden te geven (Handelingen 5:4), maar ze logen door te zeggen dat ze de hele opbrengst brachten. Petrus, vervuld met de heilige geest, doorzag hun bedoeling en leugenachtig gedrag: ”Ananias, waarom heeft de satan uw hart vervuld om de Heilige Geest te bedriegen en iets achter te houden van de opbrengst van het stuk land?” (Handelingen 5:3.) Zie wat er toen gebeurde.

Handelingen 5:5  En bij het horen van deze woorden viel Ananias neder en blies de adem uit. En een grote vrees kwam over allen, die het hoorden.

Drie uur later kwam Saffira, die niet wist dat haar man dood was. Petrus vroeg: ”Zeg mij, hebt u het stuk land voor dat bedrag verkocht?” En zij zei: ”Ja, voor zoveel.” Ook zij loog dus.

Petrus zei daarop: ”Hoe hebt u samen kunnen besluiten om God voor te liegen? Zie, de voeten van hen, die uw man hebben begraven, zijn aan de deur en zij zullen ook u uitdragen.” Op hetzelfde moment zakte zij voor hem in elkaar en stierf.

Het nieuws van de verbazingwekkende wonderen van de apostelen verspreidde zich snel. Veel mensen zagen de wonderen en geloofden het evangelie. De Gemeente van God groeide.

God werkte door Petrus bijzonder krachtig. Zieken die graag genezen wilden worden, werden zelfs op draagbedden of matrassen buiten op straat gelegd, in de hoop dat ten minste de schaduw van Petrus, wanneer hij voorbijkwam, op een van hen zou vallen.

DE APOSTELEN GEVANGEN

De populariteit van de apostelen versterkte de ontevredenheid bij de Joodse leiders. Ze verloren steeds meer hun invloed op de mensen als gevolg van de wonderen en het onderwijs dat de apostelen verspreidden. En hoe zal de Romeinse overheid reageren als het nieuws van de invloed van het onderwijs van de apostelen ook hen bereikt? Zeker zouden zij, de Farizeeën en de Sadduceeën, verantwoordelijk worden gehouden.

Volgens de Farizeeën was er maar één optie: de apostelen het zwijgen opleggen. Daarom arresteerden ze hen en wierpen hen in de gevangenis. Maar Christus had de apostelen opgeleid om zijn Werk voort te zetten, daarom stuurde Hij die nacht een engel die de deuren van de gevangenis opende en hen naar buiten leidde, zonder dat een cipier dit merkte. De engel zei dat ze die ochtend in de tempel moesten gaan om voort te gaan met de verkondiging van het evangelie.

Toen de leden van het Sanhedrin (hoogste Joodse rechtbank) gearriveerd waren, zonden ze dienaren naar de gevangenis om de apostelen te halen. Maar die waren nergens te vinden! De bewakers van de gevangenis stonden voor een raadsel. De deuren waren op slot, de cipiers voor de deuren waren op hun post, maar de cel was leeg.

Kort daarop kwam iemand zeggen dat de mannen die gevangen waren gezet, in de tempel waren en het volk onderrichtten. Daarop ging het hoofd van de tempelwacht hen met zijn wachters halen, maar zonder geweld te gebruiken, omdat ze bang waren dat het volk hen zou stenigen. De hogepriester begon het verhoor met de vraag: ”Hebben wij u niet nadrukkelijk verboden de naam van Jezus nog te gebruiken en onderricht over Hem te geven?” Het antwoord van Petrus en de apostelen is belangrijk.

Handelingen 5:29  Maar Petrus en de apostelen antwoordden en zeiden: Men moet Gode meer gehoorzamen dan de mensen.

Zie ook de rest van het antwoord:

Vers 30  De God onzer vaderen heeft Jezus opgewekt, die gij hebt gehangen aan een hout en omgebracht; 31  Hem heeft God door zijn rechterhand verhoogd, tot een Leidsman en Heiland om Israël bekering en vergeving van zonden te schenken.

Toen de leden van het Sanhedrin dit hoorden, ontstaken ze in woede en wilden ze de apostelen ter dood brengen. De Farizeeën en de Sadduceeën waren geërgerd om herinnerd te worden aan hun schuld aan de dood van Jezus. Eigenlijk wisten zij wel dat Jezus door God gezonden was. Vergeet niet dat Nikodemus, een Farizeeër en lid van de Joodse Raad (het Sanhedrin), bij Jezus was gekomen en zei: ”Rabbi, wij weten, dat Gij van God gekomen zijt als leraar” (Johannes 3:2).

Maar tijdens het debat om de apostelen om te brengen, stond een van hen op, een Farizeeër die Gamaliël heette en die als wetsleraar bij het hele volk in aanzien stond. Hij redde ternauwernood het leven van de apostelen. Zijn advies was heel eenvoudig.

Handelingen 5:38  En nu zeg ik u: Laat u niet in met deze mensen en laat hen geworden; want indien dit streven of dit werk uit mensen is, zal het vernietigd worden, 39  maar indien het uit God is, zult gij hen niet kunnen vernietigen; het mocht eens blijken, dat gij tegen God strijdt.

De Raad besloot hierop om de twaalf vrij te laten nadat ze hen hadden laten geselen en opnieuw gewaarschuwd om niet in de naam van Jezus te spreken. Eigenlijk waren de apostelen blij met deze ervaring! Jezus had hen gezegd dat zij zouden worden vervolgd. Deze ervaring was een teken dat ze Christus dienden. Ze bleven hun opdracht vervullen en preekten dagelijks in de tempel.

GODS GEMEENTE VERSTROOID

De vervolging van de Gemeente van God werd geleidelijk erger. Een Farizeeër, met de naam Saulus, was daar vooral actief mee bezig. ”En Saulus verwoestte de gemeente, en hij ging het ene huis na het andere binnen en sleurde mannen en vrouwen mede, en hij leverde hen over in de gevangenis” (Handelingen 8:3).

Ook werden gemeenteleden gedood om hun geloof. De vervolging was zo groot dat de Gemeente uiteengejaagd werd over Judea en Samaria. Toen Saulus zelf tot bekering kwam, kwam er tijdelijk verlichting. De geschiedenis van Saulus wordt later behandeld.

De Bijbel vertelt ons dat Petrus de verschillende gebieden in Judea en Samaria bezocht waar de gemeenteleden woonden of bijeenkwamen, om ze te onderwijzen. Op zijn reizen kwam Petrus in de stad van Lydda, waar hij tegen een verlamde man zei dat Jezus Christus hem zou genezen, waarna de man op hetzelfde moment genezen was.

In de nabijgelegen stad Joppe stierf een vrouw met de naam Tabita, die bekend stond als een vrijgevig gemeentelid. De discipelen daar zonden een verzoek naar Petrus om direct te komen. Toen hij aankwam, zag hij velen in tranen. Petrus verzocht allen om de kamer te verlaten.

Wat Petrus toen deed vereist veel geloof. Zie wat er gebeurde.

Handelingen 9:40  Maar Petrus zond hen allen naar buiten en knielde neder en bad. En hij wendde zich tot het lichaam en zeide: Tabita, sta op! En zij opende haar ogen en zag Petrus en ging overeind zitten.

Wat een ontroerende verrassing voor degenen die deze vrouw slechts enkele ogenblikken daarvoor dood hebben gezien!

Het werd bekend door geheel Joppe en velen kwamen tot geloof. Waar Petrus kwam, stroomden de mensen toe om hem te zien. Zoals in Lydda, gebruikte Petrus ook deze gelegenheid om het evangelie te preken.

Petrus bleef enige tijd in Joppe. Hier had God Petrus enige tijd geleden in een gezicht laten zien dat ook andere volken (heidenen) geroepen zouden worden.

WREDE VERVOLGING!

Petrus ging kort voor de dagen van Ongezuurde Broden naar Jeruzalem om verslag uit te brengen van zijn ervaringen met Cornelius en de andere bekeerde heidenen. Rond deze tijd nam de vervolging toe.

De gouverneur van Palestina was koning Herodes Agrippa I, kleinzoon van Herodes de Grote. Om zich populair te maken bij de Joodse elite begon hij Gods Gemeente te vervolgen. Hij liet Jakobus, de broer van Johannes, onthoofden met het zwaard.

Toen Herodes zag dat hij daarmee de Joden genoegen verschafte, liet hij Petrus gevangen nemen om hem onmiddellijk na de feestdagen in het openbaar voor het gerecht te laten verschijnen.

Ook nu werd door de Gemeente weer voortdurend voor hem tot God gebeden (Handelingen 12:5).

Koning Herodes nam geen risico met Petrus. Zelfs wanneer Petrus sliep, werd hij geflankeerd door twee soldaten en was hij met kettingen vastgebonden. Schildwachten hielden voor de deur van de gevangenis de wacht. Herodes was ervan overtuigd dat Petrus zeer goed bewaakt werd. Maar de nacht vóór de berechting werden Herodes' plannen volledig geruïneerd. De soldaten zijn er nooit achter gekomen wat er precies is gebeurd die nacht.

Lees wat er gebeurde.

Handelingen 12:7  En zie, een engel des Heren stond bij hem en er scheen licht in het vertrek, en hij stootte Petrus in zijn zijde om hem te wekken en zeide: Sta snel op! En de ketenen vielen van zijn handen.

Terwijl het nauwelijks tot hem doordrong wat er gebeurde, hoorde Petrus de engel zeggen dat hij zijn sandalen en jas aan moest doen. Petrus volgde de engel naar buiten, maar zonder te beseffen dat de dingen die de engel liet gebeuren werkelijk plaatsvonden; hij meende een visioen te zien. Toen ze de eerste en tweede wachtpost voorbij waren, kwamen ze bij de ijzeren poort die toegang gaf tot de stad. De poort ging vanzelf voor hen open en toen ze buiten waren gekomen liepen ze nog één straat verder, waarna de engel Petrus opeens alleen achterliet.

Nadat Petrus weer tot zichzelf gekomen was ging hij naar een huis waar een groot gezelschap bijeen was gekomen om voor hem te bidden. Petrus gunde zich weinig tijd om hen te vertellen van zijn ontsnapping om vervolgens te vluchten naar een andere stad.

De Bijbel geeft ons niet veel details van het werk van de oorspronkelijke apostelen. Maar we weten dat ze naar de Israëlieten gingen die over de hele wereld verspreid waren. Jezus had hen geboden: ”begeeft u liever tot de verloren schapen van het huis Israëls” (Mattheüs 10:6).

Men gaat ervan uit dat de apostelen ongeveer twaalf jaar na Jezus' opstanding uit elkaar gingen om naar alle delen van de beschaafde wereld te reizen om hun opdracht uit te voeren.

Maar de vervolging van de Gemeente bleef doorgaan. Jakobus was niet de enige apostel die is gemarteld. Zeer waarschijnlijk is Johannes de enige die een natuurlijke dood is gestorven.

Het leven van Paulus

Paulus werd omstreeks 3 n.Chr. geboren in een welgesteld Joods gezin in Tarsus, de hoofdstad van de landstreek Cilicië, het zuidoostelijke deel van het huidige Turkije, het vroegere Klein-Azië. Zijn vader was een Farizeeër (Hand. 23:6) uit de stam Benjamin. Bij zijn besnijdenis ontving Paulus de Joodse naam Saulus.

De vader van Saulus had het Romeins burgerschap verkregen, daarom was Saulus een Romeins burger door geboorte.

Handelingen 22:27  En de overste ging erheen en zeide tot hem: Zeg mij, zijt gij een Romein? En hij zeide: Ja. 28  En de overste antwoordde: Ik heb dit burgerrecht voor een grote som verkregen. Maar Paulus zeide: Doch ik bezit het door geboorte. 29  Dadelijk hielden dan zij, die hem gerechtelijk moesten onderzoeken, op; en ook de overste werd bevreesd, nu hij bemerkte, dat hij een Romein was en hij hem had laten binden.

In de Romeinse wereld hadden Romeinse burgers privileges.

Zoals de meeste ouders wilden Saulus' moeder en vader het beste voor hun zoon. Hij bleek intelligent en kreeg de gelegenheid een uitstekende studie te volgen. Hij toonde grote belangstelling voor de Heilige Schrift. Als jonge man, waarschijnlijk nog een tiener, werd hij naar Jeruzalem gestuurd om de boeken van de Bijbel (toen alleen nog het Oude Testament) te bestuderen. Saulus was net als zijn vader een Farizeeër (de grootste sekte van het Judaïsme in die tijd). Hij was een ijverig student en werd uitgekozen om te studeren onder Gamaliël, een beroemd en gerespecteerd wetgeleerde (Hand. 22:3).

Laat in het voorjaar van 30 n.Chr. zag het volk in Jeruzalem het ontstaan van wat men beschouwde een geheel nieuwe religieuze orde. Jezus van Nazaret, van wie sommigen geloofden dat Hij de voorspelde Messias was, was slechts enkele weken geleden ter dood gebracht. De Joodse religieuze leiders hadden met valse beschuldigingen Jezus als een misdadiger ter dood veroordeeld. Dit kon alleen (in gevallen van verraad of opstand tegen Rome of het Romeinse gezag) door het Romeinse gezag uitgevoerd worden – zo werd Jezus aan het kruis gedood.

Op de bijzondere Pinksterdag trokken de volgelingen van Jezus veel aandacht. Zij noemden zich de Gemeente van God, maar de meeste van de Joden noemden hen Nazareners, naar Jezus van Nazaret. Met Pinksteren in 30 n.Chr. werden 3000 nieuwe bekeerlingen toegevoegd aan Gods Gemeente. In de dagen daarna kwamen er enkele duizenden bij.

De Nazareners, onder leiding van een Galilese visser met de naam Petrus, veroorzaakten veel consternatie onder de populaire religieuze leiders in Jeruzalem.

Saulus, die een opleiding volgde tot rabbi in Jeruzalem en zeer ijverig was, dacht dat de volgelingen van Jezus ketters waren. Gedreven door zijn religieus fanatisme meende Saulus dat deze nieuwe en valse religie uitgeroeid moest worden. Haar aanhang behoorde gevangengezet te worden of gestenigd tot de dood.

Handelingen 8:3  En Saulus verwoestte de gemeente, en hij ging het ene huis na het andere binnen en sleurde mannen en vrouwen mede, en hij leverde hen over in de gevangenis.

DE BEKERING VAN SAULUS

Stefanus, diaken in de begintijd van de Gemeente, werd door de Joden gedood door steniging. Saulus, waarschijnlijk in de functie als afgevaardigde van de Joodse Raad, stemde van harte in met deze moord. In feite is onze eerste kennismaking met Saulus in de Bijbel de steniging van Stefanus.

Handelingen 7:57  Maar zij begonnen luidkeels te schreeuwen, stopte hun oren toe en stormden als één man op hem [Stefanus] los; 58  en zij wierpen hem de stad uit en stenigden hem. En de getuigen legden hun mantels af [opdat ze daar geen hinder van zouden hebben] aan de voeten van een jonge man, Saulus genaamd. 59  En zij stenigden Stefanus… 8:1  En Saulus stemde in met zijn terechtstelling. En er ontstond te dien dage een zware vervolging tegen de gemeente te Jeruzalem; en allen werden verstrooid over de streken van Judea en Samaria, met uitzondering van de apostelen.

Paulus leek in het geheel niet op het type man die God zou willen gebruiken. Maar soms kan de ijver en gedrevenheid van iemand die voor een verkeerde zaak wordt aangewend, gebruikt worden in dienst van God. Saulus was ervan overtuigd voor God te strijden, maar God zou hem de Waarheid laten zien. God zou hem roepen.

Saulus had toestemming gevraagd van de hogepriester om met een groep mannen naar Damascus te gaan om volgelingen van Jezus op te pakken en ze in Jeruzalem te laten berechten.

Toen hij onderweg was en Damascus naderde, werd hij plotseling omstraald door een licht uit de hemel. Saulus viel op de grond. Er klonk een stem. De mannen die bij hem waren stonden sprakeloos. Alleen Paulus kon het verstaan. Als we Hand. 9:7 en 22:9 naast elkaar leggen, begrijpen we dat ze de stem wel hoorden, maar niet begrepen wat er gezegd werd. In het Grieks kan het woord ’horen’ zowel horen als begrijpen betekenen.

Wat zei de stem?

Handelingen 9:4  en ter aarde gevallen, hoorde hij een stem tot zich zeggen: Saul, Saul, waarom vervolgt gij Mij?

Natuurlijk was Saulus aangeslagen! Hij wist niet wat er gebeurde, zag hij een visioen? Was hij in trance geraakt? Was dit zijn verbeelding?

”En hij zeide: Wie zijt Gij, Here? En Hij zeide: Ik ben Jezus, die gij vervolgt. Maar sta op en ga de stad binnen en daar zal u gezegd worden, wat gij doen moet” (vers 5-6; Hand. 22:10).

Toen Saulus opstond, kon hij niets zien! Zijn metgezellen waren met stomheid geslagen. Zij leidden hem de stad Damascus binnen. Hij kon drie dagen lang niet zien en hij at of dronk niet (Hand. 9:8-9).

Intussen maakte God door middel van een gezicht, zijn plan met Saulus bekend aan een discipel in Damascus genaamd Ananias. ”Is dit niet de man die de volgelingen van Jezus van Jeruzalem tot Damascus vervolgt?” vroeg Ananias. ”En had hij geen volmacht van de overpriesters ons te arresteren?”

Maar de stem van Christus antwoordde: ”Ga, Ananias! Ik heb deze man uitgekozen om Mij bekend te maken aan andere volken (heidenen) en hun koningen en ook aan het volk van Israël” (Hand. 9:10-15).

Ananias ging naar het huis waar Saulus was en legde hem de handen op, terwijl hij zei: ”Saulus, ik ben gezonden door de Heer, door Jezus, om ervoor te zorgen dat u weer kunt zien en de heilige geest ontvangt.”

Niet alleen werd Saulus' blindheid verwijderd, maar hij ontving ook de heilige geest (Hand. 9:17).

Saulus was een van de weinigen in de menselijke geschiedenis die Gods geest heeft ontvangen voordat hij gedoopt was. God toont in de Bijbel dat wij eerst berouw moeten hebben, waarna wij gedoopt kunnen worden om vervolgens de Heilige Geest te ontvangen (Hand. 2:38). Waarom gaf God Saulus de heilige geest voordat hij gedoopt werd?

Slechts drie dagen geleden was Saulus naar Damascus gekomen om de volgelingen van Christus te vervolgen. De mensen in Gods gemeente in die tijd zouden zeer terughoudend geweest zijn om Saulus te dopen als hij met dat verzoek gekomen zou zijn. Ze konden niet weten of Saulus wel oprecht was, of hij nog niet steeds van plan was om hen in de gevangenis te werpen!

Maar Saulus had echt berouw. De stem van Christus had tot hem gesproken. Hij werd getroffen door blindheid en bracht drie dagen door met vasten en bidden. Saulus wilde graag weten wat God met hem van plan was. Hij was nu gereed om Gods opdrachten uit te voeren.

Deze bijzondere gebeurtenissen, het indrukwekkende licht uit de hemel, de stem van Christus, de plotselinge blindheid en de wonderbare genezing daarvan en de gave van de heilige geest drie dagen later gaf ook Gods Gemeente in Damascus de zekerheid dat God Saulus op bijzondere wijze had geroepen. Hij werd daarop direct gedoopt.

Handelingen 9:17  En Ananias ging heen en kwam in het huis, en hij legde hem de handen op en zeide: Saul, broeder, de Here heeft mij gezonden, Jezus, die u verschenen is op de weg, waarlangs gij gekomen zijt, opdat gij weer zoudt zien en met de Heilige Geest vervuld worden. 18  En terstond vielen hem als schubben van de ogen en hij kon weer zien, en hij stond op en werd gedoopt.

DE OPLEIDING VAN PAULUS

Velen realiseren zich niet dat Saulus (vanaf Hand. 13:9 wordt hij Paulus genoemd) niet meteen oudste (heeft een leidende functie in Gods Gemeente) is geworden. Hoewel hij in de synagoge in Damascus van zijn bekering vertelde en bevestigde dat Jezus Christus werkelijk de Zoon van God is (Hand. 9:20-22), werd Paulus pas na een persoonlijke opleiding door Jezus Christus de apostel met een missie naar de niet-Joden. In zijn brief aan Timotheüs (1 Timotheüs 3:6) schreef Paulus zelf dat een pasbekeerde niet geordineerd moest worden tot oudste (”opziener”).

Als we alleen het negende hoofdstuk van Handelingen lezen merken we niet op dat er een periode van enkele jaren wordt overgeslagen. Die periode begint waarschijnlijk na vers 21 of 25 van Hand. 9. De brief aan de Galaten bevestigt dit.

De Bijbel is niet als een chronologische geschiedenis geschreven. Voor bepaalde onderwerpen moeten we op verschillende plaatsen in de Bijbel lezen. Hier wat en daar wat zegt Jesaja (Jesaja 28:9-10, 13). Als we de fragmenten samenvoegen van het leven van Paulus, kunnen we weten wat er precies is gebeurd.

We lezen in Galaten 1:17 wat Paulus deed na zijn bekering in Damascus: ”Ook ben ik niet naar Jeruzalem gereisd tot hen, die reeds voor mij apostelen waren, maar ik ben naar Arabië vertrokken en vandaar naar Damascus teruggekeerd.” Hoe lang was hij in Arabië en waarom ging hij daar heen?

Laten we de geschiedenis samenvatten. Kijk eerst in vers 16 van Galaten, hoofdstuk 1. Over de tijd van zijn bekering zei Paulus: ”… opdat ik Hem onder de heidenen verkondigen zou, ben ik geen ogenblik te rade gegaan met vlees en bloed.” Bij wie ging Paulus dan wél te rade? Als dat geen vlees en bloed (een mens) was, bij wie of wat dan? Geest? Wie heeft Paulus gezien?

1 Corinthiërs 9:1  Ben ik niet vrij? Ben ik geen apostel? Heb ik niet Jezus, onze Here, gezien? Zijt gij niet mijn werk in de Here?

1 Corinthiërs 15:4  en Hij is begraven en ten derden dage opgewekt, naar de Schriften, 5  en Hij is verschenen aan… [Paulus noemt dan apostelen en vele anderen], Vers 8  maar het allerlaatst is Hij ook aan mij verschenen, als aan een ontijdig geborene. 9  Want ik ben de geringste der apostelen, niet waard een apostel te heten, omdat ik de gemeente Gods vervolgd heb.

Nu gaan we terug naar Galaten, hoofdstuk 1. Deze keer de verzen 11 en 12. Wie onderwees Paulus de evangelieboodschap die hij later verkondigde?

Galaten 1:11  Want ik maak u bekend, broeders, dat het evangelie, hetwelk door mij verkondigd is, niet is naar de mens. 12  Want ik heb het ook niet van een mens ontvangen of geleerd, maar door openbaring van Jezus Christus.

Zie ten slotte in vers 18 van hetzelfde hoofdstuk, hoe lang het duurde voordat Paulus bij ”vlees en bloed” te rade ging.

Vers 18  Daarop ging ik drie jaar later naar Jeruzalem, om Kefas te bezoeken, en ik bleef vijftien dagen bij hem.

Paulus ging kort na zijn bekering naar Arabië, waar Jezus hem persoonlijk heeft opgeleid. Daarna is hij teruggekeerd naar Damascus. Van daar ging hij waarschijnlijk al snel naar Jeruzalem. De drie jaar in Galaten 1:18 betreft de periode vanaf zijn bekering tot de aankomst in Jeruzalem.

Paulus had een goede kennis van de Heilige Schrift, waarin hij als ijverig student een uitstekende opleiding had gekregen. Hij had kennis van de oudtestamentische geschriften, maar hij begreep niet de geestelijke intentie van de wet, noch begreep hij het Evangelie van Jezus Christus – het goede nieuws van het komende Koninkrijk van God. Hij had niet begrepen dat Jezus de voorspelde Messias is. Daarvoor was Christus' directe interventie nodig in het leven van Paulus op weg naar Damascus om hem dat te openbaren. Paulus had een juist begrip van de bijbelse geschriften nodig. Ook in onze tijd is het niet anders, de mensen van de ’christelijke’ wereld hebben wel bijbelkennis, maar de essentie, het doel, begrijpen ze niet.

In 2 Corinthiërs 12 staat dat Paulus ”openbaringen des Heren” heeft ontvangen.

2 Corinthiërs 12:1  Er moet geroemd worden; het dient wel tot niets, maar ik zal komen op gezichten en openbaringen des Heren. 2  Ik weet van een mens in Christus, veertien jaar is het geleden (of het in het lichaam was, weet ik niet, of dat het buiten het lichaam was, weet ik niet, God weet het) dat die persoon weggevoerd werd tot in de derde hemel.

Het is mogelijk dat het gezicht dat in vers 2 wordt genoemd zich zou kunnen hebben voorgedaan gedurende de drie jaar in Arabië. Christus riep Paulus om een bijzondere apostel te zijn. Hij leerde dus de waarheid niet van andere mensen zoals de meeste ware christenen. Vanzelfsprekend zijn bekwame mensen in Gods gemeente ’instrumenten’ van Christus om de Waarheid uit te leggen. Maar Paulus leerde Gods waarheid rechtstreeks van Christus in de drie jaar toen hij in Arabië was. Wat Paulus daarvan heeft opgeschreven, is door Christus ingegeven en daarom voor ons betrouwbaar, zonder interpretaties van mensen.

Het onderwijs van Gods ware Gemeente mag niet zonder de Bijbel bestudeerd worden. We hebben in de eerste plaats kennis nodig. Als God het wil en onze houding staat er voor open, dan opent Hij ons verstand voor het geestelijk begrip van Gods Plan met de mensheid die de Bijbel dan openbaart.

Christus heeft ook in onze tijd zijn arbeiders of vertegenwoordigers gekozen. En net zoals de wereld in Paulus' dagen werd onderwezen aangaande Gods manier van leven door Paulus en de vele gespecialiseerde arbeiders die door Paulus waren opgeleid, zoals Timotheüs en Titus, zo kan men ook vandaag Gods manier van leven leren van de arbeiders van de Gemeente van God.

Nu terug naar Paulus.

Wie waren de belangrijkste vijanden van Paulus in Damascus?

Handelingen 9:23  En toen er verscheidene dagen verlopen waren, beraamden de Joden het plan hem te vermoorden.

Maar hij ontsnapte.

Vers 24  maar hun toeleg kwam ter kennis van Saulus. En zij hielden dag en nacht de wacht bij de poorten om hem te vermoorden; 25  doch zijn discipelen namen hem en lieten hem des nachts in een mand over de muur zakken.

Na zijn vlucht uit Damascus, vertrok Paulus naar Jeruzalem, waar hij waarschijnlijk ongeveer vijftien dagen verbleef. Hij ontmoette daar Petrus en Jakobus, de broer van Christus. Jakobus was niet bekeerd tijdens het leven van Christus als mens, maar kort na de dood van Christus, zijn begrafenis en opstanding bekeerde hij zich. Jakobus was aangesteld als een van de oudsten en had nu de leiding van de Gemeente van God in Jeruzalem.

In de eerste jaren na de oprichting met Pinksteren in 30 n.Chr. was de Gemeente snel gegroeid ondanks de vervolging. De Joden waren er niet in geslaagd de Gemeente uit te roeien. Dagelijks werden nieuwe bekeerlingen toegevoegd aan de Gemeente.

Maar in Jeruzalem was Paulus als een man zonder thuisland. Hij had de Gemeente zo ernstig vervolgd dat het moeilijk was voor veel leden hem te aanvaarden als een discipel. Velen vertrouwden hem niet en waren zelfs bang ondanks het feit dat hij nu Christus stoutmoedig in de synagogen preekte.

Handelingen 9:26  En te Jeruzalem aangekomen, trachtte hij zich bij de discipelen te voegen, maar allen schuwden hem, daar zij niet konden geloven, dat hij een discipel was.

En vanzelfsprekend verwierpen de Joden hem geheel, wilden hem zelfs ombrengen, omdat hij als Farizeeër nu omarmde wat zij beschouwden als een nieuwe bizarre religie (vers 29).

In Handelingen 22 vertelt Paulus wat er toen gebeurde. In een visioen zei God dat Paulus zich moest haasten om uit Jeruzalem te vertrekken.

Handelingen 22:17  En het overkwam mij, toen ik te Jeruzalem was teruggekeerd en in de tempel aanbad, dat ik in zinsverrukking geraakte, 18  en dat ik Hem zag, die tot mij zeide: Haast u en vertrek spoedig uit Jeruzalem, want zij zullen van u geen getuigenis over Mij aannemen. Vers 21  En Hij zeide tot mij: Ga heen, want Ik zal u uitzenden, ver weg, naar de heidenen.

Maar Paulus was nog niet klaar voor die taak. Hij ging terug naar Tarsus, zijn geboortestad, op aandringen van de broeders die voor zijn veiligheid vreesden. Terwijl Paulus thuis was, verspreidde het Woord van God zich in Judea, Galilea en Samaria.

Handelingen 9:30  Doch toen de broeders dit te weten kwamen [dat de Joden Paulus wilden ombrengen], brachten zij hem naar Caesarea en lieten hem vandaar naar Tarsus vertrekken. 31  De gemeente dan door geheel Judea, Galilea en Samaria had vrede; zij werd opgebouwd en wandelde in de vreze des Heren, en zij nam in aantal toe door de bijstand van de Heilige Geest.

GOD OPENBAART EERST AAN PETRUS DAT

HET EVANGELIE OOK VOOR DE HEIDENEN IS

Toen Paulus in Tarsus was, openbaarde God aan Petrus een belangrijke stap van Gods Plan met de mensheid. Tot die tijd bestond de Gemeente van God bijna alleen uit Joden. De weinigen die niet Joods waren hadden zich bekeerd tot het Judaïsme voordat ze in Gods Gemeente werden geroepen. De Joden noemden hen proselieten. Een proseliet is iemand die een andere godsdienst heeft aangenomen. Oorspronkelijk werden met proselieten de mensen aangeduid van een niet-Joodse afkomst die zich hadden bekeerd tot het jodendom.

Maar God heeft niet de intentie dat zijn Gemeente geheel Joods is. Christus heeft zich met zijn Evangelie eerst tot zijn volk gericht, maar later liet Hij weten dat de Waarheid ook aan de heidenen gebracht moet worden. In Handelingen 10 staat het verslag van een vreemd gezicht of visioen dat Petrus te zien kreeg waarin God hem openbaarde dat God ook de heidenen tot bekering zal roepen. Lees Handelingen 10 helemaal.

We hebben gezien dat God in Handelingen 22:21 zegt dat Hij Paulus naar de heidenen zou zenden. Maar daarvoor was de deur nog niet geopend.

Nu openbaarde God aan Petrus, de hoofdapostel, dat de deur zou worden geopend. Na het gezicht van onreine dieren op een tafellaken en de manier waarop God hem in contact bracht met heidenen, die zelfs als extra bevestiging bij uitzondering vóór de doop de heilige geest ontvingen, begreep Petrus dat het gezicht niet betekende dat Gods voedselwetten ongeldig werden verklaard, maar dat geen mens onheilig of onrein is. Ieder mens, ook de niet-Joden, zal de gelegenheid krijgen om lid te worden van Gods Gezin (Hand. 10:28).

God heeft verschillende rassen en volken gemaakt. Maar in Christus zijn ze allen gelijk (Galaten 3:27-29). God roept nu ”uit alle volk en stammen en natiën en talen” (Openb. 7:9).

God was nu klaar om Paulus te gebruiken.

GOD GAAT PAULUS GEBRUIKEN

Paulus heeft zich rond 35 n.Chr. bekeerd. Hij is enkele jaren in Arabië geweest, vervolgens teruggekeerd in Damascus en kort daarna ging hij naar Jeruzalem. Van daar ging hij al spoedig naar zijn geboorteplaats Tarsus. Het is dan omstreeks 38-39 n.Chr. Misschien heeft Paulus het evangelie verkondigd in Tarsus, maar we weten dat niet. Na zijn bekering en enkele jaren persoonlijke opleiding door Christus in Arabië was de tijd aangebroken om als apostel te gaan optreden – een van de krachtigste dienaren ooit.

Als God met mensen gaat werken, begint het vaak heel klein om dan te groeien.

Het Filadelfia tijdperk van de Gemeente van God (Openbaring 3:7-13) is uiterst klein begonnen in de eerste helft van de vorige eeuw en is in de tientallen jaren daarna uitgegroeid tot een wereldwijd Werk.

Paulus had ook niet gelijk een ingrijpende invloed op de wereld. Hij zette de wereld niet meteen op zijn kop. Zijn werk begon klein.

Zoals we hebben gezien, groeide de nieuwtestamentische gemeente snel. Een groot aantal gelovigen vormde de gemeente in Antiochië in Syrië. Vanuit de moedergemeente in Jeruzalem (het hoofdkantoor) werd een vooraanstaande oudste gestuurd om de zorg voor de gemeente in Antiochië op zich te nemen. De invloed daar was groot en de volgelingen van Christus werden daarom daar voor het eerst met een naam aangeduid. Deze naam wordt voor de leden van de Gemeente al bijna 2000 jaar gebruikt.

Handelingen 11:26  En het geschiedde, dat zij een vol jaar in de gemeente gastvrij ontvangen werden en een brede schare leerden en dat de discipelen het eerst te Antiochië Christenen genoemd werden.

De voorname leider die uit Jeruzalem was gezonden was Barnabas. Er was zoveel te doen dat hij hulp nodig had. We lezen in Handelingen 11:25: ”En hij [Barnabas] vertrok naar Tarsus om Saulus te zoeken.” Toen Barnabas Saulus gevonden had, gingen ze samen naar Antiochië en sindsdien stond Saulus in volledige dienst van Christus. Gods Werk werd zijn dagtaak.

In de nieuwtestamentische Gemeente waren ook profeten. God openbaarde door één van deze profeten dat er in het gehele Romeinse Rijk een grote hongersnood zou komen.

Handelingen 11:27  En in die dagen kwamen profeten van Jeruzalem te Antiochië; 28  en een uit hen, genaamd Agabus, stond op en gaf door de Geest te kennen, dat een grote hongersnood zou komen over het gehele rijk, die dan ook gekomen is onder Claudius.

Romeinse geschiedschrijvers, o.a. Tacitus en ook Flavius Josephus, hebben over de vreselijke droogte en de hongersnood die jaren heeft geduurd geschreven.

Deze hongersnood was in sommige regio's groter dan in andere. Gemeenten in gebieden waar de oogsten goed waren verzamelden voedsel om naar gemeenten te sturen waar de droogte een zware tol had geëist. De onderlinge band van de leden van de Gemeente van God werd vanwege deze ontberingen hechter. De droogte was vooral erg in Jeruzalem. Lees in de laatste verzen van Handelingen 11 dat Barnabas en Paulus gaven van gemeenteleden meenamen naar Judea.

Toen Barnabas en Saulus terugkeerden naar Antiochië, namen ze Markus mee. Hij wordt ook wel Johannes Markus of alleen Johannes genoemd. Hij was een neef van Barnabas. Later schreef Markus het bijbelboek ’Het evangelie naar Markus’, dat vooral de biografie van Christus beschrijft.

Paulus wordt in de Bijbel eerst Saulus genoemd. Saulus is zijn Joodse naam die hij met de besnijdenis kreeg. Vanaf Hand. 13:9, hij was toen in Cyprus, heet hij steeds Paulus. Waarschijnlijk droeg hij deze (Latijnse) Romeinse naam door het Romeinse burgerrecht. Die Romeinse naam met het burgerrecht bood hem tijdens zijn werk voor Christus in het Romeinse Rijk meer bescherming. Paulus en Barnabas werden tot apostel aangesteld, de hoogste positie in Gods Gemeente. De apostel Paulus werd geroepen om de leiding te nemen in het Werk onder de heidenen.

DE ROL VAN DE APOSTELEN

We leren uit de Bijbel dat er oorspronkelijk twaalf apostelen waren. (Mattias verving Judas, die Christus heeft verraden.) Maar de Bijbel zegt nergens dat dat aantal zo moet blijven. Behalve de twaalf oorspronkelijke apostelen, was de broer van Christus, Jakobus, een apostel. Hij was hoofdzakelijk verantwoordelijk voor de gemeente in Jeruzalem. Het is mogelijk dat een andere broer van Christus, Judas, die de korte brief schreef met dezelfde naam in het Nieuwe Testament, ook een apostel was. En we weten dat Barnabas en Paulus ook apostelen waren. Er waren dus vijftien of meer apostelen in de vroege nieuwtestamentische Gemeente.

Elke apostel had zijn eigen werkgebied. Petrus werd geroepen om de leidende apostel van Gods volk Israël te zijn. Eerst reisde hij door het Midden-Oosten om het evangelie aan de Joden te brengen. De oorspronkelijke twaalf apostelen werden hoofdzakelijk naar de verloren stammen van het huis Israël gestuurd door Christus.

Mattheüs 10:5  Deze twaalf heeft Jezus uitgezonden en Hij gebood hun, zeggende: Wijkt niet af op een weg naar heidenen, gaat geen stad van Samaritanen binnen; 6  begeeft u liever tot de verloren schapen van het huis Israëls.

Ze deden Gods Werk in de landen ten oosten van Palestina tot aan het westen van India, langs de kusten van de Kaspische en Zwarte Zee en zuidoost Europa, in Noord-Afrika, in Zuid-Europa, West-Europa en het noordwesten van Europa en de Britse eilanden. Christus gaf de oorspronkelijke apostelen opdracht om het evangelie te verspreiden over de hele wereld (Markus 16:15) en Hij riep daarvoor meer arbeiders, zoals evangelisten, om deze Grote Opdracht uit te voeren.

Met de huidige communicatiesystemen kan de opdracht vervuld worden om wereldwijd het evangelie van het Koninkrijk van God te verkondigen voordat het einde van dit tijdperk komt (Mattheüs 24:14).

Laten we met dit in gedachten eens kijken hoe Paulus en Barnabas werden geroepen tot apostelen.

Handelingen 13:1  Nu waren er te Antiochië in de gemeente aldaar profeten en leraars, namelijk: Barnabas, Simeon, genaamd Niger, Lucius van Cyrene, Manaen, de zoogbroeder van Herodes, de viervorst, en Saulus. 2  En terwijl zij vastten bij de dienst des Heren, zeide de Heilige Geest: Zondert Mij nu Barnabas en Saulus af voor het werk, waartoe Ik hen geroepen heb. 3  Toen vastten en baden zij, en legden hun de handen op en lieten hen gaan.

De titel apostel is gegeven aan iemand die God heeft gekozen voor een speciaal doel – iemand die met een boodschap door God is gezonden. Zie vers 4 van Handelingen 13: ”Dezen dan, door de Heilige Geest uitgezonden”. Dit kenmerkt een apostel. Ze worden ”uitgezonden”. Hoe Paulus naar de heidenen moest gaan was duidelijk gemaakt door het gezicht van Petrus. De tijd was nu aangebroken voor het Werk waarvoor Jezus Christus zijn knecht Paulus had geroepen.

Paulus maakte zijn reizen niet om de wereld te bekeren, zoals veel mensen denken. Hij verkondigde het evangelie van het Koninkrijk van God. In sommige steden waar Paulus predikte waren veel mensen die door God werden geroepen en er werden gemeenten gesticht. In andere steden werden nauwelijks of helemaal geen mensen geroepen. Paulus' reizen waren gericht op het goede nieuws van Gods Koninkrijk en Paulus deed dat Werk met grote kracht.

PAULUS' EERSTE REIS

Paulus begon zijn reis in de stad Seleucië in Syrië aan de kust van de Middellandse Zee. Paulus en Barnabas gingen aan boord van een schip en zetten koers naar Cyprus. Zij predikten het evangelie in Salamis en vervolgens trokken ze het hele eiland over tot ze Pafos bereikten. Daar ontmoetten ze een Jood die Barjezus heette. Wat was dat voor een man?

Handelingen 13:6  En na het gehele eiland doorgetrokken te zijn tot aan Pafos, troffen zij een zekere tovenaar aan, een valse profeet, een Jood, wiens naam was BarJezus.

Hij probeerde de Romeinse landvoogd van Cyprus, die graag de boodschap van Paulus wilde horen, afkerig te maken van het geloof.

Hoe pakte Paulus dit aan?

Handelingen 13:9  Doch Saulus, anders gezegd Paulus, vervuld met de Heilige Geest, zag hem scherp aan, en zeide: 10  Zoon des duivels, vol van allerlei list en streken, vijand van alle gerechtigheid, zult gij niet ophouden de rechte wegen des Heren te verdraaien? 11  En nu, zie, de hand des Heren keert zich tegen u, en gij zult een tijd lang blind zijn en de zon niet zien. En terstond viel op hem donkerheid en duisternis, en rondtastende zocht hij iemand om hem bij de hand te leiden. 12  Toen de landvoogd zag, wat er gebeurd was, kwam hij tot geloof, zeer getroffen door de leer des Heren.

Daarna voeren Paulus en zijn reisgenoten van Pafos over naar Perge in de provincie Pamfylië van Klein-Azië, het tegenwoordige Turkije.

Kort nadat ze in Klein-Azië aankwamen verliet de jonge Johannes Markus, die ze hadden meegenomen, het gezelschap om terug te keren naar Jeruzalem. Misschien had hij heimwee. Of misschien had hij een vriendin in Jeruzalem. Misschien kon hij nog niet begrijpen wat zijn oom Barnabas en Paulus aan het doen waren. De Bijbel geeft geen reden. Maar Johannes Markus ging weg en Paulus was teleurgesteld. Hij verwachtte dat ze samen de schouders zouden zetten onder het Werk van God. Paulus en Barnabas verschilden van mening over de houding van Markus en dat leidde later tot een onenigheid.

Enige tijd later wilde Barnabas Markus weer meenemen op een andere reis. Maar Paulus voelde daar niets voor. Deze onenigheid leidde er toe dat Paulus en Barnabas voor een tijd uit elkaar gingen. Zie Handelingen 15:37-41.

Ongetwijfeld heeft Markus later begrepen wat God verwacht van een trouwe medewerker, want in 2 Timotheüs 4:11 kunnen we lezen dat Paulus later goed met hem samenwerkte. Paulus schrijft daar: ”Haal Marcus af en breng hem mede, want hij is mij van veel nut voor de dienst.” Markus werd een evangelist. Voor Paulus was het vergeten en vergeven. Dit is ook een les voor ons. We moeten op elkaar kunnen rekenen als we samen een taak hebben en we moeten ons verzoenen met hen die hun fout hersteld hebben.

Paulus en Barnabas reisden, nadat Markus hen in Perge had verlaten, naar het noorden door het ruige bergachtig landschap. Ze kwamen aan in een stad met dezelfde naam als de stad waar ze vandaan kwamen, namelijk Antiochië. Maar dit was een heel ander Antiochië dan het Antiochië in Syrië. Ze waren nu in Pisidië, een provincie van Klein-Azië.

Paulus en Barnabas gingen op sabbat naar de synagoge en namen er plaats (Hand. 13:14). Nadat uit de boeken van Mozes en de profeten was voorgelezen, nodigden de leiders van de synagoge Paulus uit om bemoedigende woorden te spreken. Lees daarvoor de verzen 16-41. Ongetwijfeld hadden de Joden spijt dat ze Paulus hadden gevraagd een toespraak te houden.

Maar de heidenen in de synagoge die zich tot het Joodse geloof hadden bekeerd (proselieten), waren enthousiast. Vers 42 van de NBG-vertaling is niet goed vertaald.

Handelingen 13:42  En toen zij vertrokken, verzochten zij hun tegen de eerstvolgende sabbat weder deze woorden te spreken.

In plaats van ”verzochten zij” zeggen andere vertalingen ”verzochten de heidenen”. Sommige Joden, maar vooral heidenen drongen er bij Paulus op aan om de volgende sabbat hun weer toe te spreken.

Paulus' woorden hadden zoveel indruk gemaakt dat het in de hele stad werd doorverteld. Lees in vers 44 wat er de volgende sabbat gebeurde. Hoeveel mensen kwamen bijeen om naar Paulus en Barnabas te luisteren?

Vers 44  En de volgende sabbat kwam bijna de gehele stad bijeen om het woord Gods te horen.

De Joodse leiders werden erg jaloers over het succes van Paulus en Barnabas en weigerden verder te luisteren naar hen en begonnen hen te lasteren. Paulus zag dit als een bevestiging als zijn roeping. Lees wat hij en Barnabas tegen de Joden zeiden:

Vers 46  … Het was nodig, dat eerst tot u het woord Gods werd gesproken, doch nu gij het verstoot en u het eeuwige leven niet waardig keurt, zie, nu wenden wij ons tot de heidenen.

God riep vele heidenen in die stad, zodat de jaloerse Joden de vooraanstaande mensen van de stad tegen Paulus en Barnabas opzetten en aanzetten tot vervolging en hen verdreven uit het gebied (vers 50). Zij keerden de stad de rug toe en vervolgden hun reis in oostelijke richting naar de steden Ikonium, Lystra en Derbe in de streek Lykaonië, een deel van de Romeinse provincie Galatië.

Ook daar kregen Paulus en Barnabas veel gehoor. Maar overal waar Paulus kwam, zetten de Joden de bevolking tegen hen op en hij moet zich herinnerd hebben dat hij zelf jaren geleden de volgelingen van Christus heeft vervolgd. Al die jaren dat Paulus het Werk van Christus deed, werd hij mishandeld en gehaat omdat hij in dienst van God stond. Desalniettemin slaagde hij erin het evangelie te verkondigen en gemeenten te stichten.

Paulus en Barnabas bleven enige tijd in Ikonium en predikten het Woord van God. En God liet hen vele wonderen doen (Handelingen 14:3). Als gevolg hiervan werd de stad verdeeld. Sommigen waren voor de Joden, anderen voor de apostelen. En toen er een oploop ontstond, zowel van heidenen als van Joden met hun leiders, om hen te mishandelen en te stenigen (vers 5), vluchtten ze naar Lystra, Derbe en omgeving.

Wat deden ze daar, zoals ze overal deden gedurende de jaren dat ze het Werk van Christus deden?

Handelingen 14:7  en verkondigden daar een tijd lang het evangelie.

Het is belangrijk om te weten dat wat Paulus en Barnabas verkondigden, dezelfde boodschap is die Petrus predikte. Alle apostelen predikten dezelfde boodschap – de boodschap die ook tegenwoordig door de Gemeente van God in de gehele wereld wordt verkondigd. En dat is precies dezelfde boodschap die Jezus Christus predikte.

Markus 1:14  En nadat Johannes was overgeleverd, ging Jezus naar Galilea om het evangelie Gods te prediken.

In het Grieks staat: ”het evangelie van het Koninkrijk van God” zoals in andere vertalingen staat.

Het ware evangelie dat Jezus bracht, was het evangelie van het komende Koninkrijk van God. Dit is het goede nieuws van en over Jezus Christus die bij zijn terugkeer Koning zal zijn over de gehele aarde. Het Koninkrijk van God zal regeren over alle volken op aarde. En de heiligen, die Christus tegemoet zullen gaan in de lucht bij zijn komst, zullen met Hem regeren over de hele aarde vanuit Jeruzalem gedurende 1000 jaar (Dan. 7:14, 18, 27; Openbaring 5:10; 20:4).

De Wereld van Morgen zal werkelijk een utopia zijn waarin alle mensen de liefdevolle weg van God zullen gaan, de weg van geven, die het tegenovergestelde is van de egoïstische weg van nemen van de wereld van vandaag. Dat is het ware Evangelie dat Jezus verkondigde, Petrus verkondigde, Paulus verkondigde en dat de Gemeente van God vandaag aan de wereld verkondigt. Overal waar Paulus naar toe ging bracht hij het goede nieuws van het komende Koninkrijk van God.

In Lystra was een man die geen kracht in zijn voeten had; hij was al sinds zijn geboorte verlamd en had nooit kunnen lopen. De man besefte niet dat hij genezen kon worden door Paulus. Paulus en Barnabas predikten in een heidense wereld waar heidense goden werden aanbeden. De invloed van de Griekse en Romeinse mythologie was sterk.

Wat dachten veel heidenen na het zien van de genezing van de kreupele man?

Handelingen 14:11  En toen de scharen zagen, wat Paulus gedaan had, verhieven zij hun stem en zeiden in het Lykaonisch: De goden zijn, in mensengedaante, tot ons neergedaald; 12  en zij noemden Barnabas Zeus en Paulus Hermes, omdat hij het was, die het woord voerde. 13  En de priester van Zeus-voor-de-stad bracht stieren en kransen aan bij het poortgebouw en wilde met de scharen offeren.

De Griekse mythologie verklaart waarom zij dachten dat Barnabas Zeus was en Paulus Hermes. Barnabas was waarschijnlijk een waardige oudere man, terwijl Paulus vooral het woord voerde. Zeus was bij de Grieken de opperste god, ”de vader van mensen en goden”; de Romeinen noemden hem Jupiter. Hermes, die door de Romeinen Mercurius werd genoemd, is de zoon van Zeus (Jupiter). Hij was o. a. de god der welsprekendheid. Later wordt hij beschouwd als god van handel en verkeer. Hij wordt aangeduid als ”de god, die de woordvoerder is”.

Hoe reageerden Paulus en Barnabas toen ze goden werden genoemd en men hen wilde aanbidden?

Vers 14  Maar toen de apostelen Barnabas en Paulus dat hoorden, scheurden zij hun mantels en sprongen naar voren onder de schare, 15  uitroepende: Mannen, wat doet gij daar? Ook wij zijn maar zwakke mensen zoals gij en verkondigen u, dat gij u van dit ijdel bedrijf moet bekeren tot de levende God, die de hemel, de aarde, de zee en al wat erin is gemaakt heeft. 16  Hij heeft ten tijde der geslachten, die achter ons liggen, alle volken op hun eigen wegen laten gaan, 17  en toch heeft Hij Zich niet onbetuigd gelaten door wel te doen, door u van de hemel regen en vruchtbare tijden te geven en aan uw harten overvloed van spijs en vrolijkheid te schenken. 18  En hoewel zij zo spraken, konden zij ternauwernood de scharen weerhouden hun te offeren.

Hoe snel kunnen dingen veranderen! Deze heidenen wilden Paulus en Barnabas aanbidden, maar kort daarna kwamen vervolgers uit Antiochië en Ikonium, waar ze net het evangelie verkondigd hadden, in Lystra en stookten de menigte op tegen deze mannen van God. Ze wisten de mensen te overtuigen dat Paulus en Barnabas slecht waren.

Vers 19  Maar er kwamen Joden van Antiochië en Ikonium en zij praatten de scharen om en stenigden Paulus en sleepten hem de stad uit, menende, dat hij dood was.

Nadat Paulus was gestenigd door de mensen en voor dood achtergelaten, stond hij wonderbaarlijk op te midden van de discipelen (vers 20). Wat een moed toonde Paulus door verder te gaan met de opdracht die hij van Christus had gekregen! Velen zouden naar huis gegaan zijn. Maar Paulus niet! Hij werd gedreven door een onwankelbare inzet en vastberadenheid om het Werk van God voort te zetten. Zelfs een steniging tot de dood er bijna op volgde kon hem niet ontmoedigen!

De volgende dag vertrok hij met Barnabas naar Derbe. Ook daar predikten ze dezelfde boodschap! Hoewel zij werden vervolgd, belachelijk gemaakt en zelfs gestenigd, bleven ze volharden in het verkondigen van het Evangelie van het Koninkrijk van God.

Wat deden de twee apostelen nadat ze het evangelie in Derbe hadden verkondigd?

Vers 21  En toen zij aan die stad het evangelie verkondigd en er verscheidene discipelen gemaakt hadden, keerden zij terug naar Lystra, Ikonium en Antiochië, 22  om de zielen der discipelen te versterken en hen te vermanen om te blijven bij het geloof, en dat wij door vele verdrukkingen het Koninkrijk Gods moeten binnengaan.

Ze gingen terug waar ze waren geweest en vervolgd! Zij wisten dat de ’kinderen’ (pas bekeerden) in Christus daar versterking nodig hadden. En laten we acht slaan op het laatste deel van vers 22: ”dat wij door vele verdrukkingen het Koninkrijk Gods moeten binnengaan.”

Toen ze teruggingen door de steden waar ze waren geweest, moedigden ze de trouwe gelovigen aan en stelden oudsten aan in elke gemeente. Paulus wist dat geestelijk leiderschap nodig is voor een geestelijke groei en eenheid van de Gemeente (Efeziërs 4:11-13).

Deze nieuwe gemeenten maakten veel strijd mee. Ze trokken Pisidië (o.a. Antiochië) door en kwamen in Pamfylië aan de zuidelijke kust van Klein-Azië en na de verkondiging van de boodschap in Perge reisden ze af naar het dichtbij gelegen Attalia. Van daar namen ze een schip naar Antiochië in Syrië, de stad waar ze hun reis waren begonnen. De eerste reis zal zeker twee jaar geduurd hebben. De basis voor de verkondiging van het Evangelie voor de komende kwarteeuw was gelegd.

We zouden Handelingen het boek van de ’primeurs’ kunnen noemen. We lezen dat voor de eerste keer de heilige geest werd gezonden naar de eerste volgelingen van Christus die in Gods nieuwtestamentische Gemeente werden geplaatst. Dan het verslag van Stefanus, de eerste van Gods dienaren in de Gemeente van het Nieuwe Testament die werd gemarteld en gedood. We lezen dat de leden van de nieuwtestamentische gemeente die Jezus Christus stichtte, voor het eerst christenen worden genoemd. Dan over het eerste wonder dat de apostel Petrus met Gods kracht verrichtte. Wij lezen ook dat voor het eerst heidenen worden geroepen en zich bekeren tot God.

GROEI VAN DE VROEGE GEMEENTE

We hebben gezien hoe snel de Gemeente groeide toen God velen riep door de geïnspireerde prediking van zijn dienaren.

Lees de volgende schriftgedeelten om een idee te krijgen hoe Gods Gemeente groeide.

Handelingen 1:15  En in die dagen stond Petrus op onder de broeders (en er was een groep van ongeveer honderd twintig personen bijeen)…

Handelingen 2:41  Zij dan, die zijn woord aanvaardden, lieten zich dopen en op die dag werden ongeveer drieduizend zielen toegevoegd.

Handelingen 2:47  en zij loofden God en stonden in de gunst bij het gehele volk. En de Here voegde dagelijks toe aan de kring, die behouden werden.

Handelingen 4:4  Maar velen van hen, die het woord gehoord hadden, werden gelovig, en het getal der mannen werd ongeveer vijfduizend.

Handelingen 5:14  En des te meer werden er toegevoegd, die de Here geloofden, tal van mannen zowel als vrouwen.

Handelingen 6:7  En het woord Gods wies en het getal der discipelen te Jeruzalem nam zeer toe en een talrijke schare van de priesters gaf gehoor aan het geloof.

Deze verzen laten zien hoe snel de Gemeente van God groeide. Duizenden mensen werden toegevoegd aan de Gemeente. Maar de grote groei was nog steeds in Jeruzalem. In de eerste jaren waren alle leden van de Gemeente Joden, of Joodse bekeerlingen (bekeerd tot het Judaïsme). Ze waren opgegroeid in de Joodse godsdienst en tradities of hadden die aangenomen.

Deze pas bekeerde mensen in Gods Gemeente hadden nog steeds veel van hun eigen vorige ideeën en gewoonten. Een deel van de Joodse leerstellingen waren tradities die ze door de eeuwen heen hadden ingesteld. Naast de doctrines van de oorspronkelijke wet van God voor zijn volk Israël, hadden de Joodse religieuze leiders echter zelf vele regels toegevoegd.

Ook werd een deel van de offerwet voortgezet die God had gegeven om tijdelijk in acht te nemen. Het offeren van dieren (zoals slacht- en brandoffers) verbeeldden het Pascha-offer van Christus. Hij werd gedood (’geslacht’) om te betalen voor de zonden van de mens. Wie na de kruisiging doorgaat met de symboliek van het offeren van dieren en de daarbij behorende ceremonies, erkent niet de vervulling van die symboliek, de kruisiging van Jezus Christus.

Maar toen Christus stierf, begrepen velen met deze Joodse achtergrond die door God waren geroepen in de nieuwtestamentische Gemeente van God dit niet. Ze dachten dat dergelijke offers nog steeds nodig waren. Ze moesten nieuwe waarheid leren en ze moesten ook enkele oude opvattingen afleren. Ook vandaag de dag moeten de mensen die door God worden geroepen veel afleren en tegelijkertijd veel nieuwe waarheden van de Bijbel aanleren. Een nieuwe waarheid in de Gemeente van het Nieuwe Testament betreft de besnijdenis.

ONENIGHEID OVER DE BESNIJDENIS

Als gevolg van de verkondiging van het Evangelie in Klein-Azië – in Lystra, Ikonium, Derbe en andere steden waar Paulus en Barnabas waren geweest – bracht God honderden mensen in zijn Gemeente. De meesten van hen waren heidenen – dus geen Israëlieten – en waren niet besneden.

Toen de Joodse gemeenteleden begrepen dat God heidenen in zijn Gemeente plaatste, dachten ze dat zij moesten worden besneden.

Handelingen 15:1  En sommigen, uit Judea gekomen, leerden de broeders: Indien gij u niet besnijden laat naar het gebruik van Mozes, kunt gij niet behouden worden.

In eerste instantie zou je niet denken dat dit een probleem in de Gemeente zou worden. Maar lees verder in vers 2.

Vers 2  En toen er van de zijde van Paulus en Barnabas geen gering verzet en tegenspraak tegen hen ontstond, droegen zij Paulus en Barnabas en nog enigen van hen op zich tot de apostelen en oudsten te Jeruzalem te begeven naar aanleiding van dit geschil.

Paulus en Barnabas reisden samen met nog enkele anderen naar Jeruzalem – het hoofdkantoor van de nieuwtestamentische Gemeente – om dit probleem te bespreken met Petrus en de andere oudsten en apostelen.

Eigenlijk waren er verschillende aspecten aangaande de kwestie van de besnijdenis. Was de besnijdenis een geestelijke wet voor alle mensen? Was het noodzakelijk voor behoud? Was het alleen maar een persoonlijke aangelegenheid? Moesten alle volwassen niet-Joodse mannen besneden worden op het moment wanneer ze lid werden van Gods Gemeente? En zouden alle jongetjes die geboren werden in de gezinnen van de Gemeente besneden moeten worden?

Zeker, het was vereist voor Israël in de tijd van het Oude Testament. Laten we even teruggaan in de geschiedenis om te zien waarom het zo belangrijk was voor het Joodse volk en waarom dit geschil zo groot was.

Wanneer gaf God voor het eerst opdracht aan een van zijn dienstknechten om zich te besnijden?

Genesis 17:9  Voorts zeide God tot Abraham: En wat u aangaat, gij zult mijn verbond houden, gij en uw nageslacht, in hun geslachten. 10  Dit is mijn verbond, dat gij zult houden tussen Mij en u en uw nageslacht: dat bij u al wat mannelijk is besneden worde; 11  gij zult het vlees van uw voorhuid laten besnijden, en dat zal tot een teken van het verbond zijn tussen Mij en u. 12  Wie acht dagen oud is, zal bij u besneden worden, al wat mannelijk is in uw geslachten: zowel wie in uw huis geboren is, als wie van enige vreemdeling voor geld is gekocht, doch niet van uw nageslacht is. 13  Wie in uw huis geboren is en wie door u voor geld gekocht is, moet voorzeker besneden worden; zo zal mijn verbond in uw vlees zijn tot een eeuwig verbond. 14  En de onbesnedene, de man namelijk, die het vlees van zijn voorhuid niet laat besnijden, die mens zal uitgeroeid worden uit zijn volksgenoten: hij heeft mijn verbond verbroken.

Dit teken van het verbond dat God met Abraham sloot, gaf God plm. 1.850 jaar voor Christus. Alle nakomelingen van het mannelijk geslacht van Abraham moesten worden besneden.

Welke opdracht werd in de tijd van Mozes gegeven betreffende pasgeboren jongetjes?

Leviticus 12:3  En op de achtste dag zal het vlees van zijn voorhuid besneden worden.

Dit verklaart waarom in de tijd van Paulus de Joden zo sterk de noodzaak voelden van de besnijdenis. Vele eeuwen was het een belangrijk principe in het leven van een Jood geweest.

Maar Paulus en Barnabas hadden gezien dat God velen uit andere volken riep. Zij waren gedoopt, hadden de heilige geest ontvangen en stabiele leden van Gods Gemeente geworden. Onder hen waren mannen tot oudste geordineerd. Maar bijna niemand van hen was besneden.

Paulus en Barnabas begrepen dat de fysieke besnijdenis geen voorwaarde is voor behoud. Maar de meeste Joodse broeders meenden dat heidenen absoluut besneden moesten worden. Rond 50 na Christus kwamen de oudsten, onder wie apostelen, in een vergadering bijeen in Jeruzalem om te bespreken of de heidenen besneden moesten worden. Vanzelfsprekend was dit belangrijk, want aan duizenden mensen was het evangelie verkondigd. Dit was de eerste conferentie van oudsten van de vroege Gemeente van God.

Wie nam uiteindelijk de beslissing na veel discussie tijdens de vergadering?

Handelingen 15:7  En toen daarover veel verschil van mening rees, stond Petrus op en zeide tot hen: Mannen broeders, gij weet, dat God van de aanvang af mij onder u heeft verkoren, opdat door mijn mond de heidenen het woord van het evangelie zouden horen en geloven.

Petrus was door Christus aangesteld als de leider van de apostelen. Het was Petrus aan wie Christus als eerste van de apostelen had geopenbaard dat het evangelie ook aan heidenen gebracht moest worden. En nu was het ook Petrus die, geïnspireerd door de heilige geest, het bindend besluit nam dat heidenen niet hoefden te worden besneden als een eis voor behoud.

Vers 8  En God, die de harten kent, heeft getuigd door hun de Heilige Geest te geven evenals ook aan ons, 9  zonder enig onderscheid te maken tussen ons en hen, door het geloof hun hart reinigende. 10  Nu dan, wat stelt gij God op de proef door een juk op de hals der discipelen te leggen, dat noch onze vaderen, noch wij hebben kunnen dragen? 11  Maar door de genade van de Here Jezus geloven wij behouden te worden op dezelfde wijze als zij.

Vervolgens bevestigde Jakobus, de leider van de gemeente in Jeruzalem en die optrad als voorzitter van de vergadering, het besluit van Petrus, waardoor het tot een officiële leer van de Gemeente werd gemaakt.

Wat voor soort ’besnijdenis’ is nu nodig in het Nieuwe Testament?

Romeinen 2:25  Want besneden te zijn heeft wel betekenis, indien gij de wet volbrengt, maar indien gij een overtreder van de wet zijt, is uw besnijdenis tot onbesnedenheid geworden.

Niemand – behalve Jezus Christus – heeft volledig volbracht wat in de wet staat en daarom betekent de besnijdenis van hen die onder de wet stonden, niets.

Vers 26  Zal dan, indien de onbesnedene de eisen der wet in acht neemt, zijn onbesnedenheid niet voor besnijdenis gelden?

Indien de ware gelovigen met de kracht van de heilige geest, wél naar de wet leven, zal dat gelden als besneden te zijn.

Vers 27  Dan zal de van nature onbesnedene, doordat hij de wet volbrengt, u oordelen die, hoewel in het bezit van letter en besnijdenis, een overtreder van de wet zijt.

Vers 28  Want niet hij is een Jood [in deze context iemand die door God is uitverkoren], die het uiterlijk is, en niet dat is besnijdenis wat uiterlijk, aan het vlees, geschiedt, 29  maar hij is een Jood, die het in het verborgen is, en de ware besnijdenis is die van het hart, naar de Geest, niet naar de letter. Dan komt zijn lof niet van mensen, maar van God.

God openbaarde dat het niet langer nodig was om fysiek besneden te worden als een teken te behoren tot zijn volk. In plaats daarvan is er nu de besnijdenis van het ’hart’. Verwekt zijn door de geest van God is nu het teken tot Gods volk te behoren. De ware besnijdenis is de besnijdenis van het hart, nl. de toewijding van ons hart aan God en onze naasten, door het onderhouden van zijn geboden.

God openbaarde nieuwe waarheid aan zijn Gemeente zoals Christus beloofd had.

Johannes 16:13  doch wanneer Hij komt, de Geest der waarheid, zal Hij u de weg wijzen tot de volle waarheid; want Hij zal niet uit Zichzelf spreken, maar al wat Hij hoort, zal Hij spreken en de toekomst zal Hij u verkondigen.

Maar dat deed Hij niet in één keer. In de loop der tijd, vooral in de vorige eeuw, heeft God nieuwe waarheid onthuld aan zijn Gemeente. En God zal zijn Gemeente blijven leiden in nieuwe waarheid indien de tijd en omstandigheden dat vereisen.

PAULUS BEGINT AAN ZIJN TWEEDE REIS

Na zijn terugkeer naar Antiochië uit Jeruzalem, besloten Paulus en Barnabas terug te gaan naar de plaatsen waar ze op hun eerste reis het evangelie hadden verkondigd om te zien hoe het hen gaat en het besluit (Hand. 15) van de vergadering in Jeruzalem over te brengen.

U herinnert zich de jonge Johannes Markus nog wel die niet zijn verantwoordelijkheid nam door Paulus en Barnabas te verlaten en naar huis ging. Paulus was hierover teleurgesteld geweest, maar Barnabas wilde nu nogmaals zijn neef op hun tweede reis meenemen (Handelingen 15:36-37). Wat gebeurde er toen?

Handelingen 15:38  maar Paulus bleef van oordeel, dat men niet iemand bij zich moest hebben, die hen na Pamfylië had verlaten en zich niet met hen tot het werk had begeven. 39  En er ontstond een verbittering, zodat zij uiteengingen en Barnabas met Marcus naar Cyprus voer. 40  Maar Paulus koos zich Silas en vertrok, door de broeders aan de genade des Heren opgedragen; 41  en hij ging door Syrië en Cilicië en versterkte de gemeenten.

Vanaf die tijd wordt er niet veel meer over het werk van Barnabas geschreven. Het boek Handelingen geeft daarentegen veel aandacht aan het werk van Paulus en de krachtige manier waarop God hem gebruikte het goede nieuws van het Koninkrijk van God in de heidense wereld te verkondigen.

Paulus werd ongeveer vijftien jaar geleden door God in het Werk geroepen voordat deze vergadering in Jeruzalem plaatsvond. En hij kreeg na die conferentie nog ongeveer vijftien jaar om Gods woord te verkondigen tot het einde van zijn leven.

Paulus verkondigde krachtig Gods boodschap aan de heidense wereld. De laatste vijftien jaar predikte hij in een groot deel van de Romeinse wereld van die tijd. Hij stichtte vele gemeenten, ordineerde oudsten en schreef in die jaren veertien brieven die zijn opgenomen in de Bijbel. Paulus schreef meer bladzijden van de Bijbel dan enig ander mens, behalve misschien Mozes of David.

Nadat Paulus en Barnabas besloten hadden ieder zijn eigen weg te gaan, vroeg Paulus Silas om hem op zijn reizen te vergezellen. Eerst bezochten ze de gemeenten in Syrië en Cilicië waar Paulus ongeveer een jaar geleden was geweest. Waar zijn Paulus en Silas toen naar toe gegaan?

Handelingen 16:1  En hij kwam ook te Derbe en te Lystra. En zie, er was daar een zeker discipel, genaamd Timotheüs, de zoon van een gelovige Joodse vrouw, maar van een Griekse vader.

Paulus was aan zijn tweede reis begonnen. Deze reis zou hem naar plaatsen brengen waarvan hij nooit had gedroomd daar ooit naar toe te zullen gaan. Hij beleefde enkele van de meest interessante ervaringen van zijn leven.

PAULUS ONTMOET TIMOTHEÜS

In de stad Lystra maakte Paulus kennis met de jonge man Timotheüs. Hij werd een goede vriend van Paulus. Omdat hij een discipel wordt genoemd, had hij zich waarschijnlijk op de eerste reis van Paulus al bekeerd. Hij was door zijn Joodse moeder (zijn vader was Grieks) en oma opgevoed en in het geloof en de Bijbel onderwezen (2 Timotheüs 1:5) en kende ”daarom van kindsbeen af de heilige schriften” (2 Timotheüs 3:15).

Toen Timotheüs Paulus ging vergezellen op zijn reizen was hij dus nog een jonge man. En later werd Timotheüs een evangelist (2 Timotheüs 4:5). Hij was ook als een kind voor Paulus (1 Timotheüs 1:2).

Misschien op het eerste gezicht wat merkwaardig dat Paulus Timotheüs eerst liet besnijden voordat hij hem meenam op reis. Hij was nog niet besneden omdat zijn vader een Griek was. Maar Paulus had toch de verplichte besnijdenis bestreden en was op die vergadering in Jeruzalem nog maar kort geleden niet besloten dat de besnijdenis geen eis was voor behoud? Waarom wilde Paulus dan dat Timotheüs besneden werd?

Er is een belangrijk geestelijk beginsel dat Christus eerder de apostelen had gegeven. Paulus was daarmee goed bekend en paste dit toe in het geval van Timotheüs. Dit principe kan ons op veel manieren helpen voor de rest van ons leven. Het staat in Mattheüs 10:16.

Mattheüs 10:16  Zie, Ik zend u als schapen midden onder wolven; weest dan voorzichtig als slangen en argeloos als duiven.

Paulus wist dat hij en Timotheüs op hun reizen veel Joden zouden ontmoeten. Als Timotheüs niet besneden zou zijn, zou dat bekend kunnen worden en sommige Joden die sterk hechtten aan de besnijdenis afkerig kunnen maken. Nu Timotheüs besneden was drongen ze gemakkelijker door tot de Joodse Gemeenschap.

Paulus heeft daarover zelf ook geschreven.

1 Corinthiërs 9:20  en ik ben voor de Joden geworden als een Jood, om Joden te winnen; hun, die onder de wet staan, als onder de wet (hoewel persoonlijk niet onder de wet) om hen, die onder de wet staan, te winnen; 21  hun, die zonder wet zijn, ben ik geworden als zonder wet (hoewel niet zonder de wet van God, want ik sta onder de wet van Christus) om hen, die zonder wet zijn, te winnen. 22  Ik ben voor de zwakken zwak geworden, om de zwakken te winnen; voor allen ben ik alles geweest, om in elk geval enigen te redden.

Of je nu wel of niet besneden bent, maakt voor het behoud niets uit.

Colossenzen 3:11  waarbij geen onderscheid is tussen Griek en Jood, besneden of onbesneden, barbaar en Skyth, slaaf en vrije, maar alles en in allen is Christus.

Maar als een besnijdenis wordt geëist als een doctrine, als een voorwaarde voor behoud, weigert Paulus.

Galaten 2:3  Maar zelfs Titus, die bij mij was, werd, ofschoon hij een Griek was, toch niet gedwongen zich te laten besnijden; 4  en dat met het oog op de binnengedrongen valse broeders, lieden, die waren binnengeslopen, om onze vrijheid, die wij in Christus Jezus hebben, te bespieden, en zo ons tot slavernij te brengen. 5  Wij zijn voor hen geen ogenblik gedwee uit de weg gegaan, opdat de waarheid van het evangelie ook verder bij u zou blijven.

Om toegang tot de mensen te kunnen krijgen moeten we hun levensgewoonten respecteren en ons soms aanpassen, zodat we hun aandacht krijgen, zoals Paulus aandacht wilde hebben voor het evangelie van God. Maar als gewoonten of opvattingen indruisen tegen de wil van God, passen we ons niet aan, zoals deelname aan religieuze maaltijden en samenkomsten (o.a. diensten) die niet door God zijn ingesteld.

HET EVANGELIE GAAT NAAR EUROPA

Paulus bezocht de gemeenten die op de eerste reis waren gesticht en reisde vervolgens in noordelijke richting en kwam aan in Mysië. Van daar wilden Paulus en Silas naar Bitynië, maar God hield hen tegen.

Handelingen 16:7  en bij Mysië gekomen, poogden zij naar Bitynië te reizen, maar de Geest van Jezus liet het hun niet toe.

1 Petrus 1:1 geeft een aanwijzing waarom Paulus niet naar het oosten en noorden ging om het evangelie te verkondigen.

1 Petrus 1:1  Petrus, een apostel van Jezus Christus, aan de vreemdelingen, die in de verstrooiing zijn in Pontus, Galatië, Kappadocië, Asia en Bitynië.

Christus had elke apostel de verantwoording gegeven over een regio. Paulus was opgedragen het goede nieuws van het Koninkrijk van God onder de heidenen te brengen, maar in die gebieden van de heidense wereld waar de andere apostelen niet kwamen.

U herinnert zich dat de oorspronkelijke apostelen door Christus naar de verloren schapen van het huis Israël werden gezonden om het evangelie van het Koninkrijk van God te verkondigen (Mattheüs 10:6). Petrus moest in de eerste plaats het evangelie verkondigen aan de Israëlieten – ook aan hen die Judea hadden verlaten en in andere gebieden van het Romeinse Rijk woonden. Bitynië was een gebied dat door God aan Petrus was toegewezen om het Werk van God te doen zoals we in 1 Petrus 1:1 hebben gelezen.

De Bijbel zegt niet hoe Paulus werd belet naar Bitynië te gaan, maar het gebeurde niet. Dus ging Paulus naar de stad Troas waar God hem openbaarde wat hij moest doen. Hoe deed God dit?

Handelingen 16:9  En Paulus kreeg in de nacht een gezicht; er stond een Macedonisch man, die hem toeriep: Steek over naar Macedonië en help ons.

Door dit gezicht wist Paulus dat God wilde dat hij het evangelie in Macedonië (in Noord-Griekenland), op het Europese continent, verkondigde. Zo wordt voor het eerst het evangelie in Europa gepredikt zoals vastgelegd in Handelingen.

Paulus en zijn gezelschap staken met een boot de Egeïsche Zee over die daar ongeveer 200 km breed is. Ze gingen via het eiland Samotrake en de havenstad Neapolis naar Filippi, toen de belangrijkste stad in het noordelijke deel van Macedonië (Handelingen 16:10-12). In vers 12 lezen we dat zij er een paar dagen vertoefden. Waarschijnlijk om te wachten tot de sabbat zodat God voor hen via Joodse inwoners een deur zou openen. God opent deuren voor zijn dienaren, zoals we kunnen lezen in o.a. Hand. 14:27, 1 Cor. 16:9 en Openb. 3:8.

SATAN PROBEERT PAULUS TE STOPPEN

Spoedig nadat Gods Werk in Filippi was begonnen, werden Paulus en zijn gezelschap gevolgd door een jonge vrouw die bezeten was door een demon. Er bestaat een geestenwereld bestaande uit trouwe engelen van God en gevallen engelen of demonen die Satan de grote tegenstander van God dienen. Demonen kunnen de controle krijgen over de menselijke geest. Vooral van mensen die zich bezig houden met contacten met de geestenwereld. Demonen kunnen nooit ’bezit nemen’ van mensen die Gods weg blijven gaan.

Toen Satan zag dat Paulus op zijn reizen succes had met Gods Werk, probeerde hij in Filippi dit succes een halt toe te roepen via een jonge vrouw.

Wat deed deze door een demon bezeten vrouw voor haar meesters?

Handelingen 16:16  En het geschiedde, toen wij naar de gebedsplaats gingen, dat een zekere slavin, die een waarzeggende geest had, ons tegenkwam, welke aan haar eigenaars met waarzeggen veel voordeel aanbracht.

Een ’ziener’ of ’waarzegger’ is iemand die de toekomst voorspelt. Ook tegenwoordig zijn er veel mensen die zeggen de toekomst te kunnen voorspellen. Deze mediums van het spritisme begeven zich op allerlei terreinen waar geld te verdienen valt, zo beweren ze de ware toedracht van misdrijven te kunnen geven, mensen van ziekten te kunnen genezen. Ze menen de toekomst te kunnen voorspellen omdat ze geloven dat de toekomst in de sterren is voorspeld, wat astrologie wordt genoemd. Anderen beweren dat ze boodschappen krijgen van ’de overzijde’ – de geestenwereld of overleden mensen. God zegt ons dat alle waarzeggerij moet worden vermeden!

Deuteronomium 18:10  Onder u zal er niemand worden aangetroffen, die zijn zoon of zijn dochter door het vuur doet gaan, die waarzeggerij pleegt, geen wichelaar, uitlegger van voortekenen, of tovenaar, 11  geen bezweerder, niemand, die de geest van een dode of een waarzeggende geest ondervraagt of die de doden raadpleegt. 12  Want ieder die deze dingen doet, is de HERE een gruwel, en ter wille van deze gruwelen drijft de HERE, uw God, hen voor u weg. 13  Gij zult onberispelijk staan tegenover de HERE, uw God; 14  want deze volken, die gij verdrijven zult, luisteren naar wichelaars en waarzeggers, maar u heeft de HERE, uw God, dit niet toegelaten.

Het is interessant dat voor ”waarzeggende geest” in Hand. 16:16 in het Grieks letterlijk staat: Pythongeest. En we weten wie de echte misleidende slang is!

De demon in de jonge vrouw die Paulus volgde wist dat hij een dienaar van God was. Wat deed Paulus nadat hij na vele dagen genoeg kreeg van haar treiterend geroep?

Handelingen 16:18  En dit deed zij vele dagen lang. Maar toen dit Paulus verdroot, wendde hij zich tot de geest en zeide: Ik gelast u in de naam van Jezus Christus van haar uit te gaan. En hij ging uit op datzelfde uur.

Vanzelfsprekend gaan Gods dienaren niet de wereld rond om demonen uit de mensen te verjagen. Bij de komst van Christus zullen alle demonen met hun leider gevangen gezet worden. Maar in sommige situaties als het Werk van God verstoord wordt, kan met gebruikmaking van de heilige geest op gezag van Jezus Christus demonen bevolen worden weg te gaan. Daarom zag Paulus deze last verscheidene dagen aan alvorens zijn bevoegdheid te gebruiken.

Maar toen de demon de vrouw had verlaten, kon ze niet langer de toekomst voorspellen. Deze slavin was in dienst van verschillende heren of eigenaren die ze rijkdom had gebracht met haar ’krachten’. Haar meesters hadden invloed in de stad en sleurden Paulus en Silas naar het stadsbestuur. Wat deden de bestuurders met hen?

Vers 23  en na hun vele slagen gegeven te hebben, wierpen zij hen in de gevangenis met bevel aan de bewaarder hen zorgvuldig te bewaken.

Soms staat God het toe dat zijn dienaren worden vervolgd. Het zijn beproevingen. Een echte christen moet soms ten onrechte lijden vanwege zijn gehoorzaamheid aan God! Paulus had niets verkeerds gedaan met het wegsturen van de demon. Iedereen zou zich moeten hebben verheugd dat deze jonge vrouw bevrijd was van de ketenen van een boze geest. Maar omdat ze niet langer de toekomst kon voorspellen waarvan de mannen profiteerden, waren ze boos. Paulus en Silas werden niet alleen in de gevangenis gezet, maar zij werden ook geslagen met zwepen en in de gevangenis ook nog extra met de voeten in een houten blok vastgezet (vers 24). En dit alles zonder een hoorzitting of een proces!

In de gevangenis gaven Paulus en Silas een groots voorbeeld. Ze wisten dat ze waren gezonden om Gods Werk te doen – en zij wisten dat God deze schijnbare ramp ten goede zou kunnen keren. Wat zouden wij doen als we om soortgelijke redenen in de gevangenis zouden worden gezet? Bidden? En krachtiger dan ooit tevoren? Dat is inderdaad het beste om te doen. Ook Paulus en Silas deden dat. Maar wat deden ze nog meer?

Handelingen 16:25  Maar omstreeks middernacht baden Paulus en Silas en zongen Gods lof, en de gevangenen luisterden naar hen.

Zie wat er toen gebeurde nadat ze gebeden hadden en lofliederen hadden gezongen voor God.

Vers 26  Doch plotseling kwam er een zware aardbeving, zodat de grondvesten der gevangenis schudden; en terstond gingen alle deuren open en de boeien van allen raakten los.

Je kunt je voorstellen wat de andere gevangenen en de bewakers moeten hebben gedacht. Deze twee Joodse onruststokers waren in de gevangenis gegooid. En in plaats van 's nachts te gaan slapen zoals iedereen, gingen ze in hun overmoed in hun cellen bidden en zingen tot hun God.

Plotseling kwam er een zware aardbeving. Alle deuren gingen open en de boeien van allen raakten los! De bewaker schrok zich wezenloos. Wat wilde hij gaan doen?

Vers 27  En de bewaarder, uit zijn slaap opgeschrikt, zag de deuren der gevangenis openstaan, trok zijn zwaard en was op het punt zelfmoord te plegen, in de waan, dat de gevangenen ontsnapt waren.

Paulus riep hem luidkeels toe: ”Doe uzelf niets aan, we zijn immers nog allemaal hier!”

Wat vroeg de cipier toen aan Paulus en Silas?

Vers 30  En hij leidde hen naar buiten en zeide: Heren, wat moet ik doen om behouden te worden?

Veel mensen denken dat deze cipier direct was ’behouden’. Maar we hebben hier maar een verkorte vorm van geschiedenis. Deze man gebruikte het woord ’behouden’, dat zeker niet in de heidense Griekse godsdienst werd gebruikt. Hij moet dit al eerder gehoord hebben in de predicatie van Paulus voordat de apostel in de gevangenis werd gezet.

De gevangenbewaarder wist dat Paulus een boodschap van redding had gepredikt – de opstanding der doden, het Koninkrijk van God, enz. We weten niet of hij het geloofde of niet of dat hij er over nagedacht heeft. Maar hij moet het hebben gehoord! Nu, met het wonder dat hij net had meegemaakt, werd zijn verstand geopend en was hij klaar om de waarheid te geloven als het aan hem werd onderwezen.

Wat deden Paulus en Silas toen?

Vers 31  En zij zeiden: Stel uw vertrouwen op de Here Jezus en gij zult behouden worden, gij en uw huis. 32  En zij spraken het woord Gods tot hem in tegenwoordigheid van allen, die in zijn huis waren.

Nadat ze de tijd hadden genomen om hem uit te leggen wie Jezus was en wat het betekende om Hem te gehoorzamen, je aan Hem over te geven, de kosten te berekenen – werden de bewaker en zijn volwassen gezinsleden gedoopt (Handelingen 16:33). Paulus heeft daarbij vooral gelet op de houding van deze mensen voordat ze tot Gods Gemeente werden toegelaten. Meestal is daarvoor veel meer tijd nodig.

De volgende dag wilden de stadsbestuurders hen laten gaan omdat er natuurlijk geen grondige klachten tegen Paulus en Silas waren. Maar Paulus was niet bereid om deze onwettige slagen en gevangenneming over zijn kant te laten gaan zonder hen te laten weten dat zij een zeer ernstige fout hadden gemaakt.

U weet dat Paulus was geboren in een Joods gezin, dat het Romeins burgerschap had verkregen. Daarom was Paulus een Romeins burger door geboorte en had hij alle privileges van het Romeinse Rijk.

Maar wie zou vermoed hebben dat Paulus een Romeins burger was?

De Romeinen beschermden de rechten van hun burgers. Ze hadden het recht op een proces en mochten niet zo maar worden geslagen. Maar Paulus was geslagen en gevangen gezet zonder vorm van proces.

Toen de stadsbestuurders hoorden dat zij de rechten van een Romeins burger hadden overtreden, moeten zij gevreesd hebben dat de Romeinse overheid daar achter zou komen en ze gestraft zouden worden. Ze wilden Paulus en Silas laten gaan alsof er niets was gebeurd. Om de ernst van hun fout goed te tonen (zodat hij een volgende keer minder snel lastig gevallen zou worden), zei Paulus tegen de cipier de magistraten te vertellen dat zij zelf moesten komen om Paulus en Silas persoonlijk uit de gevangenis te leiden. Dit deden de magistraten en zij verzochten hen op vriendelijke toon om de stad te verlaten.

NAAR THESSALONICA EN BEREA

Paulus en zijn vrienden verlieten Filippi en reisden in westelijke richting naar de plaats Thessalonica. Wat deed hij daar?

Handelingen 17:1  En hun weg nemende over Amfipolis en Apollonia, kwamen zij te Thessalonica, waar een synagoge der Joden was. 2  En Paulus ging, zoals hij gewoon was, daar binnen en behandelde drie sabbatten achtereen met hen gedeelten uit de Schriften.

Waar Paulus ook heen ging, hij ging altijd eerst naar de Joodse gemeenschap in de stad. Zijn rabbinale opleiding kwam hem daarbij goed van pas. Zijn toespraken en uitleg in de synagogen dienden als uitgangspunt voor het verkondigen van het evangelie van het Koninkrijk van God aan de heidenen, want Paulus was geroepen om aan de heidenen het evangelie te brengen.

Bedenk dat inmiddels zo'n 20 jaar verstreken was sinds de oprichting van de nieuwtestamentische Gemeente in Jeruzalem en Paulus onderhield nog steeds de sabbat. Zeker kon Paulus het verkondigen van het evangelie op veel verschillende manieren doen, maar bijna altijd begon hij met het Werk in een nieuw gebied op de sabbatdag. Drie sabbatten achtereen legde Paulus aan de hand van de Bijbel uit wie Christus was en is en wat Hij voor hen betekende.

Handelingen 17:4  En enigen van hen [van de Joden] lieten zich overtuigen en sloten zich bij Paulus en Silas aan, en ook een grote menigte Grieken, die God vereerden, en tal van voorname vrouwen.

Zoals altijd was het aantal mensen dat Paulus niet geloofde natuurlijk veel groter. God riep toen en ook nu niet iedereen, slechts enkelen. Maar in die jaren werden er vaak genoeg mensen geroepen om een gemeente te vormen in de steden waar Paulus predikte. In Thessalonica werden vele heidenen christenen.

In Thessalonica vinden we een interessant voorbeeld van hoe mensen kunnen reageren.

Vers 5  Maar de Joden werden afgunstig en namen enkelen van het minste straatvolk te hulp, veroorzaakten een oploop, en brachten de stad in rep en roer; en zij stormden op het huis van Jason [die Paulus en Silas onderdak verleende] aan met de bedoeling hen [Paulus en Silas] voor de volksvergadering te brengen.

Mensen verlagen zich soms erg wanneer hun belangen worden bedreigd of vanwege jaloezie en woede. Deze religieuzen gebruikten zelfs leugenaars en bedrog om hun doel te bereiken.

Wat deden Paulus en Silas toen het oproer als gevolg van de prediking van Paulus te gevaarlijk werd?

Vers 10  Maar de broeders zonden terstond in de nacht Paulus en Silas naar Berea, die, daar aangekomen, naar de synagoge der Joden gingen.

In het tweede deel van het vers lezen we dat ze weer eerst naar de synagoge gingen om aan de Joden het evangelie uit te leggen.

We moeten goede notitie nemen van een zeer belangrijk voorbeeld van de Bereeërs die Paulus hadden gehoord. Wat was hun houding ten opzichte van wat Paulus hun onderwees?

Vers 11  en dezen onderscheidden zich gunstig van die te Thessalonica, daar zij het woord met alle bereidwilligheid aannamen en dagelijks de Schriften nagingen of deze dingen zo waren.

Wat was het resultaat?

Vers 12  Velen dan van hen kwamen tot het geloof, en van de aanzienlijke Griekse vrouwen en mannen niet weinigen.

God vraagt van ons dezelfde houding die de mensen in Berea hadden tegenover de uitleg van Paulus van Gods waarheid. We moeten altijd de Bijbel raadplegen om te bewijzen of de dingen die je hoort in preken of leest in de literatuur van de Gemeente inderdaad zo zijn. Niet als een negatieve benadering om te proberen het te weerleggen – dat is niet de juiste aanpak. Studeren zonder vooroordeel, met een open mind, alles voor je zelf willen bewijzen als een zekerheid. Doe wat Paulus heeft geschreven in 1 Thessalonicenzen 5:21:

1 Thessalonicen 5:21  maar toetst alles en behoudt het goede.

Maar ook in Berea werden de bewoners opgestookt tegen Paulus. Silas en Timotheüs zetten het Werk daar nog even voort, maar voor zijn veiligheid werd Paulus begeleid naar Athene.

PAULUS IN ATHENE

We kunnen alleen maar gissen hoe Paulus zich moet hebben gevoeld tijdens zijn eerste bezoek aan Athene in Griekenland. Ook vandaag is Athene een van de interessantste steden ter wereld. Het bezoek aan deze historische stad was ongetwijfeld voor Paulus een bijzondere ervaring, een stad die haar stempel heeft gedrukt op de westerse cultuur tot op de dag van vandaag.

Een bezoek aan Athene is een reis naar pracht en macht van het verleden van het Griekse Rijk van Alexander de Grote, die tegen de tijd dat hij 30 jaar oud was een groot deel van de toen bekende wereld had veroverd. De Grieken hebben hun stempel gedrukt op onderwijs en filosofie. In feite vindt de basis van het onderwijs in de westerse culturen zijn oorsprong in methoden van het klassieke Griekenland.

Paulus' reis naar Athene was zeer verhelderend omdat hij zag hoe samenlevingen kunnen worden als ze volledig van Gods waarheid zijn afgedwaald. Paulus kende het heidendom. De verhalen over Zeus en de vele goden en godinnen van deze heidense wereld kende Paulus goed. Maar nu hij in Athene zelf zag hoe de samenleving de ware God totaal had verworpen en de valse goden aanbad was zijn afschuw ongetwijfeld groot!

Wat zag Paulus in Athene?

Handelingen 17:16  En terwijl Paulus te Athene op hen wachtte, werd zijn geest in hem geprikkeld, toen hij zag, dat de stad zo vol afgodsbeelden was.

Wat typeerde de mentaliteit van de mannen en vrouwen van Athene in de dagen van Paulus?

Vers 21  Alle Atheners nu en de vreemdelingen, die zich daar ophielden, hadden voor niets anders tijd over dan om iets nieuws te zeggen of te horen.

Tijdens zijn bezoek aan Athene was Paulus verbaasd over de talloze heidense afgodsbeelden die werden aanbeden door de mensen. De Grieken hadden voor bijna alles een god – de zon, de maan, vuur, de aarde, de onderwereld, slangen, rivieren. Wat je ook zou bedenken, ze hadden er waarschijnlijk een god voor. Maar voor het geval dat ze een god over het hoofd zouden hebben gezien (ze wilden geen enkele god ’beledigen’), hadden ze zelfs een altaar gebouwd voor een ’voor het geval we niet weten dat u bestaat’-god! Paulus zag dit altaar terwijl hij door de stad liep en verwees er naar.

Vers 22  En Paulus, voor de Areopagus staande, zeide: Mannen van Athene, ik zie voor mijn ogen, dat gij in elk opzicht buitengewoon ontzag voor godheden hebt; 23  want toen ik door uw stad liep en de voorwerpen uwer verering aanschouwde, heb ik ook een altaar gevonden met het opschrift: Aan een onbekende god. Wat gij dan, zonder het te kennen, vereert, dat verkondig ik u. 24  De God, die de wereld gemaakt heeft en al wat daarin is, die een Heer is van hemel en aarde, woont niet in tempels met handen gemaakt, 25  en laat Zich ook niet door mensenhanden dienen, alsof Hij nog iets nodig had, daar Hij zelf aan allen leven en adem en alles geeft. 26  Hij heeft uit één enkele het gehele menselijke geslacht gemaakt om op de ganse oppervlakte der aarde te wonen en Hij heeft de hun toegemeten tijden en de grenzen van hun woonplaatsen bepaald, 27  opdat zij God zouden zoeken, of zij Hem al tastende vinden mochten, hoewel Hij niet ver is van een ieder van ons. 28  Want in Hem leven wij, bewegen wij ons en zijn wij, gelijk ook enige van uw dichters hebben gezegd: Want wij zijn ook van zijn geslacht. 29  Daar wij dan van Gods geslacht zijn, moeten wij niet menen, dat de godheid gelijk is aan goud of zilver of steen door menselijke kunstvaardigheid gesneden of bedacht. 30  God dan verkondigt, met voorbijzien van de tijden der onwetendheid, heden aan de mensen, dat zij allen overal tot bekering moeten komen; 31  omdat Hij een dag heeft bepaald, waarop Hij de aardbodem rechtvaardig zal oordelen door een man, die Hij aangewezen heeft, waarvan Hij voor allen het bewijs geleverd heeft door Hem uit de doden op te wekken.

Een paar punten moet benadrukt worden in dit verslag. In de eerste plaats maakte Paulus duidelijk dat alle mensen zijn geschapen door God met een zekere gelijkheid – geen betere soorten en mindere soorten mensen.

Alle mannen en vrouwen op aarde komen uit Adam en Eva. En we stammen allemaal af van Noach via zijn drie zonen en hun vrouwen uit de tijd van de Zondvloed. Alle mensen zijn van hetzelfde geslacht. Niemand is beter dan de ander.

God is de schepper van de rassen die bestaan op aarde. Zeer waarschijnlijk waren de vrouwen van Sem, Cham en Jafet van de drie rassen, zodat deze rassen door God geschapen na de Vloed bewaard zijn.

Ten tijde van de toren van Babel begon God de volkeren over de gehele aarde te verspreiden naar de gebieden die Hij voor hen had bestemd. De afstammelingen van Jafet, het gele ras, migreerden voornamelijk naar het oostelijk (Aziatisch) deel van de wereld. De afstammelingen van Cham zijn de zwarte bevolking die zich in Afrika vestigden. De nakomelingen van Sem, het blanke ras, verhuisden naar Europa en vele eeuwen later naar de Verenigde Staten, Canada, Australië en andere delen van de wereld. Dus ook al komen alle mensen uit één geslacht voort, de oorsprong van volken en rassen werden door de eeuwige God geschapen (Handelingen 17:26).

Geestelijk gezien zijn we allen één in Christus, ongeacht of we Jood of Griek, heiden of Israëliet, man of vrouw zijn.

Galaten 3:28  Hierbij is geen sprake van Jood of Griek, van slaaf of vrije, van mannelijk en vrouwelijk: gij allen zijt immers één in Christus Jezus.

Onder de komende regering van God op aarde zullen nationale grenzen van de etnische groepen door God worden bepaald.

Paulus werd naar de Areopagus gebracht waar de elite en nieuwsgierige filosofen van de stad en een grote menigte naar hem luisterde. Hij legde uit dat de mens naar Gods evenbeeld is geschapen, eigenlijk naar het geslacht van God (Hand. 17:28). De zelf gemaakte goden zijn afgoden en de Schepper God is geen afgod (vers 29). God wil dat alle mensen van alle rassen tot bekering komen (vers 30), want Die uit de doden is opgewekt (Christus) zal op een reeds vastgestelde dag iedereen oordelen (vers 31).

Zoals ook in onze tijd, namen de mensen in Athene die naar Paulus luisterden de Waarheid van God niet in zich op, ze hadden zo hun eigen opvattingen of het liet hun onverschillig. Daarom geloofden slechts enkelen van hen.

Vers 32  Toen zij nu van een opstanding van doden hoorden, spotten sommigen, maar anderen zeiden: Wij zullen u hierover nog wel eens horen. 33  Aldus vertrok Paulus uit hun midden. 34  Doch enige mannen sloten zich bij hem aan, en kwamen tot geloof, onder wie ook Dionysius, de Areopagiet, en een vrouw, genaamd Damaris, en anderen met hen.

De mensen die geïnteresseerd waren in Paulus' boodschap waren voornamelijk mensen die graag nieuwe ideeën hoorden of van discussiëren hielden, van wie sommigen hem bespotten. Paulus vertrok daarom uit Athene en ging naar Corinthië.

VEEL GELOVIGEN IN HET IMMORELE CORINTHIË

Corinthië was een stad aan de kust van de zee met minder culturele en educatieve achtergrond dan Athene. Het was een stad met veel immoraliteit. Prostitutie (ontuchtige priesteressen) en andere immoraliteit behoorde tot de heidense religieuze aanbidding in Corinthië. Moord, doodslag en diefstal waren er aan de orde van de dag. De onzedelijkheid was er zo groot, dat uitdrukkingen als ’Corinthisch meisje’ en ’op zijn Corinthisch leven’ een bedenkelijke betekenis hadden. Maar God zou in die zondige samenleving gehoor vinden en velen op zijn weg brengen.

Paulus bleef een jaar en zes maanden in Corinthië en aan velen kon hij Gods boodschap brengen.

Handelingen 18:9  En de Here zeide in de nacht door een gezicht tot Paulus: Wees niet bevreesd, maar spreek en zwijg niet; 10  want Ik ben met u en niemand zal het op u toeleggen om u kwaad te doen, want Ik heb veel volk in deze stad. 11  En hij woonde daar een jaar en zes maanden en leerde onder hen het woord Gods.

Wanneer Paulus naar een nieuwe stad ging waar nog geen gemeente van God was gesticht, moest hij vaak zelf in zijn onderhoud voorzien. Toen later er gemeenten waren gesticht en de leden in kennis waren gegroeid, leerden ze tienden te betalen en konden ze Paulus helpen het werk van God te ondersteunen – het verkondigen van het evangelie van het Koninkrijk van God aan de wereld van de heidenen. In de begintijd in Corinthië maakte Paulus tenten om in zijn levensonderhoud te voorzien.

Handelingen 18:3  En omdat hij [Aquila] hetzelfde handwerk uitoefende, bleef hij bij hen, en zij werkten samen, want zij waren tentenmakers van hun handwerk.

Vers 4  En hij hield elke sabbat besprekingen in de synagoge en trachtte Joden en Grieken te overtuigen.

Paulus sprak en onderwees ook hier in het heidense Corinthië op Gods sabbat in de synagoge. En ook hier, zoals in andere steden gebeurde, verzetten zich de Joden die zijn boodschap niet geloofden en lasterden hem. Wat deed hij toen de Joden in Corinthië zijn onderwijs verwierpen?

Vers 5  En toen Silas en Timotheüs uit Macedonië kwamen, wijdde Paulus zich geheel aan de prediking, waarin hij de Joden betuigde, dat Jezus de Christus is. 6  Maar toen dezen zich verzetten en lasterden, schudde hij zijn kleren uit en zeide tot hen: Uw bloed zij op uw hoofd; ik ben er rein van, voortaan zal ik mij tot de heidenen wenden.

Gedurende de achttien maanden dat Paulus bezig was met het versterken van de gemeente die hij in Corinthië had gesticht, schreef hij zijn eerste brieven die voor ons bewaard zijn gebleven in de Bijbel. Hij schreef vanuit Corinthië 1 en 2 Thessalonicenzen. Deze brieven zijn geschreven ongeveer 52 à 53 n.Chr. Op deze manier leverde Paulus een belangrijke bijdrage aan Gods Werk. Een groot deel van het Nieuwe Testament is samengesteld uit de brieven die Paulus aan gemeenten en dienaren van God heeft geschreven.

In Corinthië spanden de Joden samen om Paulus in de gevangenis te krijgen. Ze brachten Paulus naar de landvoogd om hem te laten berechten. Maar God greep in. In Hand. 18:9-10 had Christus Paulus bescherming beloofd.

Handelingen 18:12  Maar toen Gallio landvoogd van Achaje was, keerden zich de Joden als één man tegen Paulus en brachten hem voor de rechterstoel, 13  en zeiden: Deze tracht de mensen te overreden om God op onwettige wijze te vereren. 14  En toen Paulus op het punt stond zijn mond te openen, zeide Gallio tot de Joden: Indien er sprake was van enige onrechtmatigheid of misdrijf, zou ik u, o Joden, uit de aard der zaak ontvankelijk verklaard hebben; 15  maar nu het geschillen zijn over een woord en namen en de wet, die bij u geldt moet gij het zelf maar uitmaken; hierover wil ik geen rechter zijn. 16  En hij joeg hen van zijn rechterstoel weg. 17  En allen grepen Sostenes, de overste der synagoge, en zij sloegen hem voor de rechterstoel; maar Gallio trok er zich niets van aan.

Toen Paulus in Corinthië was aangekomen, had hij kennisgemaakt met een Joods echtpaar dat vele jaren de nieuwtestamentische gemeente ijverig heeft gediend. Het waren Aquila en Priscilla. Zij hadden in Rome gewoond waar een vrij groot aantal Joden woonden. Ze waren net uit Italië gekomen omdat keizer Claudius bevolen had, dat alle Joden Rome moesten verlaten (vers 2).

Toen Paulus besloot Corinthië te verlaten en terug te keren naar Jeruzalem voor een kort bezoek, nam hij Priscilla en Aquila mee naar Efeze (vers 18-19), om zelf vervolgens door te reizen naar Jeruzalem.

Dit bezoek aan Jeruzalem wordt in de NBG-vertaling niet gemeld, maar andere vertalingen zeggen in de verzen 21 en 22 dat Paulus naar het feest in Jeruzalem ging.

Waarschijnlijk naderde de herfst van het jaar 53 n.Chr. en wilde hij naar het Loofhuttenfeest in Jeruzalem. Wanneer hij niet in staat was om naar Jeruzalem te gaan, hield hij de feesten ergens in de heidense wereld. Maar zo nu en dan was Paulus in de gelegenheid om naar Jeruzalem te gaan en het feest te houden met Petrus, Jakobus en andere dienaren van God die in Jeruzalem waren.

Hiermee eindigde Paulus' tweede reis.

PAULUS' DERDE REIS BEGINT

Na het Loofhuttenfeest te Jeruzalem in waarschijnlijk 53 n.Chr. verbleef hij enige tijd in Antiochië, dezelfde stad waar hij ruim tien jaar eerder begon te prediken. In die stad werden de discipelen voor het eerst christenen genoemd (Handelingen 11:26).

Paulus reisde na enige tijd weer door Galatië en andere delen van Klein-Azië om de gemeenten te bezoeken die hij en Barnabas hadden gesticht op hun eerste reis. Nadat hij de gemeenteleden bezocht en versterkt had en zijn reis vervolgd had, schreef hij ze een brief die voor ons in de Bijbel als De brief van Paulus aan de Galaten bewaard is gebleven.

In die tijd was in Efeze, een stad in datzelfde gebied, een bekwame en welbespraakte Jood uit Alexandrië gekomen die doorkneed in de boeken van het Oude Testament en het onderwijs van Johannes de Doper was. Zijn naam was Apollos (Handeling 18:24).

APOLLOS KRIJGT MEER KENNIS VAN DE WAARHEID

Johannes de Doper heeft zijn gehoor voorbereid op de komst van Christus. Uit zijn discipelen heeft Christus zijn apostelen geroepen en opgeleid. Johannes de Doper werd gevangen genomen en onthoofd door Herodes, de Romeinse leider in Judea. Zijn discipelen verbreidden de kennis die ze van Johannes ontvangen hadden nog lang na zijn dood en na de dood en opstanding van Christus.

Van heinde en verre kwamen Joden voor de feesten naar Jeruzalem en zij die het onderwijs van Johannes en later van zijn discipelen geloofden, gingen met die kennis weer naar hun eigen plaatsen en brachten aan anderen die kennis over. Ook Apollos behoorde tot hen, maar hij had niet het onderwijs van Christus ontvangen. Het onderwijs van Johannes was niet in strijd met het evangelie van Jezus, het was een voorbereiding op het complete evangelie van Jezus. Apollos had nog niet gehoord van de heilige geest die al meer dan twintig jaar geleden aan de volgelingen van Christus werd geschonken. Reizen en communicatie ging in die tijd zeer langzaam en nieuws en gebeurtenissen bereikten niet alle delen van de wereld.

Apollos kwam uit Alexandrië, een grote stad in Egypte. Hij had nog niet alles van Gods waarheid gehoord. Wel had hij van Johannes gehoord dat hij de weg voor Christus bereidde. Als Jood trachtte hij die kennis die hij had over te dragen in de synagogen (Handelingen 18:25-26).

Het echtpaar Aquila en Priscilla, die de Waarheid van Paulus hadden ontvangen en toen in Efeze waren, hoorden de preken van Apollos en nodigden hem uit bij hen thuis. Wat deden ze?

Handelingen 18:26  En deze begon vrijmoedig op te treden in de synagoge. En toen Priscilla en Aquila hem hoorden, namen zij hem tot zich en legden hem de weg Gods nauwkeuriger uit.

Intussen was er een probleem ontstaan in Gods Gemeente. Apollos was een talentvolle spreker en leden van de Gemeente hadden voor hem gekozen op een verkeerde manier.

1 Corinthiërs 1:10  Doch ik vermaan u, broeders, bij de naam van onze Here Jezus Christus: weest allen eenstemmig en laten er geen scheuringen onder u zijn; weest vast aaneengesloten, één van zin en één van gevoelen. 11  Mij is namelijk omtrent u, mijn broeders, medegedeeld door de huisgenoten van Chloë, dat er twisten onder u zijn. 12  Ik bedoel dit, dat ieder uwer zijn leus heeft: Ik ben van Paulus! En ik van Apollos! En ik van Kefas! En ik van Christus! 13  Is Christus gedeeld? Is Paulus dan voor u gekruisigd, of zijt gij in de naam van Paulus gedoopt?

1 Corinthiërs 3:4  Want wanneer de een zegt: Ik ben van Paulus; en de ander: Ik van Apollos; zijt gij dan niet [onveranderde] mensen? 5  Wat is dan Apollos? Of wat is Paulus? Dienaren, door wie gij tot geloof gekomen zijt, en wel zoals de Here dit aan een ieder geschonken heeft. 6  Ik heb geplant, Apollos heeft begoten, maar God gaf de wasdom. 7  Daarom, noch wie plant, noch wie begiet, betekent iets, maar God, die de wasdom geeft.

Apollos werd na de ’bijscholing’ door Aquila en Priscilla later een goede hulp voor Paulus, hoewel hij nooit een metgezel op Paulus' reizen is geweest zoals Timotheüs, Titus en Lukas.

DE DOOP EN DE HEILIGE GEEST

In het eerste deel van Handelingen 19 lezen we dat er meer mensen in Efeze waren die de leer van Johannes de Doper hadden gehoord, maar nog niets wisten van de heilige geest. Paulus, die in Efeze was aangekomen, hoorde dat uit de mond van enige discipelen die niet de heilige geest hadden ontvangen (Handelingen 19:1-2). Paulus legde hen uit dat Johannes een doop van bekering doopte (vers 4) met het doel om de mensen voor te bereiden op de komst van iemand die na hem zou komen, namelijk Jezus Christus en om in Hem te geloven. Na een nadere uitleg over Jezus Christus en zijn evangelie van het Koninkrijk van God, lieten ze zich dopen. Wat deed Paulus na hun doop?

Handelingen 19:6  En toen Paulus hun de handen oplegde, kwam de Heilige Geest over hen, en zij spraken in tongen en profeteerden.

God gaf de heilige geest aan deze mensen nadat ze gedoopt waren – niet er vóór of tijdens het dopen. Zij ontvingen Gods geest pas na het opleggen van handen en gebed van Paulus.

Toen Christus op aarde was, leidde Hij zijn discipelen op. Maar zij ontvingen de heilige geest niet eerder nadat Hij uit de dood was opgewekt en naar de hemel was opgevaren. Met Pinksteren werd de heilige geest voor het eerst naar Christus' gekozen discipelen gezonden – zijn Gemeente. Wat zei Christus hen over de heilige geest toen Hij nog bij hen was?

Johannes 14:17  de Geest der waarheid, die de wereld niet kan ontvangen, want zij ziet Hem niet en kent Hem niet; maar gij kent Hem, want Hij blijft bij u en zal in u zijn.

Dit vers toont ons dat zelfs vóór de ontvangst van de heilige geest in ons, Gods geest met ons kan werken en een zekere mate van geestelijk begrip geven zoals de discipelen hadden. Onvolwassen jonge mensen van wie ten minste één van de ouders in Gods Gemeente is, hebben het voorrecht dat Gods heilige geest met hen werkt voordat zij zich laten dopen. Ze zijn niet ’afgesneden’ van God zoals de rest van de mensheid.

De boodschap die Paulus bleef verkondigen betrof altijd het goede nieuws van het komende Koninkrijk van God. (Handelingen 19:8, laatste paar woorden.) Alle apostelen predikten het goede nieuws van het Koninkrijk van God, zoals Jezus deed toen Hij op aarde was.

Handelingen 19:10  En dit ging twee jaar lang zo voort, zodat allen, die in Asia woonden, het woord des Heren hoorden, Joden zowel als Grieken.

In Efeze schreef Paulus een brief aan de leden in Corinthië, die we nu 1 Corinthiërs noemen (De eerste brief van Paulus aan de Corinthiërs).

PAULUS VERRICHT BIJZONDERE WONDEREN

Christus had de apostelen en dus ook Paulus, opgedragen zieken te genezen. Maar wat kon Paulus doen als een zieke op grote afstand was? In de tijd van Paulus was reizen totaal anders dan in onze tijd met vele middelen van snel vervoer. Toen kon men alleen reizen te voet, met een ezel, een karavaan kamelen of met een schip. Voor een dienaar van God was het tijdrovend en moeilijk, zo niet onmogelijk, om iemand een bezoek te brengen die een zalving en gebed nodig had! Hoe pakte Paulus dit aan?

Handelingen 19:11  En God deed buitengewone krachten door de handen van Paulus, 12  zodat ook zweetdoeken of gordeldoeken van zijn lichaam aan de zieken gebracht werden en hun kwalen van hen weken en de boze geesten uitvoeren.

God inspireerde Paulus doeken die door hem werden gezalfd en waarover hij had gebeden aan zieken te sturen waardoor zij werden genezen. Deze mensen hadden het geloof om te genezen.

Handelingen 14:9  Deze man luisterde naar Paulus, wanneer hij sprak, en Paulus keek hem scherp aan en zag, dat hij geloof had om genezing te vinden.

Wanneer iemand die ziek is, voor zijn genezing om een zalving en gebed vraagt van een dienaar van God, toont die persoon de wens Gods instructies te willen volgen zoals staat in Jakobus 5:14-15, evenzo zijn geloof in Gods genezende kracht. Er schuilt geen ’magische’ kracht in de olie of de dienaar. Het is God die geneest. De dienaar is slechts een vertegenwoordiger van God die Gods opdracht uitvoert en ook geloof toont met de zalving en gebed voor de zieken. Omdat het niet mogelijk was voor Paulus om persoonlijk op alle verzoeken van de zieken te reageren, stuurde hij gezalfde doeken naar hen.

Vaak ’beloont’ God het geloof van de zieken en geneest hen al voordat het doekje is aangekomen. Soms zelfs op het moment dat het verzoek telefonisch wordt gedaan.

Maar als God besluit om op dat moment niet te genezen, wat Paulus zelf ervoer, mag dit niet leiden tot een ontmoediging. Misschien is het zelfs een beproeving van nog sterker geloof.

AFGODERIJ EN OCCULTISME

In de wereld waarin Paulus leefde waren er, net als in onze tijd, mensen met een vreemd bijgeloof. Ze zijn dweepziek en geloven vaak in spiritisme. Er waren ook bepaalde mensen die exorcisten werden genoemd, die dachten dat ze macht hadden duivelse demonen uit te kunnen bannen.

Exorciseren betekent: uitbannen, bezweren, uitdrijven. Vandaar dat men spreekt van geestenbezweerder.

Er zijn films en boeken die beloven ons te vermaken met vreemde en geheimzinnige verhalen, maar feitelijk gaan over geesten (demonen). God wil dat we op geen enkele wijze daarin ons vermaak zoeken of aandacht aan besteden. Dat is de geestenwereld van Satan de duivel! Maar ook de religies zijn in de greep van Satan. Satan houdt de ogenschijnlijk serieuze christelijke religie in gijzeling en tegenwoordig spelen valse emoties vaak een hoofdrol in populaire ’christelijke’ kerken en gemeenten. De naam van Jezus wordt ernstig misbruikt.

Handelingen 19:13  En ook enige van de rondreizende Joodse geestenbezweerders waagden het over hen, die zulke boze geesten hadden, de naam van de Here Jezus te noemen met de woorden: Ik bezweer u bij de Jezus, die Paulus predikt.

Wat is er gebeurd met de zeven mannen die probeerden om een demon uit te drijven?

Vers 14  Het waren nu zeven zonen van een zekere Skevas, een Joodse overpriester, die dit deden. 15  Maar de boze geest antwoordde en zeide tot hen: Jezus ken ik en van Paulus weet ik maar wie zijt gij? 16  En de mens, in wie de boze geest was, sprong op hen af, overweldigde hen tezamen en bleek zoveel sterker dan zij, dat zij zonder kleren en gewond uit dat huis moesten vluchten.

Deze gebeurtenis laat zien dat zij die niet de bevoegdheid hebben in contact te komen met boze geesten, niet moeten proberen om dit te doen, zelfs niet uit nieuwsgierigheid. God geeft alleen de vertegenwoordigers van Christus de bevoegdheid om boze geesten te verdrijven. Paulus had die macht en het gezag.

Als gevolg van deze gebeurtenis wendden velen in Efeze die zich bezig hadden gehouden met die duistere praktijken zoals astrologie, waarzeggerij en de hand lezen, zich tot God. Ze zagen nu in dat deze praktijken goddeloos waren. Zij hadden berouw dat ze de tegenstander van God hadden gediend.

Vers 17  En dit werd bekend aan allen, Joden en Grieken, die te Efeze woonden, en vrees overviel hen allen, en de naam van de Here Jezus werd grootgemaakt; 18  en velen van hen, die gelovig geworden waren, kwamen hun schuld belijden en uitspreken wat zij bedreven hadden. 19  En enigen van degenen, die toverkunsten hadden uitgeoefend, brachten hun boeken bijeen en verbrandden ze ten aanschouwen van allen. En men berekende de waarde ervan en stelde die vast op vijftigduizend zilverstukken. 20  Zo wies het woord des Heren krachtig en het werd sterker.

De ’toverboeken’ die ze in verband met hun occulte praktijken gebruikten waren zelfs niet geschikt om te verkopen als een manier om er van verlost te worden! Ze werden vernietigd zodat anderen deze niet konden gebruiken. Er ging dus voor een kapitaal in vlammen op.

DE GEMEENTE IN EFEZE GROEIT

Als gevolg van de preken van Paulus en de wonderen, groeide Gods gemeente snel in Efeze. Maar Efeze was een centrum van heidense godsdienst. De tempel van Artemis (in Italië Diana), een van de beroemde zeven wereldwonderen van de antieke wereld, stond in Efeze in de tijd van Paulus. De hele stad aanbad de heidense afgoden van de Grieken en Romeinen, maar de godin Artemis werd in het bijzonder aanbeden.

Paulus ondervond veel verdrukking in Klein-Azië, hij vreesde zelfs voor zijn leven.

2 Corinthiërs 1:8  Want wij willen u niet onkundig laten, broeders, van de verdrukking, die ons in Asia overkomen is: bovenmate en boven vermogen hebben wij een zware last te dragen gehad, zodat wij zelfs aan ons leven wanhoopten.

Maar hij zag Gods hand die voor hem een deur opende om het evangelie van het Koninkrijk van God te verkondigen. Paulus bleef moedig volharden in het doen van het Werk van God ondanks de levensbedreigende situaties waar hij vaak mee te kampen kreeg.

1 Corinthiërs 16:8  Maar ik zal nog tot Pinksteren te Efeze blijven; 9  want mij is een grote en machtige deur geopend en er zijn vele tegenstanders.

Velen in Efeze namen aanstoot aan het onderwijs van Paulus dat er maar één ware God is en dat het Koninkrijk van God zal komen, dat onder Jezus Christus over de gehele aarde zal regeren vanuit Jeruzalem. Dus wat gebeurde er in de stad?

Handelingen 19:23  En omstreeks dat tijdstip ontstond er geen geringe opschudding inzake de weg.

Paulus had zo veel mensen van hun heidense godsdienst afgebracht in Efeze en andere delen van Klein-Azië dat de verkoop van zilveren replica's van de grote Artemistempel dramatisch daalde! Handelaars, priesters, arbeiders en kunstenaars waren woedend en haatten Paulus. Zijn confrontatie met de aanbidders van Artemis is in Handelingen 19:23-41 vastgelegd.

Als we dit verslag lezen, merken we hoe gemakkelijk de mensen verleid kunnen worden om pertinente leugens te geloven en emotioneel worden opgehitst. Als de stadssecretaris niet had ingegrepen, waren waarschijnlijk die dag velen vertrapt in een rel!

PAULUS ZEILT NAAR MACEDONIË EN GRIEKENLAND

De geschiedenis – we zijn ergens in de tweede helft van de jaren vijftig van de eerste eeuw – gaat verder in Handelingen 20. Paulus en zijn metgezellen vertrokken uit Efeze naar Macedonië, een gebied dat in het noorden van het huidige Griekenland ligt. Op zijn reis door dat gebied bemoedigde hij de christenen en reisde daarna verder naar Griekenland. ”En toen hij daar drie maanden vertoefd had en de Joden een aanslag tegen hem smeedden, terwijl hij op het punt stond om over zee naar Syrië te gaan, kwam hij tot het besluit door Macedonië terug te keren” (Hand. 20:3). In die dagen heeft hij zijn tweede brief aan de Corinthiërs en de brief aan de Romeinen geschreven.

Wat deed Paulus daar in het voorjaar?

Vers 6  Maar wij voeren na de dagen der ongezuurde broden van Filippi af en kwamen binnen vijf dagen bij hen te Troas aan, waar wij zeven dagen doorbrachten.

Paulus was inmiddels al meer dan 20 jaar bekeerd. Hoewel hij een groot deel van die jaren door de heidense wereld reisde wordt toch melding gemaakt van Gods feesten. Paulus zou in deze heidense wereld na 20 jaar bekering Gods heilige dagen en feesten zeker niet gehouden hebben als ze afgeschaft waren. Noch zou hij ze jaar in jaar uit voor de rest van zijn leven trouw hebben onderhouden.

EEN GROOT WONDER

Na de oversteek van Europa (Griekenland, Macedonië) terug naar Klein-Azië bleven Paulus en zijn metgezellen een week in Troas (Handelingen 20:6). Daar vond een van de grote wonderen van de Bijbel plaats. Tijdens een maaltijd 's avonds op de eerste dag van de week gaf Paulus in een toespraak verder uitleg aan de gemeente daar. Het was geen heilige samenkomst op zondagmorgen, want Paulus en de christenen hielden de sabbat, zoals God heeft bevolen. Het was niet in de ochtend, maar in de avond. Paulus benutte de korte tijd dat hij daar was zoveel mogelijk om de christenen te bemoedigen en te onderwijzen. Vaak duurde het maanden of zelfs jaren voordat hij weer terug kon komen in de verschillende gemeenten. Het ligt voor de hand dat ze na de sabbatsamenkomst hadden afgesproken om de volgende dag, de eerste dag van week, 's avonds weer bijeen te komen omdat Paulus de dag daarop wilde vertrekken. Hij ging door met zijn toespraak tot middernacht (Handelingen 20:7).

Een jonge man, genaamd Eutychus, heeft een zekere bekendheid gekregen door in slaap te vallen tijdens de lange toespraak van Paulus. Wat gebeurde er met hem?

Vers 9  En een zekere jonge man, genaamd Eutychus, zat in de vensterbank, en door een diepe slaap bevangen, viel hij, toen Paulus zo lang sprak, door de slaap overmand, van de derde verdieping naar beneden en werd dood opgenomen. 10  Doch Paulus kwam naar beneden, wierp zich op hem, en sloeg de armen om hem heen, en zeide: Maakt geen misbaar, want er is leven in hem.

De jonge man was overleden! Iedereen was opgetogen en blij toen hij op wonderbaarlijke wijze weer tot leven gewekt was.

BEPROEVINGEN VAN DE GEMEENTE

Nadat hij Troas had verlaten, reisde Paulus langs de kust in zuidelijke richting langs verschillende plaatsen. Hij had geen tijd meer om de gemeente te Efeze te bezoeken omdat hij zich moest haasten om met Pinksteren in Jeruzalem te zijn (Handelingen 20:16). Daarom zond hij iemand naar de oudsten in Efeze met het verzoek om hem te bezoeken in de plaats Milete (vers 17).

In de ruim 25 jaar van haar bestaan ondervond de Gemeente van God vele verdrukkingen. Zij die door het evangelie van het Koninkrijk van God ware christenen waren geworden, hadden het soms zwaar te verduren. Zij leden vaak onder de vervolging van hun eigen familie en vrienden. In veel steden waar grote Joodse gemeenten bestonden, werden de Joodse gelovigen eveneens vervolgd door hun eigen landgenoten vanwege de afwijzing van veel van de door mensen bedachte tradities van het Joodse geloof waarin ze waren opgegroeid.

Behoudens enkelingen, heeft het Joodse volk in de dagen van Christus tot onze tijd Jezus Christus nooit aanvaard als de Messias. Naast vervolging door de Joden in de heidense steden waar Paulus gemeenten had gesticht, werden leden vervolgd door de heidense autoriteiten vanwege hun bekeerde leven, hun trouw aan de ware God.

Ook waren er beproevingen binnen de Gemeente! Mensen met valse bedoelingen drongen de Gemeente binnen en ook uit eigen kringen verdraaiden mensen de waarheid en trokken zwakkere leden van de Gemeente mee in hun ontrouw. Valse leraren en oudsten die binnengeslopen waren scheidden delen van de gemeente af voor zichzelf. Een vals religieus systeem dat de naam van Christus misbruikt, het christendom, was begonnen en kreeg in sommige gebieden al meer aanhang dan de ware Gemeente van God. Lees in Handelingen 20 hoezeer Paulus zijn leven inzette voor Gods gemeente. Hij liet zijn betrokkenheid en warmte blijken toen hij de oudsten van de gemeente van Efeze bemoedigde en op het hart drukte waakzaam te zijn, goed op de Gemeente en henzelf te passen en te beschermen tegen valse indringers, de zwakkeren te helpen, God trouw te blijven onder alle omstandigheden.

Vers 28  Ziet dan toe op uzelf en op de gehele kudde, waarover de Heilige Geest u tot opzieners gesteld heeft, om de gemeente Gods te weiden, die Hij Zich door het bloed van zijn Eigene verworven heeft. 29  Zelf weet ik, dat na mijn heengaan grimmige wolven bij u zullen binnenkomen die de kudde niet zullen sparen; 30  en uit uw eigen midden zullen mannen opstaan, die verkeerde dingen spreken om de discipelen achter zich aan te trekken.

De verzen 33-34 zeggen veel over Paulus' karakter, drijfveer en vastberadenheid.

Vers 33  Ik heb niemands zilver of goud of kleding begeerd; 34  zelf weet gij, dat deze handen in mijn behoeften en in die van hen, die bij mij waren, hebben voorzien.

Zoals we hebben gezien had Paulus een vak geleerd, namelijk tentenmaker. Meestal leerden de Joodse jongens een ambacht terwijl ze opgroeiden. Vooral in de eerste maanden tijdens de opbouw van een gemeente moest Paulus zelf voorzien in zijn levensonderhoud totdat de gemeente de waarheid geleerd had over het betalen van de tienden aan de leiding van Gods nieuwtestamentische Gemeente. In Efeze werkte Paulus met zijn eigen handen voor zijn levensonderhoud, maar ook voor degenen die hem vergezelden.

LEREN OM TE GEVEN

Paulus toonde ons door zijn voorbeeld en onderwijs een van de belangrijkste beginselen van een ware christen. Hij volgde de woorden van Jezus Christus die zei:

Handelingen 20:35  Ik heb u in alles getoond, dat men door zo te arbeiden zich de zwakken moet aantrekken en zich de woorden van de Here Jezus herinneren, die zelf gezegd heeft: Het is zaliger te geven dan te ontvangen.

Dit is geen rechtstreeks citaat uit de evangeliën (Mattheüs, Markus, Lukas, Johannes), hoewel Christus een dergelijke houding daar wel met illustraties heeft aangeduid. Maar Paulus zegt duidelijk dat deze woorden werden gesproken door Jezus Christus. Misschien dat Paulus deze woorden heeft gehoord toen hij enkele jaren in Arabië doorbracht waar hij persoonlijk werd onderwezen door Jezus Christus.

Deze woorden worden soms als een cliché gebezigd en lijken een simpel principe. Slechts zeer weinig mensen hebben de echte vreugde van het leven ontdekt door dit meest fundamentele christelijke beginsel. De interesse van mensen is vooral gericht op het ontvangen of nemen. Als tijdens de opvoeding onvoldoende wordt gewezen op de weg van geven, zullen velen van deze mensen, als ze eenmaal volwassen zijn, er toe bijdragen dat de maatschappij steeds meer verkilt met een houding van nemen. De ’ik’-maatschappij overheerst. In de kinderjaren werkt de ’christelijke’ maatschappij daar sterk aan mee, o.a. met de heidense tradities die men de naam ’christelijk’ heeft gegeven. De weg van nemen wordt toegepast in de zogenaamde christelijke feesten. Jonge kinderen krijgen cadeaus met Sinterklaas en met kerst. Met Pasen verwachten ze ook dat ze wat krijgen. De verjaardaggeschenken worden steeds duurder. Valentijnsdag is een commerciële happening. De meeste mensen realiseren zich niet dat deze heidense gewoonten de zelfgerichte houding voeden. De invloed is groot. Zo nu en dan een geschenk geven of ontvangen is uitstekend, maar de cultuur van ontvangen of nemen schaadt de samenleving. Mensen groeien op met de mentaliteit om aan ’de ontvangende kant’ te leven.

Natuurlijk is het fijn om geschenken te ontvangen, maar dan niet op heidense feestdagen! Onder de juiste omstandigheden kan iedereen genieten van het ontvangen van leuke dingen van degenen die van hen houden op elk moment van het jaar. Maar omdat Christus zei ”het is zaliger te geven dan te ontvangen” moet men ook aan ’de gevende kant’ staan. Als er een ontvanger is, moet er ook een gever zijn.

Het verkeerde beginsel dat zo vaak wordt geleerd in verband met heidense feestdagen of andere maatschappelijke gewoonten – met name in de jaren van de opvoeding – is het beginsel van ontvangen zonder te leren hoe te geven. Maar iedereen die de werkelijke vreugde heeft ervaren van het geven, vooral wanneer hij of zij niet verwacht iets terug te krijgen, heeft echt een belangrijke geestelijke les geleerd.

Geven bestaat niet alleen uit cadeaus, er zijn vele andere vormen van geven. Vaak is onze tijd het grootste geschenk dat we moeten geven. Als we iemand helpen zonder daarvoor iets terug te verwachten, doen we wat Christus echt bedoelde. Als u ooit hebt ervaren wat het betekent ”het is zaliger te geven dan te ontvangen”, weet u wat een zegen dit werkelijk is!

PAULUS KEERT TERUG NAAR JERUZALEM

Nadat Paulus en zijn metgezellen Milete en de oudsten van Efeze hadden verlaten, staken ze via verschillende eilanden de Middellandse Zee over op hun weg naar Jeruzalem. Maar de tijden waren niet gemakkelijk. De gemeente in Jeruzalem werd vervolgd. Omdat hij zo'n opschudding had veroorzaakt in de heidense wereld, zou Paulus niet worden toegejuicht door de Romeinen – en zeker niet door de Joden. Het schip bracht Paulus naar Tyrus. Waarvan probeerden de leden van Gods gemeente van die stad Paulus te overtuigen om niet te doen?

Handelingen 21:4  En wij vonden de discipelen en bleven daar zeven dagen. Dezen zeiden Paulus door de Geest, dat hij zich niet naar Jeruzalem moest inschepen.

Op zijn reis naar Jeruzalem deed Paulus en zijn gezelschap de havenstad Caesarea aan. Daar bleven ze verscheidene dagen in het huis van Filippus, de evangelist (vers 8). In Handelingen 6 werden de eerste diakenen aangesteld toen de Gemeente begon te groeien. Ze kregen de zorg over fysieke zaken, zodat de leraren en oudsten meer tijd kregen voor hun geestelijke plichten. Enkele van deze diakenen hadden ook prima kwaliteiten voor de verkondiging van het evangelie. Een enkeling werd later ook aangesteld voor geestelijke taken.

Een van de oorspronkelijke diakenen was Stefanus. Hij werd de eerste martelaar van de nieuwtestamentische Gemeente. Filippus, over wie we hier lezen, behoorde tot een van de eerste zeven diakenen. Hij was door de jaren heen geestelijk gegroeid en werd uiteindelijk een evangelist in dienst van Gods Gemeente. ”Deze had vier ongehuwde dochters, die profetessen waren” (vers 9).

Het Nieuwe Testament geeft ons geen details van hoe God bepaalde boodschappen geeft aan degenen die Hem dienden. Maar hier hebben we slechts een terloopse opmerking over vier vrouwen die God gebruikte om te profeteren aangaande bepaalde boodschappen van Hem. Hoewel God via Paulus zegt dat ze dat niet in een heilige samenkomst deden.

1 Corinthiërs 14:34  Zoals in alle gemeenten der heiligen moeten de vrouwen in de gemeenten zwijgen; want het is haar niet vergund te spreken, maar zij moeten ondergeschikt blijven, zoals ook de wet zegt.

Hoewel het vrouwen niet is toegestaan preken te houden in de Gemeente, waren er profetessen die getrouw God dienden.

Behalve profetessen waren er ook profeten in de vroege nieuwtestamentische Gemeente.

Handelingen 21:10  En toen wij daar [in het huis van Filippus] verscheidene dagen bleven, kwam uit Judea een zeker profeet, genaamd Agabus.

Wat was zijn boodschap voor Paulus?

Vers 11  Toen deze bij ons gekomen was, nam hij de gordel van Paulus, en zich voeten en handen bindende, zeide hij: Dit zegt de Heilige Geest: De man, van wie deze gordel is, zullen de Joden te Jeruzalem zo binden en uitleveren in de handen der heidenen.

Via Agabus maakte God aan Paulus bekend wat hem te wachten stond in Jeruzalem. Hij zou vastgebonden worden en aan het Romeinse gezag worden uitgeleverd. Paulus begreep dat het Gods wil was dat hij naar Jeruzalem zou gaan, alhoewel hij nu wist wat zijn lot zou zijn. Hij was zelfs bereid in Jeruzalem te sterven voor Christus (vers 13). Hij was voorbereid op wat er zou kunnen gebeuren en veranderde niet van gedachten om naar Jeruzalem te gaan!

Hij zou inderdaad gearresteerd en opgesloten worden zoals de profeet Agabus had voorspeld. God liet dit gebeuren om er voor te zorgen dat Paulus uiteindelijk voor de keizer in Rome zou verschijnen.

Paulus' reis naar Rome

Toen de apostel Paulus in Caesarea was op weg naar Jeruzalem, had de profeet Agabus gewaarschuwd dat hij gevangen genomen zou worden als hij naar Jeruzalem zou gaan. Maar Paulus wist dat God wilde dat hij het hoofdkwartier van Gods Gemeente zou bezoeken met Pinksteren en daarom reisde hij enige dagen daarna met zijn metgezellen naar Jeruzalem.

PAULUS IN JERUZALEM

Hoewel Paulus al ongeveer 23 jaar bekeerd was, waren er in Gods Gemeente sommige Joodse leden die nog steeds twijfels en vrees over hem hadden. Geruchten hadden zich verspreid dat Paulus de Joden in de heidense wereld had geleerd dat ze zich niet aan de wet van Mozes en Joodse gebruiken hoefden te houden.

Hoe werd Paulus bij aankomst ontvangen door de Gemeente in Jeruzalem?

Handelingen 21:17  En toen wij te Jeruzalem kwamen, heetten de broeders ons van harte welkom.

De volgende dag bezocht Paulus Jakobus en de andere oudsten van de gemeente en deed uitgebreid verslag over wat God door hem had gedaan onder de heidenen. Ze waren erg blij om dit te horen en prezen God.

Nadat Paulus was uitgesproken, vertelden ze hem van de duizenden Joodse bekeerlingen die allen ijverig de wet van Mozes onderhielden, maar o.a. ook de ceremoniële wet en tradities en regels zoals de Joden dat gewend waren.

In Jeruzalem bleven veel leden van de Gemeente veel van de Joodse gebruiken en tradities onderhouden. Zo bleven ze bijvoorbeeld luisteren naar het voorlezen van de wet in de synagoge, gingen aanbidden in de tempel op de heilige dagen, lieten op de achtste dag na de geboorte hun zoontjes besnijden.

Veel leden van de Joodse gemeente begrepen niet wat Paulus in de heidense wereld had onderwezen. Paulus en de andere apostelen hadden inzicht gekregen over de betekenis van wetten, inzettingen en geboden, zoals de ceremoniën die te maken hebben met het offer van Christus die Hij met zijn kruisiging vervulde. Door ze voort te zetten, ontkent men het offer van Christus. De besnijdenis heeft plaats gemaakt voor de besnijdenis van het hart en was het fijne reukwerk een symbool van het gebed. Bovendien behoorden de heidense christenen in andere landen zich te houden aan de nationale burgerwetten van die landen, mits niet in strijd met Gods wet, terwijl in Judea de burgerwetten golden uit de Thora.

Deze Joodse christenen waren in de veronderstelling dat Paulus de heidenen afvalligheid aan de wet van Mozes leerde omdat ze zelf het principe van het Nieuwe Testament nog niet begrepen.

Deze kwestie vroeg om een tactische oplossing. Wat werd besloten dat Paulus zou doen?

Vers 21  nu heeft men hun van u verteld, dat gij alle Joden onder de heidenen afval van Mozes leert, door te zeggen, dat zij hun kinderen niet behoeven te besnijden, noch naar de gebruiken te leven. 22  Wat is dan het geval? Zij zullen stellig horen, dat gij aangekomen zijt. 23  Doe daarom wat wij u zeggen: Er zijn vier mannen bij ons, die een gelofte op zich genomen hebben; 24  neem hen mede, heilig u met hen en draag de kosten voor hen, opdat zij hun hoofd kunnen laten scheren; dan zullen allen bemerken, dat van alles, wat men hun van u verteld heeft, niets waar is, maar dat gij ook zelf medegaat in de onderhouding van de wet. 25  Maar inzake de heidenen, die tot het geloof gekomen zijn, hebben wij als ons oordeel geschreven, dat zij zich hebben te wachten voor wat de afgoden geofferd is, voor bloed, voor het verstikte en voor hoererij. 26  Toen nam Paulus die mannen mede, en hij heiligde zich de volgende dag met hen, ging in de tempel en deed aangifte, dat de dagen der heiliging zouden duren, totdat voor ieder hunner het offer gebracht was.

Het was een Joodse gewoonte (nooit vereist door God, Deuteronomium 23:21-22) dat als iemand een gelofte aflegde om iets te doen voor een bepaalde periode, dit met een ceremonie in de tempel werd afgesloten. Offers werden aangeboden, de mannen schoren hun hoofd kaal en kosten werden betaald aan de priesters om de ceremonie uit te voeren. Dit hele proces duurde zeven dagen.

Er waren vier mannen in Jeruzalem die onder een gelofte stonden. Jakobus hoopte dat als het volk zou zien dat Paulus deelnam aan de ceremonie met deze mannen, zij tot de conclusie zouden komen dat Paulus niet tegen de Mozaïsche wet predikte.

PAULUS DE TEMPEL UITGESLEURD

Er waren in Jeruzalem veel Joden uit het buitenland in verband met het Pinksterfeest. Joden uit Klein-Azië herkenden Paulus en hadden hem ook gezien in gezelschap van een christen uit Efeze die met hem meegereisd was naar Jeruzalem.

Waarvan beschuldigen deze vijandige Joden Paulus?

Handelingen 21:27  Toen nu de zeven dagen nagenoeg om waren, zagen de Joden uit Asia hem in de tempel, en brachten al het volk in opschudding en zij sloegen de handen aan hem, 28  al schreeuwende: Help, mannen van Israël! Dit is de mens, die tegen het volk, de wet en deze plaats overal allen leert, en nu heeft hij ook nog Grieken in de tempel gebracht en deze heilige plaats ontwijd! 29  Want zij hadden al eerder Trofimus uit Efeze met hem in de stad gezien, en zij meenden, dat Paulus hem in de tempel had gebracht.

Volgens de Joodse wet mocht niet iedereen in alle delen van de tempel komen. Er waren bepaalde gebieden waar vrouwen geen toegang hadden. Heidenen mochten in de buitenste voorhof komen, maar niet in de binnenste voorhof. Die ruimte was alleen toegestaan voor Joodse mannen. Paulus had zich aan die wet gehouden en had Trofimus noch enig andere heiden meegenomen naar een voor hen verboden plaats in de tempel.

Paulus, die vóór zijn bekering een leidinggevende Farizeeër was, was niet populair bij de Joodse religieuze leiders omdat hij zijn voormalige manier van leven had verworpen. Het succes van Paulus' werk onder de heidenen was ook bekend bij de Joodse leiders in Jeruzalem.

Het was een leugen dat Paulus een heiden meegenomen had in de tempel. Maar wat gebeurde er?

Vers 30  En de gehele stad kwam in rep en roer, het volk liep te hoop en zij grepen Paulus en sleurden hem de tempel uit; en terstond werden de poorten gesloten. 31  En terwijl zij hem poogden te vermoorden, kwam bericht in bij de overste der bezetting, dat geheel Jeruzalem in opschudding was.

Men had de Romeinse militaire commandant verteld van een grote opschudding in Jeruzalem. Hij haastte zich met een groep soldaten naar de tempel waar hij zag dat Paulus werd geslagen. Hij liet Paulus met twee kettingen vastbinden en vroeg de omstanders wat er aan de hand was. De mensen riepen echter van alles door elkaar. Omdat hij door al het tumult de ware toedracht niet kon achterhalen, gaf hij bevel Paulus mee te nemen naar de kazerne in een dichtbij gelegen burcht.

De hoogste militaire officieren van de Romeinen waren goed opgeleid en verstonden verschillende talen. Paulus was ook goed opgeleid. Hij verbaasde de Romeinse commandant dat hij in het Grieks tegen hem sprak. Wie dacht de commandant dat Paulus was?

Vers 38  Zijt gij dan niet de Egyptenaar, die dezer dagen oproer maakte en de vierduizend bandieten deed uittrekken naar de woestijn?

Paulus legde uit wie hij was en vroeg toestemming om tot de mensen te spreken. Dit werd hem toegestaan.

In Handelingen 22 vertelt Paulus de menigte hoe hij door God werd geroepen en geleid werd tot de kennis van Gods ware weg. Paulus vertelt hoe hij voorheen de ware christenen vervolgde, zijn aandeel had in het martelaarschap van Stefanus. Hij vertelt hoe hij op wonderbaarlijke wijze door Jezus Christus tegen de grond werd geslagen op weg naar Damascus en dat God hem had uitgekozen om naar de heidenen te gaan.

Tot zover had de menigte naar Paulus geluisterd, maar toen hij zei dat hij naar de heidenen was gezonden begon iedereen luidkeels te roepen: ”Weg met die man! Zo iemand heeft niet het recht om te leven!” (Handelingen 22:22). Ze schreeuwden, gooiden met hun mantels en wierpen stof in de lucht. Daarop beval de commandant zijn soldaten om Paulus de kazerne binnen te brengen en hem onder het toedienen van zweepslagen te verhoren, om te achterhalen waarom het volk zo tegen hem tekeerging.

Maar toen ze hem vastgebonden hadden voor de zweepslagen, zei Paulus tegen de centurio (hoofdman over honderd) die erbij was:

Handelingen 22:25  … Moogt gij een Romein, en dat zonder dat hij een vonnis heeft, geselen?

Verontrust dat Paulus een Romeins burger was en niet door een rechter veroordeeld, ging de centurio onmiddellijk naar de commandant en waarschuwde hem om voorzichtig te zijn.

De commandant was zelf een Romeins burger geworden. Het had hem een grote som geld gekost om dit privilege te verkrijgen. Maar Paulus had zijn burgerschap verkregen door geboorte.

Toen bekend was dat Paulus als Romeins burger geboren was, werd hij met grotere zorgvuldigheid behandeld. De volgende dag liet de Romeinse militaire commandant de Joodse Hoge Raad, het Sanhedrin, bijeenkomen en leidde Paulus voor hen.

DE STRATEGIE VAN PAULUS IN DE RECHTSZAAL

Als iemand voor het Sanhedrin werd gebracht, was hem toegestaan om zelf te spreken ter verdediging. Toen Paulus aan zijn verdediging begon, realiseerde hij zich dat hij niet een eerlijk proces zou krijgen.

Handelingen 23:1  En Paulus, de ogen op de Raad gericht, zeide: Mannen broeders, ik voor mij heb een volkomen zuiver geweten voor God over mijn gedrag in het openbaar tot op deze dag. 2  Maar de hogepriester Ananias beval hun, die naast hem stonden, hem op de mond te slaan.

Het bevel van de hogepriester om Paulus te slaan was tegen de Joodse wet. Paulus reageerde op dit wetteloos gedrag.

Vers 3  Toen zeide Paulus tot hem: God moge u slaan, gij gewitte wand! En gij, zit gij over mij recht te spreken naar de wet en beveelt gij tegen de wet mij te slaan?

In de rechtszaal waren Farizeeën en Sadduceeën – twee van de belangrijkste sekten van het Jodendom. Een groot verschil tussen hen was dat de Farizeeën in de opstanding van de doden geloofden en de Sadduceeën niet.

Opgevoed als een Farizeeër kende Paulus deze doctrinaire verschillen en gebruikte deze kennis in zijn voordeel. Hij riep: ”Ik ben een Farizeeër, een zoon van Farizeeën, ik sta terecht om de hoop en de opstanding der doden” (Handelingen 23:6).

Hierdoor ontstond er grote tweedracht in het Sanhedrin. De ruzie liep zo hoog op, dat de commandant bang was dat ze Paulus zouden verscheuren. Hij liet zijn soldaten aanrukken om hem uit hun handen te bevrijden en naar de kazerne terug te brengen.

God liet deze gebeurtenissen toe met een doel. Welke boodschap van God ontving Paulus de volgende nacht?

Vers 11  En de volgende nacht stond de Here bij hem en zeide: Houd moed, want zoals gij te Jeruzalem van Mij getuigd hebt, moet gij ook te Rome getuigen.

God heeft Paulus niet uitgelegd hoe hij naar Rome zou gaan – alleen dat hij er heen zou gaan!

PAULUS NAAR CAESAREA GEBRACHT

Meer dan veertig Joodse mannen beraamden een aanslag om Paulus te doden tijdens een tweede verhoor door het Sanhedrin. Deze Raad zou daarom de Romeinse commandant een verzoek doen om Paulus nogmaals te laten verhoren door hen. Maar de commandant had van het complot gehoord. Hij riep twee officieren bij zich en gaf opdracht dat tweehonderd soldaten zich gereed moesten maken voor een tocht naar Caesarea, samen met zeventig ruiters en tweehonderd lansdragers. Bovendien rijdieren voor Paulus. Ze moesten ervoor zorgen dat Paulus veilig bij de Romeinse gouverneur (stadhouder) van Judea, Felix, aan zou komen (Handelingen 23:23-24). Die nacht vertrokken ze.

Aangekomen in Caesarea, las Felix de brief die Claudius Lysias, de Romeinse militaire commandant, had meegegeven. Hij besloot Paulus later te verhoren in de Romeinse rechtszaal in aanwezigheid van de Joodse aanklagers. Tot die tijd werd Paulus vastgehouden in het paleis van Herodes.

Vijf dagen later arriveerde Ananias, de hogepriester, samen met enkele oudsten en met Tertullus, een advocaat. Ze dienden hun aanklacht tegen Paulus in bij de gouverneur.

VOOR FELIX BESCHULDIGD VAN OPRUIING

Lees de toespraak van Tertullus in Handelingen 24:2-8. Let op hoe hij zijn beschuldiging begint: ”Dat wij door uw toedoen grote vrede genieten en dat er verbeteringen voor dit volk tot stand komen door uw beleid, hoogedele Felix, erkennen wij alleszins en overal met grote erkentelijkheid.”

Het pleidooi van Tertullus, een welbespraakt redenaar, kenmerkt zich door een gezwollen stijl, vleierij en onoprechtheid.

In vers 5 wordt Paulus ervan beschuldigd dat hij ”een pest is, iemand, die opstanden verwekt onder alle Joden over de ganse wereld, een eerste voorstander van de secte der Nazoreeërs”.

Paulus was zeer zeker niet ”iemand die opstanden verwekt” of iemand die ophitst tot burgerlijke onlusten onder het volk. Hij was een geroepen en gekozen apostel van Jezus Christus wiens opdracht het is om het goede nieuws van het komende Koninkrijk van God aan de wereld te preken.

Merk ook op dat de nieuwtestamentische Gemeente ”de sekte der Nazoreeërs” werd genoemd.

Waarom zouden de leden van de nieuwtestamentische Gemeente Nazoreeërs worden genoemd? Het verwijst naar het stadje Nazaret waar Jezus is geboren. Hij wordt Jezus de Nazoreeër genoemd. Markus en Lukas zeggen Nazarener, maar Lukas zegt ook Nazoreeër, evenals Mattheüs, Johannes en Handelingen.

Nazaret, een stadje in Galilea, in het noorden van het huidige Israël, was de woonplaats van de ouders van Jezus. Hij werd hier opgevoed en daarom wordt Nazaret zijn ”vaderstad” genoemd. Later verhuisde Jezus naar Kapernaüm (Kafarnaüm), waarschijnlijk vanwege de vijandige houding van de mensen van Nazaret. Zijn tijdgenoten noemden Hem echter de ”profeet uit Nazaret” en Jezus de Nazarener en daarom werden later ook de christenen ”Nazareners” of ”Nazoreeërs” genoemd.

Later zullen we zien in de ontwikkeling van de nieuwtestamentische Gemeente hoe de bijnaam Nazareners ertoe bijdraagt ware christenen te lokaliseren en sommige van de doctrines die zij geloofden.

Na de poging van Tertullus om Felix te overtuigen dat Paulus de doodstraf verdiende, werd Paulus toegestaan om zich te verdedigen. En ook Felix had van Paulus vernomen dat hij een Romeins burger was met bepaalde rechten. Hij zou Paulus zonder bewijslast niet kunnen veroordelen.

Lees Paulus' verdediging in Handelingen 24:10-21. Er was een grote tegenstelling tussen de woorden van Paulus en de woorden van Tertullus. Tertullus loog en probeerde Felix' ijdelheid te strelen. Maar de apostel Paulus antwoordde op een eenvoudige wijze recht door zee. Hij was ook respectvol.

Het was duidelijk dat nadat Felix had geluisterd naar de aanklager en de verdediging, hij besefte dat Paulus niet schuldig was. Hij verdaagde de zitting totdat de commandant Lysias zou komen om ook zijn verslag van de zaak te horen.

Maar Felix nam voorlopig geen beslissing. Waar hoopte hij op dat Paulus zou doen om zijn vrijheid te krijgen?

Handelingen 24:26  en tegelijkertijd hoopte hij, dat hem door Paulus geld zou worden aangeboden. Dit was ook de reden, dat hij hem telkens weer liet komen en zich met hem onderhield.

Natuurlijk liet Paulus zich niet verleiden tot een dergelijk onrechtmatig en onwettig gedrag. In plaats van smeergeld te geven voor zijn vrijheid, onderging Paulus geduldig het ongerief van zijn gevangenschap. Hij wachtte op de belofte van God dat hij naar Rome zou gaan.

Gedurende zijn gevangenschap was de bewaking van Paulus mild en mochten gemeenteleden hem bezoeken en voor hem zorgen (Handelingen 24:23).

PAULUS BEROEPT ZICH OP DE KEIZER

Na twee jaar werd Felix als Romeins gouverneur van Judea vervangen door Porcius Festus. Kort na zijn benoeming kwamen de Joodse leiders bij hem met hun verhalen over Paulus. Zij vroegen hem dringend Paulus, die nog in Caesarea gevangen zat, naar Jeruzalem te laten overbrengen. Zij waren namelijk van plan hem onderweg vanuit een hinderlaag te vermoorden.

Maar God had andere plannen met Paulus en inspireerde Festus om hem in Caesarea te houden. Binnen twee weken werd Paulus naar de rechtszaal in Caesarea gebracht waar hij weer ten onrechte werd beschuldigd door de Joden. Dit was twee jaar nadat Paulus was gearresteerd in Jeruzalem.

De Joden brachten vele zware beschuldigingen tegen hem in. Maar waren die bewezen?

Handelingen 25:7  En toen hij voorkwam, omringden hem de Joden, die uit Jeruzalem gekomen waren, en brachten vele zware beschuldigingen in, die zij niet konden bewijzen.

Hoewel de Romeinse regering het volledige gezag had in het hele rijk, was er een beleid om de veroverde landen zoveel mogelijk in hun waarde te laten om zo de vrede te bewaren. Met deze houding probeerde ook Festus de Joden een gunst te bewijzen als nieuwe gouverneur en vroeg daarom aan Paulus of hij naar Jeruzalem wilde gaan om daar in zijn bijzijn terecht te staan volgens de Joodse wet.

Paulus was zich terdege bewust van het gevaar om naar Jeruzalem te gaan. Hij wist dat de Joodse leiders van plan waren om hem te doden, hij besefte dat er weinig kans was op een eerlijk proces. De kans was groot dat hij ter dood zou worden veroordeeld.

Wat was het antwoord van Paulus om aan dit dreigende gevaar te ontkomen?

Vers 10  En Paulus zeide: Ik sta voor de keizerlijke rechtbank, en daar moet ik terechtstaan. Tegen de Joden heb ik niets misdreven, gelijk ook gij zeer wel inziet. 11  Indien ik echter schuldig ben en een halsmisdaad gepleegd heb, verzet ik mij niet tegen een doodvonnis; maar indien er niets waar is van datgene, waarvan dezen mij betichten, dan kan niemand mij bij wijze van gunst aan hen uitleveren: ik beroep mij op de keizer! 12  Toen antwoordde Festus, na overleg met zijn Raad: Op de keizer hebt gij u beroepen, naar de keizer zult gij gaan!

Paulus maakte weer gebruik van de voorrechten die hij had als Romeins burger. Als een Romeins burger meent dat hem geen recht gedaan wordt, kan hij zich beroepen op de keizer in Rome. Daar Paulus onschuldig was aan enig vergrijp tegen de Joodse Wet, gaat het niet aan, zijn zaak naar hun rechtbank te verwijzen. Hij stond daar voor de keizerlijke rechtbank, de Romeinse stadhouder hield rechtszittingen als gevolmachtigde van de keizer. Paulus staat als Romeins burger op zijn recht. Alleen voor een moordenaar of een bandiet die op heterdaad werd betrapt was die mogelijkheid tot hoger beroep er niet.

Natuurlijk had Paulus ook geen Romeinse wet overtreden. Maar hij wist dat zijn kans op een rechtvaardig oordeel voor de keizer groter was dan voor de Joodse rechtbank. Terwijl Festus geroepen was de Romeinse rechtsregels te handhaven, was het Paulus die hem er aan herinnerde. Festus besloot hem naar Rome te sturen.

PAULUS VOOR AGRIPPA

Enkele dagen later kwamen koning Agrippa en Bernice, zijn zus, in Caesarea aan om Festus welkom te heten als nieuwe stadhouder. Agrippa II was door Rome als koning aangesteld over een klein gebied in het noorden en noordoosten van Palestina. Hij had weinig of geen politieke macht. Hem was het oppertoezicht op de tempel opgedragen en bovendien had hij het recht de hogepriester te benoemen. Door zijn functie was hij op de hoogte van de Joodse godsdienst en de Joodse zeden.

Toen Festus hem over Paulus had verteld, wilde hij Paulus ook wel eens horen. Dat werd de volgende dag geregeld.

God leidde de gebeurtenissen rond Paulus zodanig dat hij voor verschillende hoge autoriteiten de waarheid van God kon verkondigen. Hij zou nu voor koning Agrippa verschijnen.

De Gemeente van God heeft de opdracht gekregen om het evangelie van het Koninkrijk van God te verkondigen als een getuigenis. Soms zijn er omstandigheden dat ook regeringsleiders benaderd kunnen worden.

In de vorige eeuw werden deuren geopend door God om het Evangelie te verspreiden over de gehele wereld. Aangezien in die jaren de media nog niet toegankelijk waren in alle delen van de wereld, werd de leider van Gods Gemeente soms in contact gebracht met hooggeplaatste autoriteiten en zelfs regeringsleiders.

Paulus was voor Joodse en vooral Romeinse gezagdragers geleid en nu wilde koning Agrippa hem zien. Agrippa had van zijn prediking gehoord en van de wonderen. Nu wilde hij hem zelf graag zien en hoopte misschien zelfs een wonder mee te maken.

In zijn toespraak voor de koning gaf Paulus verslag van zijn bekering en vertelde van zijn opdracht die hij van Christus had gekregen en hoe hij dat in praktijk gebracht had. We kunnen dat lezen in het 26^e hoofdstuk van Handelingen.

De apostel Paulus is iemand met interesse en betrokkenheid. Daarom heeft hij kennis van mensen en allerlei zaken in de wereld, zoals onderwijs, cultuur en politiek. Hij kende het Romeinse regeringssysteem en maakte optimaal gebruik van zijn wetten en zijn eigen Romeins burgerschap. Paulus was bekend met de Griekse en Romeinse literatuur en kon dichters en filosofen citeren. Hij sprak ten minste drie talen.

Paulus kende de achtergrond van Agrippa. Hij wist dat Agrippa in de Bijbel (OT) geloofde. Toen Paulus sprak met Agrippa, sprak hij met kennis en overtuigingskracht. Hoe reageerde Agrippa op de toespraak van Paulus?

Handelingen 26:28  Maar Agrippa zeide tot Paulus: Gij wilt mij wel spoedig als Christen laten optreden!

Na deze ontmoeting met Paulus zeiden Festus en Agrippa tegen elkaar dat Paulus onschuldig was. Hij zou zelfs in vrijheid worden gesteld als hij zich niet had beroepen op de keizer (Handelingen 26:31-32).

Het was Gods bedoeling dat Paulus het evangelie in Rome zou verkondigen, al zou dit gebeuren onder de meest ongewone omstandigheden. Paulus was in Jeruzalem gearresteerd en meer dan twee jaar in Caesarea gevangen gehouden voordat hij zich beroepen had op de keizer. Nu hij dit verzoek had gedaan, kon het niet meer worden teruggedraaid. Paulus zou daarom naar Rome gaan!

DE REIS NAAR ROME BEGINT

Spoedig daarna werden Paulus en andere gevangenen aan boord gebracht van een schip en gedurende de reis naar Rome overgedragen aan een Romeinse officier, Julius. Het was vroeg in de herfst, er stond een stevige wind op de Middellandse Zee.

Ze zeilden vanaf de kust van Judea dicht langs de noordkust van Cyprus beneden de wind en voeren naar de haven van Myra, een stad aan de zuidkust van Klein-Azië (het tegenwoordige Turkije).

Daar stapten ze over in een ander schip die naar Italië voer. De wind was zo sterk dat ze niet ten noorden van het eiland Kreta konden varen. Om toch in westelijke richting naar Italië te kunnen varen, kozen ze de zuidkant van het eiland, waar ze een kleine havenplaats aandeden met de naam Goede Rede (andere vertalingen: Schone of Goede Havens).

Tijdens deze reis naar Rome hield Paulus de heilige dagen die in de herfst vallen. Welke heilige dag wordt hier vermeld?

Handelingen 27:9  En toen door het vele tijdverlies de vaart reeds bedenkelijk werd, daar ook de vasten reeds achter de rug was …

Vijf dagen vóór het Loofhuttenfeest valt de Grote Verzoendag. Wat doen de mensen van Gods Gemeente op deze heilige dag?

Leviticus 23:27  Maar op de tiende van die zevende maand is de Verzoendag; een heilige samenkomst zult gij hebben en gij zult u verootmoedigen en de HERE een vuuroffer brengen. 28  Op die dag zult gij generlei arbeid verrichten, want het is de Verzoendag, om over u verzoening te doen voor het aangezicht van de HERE, uw God. 29  Want ieder die zich op die dag niet zal verootmoedigen, zal uitgeroeid worden uit zijn volksgenoten.

Verootmoedigen betekent niet eten en drinken: vasten. Daarom wordt de Grote Verzoendag ook wel de vastendag genoemd. Natuurlijk hield Paulus op de reis naar Rome Gods heilige dagen – vaak onder moeilijke omstandigheden!

PAULUS' WAARSCHUWING GENEGEERD

Van de herfst tot de lente kon het vaak gevaarlijk zijn op de Middellandse Zee met de lichtere schepen in die tijd.

Paulus waarschuwde de bemanning dat hij groot gevaar voorzag, niet alleen voor de lading, maar ook voor de levens van de mensen aan boord. Maar Julius, de Romeinse officier, stelde meer vertrouwen in de stuurman en de kapitein dan in de woorden van Paulus en ze kozen zee. Ze wilden naar Feniks varen, een haven op Kreta die beter beschermd lag, ten einde daar te overwinteren.

Maar voordat ze Feniks bereikten, kwamen ze onverhoeds in een hevige storm terecht. Hoe werd zo'n storm genoemd in de dagen van Paulus?

Handelingen 27:14  Maar kort daarop sloeg vandaar een stormwind neer, de zogenaamde Eurakylon.

Het noodweer sleurde het schip mee en bedreigde de levens van de bemanning en gevangenen vele dagen. Toen ze alle hoop op redding hadden verloren, zei Paulus: ”Mannen, had men maar naar mij geluisterd om niet van Kreta weg te varen en zich dit ongerief en deze averij te besparen!”

Paulus sprak hun toen moed in. Hij vertelde dat die nacht een engel bij hem was gekomen die zei: ”Wees niet bevreesd, Paulus, want gij moet voor de keizer staan; en zie, allen, die met u varen, heeft God u geschonken” (Handelingen 27:24). Het schip zou verloren gaan.

Na veertien dagen in de hevige stormen, werd het schip naar de oevers gedreven van een eilandje, veel verder in westelijke richting in de Middellandse Zee. Het was nacht en de bemanning van het schip wierp ankers uit, want ze vreesden tegen de klippen geslagen te worden. Maar toen de bemanning het schip wilde verlaten en de sloep te water liet zei Paulus tegen de officier en de soldaten: ”Indien zij niet aan boord blijven, kunt gij niet gered worden.”

Nu luisterde de bemanning wel naar Paulus, wiens eerder advies een haven in Kreta niet te verlaten niet werd opgevolgd. Paulus spoorde hen allen aan voedsel te nemen, want ze hadden al in geen veertien dagen iets genuttigd. Hij zei verder dat niemand ook maar één haar van zijn hoofd gekrenkt zal worden. Er waren totaal 270 mensen aan boord van het schip (Handelingen 27:37).

SCHIPBREUK OP MALTA

Toen het dag werd, herkenden zij het land niet, maar zij zagen een inham met een strand en zij probeerden het schip daarop te doen lopen. Zij haalden de ankers op en hesen het voorzeil en toen het schip vaart begon te maken, stuurden ze aan op de kust, maar zij bleven steken op een zandbank. Het voorschip bleef onwrikbaar vastzitten, maar het achterschip brak af door het geweld van de golven.

De bemanning en gevangenen werden heel bang. De soldaten wilden de gevangenen doden om te voorkomen dat iemand zwemmend zou ontsnappen. Maar de officier, die Paulus’ leven wilde sparen, verhinderde hun dat. Hij gaf degenen die konden zwemmen, bevel het eerst overboord te springen om aan land te komen. De rest moest op planken of wrakhout volgen. Zo kwamen allen veilig aan wal.

Pas na de redding hoorden ze dat het eiland Melite (of Melita) heette, het tegenwoordige Malta.

De plaatselijke bevolking was buitengewoon vriendelijk. Ze verwelkomden hen en staken een vuur aan omdat het was gaan regenen en het koud was. Paulus sprokkelde een grote bos dor hout en legde die op het vuur. Wat gebeurde er toen?

Handelingen 28:3  En toen Paulus een bos dor hout bijeengehaald had en op het vuur legde, kwam er door de hitte een adder uit en beet zich vast aan zijn hand.

Toen de Maltezers het beest aan zijn hand zagen hangen, zeiden ze tegen elkaar: ”Die man is vast een moordenaar. Hij is aan de zee ontsnapt, maar de wraakgodin wil niet dat hij blijft leven.”

Wat deed Paulus?

Vers 5  Maar hij schudde het dier af in het vuur, zonder enig letsel te ondervinden.

De Maltezers verwachtten dat zijn hand zou opzwellen of dat hij plotseling dood zou neervallen. Maar toen ze na geruime tijd zagen dat hem nog steeds niets mankeerde, veranderden ze van mening en zeiden dat hij een god was (Handelingen 28:6).

De bestuurder van het eiland, Publius, verleende hen drie dagen vriendelijk gastvrijheid. Zijn vader lag ernstig ziek in bed. Paulus ging naar hem toe. Wat deed Paulus toen?

Vers 8  … Paulus ging tot hem en deed een gebed, en hij legde hem de handen op en genas hem.

God verhoorde het gebed van Paulus en genas de man.

Deze gebeurtenis verspreidde zich snel over het eiland en ook andere zieken kwamen naar hem en werden genezen.

AANKOMST IN ROME

Na drie maanden vertrokken ze met een schip dat op het eiland had overwinterd. Ze voeren langs de westkust van Italië in noordelijke richting en kwamen ten slotte aan in Puteoli, een havenplaats niet ver van Napels. Daar werden ze uitgenodigd door enkele gemeenteleden die in dat gebied woonden. Paulus en zijn gezelschap verbleven daar zeven dagen om vervolgens over het land verder te reizen naar Rome.

Christenen, die van hun komst hadden gehoord, kwamen hen vanuit Rome van verre tegemoet en toen Paulus hen zag dankte hij God en vatte moed.

Aangekomen in Rome werd Paulus overgeleverd aan de Romeinse autoriteiten.

Vanwege de aard van de beschuldigingen tegen Paulus en omdat God met hem was, werd hij niet in de gevangenis gezet. Hij werd onder huisarrest geplaatst met slechts één soldaat als een lijfwacht.

Paulus was gewoon om altijd en overal waar hij kwam eerst aan de Joden Gods boodschap bekend te maken.

Daarom nodigde Paulus drie dagen na zijn aankomst de leiders van de Joden in Rome bij hem uit en deed verslag over wat hem was overkomen. Ze waren geïnteresseerd in Paulus' denkbeelden. Ze maakten een afspraak en kwamen met nog meer mensen dan eerst hem opzoeken in zijn woning.

Wat was de boodschap van Paulus voor de Joden?

Handelingen 28:23  En nadat zij een dag met hem hadden afgesproken, kwamen verscheidenen tot hem in zijn verblijf, wie hij met nadruk het Koninkrijk Gods voorstelde, pogende hen te overtuigen ten opzichte van Jezus, uit de wet van Mozes en de profeten, van de vroege morgen tot de avond toe.

De reacties van de Joden op het goede nieuws dat Paulus bracht waren verdeeld.

Vers 24  En sommigen gaven wel gehoor aan hetgeen gezegd werd, maar anderen bleven ongelovig.

Zoals overal waar Paulus kwam, kwamen sommige mensen tot geloof, maar velen niet. Een gemeente was enkele jaren geleden al opgericht in Rome. Voordat hij gevangen genomen werd, had Paulus een brief geschreven aan de gemeente in Rome om de leden dienstbaar te zijn. Die brief staat in het Nieuwe Testament als De brief van Paulus aan de Romeinen.

Gedurende zijn gevangenschap leerde hij de gemeenteleden en anderen die hem wilden horen. Wat predikte hij in Rome?

Vers 31  predikende het Koninkrijk Gods, en onderricht gevende aangaande de Here Jezus Christus met alle vrijmoedigheid, zonder enige belemmering.

De apostel Paulus bleef trouw dezelfde boodschap prediken die Jezus bracht – het evangelie van het Koninkrijk van God.

Aan het einde van die periode van twee jaar gevangenschap (vers 30), wanneer er geen aanklagers zouden komen opdagen, zou Paulus volgens de Romeinse wet automatisch moeten worden vrijgelaten. Dat was plm. 62 n.Chr.

De overige gebeurtenissen van het leven van Paulus zijn niet opgenomen in Handelingen. Hij had al eerder geschreven dat hij via Rome naar Spanje wilde (Romeinen 15:24, 28). Historische documenten tonen aan dat Paulus het evangelie heeft gebracht in Brittannië.

Paulus werd vijf of zes jaar later opnieuw gearresteerd en naar Rome gebracht als een gevangene. Ditmaal werd hij berecht en ter dood veroordeeld.

In die tijd werd een meedogenloze vervolging tegen christenen gevoerd door de Romeinse regering. De Romeinen wilden de groeiende christelijke religie uitroeien.

Vóór zijn executie schreef Paulus zijn laatste brief, De tweede brief van Paulus aan Timotheüs. Het waren zijn laatste aanwijzingen aan zijn geliefde vriend en collega dienaar.

Volgens het Romeins recht werd de doodstraf voor burgers van het rijk die tot de dood werden veroordeeld, op de meest barmhartig mogelijke manier uitgevoerd. Ze werden onthoofd. Paulus werd waarschijnlijk in het voorjaar van 68 n.Chr. ter dood gebracht in opdracht van de Romeinse keizer Nero. Zo eindigde het leven van één van de werkelijk grote dienaren van God.

Gods sabbat

De sabbat is een dag die God apart heeft gezet ten behoeve van de hele mensheid. Hij werd geschapen als een speciale dag van rust en aanbidding – een gelegenheid en tijd van verkwikking van lichaam en geest.

Het houden van de sabbat, zoals God het wil, is een van de grootste geneugten van het leven. Het is een tijd van fysieke rust en geestelijke ontspanning na een drukke week op school of op het werk. God geeft ons elke week extra tijd om na te denken over geestelijke zaken – een tijd van bezinning over zijn grote doel met de mensheid!

Dit hoofdstuk gaat over de sabbat – wanneer, voor wie en door wie hij werd gemaakt; waarom de sabbat zeer bijzonder is voor God. De dag heeft een bijzondere betekenis voor hen die hem houden zoals Hij heeft geboden. Verder wordt uitgelegd waarom en hoe de christelijke wereld een andere dag is gaan houden.

WANNEER DE SABBAT BEGINT

Veel mensen nemen aan dat de sabbat begon in de dagen van Mozes, toen het volk Israël uit Egypte was geleid. Maar de sabbat begon lang vóór de Exodus.

Tijdens de eerste zes dagen van wat de scheppingsweek wordt genoemd, schiep God de aarde en de planten en dieren. Op de zesde dag schiep Hij de eerste mensen, Adam en Eva. Wat deed God toen op de zevende dag?

Genesis 2:2  Toen God op de zevende dag het werk voltooid had, dat Hij gemaakt had, rustte Hij op de zevende dag van al het werk, dat Hij gemaakt had. 3  En God zegende de zevende dag en heiligde die, omdat Hij daarop gerust heeft van al het werk, dat God scheppende tot stand had gebracht.

Waarom rustte God op de zevende dag? Was Hij moe geworden van al het werk dat Hij had gedaan in de voorbije zes dagen?

Jesaja 40:28  Weet gij het niet, hebt gij het niet gehoord? Een eeuwig God is de HERE, Schepper van de einden der aarde. Hij wordt noch moede noch mat, zijn verstand is niet te doorgronden.

God hoeft niet uit te rusten, Hij wordt niet moe zoals fysieke mensen. Geestelijke wezens worden niet oud en versleten of moe.

Door de daad van het rusten op de zevende dag van de week schiep Hij de sabbat. Maar waarom zette God de zevende dag van de week apart als een dag van rust? Waarom maakte Hij de sabbat?

Het antwoord staat in het Nieuwe Testament. Wat vertelde Jezus de Farizeeën over de sabbat?

Markus 2:27  En Hij zeide tot hen: De sabbat is gemaakt om de mens, en niet de mens om de sabbat.

Jezus liet zien dat de sabbat voor de mens was gemaakt. Hij was bedoeld om in het leven van de mensen geluk en overvloed te geven. Vanaf het begin wilde God dat zijn sabbat een dag van vreugde zou zijn, een speciale dag van geluk!

Christus, die naar de aarde kwam als een mens, leefde een leven van volmaakte gehoorzaamheid aan God.

Johannes 15:10  Indien gij mijn geboden bewaart, zult gij in mijn liefde blijven, gelijk Ik de geboden mijns Vaders bewaard heb en blijf in zijn liefde.

Toen Christus zijn Werk begon, riep Hij twaalf apostelen om het Werk van God voort te zetten na zijn dood. Hij leerde hen in drie en een half jaar Gods manier van leven.

Wat zei de apostel Petrus met betrekking tot Christus en het voorbeeld dat Hij gaf?

1 Petrus 2:21  Want hiertoe zijt gij geroepen, daar ook Christus voor u geleden heeft en u een voorbeeld heeft nagelaten, opdat gij in zijn voetstappen zoudt treden.

Petrus en de andere apostelen trokken drie en een half jaar op met Christus, ze namen alles in zich op wat Hij zei en deed.

Na zijn dood en opstanding riep Christus later Paulus als een apostel. Wat zei Paulus over het volgen van het voorbeeld dat Christus had gegeven?

1 Corinthiërs 11:1  Wordt mijn navolgers, gelijk ook ik Christus navolg.

De apostelen volgden het voorbeeld dat Christus had gegeven en zij leerden de Gemeente hetzelfde te doen. Het is belangrijk om te begrijpen dat Christus, die voorheen in de hemel een verheerlijkt lid van het Gezin van God was, een voorbeeld heeft gegeven voor iedereen om na te volgen. Evenzo, toen God op de zevende dag rustte, gaf Hij een voorbeeld wat de mens moet doen.

De mens is gemaakt naar Gods beeld en gelijkenis. De Schepper God heeft daarom het beste voor met alle mensen. Hij geeft ons alles om het grote doel van de schepping van de mens te realiseren.

GODS WET IS VOOR ONS WELZIJN

De schepping van Adam en Eva was zeer goed zei God (Genesis 1:31). God vertelde hen wat ze moesten weten voor een gelukkig en succesvol leven. Daarbij hoorde ook de instructie aangaande ”de boom der kennis van goed en kwaad”.

Wat waren Gods instructies aangaande deze bijzondere boom in de hof van Eden?

Genesis 2:16  En de HERE God legde de mens het gebod op: Van alle bomen in de hof moogt gij vrij eten, 17  maar van de boom der kennis van goed en kwaad, daarvan zult gij niet eten, want ten dage, dat gij daarvan eet, zult gij voorzeker sterven.

Deze boom vertegenwoordigde de houding van zelf beslissen wat goed of verkeerd is in plaats van te luisteren naar Gods instructies (voorgesteld door ”de boom des levens”). God waarschuwde dat als ze van de boom aten, ze uiteindelijk zouden sterven.

Kort daarna werd Eva verleid door de slang (Satan de duivel – Openbaring 12:9) om van de vrucht van deze boom te eten (Genesis 3:1-6). Ze geloofde Satan en at van de vrucht en gaf ook een aan Adam. Door ongehoorzaam te zijn aan God, maakten Adam en Eva zelf uit wat goed is en wat kwaad is. Ze kozen de weg van ’menselijke experimenten’. Sindsdien leeft de mensheid op deze manier en met deze houding!

Er zijn vele verzen in de Bijbel die weergeven dat Gods weg – duidelijk omschreven door zijn wet – voor het welzijn van de gehele mensheid is. Zie wat de volgende verzen leren waarom het houden van Gods wet goed voor ons is.

Deuteronomium 4:5  Zie, ik heb u inzettingen en verordeningen geleerd, zoals de HERE, mijn God mij geboden had, opdat gij aldus zoudt doen in het land, dat gij in bezit gaat nemen. 6  Onderhoudt ze dan naarstig, want dat zal uw wijsheid en uw inzicht zijn in de ogen der volken, die bij het horen van al deze inzettingen zullen zeggen: Waarlijk, dit grote volk is een wijze en verstandige natie.

Deuteronomium 4:39  Weet daarom heden en neem het ter harte, dat de HERE de enige God is in de hemel daar boven en op de aarde hier beneden, er is geen ander. 40  Onderhoud dan zijn inzettingen en zijn geboden, die ik u heden opleg, opdat het u en uw kinderen na u wel ga en opdat gij lang leeft in het land, dat de HERE, uw God, u geven zal voor altijd.

Deuteronomium 5:32  Onderhoudt ze naarstig, zoals de HERE, uw God, u geboden heeft; wijkt niet af, naar rechts noch naar links. 33  Heel de weg, die de HERE, uw God, u geboden heeft, zult gij gaan, opdat gij leeft en het u wel ga en gij lang woont in het land, dat gij in bezit zult nemen.

Deuteronomium 6:24  De HERE gebood ons al deze inzettingen te onderhouden en de HERE, onze God, te vrezen, opdat het ons altijd wel zou gaan en Hij ons in het leven zou behouden, zoals dit heden het geval is. 25  En het zal ons tot gerechtigheid zijn, wanneer wij heel dit gebod naarstig onderhouden voor het aangezicht van de HERE, onze God, zoals Hij ons geboden heeft.

Deuteronomium 7:12  Het zal geschieden, omdat gij aan deze verordeningen gehoor geeft en ze naarstig onderhoudt, dat de HERE, uw God, jegens u het verbond en de goedertierenheid zal bevestigen, die Hij aan uw vaderen met een eed bekrachtigd heeft; 13  Hij zal u liefhebben, zegenen en talrijk maken; Hij zal zegenen de vrucht van uw schoot en de vrucht van uw bodem, uw koren, most en olie, de worp van uw runderen en de dracht van uw kleinvee, in het land, waarvan Hij uw vaderen gezworen heeft, dat Hij het u geven zou.

Wat zei koning David over Gods wet?

Psalmen 19:7  De wet des HEREN is volmaakt, zij verkwikt de ziel; de getuigenis des HEREN is betrouwbaar, zij schenkt wijsheid aan de onverstandige. 8  De bevelen des HEREN zijn waarachtig, zij verheugen het hart; het gebod des HEREN is louter, het verlicht de ogen. 9  De vreze des HEREN is rein, voor immer bestendig; de verordeningen des HEREN zijn waarheid, altegader rechtvaardig. 10  Kostelijker zijn zij dan goud, ja, dan veel fijn goud; en zoeter dan honig, ja dan honigzeem uit de raat. 11  Ook laat uw knecht zich daardoor ernstig vermanen; in het houden ervan ligt rijke beloning.

En wat schreef de apostel Paulus over de wet van God in het Nieuwe Testament?

Romeinen 7:12  Zo is dan de wet heilig, en ook het gebod is heilig en rechtvaardig en goed.

Door de eeuwen heen zeggen de mensen dat de wet van God hard, wreed, een zware druk is – als een juk van slavernij! Maar de Bijbel leert dat bepaald niet. Zij leert juist het tegendeel – dat Gods wet voor het welzijn van de gehele mensheid is.

VAN ADAM TOT MOZES

Adam en Eva geloofden niet dat Gods weg de beste is. Zij lieten zich niet leiden door God en zijn wetten. In plaats daarvan maakten ze zelf uit wat goed en wat verkeerd is. Sindsdien leeft de mensheid gescheiden van God.

Adam en Eva leerden hun kinderen wat ze zelf het beste vonden. Na verloop van tijd realiseerden de meeste mensen zich zelfs niet dat ze Gods wet overtraden. Maar dat betekent niet dat de wet van God niet van kracht is. De wet van God is altijd van kracht.

Wat was het resultaat van de ongehoorzaamheid van de mens na de eerste 1600 jaar van het menselijk bestaan?

Genesis 6:5  Toen de HERE zag, dat de boosheid des mensen groot was op de aarde en al wat de overleggingen van zijn hart voortbrachten te allen tijde slechts boos [slecht] was.

De aarde was vol van geweld. Wat besloot God toen te doen?

Vers 13  Toen zeide God tot Noach: Het einde van al wat leeft is door Mij besloten, want door hun schuld is de aarde vol geweldenarij, en zie, Ik ga hen met de aarde verdelgen.

Afgesneden van God kende de mens de weg die naar vrede en geluk leidt niet. Het resultaat was chaos en verwarring – een samenleving die zo slecht was dat God alle leven door een wereldwijde vloed moest vernietigen.

Niet lang na de zondvloed volgden de mensen weer dezelfde kwade weg van hen die vernietigd waren in de vloed. Wat besloten de mensen onder leiding van Nimrod, een grote despoot (Genesis 10:8-9), te doen?

Genesis 11:4  Ook zeiden zij: Welaan, laten wij ons een stad bouwen met een toren, waarvan de top tot de hemel reikt, en laten wij ons een naam maken, opdat wij niet over de gehele aarde verstrooid worden.

De mensen menen in hun overmoed tot alles in staat te zijn, hoogmoedig zelf over hun lot te kunnen beslissen en zelfs God te kunnen trotseren. Het gaat weer dezelfde weg op als vóór de zondvloed en daarom komt God tussenbeide. Hoe stopte God de torenbouw?

Vers 7  Welaan, laat Ons nederdalen en daar hun taal verwarren, zodat zij elkanders taal niet verstaan. 8  Zo verstrooide de HERE hen vandaar over de gehele aarde, en zij staakten de bouw van de stad.

God zal zijn Plan met de mensheid uitvoeren. Hij doet dit met zeer weinig mensen. Soms zelfs één persoon. Wie riep God vele jaren later?

Genesis 12:1  De HERE nu zeide tot Abram: Ga uit uw land en uit uw maagschap en uit uws vaders huis naar het land, dat Ik u wijzen zal.

Wat beloofde God hem?

Vers 2  Ik zal u tot een groot volk maken, en u zegenen, en uw naam groot maken, en gij zult tot een zegen zijn.

Wat voor soort man was Abram (wiens naam God later veranderde in Abraham) en waarom beloofde God hem te zegenen?

Genesis 26:5  omdat Abraham naar Mij geluisterd en mijn dienst in acht genomen heeft: mijn geboden, mijn inzettingen en mijn wetten.

Abraham leefde meer dan 400 jaar vóór Mozes. Toch leren we dat Abraham Gods wetten gehoorzaamde. De sabbat, die was ingesteld bij de schepping, was een van de wetten die Abraham hield.

Welke andere wet van God werd begrepen en gehoorzaamd door Abraham?

Genesis 14:20  en geprezen zij God, de Allerhoogste, die uw vijanden in uw macht heeft overgeleverd. En hij gaf hem van alles de tienden.

Veel mensen geloven dat de Tien Geboden niet werden gegeven vóór de tijd van Mozes. Maar de Tien Geboden en andere wetten van God zijn van kracht sinds de schepping.

In de jaren van Abraham tot Mozes ontstond de natie die uit Abraham zou voortkomen, zoals God had beloofd. Abraham en Sara kregen een zoon, Isaäk. Daarna kregen Isaäk en Rebekka Jakob. En Jakob (God veranderde zijn naam in Israël) kreeg twaalf zonen wier nakomelingen bekend werden als de twaalf stammen van Israël.

Eén van Jakobs zonen, Jozef, werd als slaaf verkocht door zijn broers. Hij werd meegenomen naar Egypte waar hij uiteindelijk de leiding over het land kreeg, direct onder de farao. Als gevolg van een grote droogte verhuisde Jakob en zijn familie, toen minder dan honderd mensen, naar Egypte waar God Jozef had geleid om voor zeven jaar een voorraad voedsel aan te leggen.

De Israëlieten droegen aanzienlijk bij aan de Egyptische economie. Ze waren bedreven landbouwers en herders. Maar na meer dan een eeuw kwam een farao aan de macht in Egypte die Jozef niet heeft gekend en niets wist van wat Jozef had gedaan voor Egypte. Hij vreesde de groeiende Israëlitische bevolking en besloot om hen tot slaven te maken.

Bijna een eeuw waren de Israëlieten slaven van de Egyptenaren, die niet de ware God aanbaden. De Egyptische kalender was heel anders dan die God had gegeven. In plaats van een week van zeven dagen, ingesteld door God bij de schepping, hadden de Egyptenaren een tiendaagse week. Ze aanbaden vreemde wezens zoals de Sfinx (mannelijk beeld met het lichaam van een leeuw en het hoofd van een mens). De tombes van de farao's en de hiëroglifische geschriften van het oude Egypte onthullen veel van de ongewone gebruiken van dit oude volk.

Het werd de Israëlieten als slaven van de Egyptenaren niet toegestaan om de ene waarachtige God te aanbidden. In die tijd ging veel kennis die ze van Hem hadden verloren.

VERLOSSING ONDER MOZES

De tijd kwam dat God zijn volk ging bevrijden en ze naar het land ging leiden dat Hij aan Abraham had beloofd. God zond tien vernietigende plagen over het land Egypte tot de farao ten slotte de Israëlieten liet gaan. God leidde hen uit Egypte door de woestijn op weg naar het beloofde land, het land Kanaän.

Aangezien de Israëlieten veel van Gods wet hadden vergeten, moest het aan hen worden bekend gemaakt. God koos een ongebruikelijke, maar effectieve manier om de juiste dag te onthullen om de sabbat te houden. Toen de Israëlieten honger kregen verrichtte God een wonder om hen voedsel te geven. Wat was dat voor een wonder?

Exodus 16:4  Toen zeide de HERE tot Mozes: Zie, Ik zal voor u brood uit de hemel laten regenen; dan zal het volk uitgaan en verzamelen zoveel als voor elke dag nodig is, opdat Ik het op de proef stelle, of het al dan niet wandelt naar mijn wet.

Wat moesten de Israëlieten doen op de zesde dag van de week?

Vers 5  En als zij op de zesde dag bereiden wat zij hebben binnengebracht, dan zal dit dubbel zoveel zijn als wat zij op de andere dagen verzamelen. Vers 22  En op de zesde dag verzamelden zij tweemaal zoveel brood, twee gomer voor ieder; en al de vorsten der vergadering kwamen het Mozes berichten.

Wat gebeurde er toen op de zevende dag – Gods sabbat?

Vers 23  Toen zeide hij tot hen: Dit is wat de HERE gezegd heeft: een rustdag, een heilige sabbat is het morgen voor de HERE; bakt wat gij bakken wilt en kookt wat gij koken wilt; laat al wat overblijft liggen om het tot de volgende morgen te bewaren. 24  Zij lieten het dan tot de volgende morgen liggen, zoals Mozes bevolen had; toen stonk het niet, en er waren geen maden in. 25  Voorts zeide Mozes: Eet dit vandaag, want heden is het sabbat voor de HERE, vandaag zult gij het niet vinden op het veld. 26  Zes dagen zult gij het verzamelen, maar op de zevende dag is het sabbat; dan is het er niet.

Wat deden de mensen op de sabbat?

Vers 30  Toen rustte het volk op de zevende dag.

Israël zwierf veertig jaar door de woestijn voordat ze het beloofde land in bezit kregen. Hoe lang bleef God hen manna sturen?

Jozua 5:12  En het manna hield op, daags nadat zij van de opbrengst van het land hadden gegeten. Dus hadden de Israëlieten geen manna meer, maar zij aten dat jaar van wat het land Kanaän opleverde.

Spoedig nadat Israël Kanaän binnen getrokken was stopte God met het geven van het manna.

Er was geen twijfel meer mogelijk welke dag de ware sabbat was nadat veertig jaar het manna dagelijks uit de hemel kwam, behalve op de sabbat, wanneer het niet werd gegeven.

Er vond een grote gebeurtenis plaats binnen twee maanden na de uittocht. God gaf de Tien Geboden (Exodus 20:1-17).

Wat is het vierde gebod dat God vanaf de berg Sinaï gaf?

Exodus 20:8  Gedenk de sabbatdag, dat gij die heiligt; 9  zes dagen zult gij arbeiden en al uw werk doen; 10  maar de zevende dag is de sabbat van de HERE, uw God; dan zult gij geen werk doen, gij noch uw zoon, noch uw dochter, noch uw dienstknecht, noch uw dienstmaagd, noch uw vee, noch de vreemdeling die in uw steden woont. 11  Want in zes dagen heeft de HERE de hemel en de aarde gemaakt, de zee en al wat daarin is, en Hij rustte op de zevende dag; daarom zegende de HERE de sabbatdag en heiligde die.

DE SABBAT – EEN

SPECIAAL TEKEN TUSSEN GOD EN ZIJN VOLK

Het volk Israël zou Gods volk worden. Het houden van de sabbat was een speciaal identificatieteken tussen God en zijn volk. Hoe wordt dat teken in Exodus 31:13 beschreven?

Exodus 31:13  Gij dan, spreek tot de Israëlieten: maar mijn sabbatten moet gij onderhouden, want dat is een teken tussen Mij en u, van geslacht tot geslacht, zodat gij weet, dat Ik de HERE ben, die u heilig.

Hoe lang zal dit teken blijven bestaan?

Vers 16  De Israëlieten zullen de sabbat onderhouden, door de sabbat te vieren, zij en hun nageslacht, als een altoosdurend verbond. 17  Tussen Mij en de Israëlieten is deze een teken voor altoos, want in zes dagen heeft de HERE de hemel en de aarde gemaakt, en op de zevende dag heeft Hij gerust en adem geschept.

De sabbat is zeer bijzonder voor God. Het is een herinnering aan de schepping en een specifiek teken dat God identificeert als Schepper en degenen als zijn volk die hem houden.

De sabbat werd een eeuwigdurend verbond tussen God en zijn volk. Dit speciale teken werd aan Israël gegeven. Door het te houden zouden ze afgezonderd worden als Gods volk.

ISRAËL WERD ONGEHOORZAAM AAN GOD

Nadat ze zich in het land Kanaän gevestigd hadden, begonnen de Israëlieten al snel valse goden te aanbidden. Wat gebeurde er enkele jaren na de dood van Jozua?

Richteren 2:10  Nadat ook dat gehele geslacht tot zijn vaderen vergaderd was, kwam na hen een ander geslacht op, dat de HERE niet kende, noch het werk, dat Hij voor Israël gedaan had. 11  Toen deden de Israëlieten wat kwaad is in de ogen des HEREN en gingen de Baäls dienen. 12  Zij verlieten de HERE, de God hunner vaderen, die hen uit het land Egypte geleid had, liepen andere goden achterna uit de goden der volken rondom hen, bogen zich daarvoor neer en krenkten de HERE. 13  Wanneer zij de HERE verlieten en de Baäl en de Astartes dienden.

Hoe leefden de Israëlieten bijna 400 jaar later?

Richteren 21:25  In die dagen was er geen koning in Israël; ieder deed wat goed was in zijn ogen.

Toen werd Israël een monarchie. Hun eerste koningen waren Saul, David en Salomo. Na de dood van Salomo scheurde het Koninkrijk in twee delen – Israël in het noorden en Juda in het zuiden. Beide landen begonnen al snel heidense afgoden te aanbidden.

God liet zijn profeten eerst het volk Israël waarschuwen en daarna Juda dat ze in ballingschap gestuurd zouden worden als zij Hem niet gehoorzaamden.

Wat gaf de profeet Jesaja, die meer dan 700 jaar voor Christus leefde, voor opdracht aan het volk aangaande de sabbat?

Jesaja 58:13  Indien gij niet over de sabbat heenloopt door uw zaken te doen op mijn heilige dag, maar de sabbat een verlustiging noemt, de heilige dag des HEREN van gewicht, en die eert door noch uw gewone bezigheden te doen, noch uw zaken te behartigen, of ijdele taal uit te slaan, 14  dan zult gij u verlustigen in de HERE en Ik zal u doen rijden over de hoogten der aarde en u doen genieten het erfdeel van uw vader Jakob, want de mond des HEREN heeft het gesproken.

Wat Gods profeten ook zeiden of deden, het volk van Israël en Juda hield meestal niet de sabbat. Zoals was geprofeteerd gingen de volken van Israël en Juda ten slotte in ballingschap. Israël werd in de jaren 721-718 v.Chr. gevangen genomen door de Assyriërs en Juda door de Babyloniërs in de jaren 604-585 v.Chr. Na zeventig jaar ballingschap mochten de Joden terugkeren naar hun vaderland.

Onder leiding van Ezra en Nehemia werd begonnen met de wederopbouw van de stad Jeruzalem. Deze leiders wisten waarom Juda in ballingschap was gegaan, namelijk omdat de mensen Gods wetten hadden verzaakt. Ze hadden het sabbatgebod overtreden, niet Gods heilige feestdagen in acht genomen, de tienden niet betaald en afgoden aanbeden. Ezra en Nehemia leerden de mensen Gods wetten en maanden hen aan om God in de toekomst te gehoorzamen.

Wat deed Ezra toen de Joden weer in hun thuisland woonden?

Nehemia 8:1  Toen nu de zevende maand aanbrak en de Israëlieten in hun steden waren, 2  kwam het gehele volk als één man bijeen op het plein voor de Waterpoort. En men verzocht de schriftgeleerde Ezra het boek der wet van Mozes, die de HERE aan Israël gegeven had, te halen. 3  Toen bracht de priester Ezra de wet voor de gemeente, zowel mannen als vrouwen en ieder die het kon begrijpen, op de eerste dag van de zevende maand. 4  En hij las daaruit voor op het plein voor de Waterpoort van dat het licht werd tot de namiddag in tegenwoordigheid van de mannen en de vrouwen en van hen die het konden begrijpen. Het gehele volk hoorde aandachtig naar het boek der wet.

Wat ontdekten de mensen?

Vers 14  Toen vonden zij in de wet, die de HERE door de dienst van Mozes gegeven had geschreven, dat de Israëlieten op het feest in de zevende maand in loofhutten zouden wonen.

Wat deden ze?

Vers 18  De gehele gemeente van hen die uit de ballingschap waren teruggekeerd, maakte loofhutten en woonde in de loofhutten. Zo hadden de Israëlieten niet gedaan sinds de dagen van Jozua, de zoon van Nun, tot op die dag. Er heerste dus zeer grote vreugde. 19  Uit het boek der wet Gods las men elke dag voor, van de eerste tot de laatste dag; zij vierden zeven dagen feest, en op de achtste dag was er een feestelijke vergadering, volgens het voorschrift.

Met groot enthousiasme vierden de mensen het Loofhuttenfeest, een van Gods feesten die gedurende honderden jaren nauwelijks was gehouden!

Lees Nehemia 9 helemaal om te begrijpen waarover gesproken werd. Wij geven hier vers 14.

Nehemia 9:14  Ook hebt Gij hen uw heilige sabbat doen kennen en hun geboden, inzettingen en een wet gegeven door de dienst van uw knecht Mozes.

Maar wat gebeurde er na enige tijd toen de mensen na de terugkeer uit de ballingschap weer met hun dagelijks leven bezig waren?

Nehemia 13:15  In die dagen zag ik in Juda mensen, die wijnpersen traden op de sabbat en vrachten koren binnenhaalden en op ezels laadden, alsook wijn, druiven en vijgen en allerlei last, en deze op de sabbatdag naar Jeruzalem brachten. Ik gaf een waarschuwing, toen zij levensmiddelen verkochten. 16  De Tyriërs die daar woonden, brachten vis en allerlei koopwaar en verkochten ze op de sabbat aan de Judeeërs, zelfs in Jeruzalem.

Nehemia sprak Juda daarop aan en trof maatregelen. Vanaf dat moment werd de sabbat beter onderhouden door de Joden.

Om te voorkomen dat de fouten uit het verleden niet zouden worden herhaald, voegden later de religieuze leiders allerlei regels toe aan het sabbatgebod wat wel en wat niet mocht, waardoor het houden van de sabbat een last of een juk werd. In zo'n maatschappij werd Jezus geboren.

CHRISTUS HIELD DE SABBAT

In de tijd dat Christus werd geboren was het grootste deel van de wereld van India tot de Atlantische Oceaan en van Engeland tot de Saharawoestijn onder de heerschappij van het Romeinse Rijk gebracht.

De Romeinen stonden het in het algemeen toe dat de volken in de landen die ze veroverden, hun godsdienst hielden. Zo mochten de Joden in Christus' dagen de sabbat en de jaarlijkse heilige dagen houden.

Was het de gewoonte van Christus om wekelijks de sabbat te houden?

Lukas 4:16  En hij kwam te Nazaret, waar Hij opgevoed was, en Hij ging volgens zijn gewoonte op de sabbatdag naar de synagoge en stond op om voor te lezen.

Wat deed Hij toen Hij in Kafarnaüm was?

Vers 31  En hij daalde af naar Kafarnaüm, een stad in Galilea, en Hij leerde hen geregeld op de sabbat.

Het Nieuwe Testament toont dat Christus gedurende zijn hele leven de sabbat hield. Zoals we al hebben geleerd gaf Hij een voorbeeld voor iedereen om na te volgen. Als Hij een voorbeeld had willen geven om de zondag te houden, had Hij dat zeer zeker gedaan. Maar Hij hield op volmaakte wijze elke week de sabbat, een voorbeeld voor ons om het zelfde te doen.

Christus liet zien dat de sabbat geen last behoort te zijn zoals de religieuze leiders dat hadden gemaakt. Keer op keer probeerden de Farizeeën Jezus te betrappen op de vermeende schendingen van hun strenge regels over de sabbat.

Eens op een sabbat wandelden Jezus en zijn discipelen door korenvelden en de discipelen begonnen wat aren te plukken om op te eten. Gods wet verbiedt dit niet, maar de Joodse religieuze leiders hadden zelf een regel gemaakt die dit verbood. Voor de Farizeeën was het plukken van een paar korenaren op de sabbat ’werken’ – zelfs als iemand hongerig was. Daarom hadden zij bepaald dat het onwettig was.

Wat zei Christus over een dergelijke druk op het houden van de sabbat?

Markus 2:23  En het geschiedde, dat Hij op de sabbat door de korenvelden ging en zijn discipelen begonnen onder het gaan aren te plukken. 24  En de Farizeeën zeiden tot Hem: Zie, waarom doen zij op de sabbat wat niet mag? 25  En Hij zeide tot hen: Hebt gij nooit gelezen wat David gedaan heeft, toen de nood drong en hij en die met hem waren, honger kregen? 26  Hoe hij onder het hogepriesterschap van Abjatar het huis Gods binnengegaan is en de toonbroden gegeten heeft, waarvan niemand mag eten dan de priesters, en hij ze ook aan degenen, die met hem waren, gegeven heeft?

Christus verklaarde dat Gods wet niet bedoeld is als een juk. Wat zei Hij tegen de Farizeeën?

Vers 27  En Hij zeide tot hen: De sabbat is gemaakt om de mens, en niet de mens om de sabbat. 28  Alzo is de Zoon des mensen heer ook over de sabbat.

Christus zei dat Hij gerechtigd is en niet de mens, om te bepalen hoe de sabbat gehouden moet worden, omdat Hij de Schepper is van de sabbat!

Wat deed Jezus nog meer op de sabbat?

Johannes 5:8  Jezus zeide tot hem: Sta op, neem uw matras op en wandel. 9  En terstond werd de man gezond en nam zijn matras op en ging zijns weegs. Nu was het sabbat op die dag.

Niet alleen beschuldigden de Joden Jezus dat Hij genas op de sabbat (waarschijnlijk was de sabbatdag hier een Pinksterdag), maar ook de genezen man was volgens hun regels in overtreding. Wat deed deze man verkeerd volgens de Joden?

Vers 10  De Joden dan zeiden tot de genezene: Het is sabbat en dan moogt gij uw matras niet dragen.

Uit nog veel meer bijbelpassages blijkt dat Christus de sabbat hield. Hij zei dat de sabbat werd gemaakt ten behoeve van de mens. De zevende dag is niet gemaakt om een last of een juk te zijn, zoals de Farizeeën van die dag hadden gemaakt!

CHRISTUS DE SCHEPPER

Het is heel belangrijk te weten wie de schepper is van de sabbat. Natuurlijk weten we dat God de Schepper is. Maar begrijpen we wie en wat God is?

Het Hebreeuwse woord voor God in Genesis 1:1 is Elohim, een meervoudswoord voor god. God is een gezin of familie. Net zoals een gezin, familie of een gemeente meer dan één lid heeft, zo bestaat ook het Gezin van God uit meer dan één lid. Maar God is één – enig en eensgezind, er is één Gezin God.

Op dit moment zijn er twee geestelijke wezens in het Gezin van God.

Johannes 1:1  In den beginne was het Woord en het Woord was bij God en het Woord was God. 2  Dit was in den beginne bij God.

De Bijbel openbaart dat het Gezin van God altijd uit twee Personen heeft bestaan. Het Woord werd de Zoon van de Vader. Vóór zijn menselijke geboorte was de Zoon (Jezus Christus) het Woord.

Het Griekse woord voor ’het Woord’ is logos. Het betekent ’Woordvoerder’. Welke rol had het Woord in de schepping van alles wat bestaat?

Vers 3  Alle dingen zijn door het Woord geworden en zonder dit is geen ding geworden, dat geworden is.

Wat zei de apostel Paulus over Christus en de schepping?

Colossenzen 1:16  want in Hem [Christus] zijn alle dingen geschapen, die in de hemelen en die op de aarde zijn, de zichtbare en de onzichtbare, hetzij tronen, hetzij heerschappijen, hetzij overheden, hetzij machten; alle dingen zijn door Hem en tot Hem geschapen.

Begrijp goed dat het Woord – de Woordvoeder die later Jezus Christus werd – Diegene was die in de scheppingsweek de schepping verrichtte (Genesis 1:3, 6, 9, 11, 14, 20, 24).

De zinsnede ”en God zeide… ”, gevolgd door het scheppingswerk van de Woordvoerder, het tweede lid van de familie God, was het uitvoeren van de wil van de Vader. God schiep alle dingen door Jezus Christus. Het was Jezus, die sprak en het werk van de schepping werd gedaan door de macht van Gods geest. De heilige geest van God wordt soms aangeduid met de adem van God (Psalmen 33:6-9; Job 33:4).

Het was dus het Woord, dat later Jezus werd, dat de eerste sabbat maakte en vervolgens afzonderde in Genesis 2:2-3 door te rusten op de zevende dag en deze dag te zegenen en te heiligen.

Genesis 2:2  Toen God op de zevende dag het werk voltooid had, dat Hij gemaakt had, rustte Hij op de zevende dag van al het werk, dat Hij gemaakt had. 3  En God zegende de zevende dag en heiligde die, omdat Hij daarop gerust heeft van al het werk, dat God scheppende tot stand had gebracht.

Als dus Christus de sabbat had afgeschaft tijdens zijn leven op aarde of door zijn dood, zou Hij de dag hebben afgeschaft die Hij apart gezet had met de schepping!

Christus schafte niet Gods wet of de sabbat af. Wat zei Hij feitelijk in dit verband?

Mattheüs 5:17  Meent niet, dat Ik gekomen ben om de wet of de profeten te ontbinden; Ik ben niet gekomen om te ontbinden, maar om te vervullen.

DE SABBAT DOOR DE NIEUWTESTAMENTISCHE

GEMEENTE GEHOUDEN

De nieuwtestamentische Gemeente werd in 30 n.Chr. opgericht met Pinksteren. Christus had zijn apostelen opdracht gegeven het evangelie van het Koninkrijk van God aan de gehele wereld te verkondigen (Mattheüs 24:14; 28:19-20; Markus 16:15).

We beschikken in de Bijbel over de verslagen van de volgende 30 jaar van de verkondiging van het evangelie aan de Joden en heidenen van Petrus, Paulus en de andere apostelen

Bij aankomst in een heidense stad die hij niet eerder had bezocht, sprak Paulus eerst met de Joden. De meest effectieve manier om hen te ontmoeten was op de sabbat in de synagoge. In de synagoge waren meestal ook enige heidenen die zich hadden bekeerd tot het Judaïsme. Deze bekeerde heidenen werden ”vereerders van God, die Jodengenoten waren” genoemd. (Handelingen 13:43.) Jodengenoten is een vertaling van het Griekse proselutos. Proselieten (letterlijk bekeerlingen) zijn mensen die tot het Jodendom overgegaan waren. De ervaring van Paulus was dat meestal slechts enkele Joden die zijn boodschap hoorden Gods waarheid geloofden. Maar onder de heidenen die hem hoorden, geloofden velen.

Was het de gewoonte van Paulus, zoals van Christus (Lukas 4:16), om de sabbat te houden?

Handelingen 17:1  En hun weg nemende over Amfipolis en Apollonia, kwamen zij te Thessalonica, waar een synagoge der Joden was. 2  En Paulus ging, zoals hij gewoon was, daar binnen en behandelde drie sabbatten achtereen met hen gedeelten uit de Schriften.

Mensen die de zondag houden zeggen dat Paulus alleen de sabbat hield wanneer hij onder de Joden was. Maar Thessalonica was een stad in Macedonië. Het was geen Joodse stad. Velen van de heidenen die Paulus hoorden prediken op de sabbatten geloofden Gods waarheid (vers 4).

Zijn er andere voorbeelden van heidenen die de sabbat met Paulus hielden?

Handelingen 13:42  En toen zij vertrokken, verzochten zij hun tegen de eerstvolgende sabbat weder deze woorden te spreken. Vers 44  En de volgende sabbat kwam bijna de gehele stad bijeen om het woord Gods te horen.

Hier in de heidense stad Antiochië in Pisidië (vers 14) waren grote aantallen heidenen die meer wilden horen van Gods waarheid. Als Paulus hen had willen leren om de sabbat niet te houden, dan was dit de tijd en de gelegenheid.

Nooit vertelde Paulus deze heidenen om de volgende dag – zondag – bijeen te komen. Zoals vers 44 laat zien kwamen ze de volgende sabbat samen om de preek van Paulus te horen.

De bovenstaande schriftgedeelten tonen aan dat de apostelen en de vroege nieuwtestamentische Gemeente op de zevende dag sabbat hielden zoals Christus jaren eerder had gedaan.

HOE HET HOUDEN VAN DE ZONDAG IS ONTSTAAN

We hebben gezien dat de Bijbel ons leert dat God de zevende dag – de sabbat – afzonderde aan het einde van de scheppingsweek om voor eeuwig in acht te nemen. Later werd de sabbat ook vastgelegd als één van de Tien Geboden gedurende de tijd van Mozes.

Christus hield de sabbat.

De apostelen en de vroege nieuwtestamentische Gemeente hielden de sabbat.

Waarom houden dan veel kerken de zondag? Zoals we hebben gezien is er geen bijbelse grondslag voor. Het is belangrijk te weten hoe en wanneer deze kerken begonnen zondag in plaats van Gods sabbat te houden.

Wie misleidde de vrouw in de hof van Eden?

1 Timotheüs 2:14  En Adam heeft zich niet laten verleiden, maar de vrouw is door de verleiding in overtreding gevallen.

Genesis 3:1  De slang nu was het listigste van alle dieren des velds, die de HERE God gemaakt had; en zij zeide tot de vrouw: God heeft zeker wel gezegd: Gij zult niet eten van enige boom in de hof?

Wie is deze slang en wat heeft hij gedaan gedurende bijna 6000 jaar van het menselijk bestaan?

Openbaring 12:9  En de grote draak werd [op de aarde] geworpen, de oude slang, die genaamd wordt duivel en de satan, die de gehele wereld verleidt; hij werd op de aarde geworpen en zijn engelen met hem.

Wat is geopenbaard in de Bijbel over Satan en wie hij is?

2 Corinthiërs 4:4  ongelovigen, wier overleggingen de god dezer eeuw met blindheid heeft geslagen, zodat zij het schijnsel niet ontwaren van het evangelie der heerlijkheid van Christus, die het beeld Gods is.

Een van Satans grote misleidingen van vele miljarden mensen is het bedrog van de zondag als de dag van aanbidding in plaats van Gods ware sabbat, de zevende dag van de week.

Maar waarom koos Satan de zondag – de ’dag van de zon’?

Wat was Satans naam voordat hij in opstand kwam tegen God?

Jesaja 14:12  Hoe zijt gij uit de hemel gevallen, gij morgenster, zoon des dageraads; hoe zijt gij ter aarde geveld, overweldiger der volken!

Zijn oorspronkelijke naam in het Hebreeuws betekent ’lichtbrenger’. In de NBG-vertaling staat ’morgenster’, in andere vertalingen ’lucifer’. Lucifer was zijn naam in het Latijn. Lucifer was de stralende ster van de ochtend – een brenger van licht! Zou hij niet graag willen dat mensen hem aanbidden en hem eer brengen op een dag die door zijn misleiding een naam heeft die naar licht verwijst?

Nimrod, die kort na de Zondvloed leefde, is de grondlegger van een heel systeem van heidense aanbidding waarin de zon centraal staat. Door deze man werd Gods ware religie verdrongen en de heidense afgoderij de dominante godsdienst op aarde.

Toen de toren van Babel gebouwd werd, bracht God verwarring in de taal en verstrooide de mensen over de gehele aarde (Genesis 11:7-8). In Egypte, Griekenland, het Romeinse Rijk en andere delen van de wereld werd de zonaanbidding voortgezet. Tot op de huidige dag!

Deze mysterie-religie verspreidde zich onder de volken op de gehele aarde en werd ook de basis voor het valse christendom, waardoor Gods Waarheid werd verdrongen.

De dagen van de week kregen op de Romeins-christelijke kalender namen van afgoden en werd de zondag de ’Dag des Heren’. Citaat uit de Encyclopedie Winkler Prins: ”Zondag, de dag van de week die in de vóór-christelijke tijd was gewijd aan de zon (Lat. dies solis) en die in de gehele christelijke wereld wordt gevierd als de dag des Heren.”

Deze valse leer veronderstelt dat Jezus de Heer van de zondag is, maar al eeuwenlang kunnen de mensen in de Bijbel lezen: ”De Zoon des mensen is heer over de sabbat” (Lukas 6:5).

Als de zondagsheiliging zelfs niet genoemd wordt in de Bijbel, waarom houden dan vele kerken die dag? Zelfs de mensen die beweren geen enkele religie aan te hangen dienen een heidens systeem dat wereldwijd onlosmakelijk verbonden is met de zondag. Denk aan het bedrijfsleven, het onderwijs, de sport, de gezondheidszorg, vakanties, enz.

Na de dood van Petrus, Jakobus en Paulus, kwam de georganiseerde verkondiging van het ware evangelie dat Christus bracht bijna tot stilstand. De apostel Johannes leefde tot de eerste eeuwwisseling. In de tien jaren daarvoor had Johannes Gods ware Gemeente gewaarschuwd voor mensen die probeerden hen te misleiden met valse leerstellingen.

2 Johannes 1:7  Want er zijn vele misleiders uitgegaan in de wereld, die de komst van Jezus Christus in het vlees niet belijden. Dit is de misleider en de antichrist. 8  Let op uzelf, dat gij niet verliest wat wij verricht hebben, maar uw loon ten volle ontvangt. 9  Een ieder, die verder gaat en niet blijft in de leer van Christus, heeft God niet; wie in die leer blijft, deze heeft zowel de Vader als de Zoon. 10  Indien iemand tot u komt en deze leer niet brengt, ontvangt hem niet in uw huis en heet hem niet welkom.

Wat schreef Judas in Judas 1:4?

Judas 1:4  Want er zijn zekere mensen binnengeslopen (reeds lang tevoren tot dit oordeel opgeschreven) goddelozen, die de genade van onze God in losbandigheid veranderen en onze enige Heerser en Here, Jezus Christus, verloochenen.

Door de jaren heen werden heidense doctrines en valse leringen in de nieuwtestamentische Gemeente gebracht. Ware christenen werden uiteindelijk buiten de Gemeente gezet of ze verlieten zelf tijdig hun plaatselijke gemeenten die de Waarheid hadden ingeleverd voor de heidense leer.

3 Johannes 1:9  Ik heb aan de gemeente een en ander geschreven; maar Diotrefes, die onder hen de eerste tracht te zijn, ontvangt ons niet. 10  Daarom zal ik, als ik kom, herinneren aan zijn werken, die hij doet, daar hij met boze woorden tegen ons zwetst; en hiermede nog niet voldaan, ontvangt hij zelf de broeders niet en weerhoudt ook hen, die het wel willen doen, en hij werpt hen uit de gemeente.

Een vals heidens ’christendom’ ging overheersen.

Constantijn werd in het begin van de vierde eeuw keizer van het Romeinse Rijk. Hij respecteerde het valse christendom. In die tijd was er een controverse over de vraag of de zondag de sabbat als de dag van aanbidding moest vervangen.

De viering van zondag als een wettelijke verplichting heeft Constantijn, die zelf een zonaanbidder was, in 321 n. Chr. laten vastleggen in een grondwet, die bepaalde dat alle gerechtshoven, werkplaatsen en inwoners van steden op zondag moesten rusten (venerabili die solis, d.w.z. eerbiedwaardige dag van de zon). Dit werd en wordt vandaag ’christelijk’ genoemd!!

Constantijn omschreef het doel voor het maken van dit decreet als zijn manier van harmonisatie van de religies in het Rijk die in disharmonie waren, onder één gemeenschappelijk instituut.

Dus zondag werd de ’harmoniserende’ factor en werd ingesteld als de officiële dag van aanbidding. Later verankerden katholieke concilies (van Nicea in 325 n.Chr. en Laodicea in 363 n.Chr.) de officiële doctrine en de naleving van de feestdagen en zondag nog meer, terwijl de sabbat werd verboden.

OOK VANDAAG IS DE SABBAT VAN KRACHT

Wat schreef de apostel Paulus van de zevende dag in Hebreeën 4:4?

Hebreeën 4:4  Want Hij heeft ergens van de zevende dag aldus gesproken: En God rustte op de zevende dag van al zijn werken.

Zei hij dat de sabbat was afgeschaft? Wat zegt hij in vers 9 over de sabbatrust?

Vers 9  Er blijft dus een sabbatsrust voor het volk van God.

Het Griekse woord voor sabbatrust in dit vers is sabbatismos. Dat betekent het vieren of houden van de sabbat. Dat bevestigt nogmaals dat in het Nieuwe Testament de sabbat niet is afgeschaft.

In het vierde hoofdstuk van Hebreeën wordt de sabbat afgebeeld als een vreedzame rust op aarde die bij de terugkeer van Christus zal komen. Dit zal zijn tijdens het Millennium die 1000 jaar zal duren (Openbaring 20:4).

Onder Christus' regering tijdens het Millennium zullen alle volken Gods wetten worden onderwezen en om Hem te gehoorzamen en te aanbidden. Zullen Gods jaarlijkse feesten (en natuurlijk ook zijn wekelijkse sabbat) in acht worden genomen? Wat zullen de volken doen?

Zacharia 14:16  Allen, die zijn overgebleven van al de volken, die tegen Jeruzalem zijn opgerukt, zullen van jaar tot jaar heentrekken om zich neer te buigen voor de Koning, de HERE der heerscharen, en het Loofhuttenfeest te vieren.

Wat zal gebeuren met de volken als ze besluiten Gods feesten niet te houden?

Vers 17  Maar wie uit de geslachten der aarde niet naar Jeruzalem zal heentrekken om zich voor de Koning, de HERE der heerscharen, neder te buigen, op hem zal geen regen vallen, 18  en indien het geslacht der Egyptenaren niet zal heentrekken en komen, op wie geen regen valt, dan zal toch komen de plaag waarmee de HERE de volken zal treffen, die niet heentrekken om het Loofhuttenfeest te vieren. 19  Dit zal de straf zijn van de Egyptenaren en van alle volken die niet heentrekken om het Loofhuttenfeest te vieren.

Wat zegt de profeet Jesaja over het houden van de sabbat tijdens het Millennium?

Jesaja 66:23  En het zal geschieden van nieuwe maan tot nieuwe maan en van sabbat tot sabbat, dat al wat leeft zal komen om zich voor mijn aangezicht neer te buigen, zegt de HERE.

Wanneer het Koninkrijk van God op aarde zal regeren zullen de wekelijkse en jaarlijkse sabbatten worden nageleefd in de hele wereld!

HOE WORDT DE SABBAT GEHOUDEN?

God maakte de sabbat als een dag van rust en vreugde! Hoe wil Hij dat wij de sabbat houden?

Er zijn enkele belangrijke punten die wij in acht moeten nemen wanneer we de sabbat houden. Allereerst, wat wordt ons geboden niet te doen op de sabbat?

Deuteronomium 5:14  maar de zevende dag is de sabbat van de HERE, uw God; dan zult gij geen werk doen, gij, noch uw zoon, noch uw dochter, noch uw dienstknecht, noch uw dienstmaagd, noch uw rund, noch uw ezel, noch uw overige vee, noch de vreemdeling die in uw steden woont, opdat uw dienstknecht en uw dienstmaagd rusten zoals gij.

Behalve ons werk laten rusten, lezen we in Jesaja 58:13 bovendien dat we op de sabbat ook onze dagelijkse bezigheden, zoals klussen, sport en hobby's laten rusten. In de NBG-vertaling staat ”door uw zaken te doen”. Het Hebreeuwse woord voor ’zaken’ is chephets. Het betekent lust, plezier, begeerte. Voor deze eigen genoegens en recreatie heeft God zes dagen gegeven.

Wat moeten we op de sabbat doen?

Leviticus 23:3  Zes dagen mag arbeid verricht worden, maar op de zevende dag zal er een volkomen sabbat zijn: een heilige samenkomst; generlei arbeid zult gij verrichten, het is een sabbat voor de HERE in al uw woonplaatsen.

De sabbat is een dag van rust en een heilige samenkomst, wat betekent dat we als Gemeente samenkomen voor een heilige samenkomst. Bovendien krijgen we dan de gelegenheid om als leden van het Gezin van God met elkaar om te gaan op die dag. Deze dag geeft ons tijd voor gebed en bijbelstudie en om ons te verdiepen in Gods Plan, in het potentieel van de mens.

De heilige tijd van een wekelijkse sabbat duurt van zonsondergang vrijdagavond tot zonsondergang zaterdagavond.

De sabbat is een verlustiging (Jesaja 58:13) voor hen die Gods Waarheid kennen. Jezus Christus is Heer over de sabbat (Lukas 6:5) omdat Hij de Schepper is van de zevende dag, maar ook omdat Hij de Heer is over het komende 1000-jarige Vrederijk (Openbaring 19:16). De zevende dag, een dag van vrede en rust, is een type van de zevende periode van 1000 jaar van de geschiedenis van de mens. Dat zal de tijd zijn dat Gods Naam zal worden geheiligd. De sabbat is een teken tussen God en zijn volk. Met het houden van de sabbat kunnen we over de horizon van de menselijke maatschappij heenkijken en ons eveneens verheugen op de eeuwigdurende rust en vrede in Gods Koninkrijk.

Jezus zei dat de sabbat is gemaakt voor de mens (Markus 2:27), niet alleen voor de Jood.

Jesaja 56:1  Zo zegt de HERE: Onderhoudt het recht en doet gerechtigheid, want mijn heil staat gereed om te komen en mijn gerechtigheid om zich te openbaren. 2  Welzalig de sterveling [niet alleen de Jood] die dit doet, en het mensenkind [niet alleen de Jood] dat daaraan vasthoudt; die acht geeft op de sabbat, zodat hij hem niet ontheiligt… 3  Laat dan de vreemdeling [niet alleen de Jood] die zich bij de HERE aansloot, niet zeggen: De HERE zal mij zeker afzonderen van zijn volk… 6  En de vreemdelingen die zich bij de HERE aansloten om Hem te dienen, en om de naam des HEREN lief te hebben, om Hem tot knechten te zijn, allen [niet alleen de Jood] die de sabbat onderhouden, zodat zij hem niet ontheiligen, en die vasthouden aan mijn verbond: 7  hen zal Ik brengen naar mijn heilige berg en Ik zal hun vreugde bereiden in mijn bedehuis; hun brandoffers en hun slachtoffers zullen welgevallig zijn op mijn altaar, want mijn huis zal een bedehuis heten voor alle volken [de tijd van het Millennium].

De mensen die deel uitmaken van het christendom hebben een onjuiste opvatting over de betekenis van ’verbond’ en ’gebod’. Dit zijn twee verschillende begrippen. Met het beëindigen van het Oude Verbond (= overeenkomst) zijn niet de Tien Geboden en veel andere geboden ongeldig verklaard. Meestal spreken de ’christenen’ van de Joodse sabbat, terwijl God zegt dat het zijn feestdag is (Lev. 23:2-4).

Exodus 31:13  Gij dan, spreek tot de Israëlieten: maar mijn sabbatten moet gij onderhouden.

Leviticus 19:30  Mijn sabbatten zult gij houden en voor mijn heiligdom eerbied hebben: Ik ben de HERE.

Ezechiël 20:16  omdat zij mijn verordeningen verwierpen, niet naar mijn inzettingen wandelden en mijn sabbatten ontheiligden, want hun hart ging uit naar hun afgoden.

Ezechiël 22:8  Mijn heilige dingen veracht gij, mijn sabbatten ontheiligt gij.

Waarom spreken ’christenen’ niet van het Joodse gebod ’gij zult niet stelen’, het Joodse gebod ’gij zult niet liegen’, het Joodse gebod ’gij zult niet doden’, enz. Zijn die geboden werkelijk afgeschaft? Deze geboden van de Tien Geboden zijn geboden van God! Bestudeer wat de betekenis is van het Oude Verbond en het Nieuwe Verbond. De geboden zijn niet van Joden of andere volken, maar van God. Ze zijn een uiting van liefde. Zonder Gods geest in het Oude Testament was de mens niet in staat ze te onderhouden, maar met de heilige geest is de nieuwtestamentische Gemeente in staat ze wél te onderhouden.

1 Johannes 5:3  Want dit is de liefde Gods, dat wij zijn geboden bewaren. En zijn geboden zijn niet zwaar.

De fundamentele doctrines

van Gods Gemeente

We hebben vaak benadrukt dat de apostelen van de nieuwtestamentische Gemeente van God het evangelie van het Koninkrijk van God in vele delen van het Romeinse Rijk verkondigden. Zo kon God mensen roepen die het evangelie geloofden en zich bekeerden en zich lieten dopen. Gemeenten werden opgericht en oudsten, leraren en diakenen werden aangesteld voor de zorg van het groeiend aantal leden gedurende de eerste jaren.

We zullen nu de fundamentele doctrines of overtuigingen bestuderen van de vroege nieuwtestamentische Gemeente – dezelfde doctrines die de basis vormen van Gods Gemeente van vandaag.

HET EVANGELIE VAN HET KONINKRIJK

De boodschap die de Gemeente van God vandaag aan de wereld verkondigt is precies dezelfde boodschap die Jezus Christus en zijn apostelen bijna 2000 jaar geleden predikten. Maar wat is deze boodschap precies?

Wat was de boodschap van Jezus waarmee Hij zijn Werk begon kort nadat Johannes de Doper was gevangengezet?

Markus 1:14  En nadat Johannes was overgeleverd, ging Jezus naar Galilea om het evangelie Gods te prediken.

Sommige vertalingen, zoals de NBG-vertaling, laten in dit vers het woord ’koninkrijk’ weg, dat echter wél in de Griekse grondtekst staat. In plaatst van ”het evangelie Gods" (NBG-vert.) zeggen andere vertalingen: het evangelie van het Koninkrijk van God. Vers 15 vervolgt dan ook met: ”het Koninkrijk Gods is nabijgekomen”.

Het woord ’evangelie’ betekent goed nieuws of blijde tijding. Tijdens zijn drie en een half jaar Werk op aarde verkondigde Jezus het Evangelie – het Goede Nieuws van het komende Koninkrijk van God.

Het Koninkrijk van God is de wereldregering die door Christus bij zijn tweede komst zal worden opgericht. Het Koninkrijk van God is ook het Gezin van God waarin we geboren kunnen worden. Degenen die deel van Gods Gezin uitmaken zullen onder Christus over alle volken gaan heersen. In de gehele wereld zal dan vrede zijn. Er zal welvaart, geluk en vreugde zijn voor iedereen.

Met welke opdracht zond Jezus zijn apostelen uit?

Markus 16:15  En Hij zeide tot hen: Gaat heen in de gehele wereld, verkondigt het evangelie aan de ganse schepping.

Zij verkondigden dus hetzelfde evangelie aan de wereld.

Nogmaals:

Lukas 9:2  En Hij zond hen uit om het Koninkrijk Gods te verkondigen.

Handelingen laat zien dat de apostelen inderdaad dezelfde boodschap verkondigden die Christus bracht – het goede nieuws van het komende Koninkrijk van God.

Handelingen 8:12  Toen zij echter geloof schonken aan Filippus, die het evangelie van het Koninkrijk Gods en van de naam van Jezus Christus predikte, lieten zij zich dopen, zowel mannen als vrouwen.

Handelingen 19:8  En Paulus ging naar de synagoge en trad drie maanden lang vrijmoedig op, om hen door besprekingen te overtuigen aangaande het Koninkrijk Gods.

Handelingen 20:25  En nu, zie, ik weet, dat gij allen, onder wie ik rondgereisd heb met de prediking van het Koninkrijk, mijn aangezicht niet meer zien zult.

Handelingen 28:30  En hij bleef de volle termijn van twee jaar in zijn eigen gehuurde woning, en ontving allen, die tot hem kwamen, 31  predikende het Koninkrijk Gods, en onderricht gevende aangaande de Here Jezus Christus met alle vrijmoedigheid, zonder enige belemmering.

Welk evangelie, zei Jezus zal in de eindtijd vóór zijn terugkomst verkondigd worden?

Mattheüs 24:14  En dit evangelie van het Koninkrijk zal in de gehele wereld gepredikt worden tot een getuigenis voor alle volken, en dan zal het einde gekomen zijn.

We leven nu in die tijd. Vertegenwoordigers van God verkondigen het evangelie van het Koninkrijk van God. Het evangelie van het Koninkrijk is een van de eerste waarheden die iemand gaat begrijpen wanneer hij of zij door God in zijn Gemeente wordt geroepen.

Nu we weten wat centraal staat in het Evangelie dat Jezus verkondigde, gaan we nader in op de zes fundamentele doctrines die werden onderwezen door de apostelen van de nieuwtestamentische Gemeente en die vandaag worden onderwezen door Gods Gemeente. U vindt deze doctrines vermeld in Hebreeën 6:1-2.

Hebreeën 6:1  Laten wij daarom het eerste onderwijs aangaande Christus laten rusten en ons richten op het volkomene, zonder opnieuw het fundament te leggen van bekering van dode werken en van geloof in God, 2  van een leer van dopen en van oplegging der handen, van opstanding der doden en van een eeuwig oordeel.

We zullen in het kort deze zes doctrines behandelen.

BEKERING VAN DODE WERKEN

Het christelijke leven moet gebouwd zijn op een stevig fundament. Maar veel mensen weten niet hoe ze moeten beginnen. De algemene opvatting om een christen te worden is eenvoudig ”Christus ontvangen”, of gewoon ”Hem aannemen als je Verlosser” of ”je hart aan de Here geven”. Zij geloven dat God ons ”neemt zoals we zijn”. Maar dat vertelt God ons niet in de Bijbel. God neemt niemand zoals hij/zij is. Ieder mens zal zich moeten bekeren, moeten gaan leven volgens Gods geboden. Men kán zich zelfs niet bekeren als men niet weet wat zonde is en vrijwel niemand kent de bijbelse definitie van zonde.

Met Pinksteren in 30 n.Chr., toen Gods Gemeente werd gesticht, hield de apostel Petrus een krachtige en inspirerende toespraak. Duizenden hoorden hem uitleggen hoe iedereen schuldig is aan de dood van Christus.

Toen de mensen zich realiseerden dat zij zondaars waren, wat vroegen ze toen aan Petrus en de andere apostelen?

Handelingen 2:37  Toen zij dit hoorden, werden zij diep in hun hart getroffen, en zij zeiden tot Petrus en de andere apostelen: Wat moeten wij doen, mannen broeders?

Wat was het antwoord van Petrus?

Vers 38  En Petrus antwoordde hun: Bekeert u en een ieder van u late zich dopen op de naam van Jezus Christus, tot vergeving van uw zonden, en gij zult de gave des Heiligen Geestes ontvangen.

Het eerste wat Petrus de mensen zei om te doen was zich bekeren – hun levenswijze veranderen.

Maar waarvan moet men zich bekeren? Zonde! Wat is de bijbelse definitie van zonde?

1 Johannes 3:4  Ieder, die de zonde doet, doet ook de wetteloosheid, en de zonde is wetteloosheid.

In de NBG-vertaling staat dat zonde wetteloosheid is. Iemand die zonder Gods wet leeft is een zondaar. Andere vertalingen formuleren het anders: zonde is wetsovertreding.

Alles wat men doet of juist niet doet dat in strijd is met Gods wet wordt gedefinieerd als zonde. We zondigen als we een van Gods geboden overtreden. Wat zegt de apostel Paulus over het aantal mensen dat gezondigd heeft en wat daarvan het gevolg is?

Romeinen 3:23  Want allen hebben gezondigd en derven [missen] de heerlijkheid Gods.

Wat is het loon van de zonde – leven in strijd met de wet?

Romeinen 6:23  Want het loon, dat de zonde geeft, is de dood…

Allen die ooit hebben geleefd, met uitzondering van Christus, hebben gezondigd. Zij zijn door hun zonden zo te zeggen geestelijk dood, in afwachting op hun terechtstelling van een verdiende straf – de eeuwige dood! Maar God heeft in zijn grote liefde en barmhartigheid een mogelijkheid gegeven om vergeving te schenken om te voorkomen dat die doodstraf wordt uitgevoerd. Na oprecht berouw en bekering schenkt God genade. Wat staat in de tweede helft van Romeinen 6:23 wat genade is?

… maar de genade, die God schenkt, is het eeuwige leven in Christus Jezus, onze Here.

In 1 Timotheüs 2:4 kunnen we lezen wat Gods wil is voor alle mensen.

1 Timotheüs 2:3  Dit is goed en aangenaam voor God, onze Heiland, 4  die wil, dat alle mensen behouden worden en tot erkentenis der waarheid komen.

Dat is een van de redenen waarom Christus naar de aarde kwam.

Johannes 3:16  Want alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een ieder, die in Hem gelooft, niet verloren ga, maar eeuwig leven hebbe.

Het Woord, dat eeuwig leefde met God en God was (Johannes 1:1), werd de mens Jezus Christus (vers 14) en leefde zonder zonde. En Hij betaalde uit liefde de doodstraf voor de hele mensheid.

De zondeloze Christus, door Wie hemel en aarde is geschapen, stond toe dat Hij zelf werd gedood voor ons zodat wij niet hoeven te betalen voor onze zonden, dat wil zeggen niet de doodstraf krijgen. Hij stierf in onze plaats. Maar zijn offer is alleen op ons van toepassing als wij ons van onze zonden bekeren!

Wanneer iemand zich bekeert, heeft hij oprecht berouw over zijn zonden. Hij doet zijn best om te stoppen met te zondigen en begint te leven volgens Gods wet. Iemand die zich bekeert ’verandert van richting’. Hij verlaat de weg van zelfzucht en gaat de weg van geven. Hij laat zich niet meer drijven door eigenbaat, maar gaat anderen dienen.

Sommige mensen geloven dat als ze zichzelf straffen of kastijden voor de zonde, God hen vergeven zal. Maar geen geldbedrag als boetedoening of enige vorm van menselijke werken kan vergeving van zonden brengen. Er is niets dat zijn of haar zonden ongedaan kan maken, ook de offers van het Oude Testament kunnen geen vergeving van de zonden bewerkstelligen.

Wat zei de apostel Paulus in Hebreeën over het bloed van stieren en bokken?

Hebreeën 10:4  want het is onmogelijk, dat het bloed van stieren of bokken zonden zou wegnemen.

Hebreeën 9:9 zegt hetzelfde: Het heiligdom of de tent van het Oude Testament is een zinnebeeld van de huidige tijd, want er werden daar gaven en offers gebracht, maar die konden de offeraar innerlijk niet zuiveren.

De offers die God eiste van het oude Israël waren herinneringen van de zonde en verbeeldden het toekomstige offer van Christus die voor de zonden van de mensheid sterven zou (Hebreeën 9:8-14; 10:1-4). Deze of welke andere werken of offers dan ook, kunnen zonde niet vergeven.

Alleen iemand die berouwvol van geest is zal God genade en vergeving schenken. Op wat voor een houding let God?

Jesaja 66:2  … op zulken sla Ik acht: op de ellendige, de verslagene van geest en wie voor mijn woord beeft.

Oprecht berouw is geen tijdelijke spijt van zonde of geplande bekering. Het komt uit de grond van het hart. Oprecht berouw is een blijvende verandering in de manier van leven. Het is een definitieve verandering van richting – een totale toewijding aan een nieuwe koers waarvan geen weg terug is.

Oprecht berouw is een volledige ommekeer van ongehoorzaamheid aan God tot gehoorzaamheid, liefde en samenwerking met Hem. Het is het begin van een nieuw leven, met God op de eerste plaats. Berouw is een noodzakelijke voorwaarde van God voor het ontvangen van de heilige geest en uiteindelijk het eeuwige leven in zijn regerend Gezin!

GELOOF IN GOD

Geloof is een van de meest elementaire leerstellingen van de Bijbel en van Gods Gemeente. Geloof is, evenals berouw, absoluut nodig voor de redding.

Maar wat is geloof? Om dat te begrijpen, kijken we nog eens naar het voorbeeld van Abraham, die in de Bijbel de vader van de gelovigen wordt genoemd.

Romeinen 4:16  Daarom is het [alles] uit geloof, opdat het zou zijn naar genade, en dus de belofte zou gelden voor al het nageslacht, niet alleen voor wie uit de wet, maar ook voor wie uit het geloof van Abraham zijn, die de vader van ons allen is.

God had Abraham beloofd dat hij ”een vader van vele volken” zou zijn.

Vers 17  gelijk geschreven staat: Tot een vader van vele volken heb Ik u gesteld.

Maar toen Abraham en Sara oud waren, hadden ze nog steeds niet het kind dat God hen had beloofd. Abraham wist dat God zijn belofte zou nakomen. Dit was een voorbeeld van geloof.

Vers 18  En hij heeft tegen hoop op hoop geloofd, dat hij een vader van vele volken zou worden, volgens hetgeen gezegd was: Zo zal uw nageslacht zijn. 19  En zonder te verflauwen in het geloof heeft hij opgemerkt, dat zijn eigen lichaam verstorven was, daar hij ongeveer honderd jaar oud was, en dat Sara’s moederschoot was gestorven; 20  maar aan de belofte Gods heeft hij niet getwijfeld door ongeloof, doch hij werd versterkt in zijn geloof en gaf Gode eer, 21  in de volle zekerheid, dat Hij bij machte was hetgeen Hij beloofd had ook te volbrengen.

Wat is de bijbelse definitie van geloof?

Hebreeën 11:1  Het geloof nu is de zekerheid der dingen, die men hoopt, en het bewijs der dingen, die men niet ziet.

Wat wij verstaan in ons taalgebruik onder geloof is geheel anders dan het geloof dat God geeft. In ons taalgebruik is geloven hetzelfde als niet helemaal zeker weten. Als we zeggen: ”Ik geloof dat we bij de volgende verkeerslichten linksaf moeten,” dan weten we het niet helemaal zeker. En wat is de zekerheid van: ”Ik geloof dat we regen krijgen”. Het geloof dat God geeft is absoluut zeker weten. Niet op grond van menselijk of wetenschappelijk bewijs (van de mens). Het betreft dingen die een christen hoopt en niet ziet. Als God naast ons gaat zitten, hebben we geen bewijs of geloof meer nodig, maar wij zien God niet en toch gelooft een ware gelovige in God en zijn Plan. Hij wéét met absolute zekerheid van zijn bestaan en de uitvoering van zijn Plan met de mensheid. Dat geloof is vertrouwen!

Geloof is de zekerheid en het vertrouwen dat God doen zal wat Hij heeft beloofd, ook al zien we nu de resultaten nog niet. Voor Abraham was het feit dat God hem een zoon beloofd had voldoende bewijs dat God zijn woord zou houden.

Noach is een uitstekend voorbeeld van geloof. Wat zegt de Bijbel over het geloof van deze patriarch?

Hebreeën 11:7  Door het geloof heeft Noach, nadat hij een godsspraak ontvangen had over iets, dat nog niet gezien werd, eerbiedig de ark toebereid tot redding van zijn huisgezin; en door dat [geloof] heeft hij de wereld veroordeeld en is hij een erfgenaam geworden der gerechtigheid, die aan het geloof beantwoordt.

Noach toonde zijn geloof in God door de ark te bouwen wat God hem had opgedragen. Noach had geloof en vertrouwen dat God zou uitvoeren wat Hij had beloofd. En Noach bewees zijn geloof door zijn werken.

De apostel Paulus was ook een voorbeeld van iemand die geloof heeft. Paulus toonde waar geloof in God toen hij als een gevangene per schip naar Rome werd gebracht. Onderweg kapseisde een hevige storm bijna het schip. Een engel was die nacht bij Paulus gekomen en had hem verteld dat niemand het leven zou verliezen. Hoe toonde Paulus zijn geloof?

Handelingen 27:22  Maar ook nu wek ik u op moed te houden, want het leven van niemand uwer zal verloren gaan, alleen maar het schip. 23  Want deze nacht heeft een engel van de God, wie ik toebehoor en die ik vereer, bij mij gestaan, 24  en hij heeft gezegd: Wees niet bevreesd, Paulus, want gij moet voor de keizer staan; en zie, allen, die met u varen, heeft God u geschonken. 25  Daarom, mannen, houdt moed, want dit vertrouwen heb ik op God, dat het zo zal gaan, als mij gezegd is.

Paulus geloofde God. Hij wist zeker dat God zou doen wat Hij door zijn engel had beloofd.

In Hebreeën 11, dat bekend staat als het hoofdstuk van de geloofsgetuigen, staan talrijke voorbeelden van mannen en vrouwen van God in het Oude Testament die geloofden in God en toonden dat met hun daden. Lees het elfde hoofdstuk van Hebreeën helemaal. Het is heel inspirerend.

We kunnen geloof dan definiëren als eenvoudig geloven wat God zegt! Een vast vertrouwen op God. Aangezien God nu niet direct tegen ons spreekt, gelooft iemand die vertrouwt op God, wat Hij in zijn geïnspireerde geschreven Woord, de Bijbel, zegt, waar is.

De eerste mensen, Adam en Eva, zijn sprekende voorbeelden van het niet hebben van geloof. Ze wisten zeker dat God bestond. Zij hadden Hem gezien (het Woord dat Jezus Christus werd) en spraken met Hem. Hij had hen verteld dat als ze van de boom der kennis van goed en kwaad aten, zij zeker zouden sterven. Maar wat deden Adam en Eva?

Genesis 3:6  En de vrouw zag, dat de boom goed was om van te eten, en dat hij een lust was voor de ogen, ja, dat de boom begeerlijk was om daardoor verstandig te worden, en zij nam van zijn vrucht en at, en zij gaf ook haar man, die bij haar was, en hij at.

Ze geloofde God niet. In plaats daarvan geloofden zij de leugen van Satan de duivel. Wat vertelde Satan, in de gedaante van een slang, Eva?

Vers 4  De slang echter zeide tot de vrouw: Gij zult geenszins sterven.

Uit deze voorbeelden blijkt dat men God gelooft of niet – dat men geloof heeft of geen geloof heeft.

Zij die het geloof hebben zoals in de Bijbel beschreven, geloven dat God bestaat en doet wat Hij zegt. Zij geloven dat de Bijbel zijn geïnspireerde Woord is en zij geloven wat erin geschreven staat. En zij geloven dat Jezus Christus de Zoon van God is, die zijn leven gaf zodat onze zonden vergeven kunnen worden.

DE DOCTRINE VAN DE DOOP

Wanneer iemand overtuigd raakt van zijn zonden en zich berouwvol aan God onderwerpt, hoe toont hij dat? Door de ceremonie van de waterdoop.

Het woord ’dopen’ komt van het Griekse woord baptizo, wat letterlijk ’onderdompelen’ betekent.

Voordat Jezus zijn Werk begon, gaf God de profeet Johannes opdracht tot de ’doop van bekering’. Wat staat in Mattheüs over het dopen door Johannes?

Mattheüs 3:5  Toen liep Jeruzalem en heel Judea en de gehele Jordaanstreek tot hem [Johannes de Doper] uit, 6  en zij lieten zich in de rivier, de Jordaan, door hem dopen, onder belijdenis van hun zonden.

Wat was de boodschap van Johannes?

Vers 11  Ik doop u met water tot bekering, maar Hij, die na mij komt, is sterker dan ik; ik ben niet waardig Hem zijn schoenen na te dragen; die zal u dopen met de heilige Geest en met vuur.

Lukas 1:76  En gij, kind [Johannes], zult een profeet des Allerhoogsten heten; want gij zult uitgaan voor het aangezicht des Heren, om zijn wegen te bereiden, 77  om aan zijn volk te geven kennis van heil in de vergeving hunner zonden.

Johannes predikte bekering van zonde. En hij doopte degenen die zich werkelijk van hun zonden bekeerden. Zijn boodschap was erop gericht het volk voor te bereiden op Christus wanneer Hij aan zijn Werk zou beginnen.

De doop, zoals het werd gedaan door Johannes en de vroege Gemeente van God en zoals het vandaag wordt gedaan in Gods Gemeente, is een uiterlijk teken van innerlijke bekering. Het beeldt het afwassen of reinigen uit van zonden die iemand begaan heeft in het verleden tot het moment van de doop. Na het offer van Christus kreeg de doop een grotere symbolische betekenis, zoals we zullen zien.

Jezus had geen zonden om zich van te bekeren. Wat deed Hij?

Mattheüs 3:13  Toen kwam Jezus uit Galilea naar de Jordaan tot Johannes, om Zich door hem te laten dopen.

Waaruit blijkt dat Hij werd ondergedompeld in de rivier?

Vers 16  Terstond nadat Jezus gedoopt was, steeg Hij op uit het water. En zie, de hemelen openden zich, en hij zag de Geest Gods nederdalen als een duif en op Hem komen.

Johannes begreep dat Jezus niet gedoopt hoefde te worden, maar waarom gebeurde het toch?

Vers 14  Maar deze [Johannes] trachtte Hem daarvan terug te houden en zeide: Ik heb nodig door U gedoopt te worden en komt Gij tot mij? 15  Jezus echter antwoordde en zeide tot hem: Laat Mij thans geworden, want aldus betaamt het ons alle gerechtigheid te vervullen. Toen liet hij Hem geworden.

In 1 Petrus staat waarom Jezus zich liet dopen.

1 Petrus 2:21 Want hiertoe zijt gij geroepen, daar ook Christus voor u geleden heeft en u een voorbeeld heeft nagelaten, opdat gij in zijn voetstappen zoudt treden.

Jezus werd gedoopt om ons een voorbeeld te geven om na te volgen.

Wat was Jezus' opdracht na zijn opstanding aan zijn apostelen wanneer zij het evangelie aan de wereld prediken?

Mattheüs 28:19  Gaat dan henen, maakt al de volken tot mijn discipelen [”onderwijst al de volken” staat in andere vertalingen] en doopt hen in de naam des Vaders en des Zoons en des Heiligen Geestes en leert hen onderhouden al wat Ik u bevolen heb.

Petrus zei na zijn preek op de Pinksterdag wat de mensen moesten doen.

Handelingen 2:38  En Petrus antwoordde hun: Bekeert u en een ieder van u late zich dopen op de naam van Jezus Christus, tot vergeving van uw zonden, en gij zult de gave des Heiligen Geestes ontvangen.

Wanneer iemand zich van zijn zonden bekeert en geloof (vertrouwen) in God en in het offer van Jezus Christus voor zijn zonden heeft, is hij gereed om gedoopt te worden.

Vanwege de zeer ernstige betekenis van de doop, mag het niet lichtvaardig worden opgenomen. De leiding in de Gemeente van God heeft geen onderhoud met iemand over de doop voordat hij of zij volwassen genoeg is om zijn of haar koers voor het leven te bepalen. De persoon moet niet gedoopt worden voordat hij of zij in staat is volledig verantwoordelijk voor zichzelf te zijn.

Ook al wordt iemand (nog) niet gedoopt, betekent dat niet dat hij of zij belangrijke doctrines niet zou kunnen leren begrijpen.

De diepe symbolische betekenis van de doop na de dood van Christus is geopenbaard door Paulus in Romeinen 6.

Romeinen 6:1  Wat zullen wij dan zeggen? Mogen wij bij de zonde blijven, opdat de genade toeneme? 2  Volstrekt niet! Immers, hoe zullen wij, die der zonde gestorven zijn, daarin nog leven? 3  Of weet gij niet, dat wij allen, die in Christus Jezus gedoopt zijn, in zijn dood gedoopt zijn? 4  Wij zijn dan met Hem begraven door de doop in de dood, opdat, gelijk Christus uit de doden opgewekt is door de majesteit des Vaders, zo ook wij in nieuwheid des levens zouden wandelen. 5  Want indien wij samengegroeid zijn met hetgeen gelijk is aan zijn dood, zullen wij het ook zijn met hetgeen gelijk is aan zijn opstanding.

De doop – volledige onderdompeling in water – is een symbolische daad van de dood en begrafenis van Christus. Uit het water komen verbeeldt zijn opstanding uit de dood tot geestelijk leven. De doop verbeeldt ook de symbolische dood en de begrafenis van iemands oude zondige leven en uit het watergraf komen het begin van een nieuw geestelijk leven op Gods weg.

De doop staat symbool voor iemands bekering en geloof in Jezus Christus en zijn offer. De doop toont God iemands bereidheid en wens definitief zijn oude, zondige wegen te begraven en om een nieuw en ander leven te beginnen in overeenstemming met Gods wet.

Er wordt in de Bijbel een andere belangrijke doop genoemd, maar die heeft niets te maken met water. Wat is dat voor een doop?

1 Corinthiërs 12:13  want door één Geest zijn wij allen tot één lichaam gedoopt, hetzij Joden, hetzij Grieken, hetzij slaven, hetzij vrijen, en allen zijn wij met één Geest gedrenkt.

Dit vers laat ons zien dat met de ontvangst van Gods heilige geest iemand in het geestelijk ’lichaam’ van Christus wordt geplaatst en dat lichaam is de Gemeente van God. Deze verwekking (’onderdompeling’) in de Gemeente door de heilige geest wordt in de Bijbel de doop met of door de heilige geest genoemd. In de volgende fundamentele doctrine wordt geopenbaard wanneer God iemand zijn geest geeft.

HANDOPLEGGING

De doctrine van de ’handoplegging’ is zeer belangrijk omdat het laat zien dat God zijn Plan met de mensheid uitvoert middels feilbare, onvolmaakte mensen, die Hij voor zijn Werk apart zet. Laten we eens kijken hoe dit wordt toegepast in Gods Gemeente, zoals geopenbaard in de Bijbel.

Petrus zei in zijn toespraak met Pinksteren dat men zich moest laten dopen. Wat zou er daarna gebeuren nadat berouwvolle gelovigen zich hadden laten dopen?

Handelingen 2:38  … en gij zult de gave des Heiligen Geestes ontvangen.

Wanneer iemand die door God wordt geroepen, zich van zijn oude levenswandel bekeert en de weg van God wil gaan, heeft hij bijzondere hulp nodig om God te kunnen gehoorzamen. Hij heeft de geestelijke kracht nodig die alleen van God komt. God geeft die kracht na de doop. Het is de Heilige Geest.

We lezen daarover In Handelingen 8.

Handelingen 8:14  Toen nu de apostelen te Jeruzalem hoorden, dat Samaria het woord Gods had aanvaard, zonden zij tot hen Petrus en Johannes, 15  die, daar aangekomen, voor hen baden, dat zij de Heilige Geest mochten ontvangen. 16  Want deze was nog over niemand van hen gekomen, maar zij waren alleen gedoopt in de naam van de Here Jezus. 17  Toen legden zij hun de handen op en zij ontvingen de Heilige Geest.

Nog een voorbeeld van het opleggen van handen voor het ontvangen van de heilige geest staat in Handelingen 19.

Handelingen 19:5  En toen zij dit hoorden, lieten zij zich dopen in de naam van de Here Jezus. 6  En toen Paulus hun de handen oplegde, kwam de Heilige Geest over hen, en zij spraken in tongen en profeteerden.

De Gemeente van God volgt ook vandaag deze voorbeelden. Nadat iemand is gedoopt door onderdompeling in water, legt de dienaar van God zijn handen op zijn of haar hoofd. Hij vraagt dan God om aan de gedoopte persoon zijn heilige geest te geven.

Wanneer men Gods geest ontvangt, begint een nieuw geestelijk leven. De natuur van God is verwekt in zijn geest! Dan begint in hem het proces van groei van geestelijk karakter totdat hij bij de opstanding van de doden bij de terugkomst van Christus geboren wordt als een geestelijk wezen en lid van het Gezin van God.

De ceremonie van handoplegging wordt ook gedaan wanneer mannen en vrouwen worden geordineerd voor een speciale taak of functie in Gods Gemeente.

Lees hoe de eerste diakenen werden geordineerd.

Handelingen 6:6  hen stelden zij voor de apostelen, die, na gebeden te hebben, hun de handen oplegden.

Hoe werden Paulus en Barnabas geordineerd?

Handelingen 13:3  Toen vastten en baden zij, en legden hun de handen op en lieten hen gaan.

In deze voorbeelden zien we dat door gebed en handoplegging door Gods dienaren bij degenen die Hij had gekozen zijn wil werd uitgevoerd. Het opleggen van handen symboliseerde en bevestigde formeel dat God, geen mens, ze apart zette en hun gezag gaf voor het uitvoeren van een bepaalde taak.

Dus als een diaken, diakones of oudste geordineerd wordt, zal ook tegenwoordig een dienaar van God zijn handen op hem of haar leggen en bidden.

Een derde toepassing van handoplegging is bij ziekte. Hoe genas Christus zieken?

Lukas 4:40  Toen de zon onderging, brachten allen, die zieken hadden, lijdende aan allerlei kwalen, dezen tot Hem. Hij legde ieder van hen afzonderlijk de handen op en genas hen.

Wat deed Paulus toen hij bad voor de zieke?

Handelingen 28:8  Nu geschiedde het, dat de vader van Publius met ingewandskoortsen te bed lag; en Paulus ging tot hem en deed een gebed, en hij legde hem de handen op en genas hem.

Volgde Paulus de instructies op die Christus zijn apostelen had gegeven?

Markus 16:18  … op zieken zullen zij de handen leggen en zij zullen genezen worden.

Wat moet een oudste nog meer doen behalve handen opleggen en bidden voor de zieken?

Jakobus 5:14  Is er iemand bij u ziek? Laat hij dan de oudsten der gemeente tot zich roepen, opdat zij over hem een gebed uitspreken en hem met olie zalven in de naam des Heren.

De handen van Gods dienaren zijn niet bijzonder of heilig. Geen enkele olie heeft een mysterieuze kracht. Het is God zelf die ons geneest. Maar Hij heeft een fysieke handeling voorgeschreven om ons geloof en vertrouwen in Hem te tonen en om te laten zien dat wij het gezag aanvaarden dat Hij aan zijn dienaren als zijn vertegenwoordigers heeft gegeven.

De doctrine van handoplegging is tot op de dag van vandaag onveranderd gebleven in Gods Gemeente. God werkt actief door mensen die zijn werk doen. Hij heeft dienaren gegeven om Hem te vertegenwoordigen en toe te zien op zijn Gemeente en hen het geestelijke gezag gegeven dat nodig is voor het uitvoeren van hun werk. In dat kader is handoplegging een fundamentele doctrine.

OPSTANDING VAN DE DODEN

Misschien is de meest gestelde vraag sinds Adam en Eva: ”Wat gebeurt er nadat we sterven?” Ja, wat gebeurt er dan?

Gedurende de geschiedenis van de mens hebben zeer weinigen ooit de waarheid gekend. De meeste mensen hebben geleefd in bijgeloof en duisternis. Ze zijn volledig onwetend over wat er echt na de dood gebeurt. Satan de duivel heeft de mensheid misleid (Openbaring 12:9). Satan heeft hen bedrogen door hen te laten geloven dat de mens een onsterfelijke ziel heeft of is die of naar de hemel of een eeuwigbrandende hel gaat na de dood.

Maar wat onthult God over de toestand van de doden?

Psalmen 146:4  gaat zijn adem uit, dan keert hij weder tot zijn aarde, te dien dage vergaan zijn plannen.

1 Thessalonicen 4:13  Doch wij willen u niet onkundig laten, broeders, wat betreft hen, die ontslapen, opdat gij niet bedroefd zijt, zoals de andere [mensen], die geen hoop hebben. 14  Want indien wij geloven, dat Jezus gestorven en opgestaan is, zal God ook zo hen, die ontslapen [ingeslapen of dood] zijn, door Jezus wederbrengen met Hem.

Dood wordt weergegeven als een slaap. Wanneer men 's avonds in slaap valt en 's morgens wakker wordt, lijkt het alsof er slechts een fractie van een seconde van de tijd is verstreken. Als je diep slaapt, ben je je niet bewust van tijd. Daarom kan de dood – een toestand zonder leven – worden vergeleken met een diepe slaap die duurt vanaf het moment dat iemand overlijdt tot de tijd dat hij wordt opgewekt.

Wat heeft Petrus gezegd in zijn toespraak met Pinksteren over koning David, die ongeveer 1000 jaar voor Christus leefde?

Handelingen 2:29  Mannen broeders, men mag vrijuit tot u zeggen van de aartsvader David, dat hij en gestorven en begraven is, en zijn graf is bij ons tot op deze dag. Vers 34  Want David is niet opgevaren naar de hemelen…

Gods dienaren uit vroegere tijden, met inbegrip van David, zijn allemaal dood. Maar wat zal er gebeuren met David en alle anderen die Gods heilige geest hebben ontvangen en een rechtvaardig leven hebben geleid?

1 Corinthiërs 15:51  Zie, ik deel u een geheimenis mede. Allen zullen wij niet ontslapen, maar allen zullen wij veranderd worden, 52  in een ondeelbaar ogenblik, bij de laatste bazuin, want de bazuin zal klinken en de doden zullen onvergankelijk opgewekt worden en wij zullen veranderd worden.

En wat zal er gebeuren met de heiligen (christenen die Gods geest bezitten) die leven bij de terugkomst van Christus?

1 Thessalonicen 4:17  daarna zullen wij, levenden, die achterbleven, samen met hen op de wolken in een oogwenk weggevoerd worden, de Here tegemoet in de lucht, en zo zullen wij altijd met de Here wezen.

Zowel 1 Corinthiërs 15 als 1 Thessalonicenzen 4 tonen aan dat God de heiligen zal veranderen van sterfelijk in onsterfelijk bij de opstanding. Eeuwig leven zal niet eerder worden gegeven dan met de opstanding bij de terugkomst van Christus.

Wanneer Christus naar de aarde terugkeert bij het klinken van de laatste bazuin, zullen de doden in Christus eerst opgewekt worden. Dan, een ogenblik later, zullen degenen die leven, worden veranderd in geest, om de wedergeboren zonen van God te worden. Samen zullen ze omhoog stijgen om Christus in de wolken boven de aarde te ontmoeten.

Waar zullen Christus en de geest geboren heiligen heen gaan na hun ontmoeting in de lucht?

Zacharia 14:4  zijn voeten zullen te dien dage staan op de Olijfberg, die voor Jeruzalem ligt aan de oostzijde; dan zal de Olijfberg middendoor splijten, oostwaarts en westwaarts, tot een zeer groot dal, en de ene helft van de berg zal noordwaarts wijken en de andere helft zuidwaarts; 5  en gij zult de vlucht nemen in het dal mijner bergen, want het dal der bergen zal reiken tot Asel; ja, gij zult de vlucht nemen, zoals gij de vlucht genomen hebt voor de aardbeving in de dagen van Uzzia, de koning van Juda. En de HERE, mijn God, zal komen, alle heiligen met Hem.

Wat zullen dan de heiligen voor posities krijgen en wat wordt hun taak?

Openbaring 5:10  en Gij hebt hen voor onze God gemaakt tot een koninkrijk en tot priesters, en zij zullen als koningen heersen op de aarde.

Openbaring 20:6  Zalig en heilig is hij, die deel heeft aan de eerste opstanding: over hen heeft de tweede dood geen macht, maar zij zullen priesters van God en van Christus zijn en zij zullen met Hem als koningen heersen, die duizend jaren.

In tegenstelling tot wat vele religies hebben geleerd, zullen christenen niet naar de hemel zweven om te spelen op harpen of achterover leunen in ledigheid, gemak en luxe. Zij zullen druk bezig zijn om de volken op aarde te besturen gedurende 1000 jaar in de Wereld van Morgen. De hele wereld zal dan de vreugde kennen die zal komen wanneer Gods weg wordt geleefd.

Maar zoals we weten, de eerste opstanding is niet het einde van Gods plan met de mensheid. Zullen degenen die niet zijn opgestaan bij de terugkomst van Christus voor altijd dood blijven, of zal God ook hen opwekken op een later tijdstip?

Openbaring 20:5  De overige doden werden niet weder levend, voordat de duizend jaren voleindigd waren.

(Deze zin is tussengevoegd en gaat niet over de eerste opstanding. Het onderwerp van de verzen 4-6 is de eerste opstanding zoals staat in het laatste deel van vers 5: ”Dit is de eerste opstanding.”)

Wat zal er gebeuren nadat al deze doden, die van Adam tot de tweede komst van Christus hebben geleefd, na het komende Millennium weer tot fysiek leven worden opgewekt?

Openbaring 20:11  En ik zag een grote witte troon en Hem, die daarop gezeten was, voor wiens aangezicht de aarde en de hemel vluchtten, en geen plaats werd voor hen gevonden. 12  En ik zag de doden, de groten en de kleinen, staande voor de troon, en er werden boeken geopend. En nog een ander boek werd geopend, het boek des levens; en de doden werden geoordeeld op grond van hetgeen in de boeken geschreven stond, naar hun werken.

Deze opstanding van miljarden mensen wordt in meer details uitgelegd in Ezechiël 37:1-14, waar God van het oude Israël spreekt als een type voor alle volken (uit bijvoorbeeld Openbaring 20:5, waar staat ”de overige doden” en vers 12 ”de doden” blijkt dat het om alle doden gaat die niet in de eerste opstanding zijn).

Ezechiël 37:1  De hand des HEREN kwam op mij, en de HERE voerde mij in de geest naar buiten en zette mij neer in een dal; dat was vol beenderen. 2  Hij deed mij daar aan alle kanten omheen lopen en zie, zij lagen in grote menigte door het dal verspreid, en zie, zij waren zeer dor. 3  En Hij zeide tot mij: Mensenkind, kunnen deze beenderen herleven? En ik zeide: Here HERE, Gij weet het. 4  Toen zeide Hij tot mij: Profeteer over deze beenderen en zeg tot hen: gij dorre beenderen, hoort het woord des HEREN. 5  Zo spreekt de Here HERE tot deze beenderen: Zie, Ik breng geest in u, en gij zult herleven; 6  Ik zal spieren op u leggen, vlees op u doen komen, u met een huid overtrekken en geest in u brengen, zodat gij herleeft; en gij zult weten, dat Ik de HERE ben. 7  Ik nu profeteerde zoals mij bevolen was, en zodra ik profeteerde, ontstond er een geruis, en zie, een beweging, en de beenderen voegden zich aaneen zoals zij bij elkander behoorden; 8  ik zag toe, en zie, er kwamen spieren op, en vlees, en er trok een huid overheen; maar geest was er nog niet in hen. 9  Daarop zeide Hij tot mij: Profeteer tot de geest, profeteer, mensenkind, en zeg tot de geest: zo zegt de Here Here: kom van de vier windstreken, o geest, en blaas in deze gedoden, zodat zij herleven. 10  Toen profeteerde ik, zoals Hij mij bevolen had; en de geest kwam in hen en zij herleefden en gingen op hun voeten staan, een geweldig groot leger. 11  Voorts zeide Hij tot mij: Mensenkind, deze beenderen zijn het gehele huis Israëls. Zie, zij zeggen: Onze beenderen zijn verdord en onze hoop is vervlogen; het is met ons gedaan. 12  Daarom profeteer en zeg tot hen: Zo zegt de Here HERE: zie, Ik open uw graven en zal u uit uw graven doen opkomen, o mijn volk, en u brengen naar het land Israëls. 13  En gij zult weten, dat Ik de HERE ben, wanneer Ik uw graven open en u uit uw graven doe opkomen, o mijn volk. 14  Ik zal mijn Geest in u geven, zodat gij herleeft en Ik zal u doen wonen in uw land; en gij zult weten, dat Ik, de HERE, het gesproken en gedaan heb, luidt het woord des HEREN.

De tweede opstanding is niet een tweede kans. De mensen in deze opstanding leefden onder het bedrog van Satan de duivel tijdens hun eerste leven. De meesten hebben zelfs nog nooit gehoord van Jezus Christus. En diegenen die dachten dat ze God kenden, hebben nooit echt Gods doel met de mensheid en zijn manier van leven begrepen.

Deze miljarden zal een leven gegeven worden onder Gods regering. Ze krijgen hun gelegenheid om te kiezen voor eeuwig leven, leven volgens Gods wet en groeien in zijn karakter. Degenen die de weg van God kiezen en gehoorzamen, zullen geboren worden in Gods Gezin aan het einde van deze periode na het Millennium.

EEN EEUWIG OORDEEL

Het eeuwig oordeel is de laatste van de fundamentele doctrines die in Hebreeën 6 worden genoemd. Wat betekent dit belangrijke onderwijs en wat voor invloed heeft het op allen die ooit hebben geleefd, met inbegrip van ons vandaag?

Wanneer de Bijbel het woord oordeel gebruikt, betekent dat niet uitsluitend het doen van een gerechtelijke uitspraak (vonnis) of het geven van een mening. Het verwijst ook naar een proces, een tijd van voortdurende evaluatie of beoordeling (’oordelen’).

De Bijbel openbaart drie perioden van oordeel waarin God de redding voor de mensheid biedt. En het eindresultaat van Gods oordeel van de mensheid is voor eeuwig. Voor de meesten betekent dat eeuwig leven in Gods Koninkrijk. Voor anderen de eeuwige dood. Laten we deze perioden van oordeel beknopt behandelen.

De leden van de Gemeente van God worden nu geoordeeld door God.

1 Petrus 4:17  Want het is nu de tijd, dat het oordeel begint bij het huis Gods…

God probeert niet om de wereld van vandaag te redden. Het is in Gods Plan nu niet de tijd dat de overgrote meerderheid van de mensen zijn waarheid begrijpt. In deze tijd biedt God alleen redding – eeuwig leven in zijn Gezin – aan aan zijn Gemeente, die bestaat uit de relatief zeer weinigen die Hij heeft geroepen om zijn waarheid te begrijpen.

De eerste periode (van 6000 jaar) is begonnen met de schepping van de mens en duurt voort tot de eerste opstanding bij de terugkomst van Christus. De eerste vierduizend jaar zijn er enkelingen door God geroepen en in 30 n.Chr. met Pinksteren werd de Gemeente van God gesticht. God is daarom nu bezig zijn mensen in zijn Gemeente te oordelen of te beoordelen. Ze leven in de eerste periode van oordeel. Bij de komst van Christus zullen zij, evenals zij die gestorven zijn en de heilige geest bezaten, eeuwig leven ontvangen wanneer ze met behulp van de heilige geest volharden in hun gehoorzaamheid aan God. Bovendien zal hun een beloning gegeven worden in de vorm van verantwoordelijke bestuurlijke posities op grond van hun werken.

Openbaring 22:12  Zie, Ik kom spoedig en mijn loon is bij Mij om een ieder te vergelden, naardat zijn werk is.

De Bijbel noemt de weinigen die in de eerste periode Gods geest ontvangen de eerstelingen.

Jakobus 1:18  Naar zijn raadsbesluit heeft Hij ons voortgebracht door het woord der waarheid, om in zekere zin eerstelingen te zijn onder zijn schepselen.

2 Thessalonicen 2:13  Maar wij behoren God te allen tijde om u te danken, door de Here geliefde broeders, dat God u als eerstelingen Zich verkoren heeft tot behoudenis, in heiliging door de Geest en geloof in de waarheid.

Openbaring 14:1  En ik zag en zie, het Lam stond op de berg Sion en met Hem honderdvierenveertigduizend, op wier voorhoofden zijn naam en de naam zijns Vaders geschreven stonden. Vers 4  Dezen zijn het, die zich niet met vrouwen hebben bevlekt, want zij zijn maagdelijk. Dezen zijn het, die het Lam volgen, waar Hij ook heengaat. Dezen zijn gekocht uit de mensen als eerstelingen voor God en het Lam.

Tijdens het Millennium zullen de opgestane heiligen heersen op aarde met Christus en Hem helpen de fysieke volken te onderwijzen en te oordelen. Gedurende deze periode zullen miljarden mensen worden geboren. Zij krijgen de gelegenheid om na gedegen onderwijs te kiezen voor Gods manier van leven, om Gods heilige geest te ontvangen, om goddelijk karakter te ontwikkelen en te veranderen in geestelijke leden van het Gezin van God. Dit is de tweede periode van oordeel.

Dan, na het Millennium, zullen allen die vóór de terugkomst van Christus hebben geleefd en zijn gestorven en nooit Gods waarheid hebben gekend, opgewekt worden tot fysiek leven. Ze hebben de heilige geest niet ontvangen. Wat zal dan plaatsvinden?

Openbaring 20:11  En ik zag een grote witte troon en Hem, die daarop gezeten was, voor wiens aangezicht de aarde en de hemel vluchtten, en geen plaats werd voor hen gevonden. 12  En ik zag de doden, de groten en de kleinen, staande voor de troon, en er werden boeken geopend. En nog een ander boek werd geopend, het [boek] des levens; en de doden werden geoordeeld op grond van hetgeen in de boeken geschreven stond, naar hun werken.

De periode van het ”Oordeel van de Grote Witte Troon” (vers 11) die hier wordt beschreven is de derde periode van oordeel die de Bijbel noemt. Het is de tijd wanneer al die miljarden van de mensheid die nooit Gods waarheid gekend of zelfs de naam van Christus nooit gehoord hebben, hun kans zal worden gegeven om Gods meesterplan van redding te leren kennen. Ze zullen dagelijks gedegen worden onderwezen uit Gods Woord en vervolgens op hun werken worden beoordeeld net zoals de leden van Gods Gemeente vandaag.

God is geen streng, hard monster dat alleen geïnteresseerd is om de goddeloze slechteriken te veroordelen, zoals sommigen geloven. Hij is een liefdevolle en genadige God die een geniaal Plan hier op aarde uitvoert. En dat plan zal miljarden mensen geboren laten worden in zijn Gezin. Het is Gods verlangen dat iedereen uiteindelijk een uit geest geboren kind van Hem zal worden!

1 Timotheüs 2:3  Dit is goed en aangenaam voor God, onze Heiland, 4  die wil, dat alle mensen behouden worden en tot erkentenis der waarheid komen.

Wanneer het laatste oordeel is afgesloten, zal het vonnis definitief en eeuwigdurend zijn! De meesten zullen voor altijd leven in het Koninkrijk van God. Maar wat zal er gebeuren met hen die weigeren om God te gehoorzamen?

Maleachi 4:1  Want zie, de dag komt, brandend als een oven! Dan zullen alle overmoedigen en allen die goddeloosheid bedrijven, zijn als stoppels, en de dag die komt, zal hen in brand steken (zegt de HERE der heerscharen) welke hun wortel noch tak zal overlaten.

Wanneer zal dat gebeuren?

Openbaring 20:14  En de dood en het dodenrijk werden in de poel des vuurs geworpen. Dat is de tweede dood: de poel des vuurs. 15  En wanneer iemand niet bevonden werd geschreven te zijn in het boek des levens, werd hij geworpen in de poel des vuurs.

Ieder mens krijgt een eerlijke kans om geboren te worden in Gods Gezin. Degenen die ervoor kiezen om de weg te gaan die leidt naar de dood in plaats van Gods weg naar het glorieuze eeuwige leven, zullen aan het einde van de periode na het Millennium opgewekt worden tot sterfelijk leven (de derde opstanding) en samen met hen die ook na het Millennium God niet willen gehoorzamen in de poel des vuurs ter dood worden veroordeeld. In een kort ogenblik zullen allen verbrand worden.

Wanneer deze gebeurtenis plaatsvindt, zal ieders uiteindelijke bestemming definitief en voor eeuwig zijn. Het zal voor altijd te laat zijn voor hen die, na het ontvangen van Gods geest en hun kans van redding, moedwillig zondigen (Hebreeën 10:26), waardoor zij eeuwig leven hebben afgewezen, evenals voor hen die Gods aanbod van zijn geest en eeuwig leven verwerpen. Voor degenen die God en zijn weg verwerpen rest de tweede dood, waaruit geen opstanding mogelijk is.

Voor hen die in Gods Koninkrijk komen rest een fantastisch eeuwig leven van oneindig geluk.

De geschiedenis van

de Gemeente van God

Jezus Christus zei dat Hij zijn Gemeente zou bouwen. Maar wat is er gebeurd met die Gemeente na 70 n.Chr.? Bestaat dezelfde Gemeente die Christus stichtte vandaag nog steeds?

We vervolgen deze publicatie met een studie van de geschiedenis van Gods ene ware Gemeente. We zullen zien hoe God de wereld voorbereidt op zijn Gemeente en hoe die Gemeente is beschermd en bewaard gedurende bijna 2000 jaar.

HET BABYLONISCHE RIJK

Ongeveer 600 jaar voor Christus was Babylonië onder leiding van koning Nebukadnessar het sterkste rijk ter wereld. De Babyloniërs, ook wel Chaldeeën genoemd, hadden het grote rijk van Assyrië veroverd in 612 v.Chr. en brachten het gehele Midden-Oosten onder hun heerschappij. Dit was het eerste wereldrijk.

Tussen 604 en 585 v.Chr. veroverden de Babyloniërs Juda en voerden duizenden Joden in ballingschap.

De Perzische koning Cyrus (Hebreeuws: Kores) van het rijk van de Meden en Perzen marcheerde in 539 voor Christus naar de ommuurde stad Babylon of Babel. Babylon viel in één nacht op een bijzondere manier.

De muren van Babylon waren zeer hoog en dik. Encyclopedieën melden hoogten van 45 tot 60 meter en een breedte van ca. 15 meter. Ze konden niet beklommen of neergehaald worden. Alleen zware poorten boden toegang tot de stad. Maar de slimme Meden en de Perzen damden de rivier de Eufraat af die onder de Babylonische muur door naar de stad stroomde. De Babyloniërs vierden nieuwjaar op een door koning Belsassar aangericht feest. Deze avond en nacht in oktober wordt beschreven in Daniël 5.

Terwijl de stad zich bedronk marcheerde het leger van de Meden en Perzen over de droge rivierbedding onder de muur door en veroverde de stad.

DE PERZEN EN DE GRIEKEN

De Perzische verovering zou jaren later van grote betekenis zijn voor Gods Gemeente.

Toen de Perzen Babylonië hadden veroverd en het tweede wereldrijk in de geschiedenis werden, kregen ze ook te maken met de ballingschap van de Joden. Over een periode van jaren werd het de Joden door verschillende koningen van de Meden en Perzen toegestaan om terug te keren naar Jeruzalem voor de wederopbouw van de stad en de tempel die vernietigd waren door de Babyloniërs in 586-585 v.Chr.

Niet alle Joden keerden echter terug naar hun vaderland. Duizenden werden verspreid over het Perzische Rijk. Kolonies van Joden vestigden zich in Klein-Azië, Griekenland, Egypte, Italië – overal waar God later de apostelen van de nieuwtestamentische Gemeente heen zou sturen. Dus werd de weg voor de evangelieboodschap van Jezus Christus die aan de wereld verkondigd moest worden, bereid via het Jodendom. Maar evenals het Chaldeeuwse rijk, stortte ook het Perzische rijk in.

De Grieken werden in korte tijd de dominante macht in de toenmalige wereld. Onder leiding van Alexander de Grote werd een derde, en nog groter, wereldrijk gesticht.

De Grieken waren meer ontwikkeld dan de vorige rijken. Hun filosofen Socrates, Plato en Aristoteles verkondigden pedagogische methoden die we vandaag nog steeds gebruiken. Een leraar omringd door studenten die naar lezingen luisteren is een methode die bedacht is door Plato en is nog steeds de meest voorkomende onderwijsmethode.

Hoewel de verschillende gebieden hun eigen taal hadden, was Grieks de algemene verkeers- en handelstaal, die zich al sinds de 5^e en 4^e eeuw v. Chr. verbreid heeft over de landen rond het oostelijk deel van de Middellandse Zee. Grieks was de enige universele taal die in de tijden van het Nieuwe Testament de volken in het Romeinse Rijk samenbond. Om de Gemeente van God in staat te stellen zijn geschreven Woord te bewaren heeft Christus er daarom voor gezorgd dat het Nieuwe Testament in de Griekse taal is geschreven. In die taal kon het Werk van God gedaan worden onder vele volken. Dit was een van de redenen waarom de apostel Paulus naar de heidenen werd gezonden.

Handelingen 9:15  Maar de Here zeide tot hem: Ga, want deze [Paulus] is Mij een uitverkoren werktuig om mijn naam te brengen voor heidenen en koningen en de kinderen Israëls.

HET ROMEINSE RIJK

Evenals de vroegere grote imperiums zou ook aan het Griekse Rijk een einde komen. Het Romeinse Rijk begon zich te vormen. De legers van Julius Caesar en Pompejus veroverden in het Midden-Oosten en Europa grote gebieden. Maar het rijk was voortdurend verdeeld. In de jaren voor de geboorte van Christus kwam er eenheid onder keizer Augustus en wederom was een wereldrijk ontstaan: het vierde.

De Romeinen hadden voor hun veroveringstochten in veel landen prima wegen aangelegd en aquaducten gebouwd. In de tijd dat Christus werd geboren kon dit wegennet worden gebruikt voor handel, reizen en een postsysteem.

In het algemeen stonden de Romeinen het de veroverde volken toe hun eigen godsdienstige gewoonten voort te zetten en om zichzelf te besturen onder aangestelde koningen, stadhouders en gouverneurs. In Judea bleven daarom de Joden de sabbat en heilige dagen houden en regelden hun eigen zaken door middel van een politieke groep die het Sanhedrin werd genoemd. Deze elite groep veroordeelde Jezus Christus tot de doodstraf, zette Petrus in de gevangenis en probeerde Paulus ter dood te brengen.

De nieuwtestamentische Gemeente is oorspronkelijk gesticht in Jeruzalem en bestond aanvankelijk voornamelijk uit Joden (Handelingen 2:1, 5, 41; 21:20). En toen Paulus het evangelie aan de heidense wereld bracht, beschouwden de Romeinen de christenen gewoon als een sekte van de Joden. De Joodse groeperingen waren de Farizeeën en de Sadduceeën.

Hoewel later in Gods Gemeente steeds minder Joden waren, leek de Gemeente voor de heidenen nog steeds Joods omdat ware christenen Gods sabbatten en feesten hielden (en houden). Ook het valse christendom viert en begrijpt Gods heilige dagen niet omdat de tradities en doctrines van de christelijke kerken en denominaties een mengeling is van bijbelteksten, heidense tradities en afgoderij.

Als we de geschiedenis bekijken, kunnen we zien hoe elk van de wereldrijken van invloed is geweest op de ontwikkeling van de Gemeente van God, de Gemeente die door Jezus Christus bijna 2000 jaar geleden is gesticht.

De wereld was zo goed voorbereid voor de vroege nieuwtestamentische Gemeente dat de fundamentele middelen van reizen en communicatie niet sterk zijn verbeterd tot recente tijden.

DE WARE GEMEENTE VERVOLGD

In de eerste eeuw verkondigden de apostelen de Waarheid van God in het hele Romeinse Rijk gedurende bijna vier decennia. Gemeenten werden gesticht en bestuurders aangesteld. Het aantal mensen in de Gemeente in die dagen is onbekend, maar het zullen er duizenden geweest zijn.

De Gemeente van God werd aanvankelijk gezien als een sekte van het Jodendom. Maar na meer dan 30 jaar van groei en ontwikkeling, zagen de Romeinse leiders dat deze sekte van volgelingen van Christus (zoals ze werden genoemd, ook door de Joden) een invloedrijke groep was geworden.

Als gezagsgetrouwe, hardwerkende en eerlijke mensen, waren de christenen zelden betrokken bij overtredingen. Maar nadat Nero keizer in Rome werd in 54 n.Chr., begon hun leven te veranderen.

Van 60 tot 62 n.Chr. was Paulus gevangengezet in Rome. Hij was vals beschuldigd, hij had geen enkele Romeinse wet overtreden, zodat hij werd vrijgelaten.

Hoewel de Gemeente van God tot de dag van vandaag totaal in de gehele wereld altijd zeer klein is geweest, telde de gemeente in Rome in die tijd relatief heel wat leden. Zelfs aan het huis of hof van de keizer waren leden. We weten dit uit een brief die Paulus in gevangenschap in Rome schreef: ”U groeten al de heiligen, inzonderheid die aan het huis des keizers verbonden zijn” (Filippenzen 4:22 en zie ook 1:13).

Er was een grote brand in Rome in 64 na Christus. Historici schrijven dat tweederde van Rome door brand was verwoest. Het is niet bekend wat precies de oorzaak van de brand was, maar er rezen verdenkingen tegen Nero dat hij zelf de brand had gesticht, want op de plaats van de verbrande sloppenwijken liet hij voor zichzelf een schitterend paleis, de Domus Aurea (= Gouden Huis) bouwen en andere majestueuze openbare gebouwen, monumenten en tempels en prachtige parken aanleggen. Zo werd Rome herbouwd tot een prachtige stad.

Maar in die tijd was de brand een tragedie en de kosten hoog. Nero leidde de verdenking in de richting van de christenen, die hij meedogenloos liet vervolgen. Honderden christenen werden gearresteerd, gevangengezet en vermoord. Zij werden gedwongen om te vechten tegen wilde dieren in de arena's. Sommige werden bedekt met pek, vastgebonden aan een staak en met een vlam ’aangestoken’ om in de avond en nacht als een toorts de tuinen van Nero te verlichten.

Enkele jaren later liet Nero Paulus als de belangrijkste leider van de christenen, arresteren en onthoofden. Dit vond waarschijnlijk plaats in de vroege zomer van het jaar 68.

JERUZALEM VERNIETIGD

In Judea waren de Joden in opstand gekomen tegen de Romeinen in 66 n.Chr. De doortastende Romeinse veldheer Vespasianus werd gestuurd om de opstand de kop in te drukken.

Toen na enkele jaren strijd de Joodse historicus Flavius Josephus zag dat de Romeinen zouden gaan winnen, probeerde hij bij Vespasianus in de gunst te komen. Josephus vertelde Vespasianus dat hij in een visioen had gezien dat Vespasianus keizer zou worden. Toen dat inderdaad gebeurde, verleende Vespasianus hem gratie. Josephus ging na de val van Jeruzalem met Titus, de zoon van Vespasianus, mee naar Rome, waar hij een woning en een inkomen kreeg. Dientengevolge hebben wij nu de werken van Flavius Josephus – een van de meest belangrijke historische geschriften van de eerste eeuw.

Tijdens de Joodse opstand pleegde Nero zelfmoord en na veel problemen over de opvolging werd Vespasianus keizer. Hij stelde een van zijn zonen, Titus, aan tot militair commandant van het leger.

Laat in het voorjaar van 69 n.Chr. hadden de Romeinse legers Jeruzalem omsingeld. De Joodse historicus Josephus doet verslag van een bijzondere gebeurtenis op het Pinksterfeest van 69 n.C.: ”Op het feest wat wij Pinksteren noemen, toen de priesters die avond in de binnenste voorhof van de tempel gingen… zeiden ze dat ze trillen voelden en een krachtig luid geluid hoorden en daarna het geluid van een menigte, zeggende: ”Laten we hier weggaan”” (Uit Joodse oorlogen, boek 6, hfdst. 5, sectie 3).

Gods ware gelovigen verlieten snel Jeruzalem en zochten hun toevlucht in Pella, een dorp ten oosten van de rivier de Jordaan. Ze waren er veilig voor de Romeinse aanval toen Titus met zijn leger Jeruzalem binnenmarcheerde in 70 n.Chr. De stad werd verbrand, duizenden Joden werden gedood en de prachtige tempel werd afgebroken.

Christus had in de profetie op de Olijfberg de verwoesting van Jeruzalem en de tempel voorzegd. Hij waarschuwde:

Lukas 21:20  Zodra gij nu Jeruzalem door legerkampen omsingeld ziet, weet dan, dat zijn verwoesting nabij is. 21  Laten dan die in Judea zijn, vluchten naar de bergen, en die binnen de stad zijn, de wijk nemen, en die op het land zijn, er niet binnengaan, 22  want dit zijn de dagen van vergelding, waarin alles wat geschreven is, in vervulling gaat.

Deze profetie werd aanvankelijk vervuld toen Jeruzalem werd vernietigd door de Romeinen in 70 n.Chr. Maar profetieën zijn vaak tweeledig. De uiteindelijke grote vervulling van deze profetie zal plaatsvinden in de nabije toekomst.

Markus 13:14  Wanneer gij dan de gruwel der verwoesting ziet staan, waar hij niet behoort (die het leest, geve er acht op) laten dan die in Judea zijn, vluchten naar de bergen. 15  Wie op het dak is, ga niet naar beneden en ga niet naar binnen om iets uit zijn huis mede te nemen, 16  en wie in het veld is, kere niet terug om zijn kleed mede te nemen. 17  Wee de zwangeren en de zogenden in die dagen! 18  Bidt, dat het niet in de winter valle. 19  Want die dagen zullen zulk een verdrukking brengen als er niet geweest is van het begin der schepping, die God geschapen heeft, tot nu toe, en ook nooit meer wezen zal.

VALS CHRISTENDOM

Vanaf het begin van de geschiedenis van de mens, waarin ook de tijd van het Oude Testament, spant Satan zich onophoudelijk in om de mensen en in het bijzonder Gods volk, te misleiden, om hen te laten geloven dat de afgoden werkelijk hun goden zijn. Satan, de tegenstander van God en de mens, haat Gods meesterplan met de mensheid. Niet hij met zijn demonen, maar de mensen, die immers naar Gods beeld geschapen zijn, zullen uiteindelijk God zijn, het gezin van God vormen, om het universum te gaan regeren. Dit drijft hem er toe Gods doel met de mensheid te laten mislukken. Hij wil de mensheid vernietigen. Zo heeft hij de mensen altijd geconfronteerd met afgoden om ze van Gods Waarheid te verwijderen. Ook in de nieuwtestamentische tijd heeft Satan de duivel zijn valse kerk(en).

In Handelingen 8:5-25 lezen we het verslag van Simon de tovenaar, die door Filippus is gedoopt.

Toen de apostel Petrus kwam om hen die gedoopt waren de handen op te leggen, zag hij de verderfelijke houding van Simon de magiër. Simon bood Petrus geld aan opdat hij de macht zou krijgen waarmee hij ook, zoals de apostelen, door handoplegging de heilige geest aan mensen kon geven. Hij begreep niet dat alleen God zijn geest geeft en niet de apostelen. Petrus legde Simon niet de handen op, want hij had zich niet bekeerd.

Deze gebeurtenis is om een belangrijke reden opgenomen in Handelingen. Deze zelfde Simon Magus (de Tovenaar) eigende zich de naam van Christus toe en mengde die met zijn Babylonische mysteriereligie in Samaria en legde een paar jaar na de opstanding van Jezus het fundament van de grote valse kerk die zich heeft verstopt onder de naam christendom.

Simon Magus was een Samaritaan. De Samaritanen waren heidenen die afstamden van de oude Chaldeeën en andere immigranten. Toen de Assyriërs het noordelijke huis Israël van de tien stammen veroverden tussen 721-718 v.Chr., namen ze de Israëlieten mee naar Assyrië als slaven en brachten uit Babylonië Chaldeeën naar het land Israël.

2 Koningen 17:21  Toen Hij Israël losgescheurd had van het huis van David, en zij Jerobeam, de zoon van Nebat, tot koning hadden gemaakt, had Jerobeam Israël van de HERE afgetrokken en hen grote zonde doen bedrijven, 22  zodat de Israëlieten wandelden in al de zonden die Jerobeam begaan had; zij weken daarvan niet af, 23  totdat de HERE Israël van voor zijn aangezicht verwijderde, zoals Hij gesproken had door al zijn knechten, de profeten. En Israël werd uit zijn land in ballingschap weggevoerd naar Assur, tot op de huidige dag. 24  De koning van Assur bracht mensen uit Babel, Kuta, Awwa, Hamat en Sefarwaïm en deed hen wonen in de steden van Samaria in plaats van de Israëlieten. Zij namen Samaria in bezit en vestigden zich in de steden daarvan. 25  In de eerste tijd nu, dat zij daar woonden, vereerden zij de HERE niet; daarom zond de HERE leeuwen onder hen, die sommigen van hen doodden. 26  Toen zeide men tot de koning van Assur: De volken die gij hebt weggevoerd en in de steden van Samaria hebt doen wonen, kennen de juiste dienst van de God des lands niet; daarom heeft Hij leeuwen onder hen gezonden en zie, deze doden hen, omdat zij de juiste dienst van de God des lands niet kennen. 27  Toen gebood de koning van Assur: Brengt daarheen een van de priesters die gij vandaar hebt weggevoerd, om daar te gaan wonen; hij moet hun de juiste dienst van de God des lands leren. 28  Toen kwam een van de priesters die men uit Samaria weggevoerd had; deze ging te Betel wonen en leerde hun, hoe zij de HERE moesten vereren. 29  Daarnaast maakte elk volk zijn eigen goden, en zij plaatsten die in de tempels op de hoogten, welke de Samaritanen hadden gebouwd, elk volk voor zich, in de steden waar zij woonden: 30  de mensen van Babel maakten een beeld van Sukkot-benot, de mensen uit Kuta van Nergal, de mensen uit Hamat van Asima, 31  en de Awwieten van Nibchaz en Tartak. De Sefarwieten verbrandden hun kinderen voor Adrammelek en Anammelek, de goden van Sefarwaïm. 32  Daarnaast vereerden zij de HERE en stelden uit alle kringen priesters voor de hoogten aan, die voor hen dienst deden in de tempels op de hoogten. 33  Zij vereerden de HERE, maar bleven ook hun goden dienen naar de gewoonte van de volken waaruit men hen had weggevoerd. 34  Tot op de huidige dag doen zij naar de vroegere gewoonten. Zij vereren de HERE niet, en doen niet naar de inzettingen en verordeningen, naar de wet en het gebod, welke de HERE geboden had aan de zonen van Jakob, aan wie Hij de naam Israël had gegeven.

De oude religie die ze praktiseerden kwam uit de oude Babylonische mysteriereligie, de godsdienst die door Nimrod kort na de zondvloed is begonnen. De Samaritanen namen ook de eerste vijf boeken van het Oude Testament over, de Pentateuch. Deze vermenging van religies heet syncretisme. Helaas is sindsdien tot de dag van vandaag niets veranderd. ’Christenen’ hebben de Bijbel en dienen hun afgoden.

Simons contact met Gods Gemeente was een strategische truc van Satan om de geschiedenis van de ware Gemeente van God te verwarren. Simon Magus nam de naam van Christus, verbond die met de heidense gewoonten van de oude Babylonische mysteriereligie en maakte een religie die ver van de waarheid van Jezus Christus staat.

In de tijd van keizer Claudius in 45 n.Chr. vestigde Simon Magus zich in Rome, waar hij veel volgelingen kreeg vanwege zijn mystieke krachten. Hij maakte daarmee zoveel indruk dat hij een standbeeld kreeg op een eiland in de rivier de Tiber met de inscriptie ’Simoni deo Sancto’ (Simon de Heilige god).

Sommigen beweren dat de apostel Petrus in 45 n.Chr. naar Rome was gekomen. Maar Petrus was daar niet. Hij was in Jeruzalem waar hij gevangen genomen werd (Handelingen 12:1-4) en later in Babylon aan de Eufraat, waar nog duizenden Joden woonden, afstammelingen van ballingen die daar door koning Nebukadnessar naar toe waren gehaald (1 Petrus 5:13).

Handelingen 12:1  En omstreeks die tijd sloeg koning Herodes de hand aan sommigen van de gemeente om hun kwaad te doen.

”Omstreeks die tijd” heeft betrekking op gebeurtenissen in de vorige verzen: Paulus was uit Tarsus gehaald; profetie over een hongersnood die enige tijd later zou komen, volgens Josefus rond 46 in Palestina; koning Herodes Agrippa I liet Petrus vlak voor zijn dood in 44 n.Chr. gevangen nemen.

Vers 2  En hij liet Jakobus, de broeder van Johannes, ter dood brengen met het zwaard; 3  en toen hij zag, dat dit de Joden welgevallig was, ging hij voort en nam ook Petrus in hechtenis. Nu waren het de dagen der ongezuurde broden. 4  En hij liet hem grijpen en zette hem gevangen, onder bewaking van vier viertallen soldaten, met het voornemen hem na het Paasfeest [Pascha] voor het volk te brengen.

1 Petrus 5:13  U laat de medeuitverkorene te Babylon groeten, en mijn zoon Marcus.

Petrus was rond die tijd in het Oosten bij de gemeente in Babylon.

GNOSTICISME

Gnosticisme of gnostiek (v. Gr. gnosis = inzicht, kennis) is een verzamelnaam voor een pluriforme godsdienstig-wijsgerige stroming. Vaak heeft de gnostiek een esoterische vorm, d.w.z. dat de aanhangers streven naar het heil door geheime, alleen voor ingewijden gereserveerde kennis (gnosis). Deze kennis heeft betrekking op het goddelijke en bovenaardse machten. Het gnosticisme is waarschijnlijk een uitvloeisel van de ontmoeting tussen de Griekse cultuur en de wereld van het Nabije Oosten en als zodanig een smeltkroes van Perzische, Babylonische, Egyptische en hellenistische elementen. Van de christelijke vorm van gnostiek was Simon Magus de eerste ’leraar’. De zedelijke opvattingen varieerden van strengste ascese (bevrijding van de stof, onthouding van alle zingenot uit religieuze overwegingen) tot uiterst libertinisme (afschudden van het juk van de geboden).

Simon Magus mengde christelijke termen met de Babylonische mysterierelgie. De gnostici leerden dat materie kwaad en geest goed was.

Het is mogelijk dat de apostelen Paulus, Petrus en Johannes geïnspireerd werden om sommige van hun brieven te schrijven in reactie op de invloed van deze valse leer en heidense ketterij.

De apostel Paulus waarschuwde voor gnosticisme.

Colossenzen 2:18  Laat niemand u de prijs doen missen door gewilde nederigheid en engelenverering, als ingewijde in wat hij heeft aanschouwd, zonder reden opgeblazen door zijn vleselijk denken, 19  terwijl hij zich niet houdt aan het hoofd, waaruit het gehele lichaam, door pezen en banden ondersteund en samengehouden, zijn goddelijke wasdom ontvangt. 20  Indien gij met Christus afgestorven zijt aan de wereldgeesten, waartoe laat gij u, alsof gij in de wereld leefdet, geboden opleggen: 21  raak niet, smaak niet, roer niet aan; 22  dat alles zijn dingen, die door het gebruik teloorgaan, zoals het gaat met voorschriften en leringen van mensen. 23  Dit toch is, al staat het in een roep van wijsheid met zijn eigendunkelijke godsdienst, zijn nederigheid en zijn kastijding van het lichaam, zonder enige waarde en dient slechts tot bevrediging van het vlees.

Hoe sterk deze valse groepen waren, blijkt uit wat de apostel Johannes schreef in de jaren 90 na Chr.

3 Johannes 1:9  Ik heb aan de gemeente een en ander geschreven; maar Diotrefes, die onder hen de eerste tracht te zijn, ontvangt ons niet. 10  Daarom zal ik, als ik kom, herinneren aan zijn werken, die hij doet, daar hij met boze woorden tegen ons zwetst; en hiermede nog niet voldaan, ontvangt hij zelf de broeders niet en weerhoudt ook hen, die het wel willen doen, en hij werpt hen uit de gemeente.

Sommige van deze valse leraren waren dus zo invloedrijk geworden dat ze de ware kinderen van God buiten de gemeenschap zetten. Toch noemden ze zich ’christenen’ en beweerden dienaren te zijn van Jezus Christus. In werkelijkheid waren ze gnostici, die onopvallend de Gemeente van God binnengeslopen waren en subtiel de elementen van Simons leer introduceerden.

Ook Judas waarschuwde.

Judas 1:4  Want er zijn zekere mensen binnengeslopen (reeds lang tevoren tot dit oordeel opgeschreven) goddelozen, die de genade van onze God in losbandigheid veranderen en onze enige Heerser en Here, Jezus Christus, verloochenen. Vers 8  Desgelijks bezoedelen ook deze dromenzieners hun vlees, verwerpen wat heerschappij heet en lasteren de heerlijkheden. Vers 10  Zij echter lasteren al wat zij niet kennen en in hetgeen zij, gelijk de redeloze wezens, van nature weten, ligt hun verderf.

Judas waarschuwt de Gemeente verder.

Judas 1:17  Gij echter, geliefden, herinnert u de woorden, die voor dezen gesproken zijn door de apostelen van onze Here Jezus Christus, 18  dat zij tot u hebben gezegd: Aan het einde des tijds zullen er spotters komen, die naar hun eigen goddeloze begeerten zullen wandelen.

Paulus schreef rond 52 n.Chr.:

2 Thessalonicen 2:3  Laat niemand u misleiden, op welke wijze ook… Vers 7  Want het geheimenis der wetteloosheid is reeds in werking…

Enige tijd later schreef Paulus aan de Galaten:

Galaten 1:6  Het verbaast mij, dat gij u zo schielijk van degene, die u door de genade van Christus geroepen heeft, laat afbrengen tot een ander evangelie.

Religieuze leiders en leraren die beweerden te zijn gezonden door Christus, predikten een ’evangelie’. Maar het was niet hetzelfde evangelie dat Christus bracht. Het was niet hetzelfde evangelie dat Petrus, Paulus, Jakobus, Johannes en Judas onderwezen.

Het was een vals evangelie dat christelijke namen gebruikt, maar niet dezelfde boodschap. Het mixte de Babylonische mysteriereligie, gnostische filosofie en christelijk-klinkende namen tot een valse religie. Het verwierf zoveel invloed dat in de jaren van de eerste eeuw de apostelen Paulus, Judas en Johannes er ernstig voor moesten waarschuwen. Toen de tweede eeuw begon had het meer aanhangers dan het ware geloof.

Zo heeft Satan het valse christendom geïntroduceerd. De meeste mensen die zich christelijk noemen geloven erin. Ze denken werkelijk dat Jezus Christus hun Heer is, terwijl ze de heidense Baäl (betekent ook heer) dienen. Ze dienen een andere Jezus.

2 Corinthiërs 11:3  Maar ik vrees, dat misschien, zoals de slang met haar sluwheid Eva verleidde, uw gedachten van de eenvoudige en loutere toewijding aan Christus afgetrokken zullen worden. 4  Want indien de eerste de beste een andere Jezus predikt, die wij niet hebben gepredikt, of gij een andere geest ontvangt, die gij niet hebt ontvangen, of een ander evangelie, dat gij niet hebt aangenomen, dan verdraagt gij dat zeer wel. Vers 13  Want zulke lieden zijn schijn-apostelen, bedrieglijke arbeiders, die zich voordoen als apostelen van Christus. 14  Geen wonder ook! Immers, de satan zelf doet zich voor als een engel des lichts. 15  Het is dus niets bijzonders, indien ook zijn dienaren zich voordoen als dienaren der gerechtigheid; maar hun einde zal zijn naar hun werken.

DE WARE CHRISTENEN IN DE GESCHIEDENIS

De vele valse religies die zich in de loop der eeuwen hebben ontwikkeld bemoeilijken de studie van de geschiedenis van de Gemeente. Valse groepen die beweerden christelijk te zijn, waren beter bekend dan de oorspronkelijke, ware Gemeente van God.

De beroemde historicus Edward Gibbon schreef in hoofdstuk 15 van ’The History of the Decline and Fall of the Roman Empire’ (De geschiedenis van de neergang en val van het Romeinse Rijk): ”Het schaarse en verdachte materiaal van kerkelijke geschiedenis stelt ons zelden in staat om de donkere wolk te verjagen die boven de eerste eeuw van de kerk hangt”.

Historicus Jesse Lyman Hurlbut schreef in zijn boek ’The Story of the Christian Church’ (De geschiedenis van de Christelijke Kerk), 1954, hoofdstuk 5, pagina 41: ”Na het leven van St. Paulus hing 50 jaar een gordijn over de kerk, waardoor wij tevergeefs doorheen probeerden te kijken; en toen het ten slotte in ongeveer 120 n.Chr. optrok met de geschriften van de vroege kerkvaders, zien wij een kerk, die in vele opzichten zeer verschilde van die uit de dagen van St. Petrus en St. Paulus.”

Die kerk van de late tweede eeuw verschilde inderdaad enorm van de Gemeente van de apostelen! De valse kerk had haar hoofdkantoor in Rome en hield Pasen in plaats van het Pascha, had een verscheidenheid van feesten en vastendagen ingesteld die de vroege ware Gemeente van God nooit gehouden heeft en hield de zondag als een dag van aanbidding. Deze kerk was duidelijk niet dezelfde Gemeente die Jezus in 30 n.Chr. had gesticht.

We gaan terug naar 69 n.Chr. toen de Gemeente naar Pella vluchtte vóór de Romeinse verwoesting van Jeruzalem. De christenen werden in die tijd soms Nazareners genoemd, naar Jezus van Nazaret. Deze naam voor de Gemeente van God vinden we in de geschiedenis na de val van Jeruzalem in 70 n.Chr.

De Nazareners waren ”een duistere Joods-christelijke sekte in de tijd van Epiphanius (370 n.Chr.) in Coele Syrië, Decapolis (Pella)... ze dateerden hun vestiging in Pella ten tijde van de vlucht uit Jeruzalem van de Joodse christenen, onmiddellijk vóór het beleg in 70 n.Chr.” (Encyclopedia Britannica, 11^e editie, deel 19, 1911, pagina 319).

Hoewel de ware Gemeente door historici met verschillende namen wordt genoemd, blijkt dat de ware Gemeente zichzelf altijd Gemeente van God heeft genoemd. Helaas is het woord ’kerk’ wel in de naam geslopen (kerk van God). Het Griekse woord ekklesia is gewoonlijk vertaald met ’kerk’. Wat de meeste mensen niet weten is dat de oorsprong van het woord ’kerk’ kuriakos is en dat betekent ’van de Heer’. Kuriakos komt twee keer voor in het Nieuwe Testament. Waar geduid wordt op de groep mensen, de gemeenschap, de gemeente, een georganiseerd lichaam, wordt in het Grieks het woord ekklesia gebruikt. Ekklesia komt veelvuldig voor in het N.T. In het O.T. is het vanuit het Hebreeuws vertaald met ’vergadering’ en ’gemeente’. Kuriakos is dus in het Nederlands ’kerk’ en betekent ’van de Heer’ en ekklesia is ’gemeente’. Vergelijk het Franse ’église’ met ekklesia en het Engelse ’church’ met kuriakos. Het is Gemeente (ekklesia) van God en niet Van de Heer (kuriakos) van God.

Jezus Christus vroeg zijn Vader zijn ware Gemeente te bewaren in de naam van de Vader-God

Johannes 17:11  En Ik ben niet meer in de wereld, maar zij zijn in de wereld en Ik kom tot U. Heilige Vader, bewaar hen in uw naam, welke Gij Mij gegeven hebt, dat zij één zijn zoals Wij.

Afhankelijk van de bijbelvertaling wordt zijn gemeenschap daarom Gemeente van God, Gods Gemeente, Gemeente Gods, genoemd. De gemeenten in de verschillende plaatsen worden zo genoemd, bijvoorbeeld de Gemeente van God te Corinthië. Lees de volgende verzen in uw Bijbel: 1 Corinthiërs 1:2; 2 Corinthiërs 1:1; 1 Timotheüs 3:5; 1 Timotheüs 3:15.

In de vijf verzen hieronder wordt niet een plaatselijke gemeente, maar de ’Gemeente van God’ als geheel aangegeven, dus met al haar leden op aarde. Lees deze verzen zelf: Handelingen 20:28; 1 Corinthiërs 10:32; 1 Corinthiërs 11:22; 1 Corinthiërs 15:9; Galaten 1:13.

In 70 n.Chr. waren de meeste van de oorspronkelijke apostelen doodgemarteld, onder wie Jakobus, Petrus en Paulus. De apostelen die naar de verstrooide tien stammen van het huis Israël waren gegaan hebben daarvan geen verslag nagelaten, zodat we weinig van hun reizen weten. Alleen de apostel Johannes leefde nog. Hij stierf aan het einde van de eerste eeuw.

Natuurlijk waren er gemeenten in heel het Romeinse Rijk, maar vele waren zwak geworden ten gevolge van valse leraren. Sommige waren al niet meer ware gemeenten van God.

Johannes was de laatste overlevende van de oorspronkelijke 12 apostelen. Hij werkte onvermoeibaar om de afvalligheid tegen te gaan. In zijn latere leven richtte hij zijn werk vooral op de gemeenten van God in Klein-Azië, wat nu West-Turkije is.

Tijdens de vervolgingen van de Romeinse keizer Titus Flavius Domitianus in de jaren 90 na Chr., werd Johannes naar het Egeïsche eiland Patmos verbannen tot 96 n.Chr. Op Patmos kreeg hij een verbazingwekkende openbaring van God.

In die openbaring liet God aan Johannes zien wat er met de Gemeente door de geschiedenis heen zou gebeuren. Het verslag van deze openbaring van Christus werd door Johannes voor ons in het boek Openbaring vastgelegd als de voltooiing van de geschriften van het Nieuwe Testament.

HET EFEZE TIJDPERK

De zeven gemeenten in westelijk Klein-Azië dienden als type van de zeven tijdperken van de ware Gemeente van God.

Jezus Christus droeg Johannes op in een boek op te schrijven wat Christus hem liet zien en te sturen naar de zeven gemeenten.

Openbaring 1:10  Ik kwam in vervoering des geestes op de dag des Heren, en ik hoorde achter mij een luide stem, als van een bazuin, 11  zeggende: Hetgeen gij ziet, schrijf dat in een boek en zend het aan de zeven gemeenten: naar Efeze, en naar Smyrna, en naar Pergamum, en naar Tyatira, en naar Sardes, en naar Filadelfia en naar Laodicea.

Te beginnen met de Gemeente van God in Efeze als een type van het apostolisch tijdperk, wordt eeuwen geschiedenis van de Gemeente voorspeld voorafgaand aan de terugkomst van Jezus Christus. Efeze was het latere hoofdkwartier van het Efeze tijdperk, waaraan het haar naam heeft gegeven. Het was geen toeval dat Christus Efeze koos om het eerste tijdperk van de Gemeente te vertegenwoordigen. De apostel Johannes stierf in Efeze.

Laten we eens zien wat Johannes schreef in Openbaring betreffende het Efeze tijdperk van de Gemeente.

Openbaring 2:1  Schrijf aan de engel der gemeente te Efeze… 2  Ik weet uw werken en inspanning en uw volharding en dat gij de kwaden niet kunt verdragen en hen op de proef gesteld hebt, die zeggen, dat zij apostelen zijn, maar het niet zijn, en dat gij hen leugenaars hebt bevonden, 3  en gij hebt volharding en hebt verdragen om mijns naams wil en gij zijt niet moede geworden. 4  Maar Ik heb tegen u, dat gij uw eerste liefde verzaakt hebt. 5  Gedenk dan, van welke hoogte gij gevallen zijt en bekeer u en doe weder uw eerste werken. Maar zo niet, dan kom Ik tot u en Ik zal uw kandelaar van zijn plaats wegnemen, indien gij u niet bekeert.

Dit was fysiek gedaan, als type, voordat de profetie werd geschreven, toen het hoofdkwartier van de Gemeente van Jeruzalem werd overgeplaatst naar Pella. Het werd geestelijk gedaan toen het gezag en de identiteit van deze Gemeente in de tweede eeuw na Christus werd weggenomen

In latere jaren werd de stad Efeze volledig verlaten. De bevolking verhuisde naar een hoger gelegen plaats, een aantal kilometers naar het noordoosten. Deze plaats heeft tegenwoordig de Turkse naam Ayassoluk, hetgeen eigenlijk een verbastering is van de Griekse naam ’Johannes, woordvoerder van God”.

Jezus Christus had Johannes voorbereid om de leiding te nemen over de gehele Gemeente na de dood van de andere apostelen. Mogelijk was Johannes de enige apostel die zo lang leefde en een natuurlijke dood stierf.

Johannes 21:21  Toen hij deze [Johannes] zag, zeide Petrus tot Jezus: Here, maar wat zal met deze gebeuren? 22  Jezus zeide tot hem: Indien Ik wil, dat hij blijft, totdat Ik kom, wat gaat het u aan? Volg gij Mij. 23  Dit gerucht ging dan uit onder de broeders, dat die discipel niet sterven zou; doch Jezus had niet tot hem gezegd, dat hij niet zou sterven, maar: Indien Ik wil, dat hij blijft, totdat Ik kom, wat gaat het u aan?

Na zijn verbanning op Patmos woonde Johannes in de stad Efeze. Daar leidde hij een jonge man op met de naam Polycarpus. Polycarpus werd geboren rond de tijd van de val van Jeruzalem in 70 n.Chr. De dood van Johannes ongeveer 100 n.Chr. betekende het einde van de apostolische periode en het begin van een nieuwe fase in de geschiedenis van de Gemeente.

Polycarpus werd de belangrijkste leider van Gods Gemeente en samen met zijn opvolger Polycrates, waren zij de laatste leiders in dit deel van de wereld over wie ons gegevens zijn nagelaten.

Ongeveer 50 jaar na de dood van Johannes wordt het Efeze tijdperk van de Gemeente van God gesloten, of misschien de kloof naar het Smyrna tijdperk overbrugd. In de volgende honderden jaren zou de ware Gemeente klein zijn, vervolgd en verstrooid. Maar er was altijd een Gemeente van God, zoals Jezus had beloofd. Want Christus zei: ”De poorten van het dodenrijk zullen haar niet overweldigen” (Mattheüs 16:18).

LEIDERSCHAP GAAT NAAR SMYRNA

Openbaring 2:8  En schrijf aan de engel der gemeente te Smyrna… 9  Ik weet uw verdrukking en armoede, hoewel gij rijk zijt, en de laster van hen, die zeggen, dat zij Joden zijn, doch het niet zijn, maar een synagoge des satans.

Deze periode in de geschiedenis van zijn Gemeente karakteriseerde Christus als arme mensen in de ogen van de wereld. Maar Hij stelde ook dat ze rijk waren. Zoals we eerder hebben vermeld werd de vroege Gemeente van de apostelen soms aangeduid als de sekte van de Nazareners. Nu werden de ware christenen aangeduid als Ebionieten, dat arm, berooid en behoeftig betekent. Het is ook belangrijk om te onthouden dat niet alle Ebionieten deel uitmaakten van de ware Gemeente van God. Er waren ook andere groepen die Ebionieten werden genoemd.

Hoe waren ze rijk?

Ze waren geestelijk rijk.

Christus bleef zijn ware Gemeente in dit tijdperk leiden. Smyrna werd het hoofdkwartier voor de Griekse christenen zoals Pella geweest was voor de Joodse christenen na de val van Jeruzalem. Later, verspreidden Joodse christenen zich in kleine dorpen in de buurt van Damascus.

Ook in deze periode zou de Gemeente lijden onder de vervolging, met alle anderen die zichzelf christenen noemden.

De historicus Eusebius (Ecclesiastical History, VIII, 15, 16) schreef over een zware vervolging onder keizer Diocletianus die in het Oost-Romeinse Rijk tien jaar duurde: 303-313.

Een profetische ’dag’ vertegenwoordigt een ’jaar’ in de vervulling (Numeri 14:34; Ezechiël 4:4-6). Door dit principe van een jaar-voor-een-dag toe te passen, zien we dat deze verdrukking was voorspeld door Jezus Christus.

Openbaring 2:10  Wees niet bevreesd voor hetgeen gij lijden zult. Zie, de duivel zal sommigen uwer in de gevangenis werpen, opdat gij verzocht wordt, en gij zult een verdrukking hebben van tien dagen. Wees getrouw tot de dood en Ik zal u geven de kroon des levens.

DE PASCHA/PASEN CONTROVERSE

Heel vroeg in de geschiedenis van de Gemeente van God ontstond er een totaal ander systeem van ’christendom’. Het hoofdkwartier van dit systeem was gevestigd in Rome. Deze kerk, die zichzelf christelijk noemde, verkreeg veel aanhang en veroverde grote invloed. En in 150 n.Chr. had de bisschop in Rome meer gezag dan Polycarpus in Klein-Azië.

Om heidense ’bekeerlingen’ te paaien, aanvaardde de rooms-katholieke kerk zondag als een dag van aanbidding. De gemeenten van God in Klein-Azië bleven de sabbat echter in acht nemen. De sabbat werd in het westen steeds meer een normale werkdag in plaats van een dag van rust zoals door God geboden.

De rooms-katholieke kerk leerde dat Christus was opgestaan uit de dood op zondagmorgen en daarom maakte de kerk van de zondag ’de Dag des Heren’. Het was een dag van rust en aanbidding in de Romeinse wereld.

Christus was natuurlijk niet herrezen uit de dood op zondag. Toen Maria van Magdala bij het graf was aangekomen op de vroege zondagochtend, was Jezus al verdwenen. Hij was opgestaan op zaterdag vóór zonsondergang, waarmee Hij precies drie dagen en drie nachten in het graf bleef, zoals Hij tevoren had gezegd. Bovendien zegt de Bijbel niets over het houden van een heilige dag in verband met de opstanding. Er was dus geen enkele rechtvaardiging voor het wijzigen van de sabbat (zaterdag) naar de zondag.

Mattheüs 12:40  Want gelijk Jona drie dagen en drie nachten in de buik van het zeemonster was, zo zal de Zoon des mensen in het hart der aarde zijn, drie dagen en drie nachten.

Mattheüs 28:1  Laat na de sabbat, tegen het aanbreken van de eerste dag der week, ging Maria van Magdala en de andere Maria het graf bezien. 2  En zie, er kwam een grote aardbeving, want een engel des Heren daalde uit de hemel neder en kwam nader, en hij wentelde de steen weg en zette zich daarop. 3  Zijn uiterlijk was als een bliksem en zijn kleding wit als sneeuw. 4  En de bewakers werden door vrees voor hem bevangen en zij werden als doden. 5  Doch de engel antwoordde en zeide tot de vrouwen: Weest gij niet bevreesd; want ik weet, dat gij Jezus zoekt, de gekruisigde. 6  Hij is hier niet, want Hij is opgewekt, gelijk Hij gezegd heeft; komt, ziet de plaats, waar Hij gelegen heeft.

Zie de publicatie van de Gemeente van God ’DE OPSTANDING was NIET op zondag’ voor meer informatie.

Ook in het houden van het Pascha bracht de Roomse kerk verandering. In het begin van de tweede eeuw stelde de rooms-katholieke kerk de zondag in als een christelijke feestdag.

In die tijd nam de haat jegens de Joden toe. Joden kregen de schuld voor de dood van Christus. We weten dat dit het werk is van Satan. De Joden behoorden tot Gods uitverkoren volk zoals Gods nieuwtestamentische Gemeente (geestelijk Israël). Satan wil ieder mens zo ver mogelijk verwijderen van Gods Waarheid. Daarin past de aanbidding van de zonnegod! De Joden hielden de sabbat en Gods feesten. De Gemeente van God werd daarom met hen geassocieerd. Daarom probeerde men alles wat op Joods lijkt te veranderen of te laten verdwijnen. Dientengevolge werd het ’Joodse’ Pascha in zijn algemeenheid niet gehouden in Rome en in Alexandrië, Egypte.

Maar Polycarpus en de meeste gemeenten van God in Klein-Azië bleven Gods Pascha houden op de 14^e van de eerste maand op Gods kalender, zoals Christus had gedaan. Deze strijd over Pascha en Pasen werd de Quartodecimaanse controverse genoemd, naar het Latijnse woord quartodecimus dat ’14^e’ betekent.

In 154 n.Chr. ging Polycarpus naar Rome om dit belangrijke probleem met Anicetus, de bisschop in Rome, te bespreken. Er is weinig bekend over de vergadering behalve dat de één de ander niet kon overtuigen. De Roomse kerk versterkte haar communieviering op zondag en de gemeenten van God in Klein-Azië bleven eenmaal per jaar het Pascha houden op de 14^e Nisan (of Abib – de eerste maand van de kalender van God).

DE DOOD VAN POLYCARPUS

Veel van de kennis die we van deze tijd hebben komt van de katholieke geschiedschrijver Irenaeus. Van hem lezen we dat Polycarpus door Johannes en andere apostelen was onderwezen, ook wat betreft het Pascha en dat hij zich daar strikt aan hield. Irenaeus beschreef een gelegenheid toen Polycarpus blijkbaar Marcion, een van de grote ketters van de vroege Gemeente van God, ontmoette. Marcion vroeg Polycarpus: ”Kent u ons?” Waarop Polycarpus antwoordde: ”Ik weet dat u de eerstgeborene van Satan bent.”

Een brief die Polycarpus aan de Gemeente van God in Filippi schreef is bewaard gebleven. In de brief spoorde Polycarpus aan: ”Welnu, velen van u moeten hun ijdelheid afwerpen en hun valse doctrines de rug toe keren, laten we teruggaan naar het woord dat aan ons is overgeleverd vanaf het begin.”

Na zijn terugkeer uit Rome woonde Polycarpus in de stad Smyrna in Klein-Azië. Het volgende jaar werd hij gearresteerd door de stadsbestuurders en verteld dat hij afstand moest doen van zijn christelijk geloof. Hij deed dat niet. Toen hem werd gezegd Christus te beschimpen, zei hij: ”Zesentachtig jaar ben ik zijn [Christus] dienstknecht geweest en Hij heeft me niets misdaan. Hoe kan ik dan mijn Koning die me gered heeft lasteren?”

Hij werd op de brandstapel verbrand door een woedende menigte. Dit vond plaats in 155 n.Chr. Polycarpus had al een dienaar in Klein-Azië opgeleid die hem zou opvolgen als leider. Zijn naam was Polycrates. Als jongen heeft hij misschien de apostel Johannes gekend.

Polycrates bleef trouw het Pascha op de 14^e Nisan houden. De valse christelijke kerk die de zondag hield, bleef alsmaar groeien. In een brief schreef Polycrates aan Victor I, bisschop van Rome: ”Wij houden daarom de ware dag; zonder daaraan toe te doen of af te doen.”

Helaas is er weinig geschreven materiaal beschikbaar uit het laatste deel van de tweede eeuw en voor het grootste deel van de derde. Bijgevolg is er niet veel bekend over het leven van Polycrates.

HET ROMEINSE RIJK WORDT ’CHRISTELIJK’

Een zeer belangrijke gebeurtenis vond plaats in de vierde eeuw – een bepalende en ingrijpende gebeurtenis in de geschiedenis. Constantijn werd in 306 n.Chr. (mede)keizer van het Romeinse Rijk. Door militaire overwinningen ging hij een steeds groter deel van het Romeinse Rijk regeren tot hij vanaf 324 alleenheerser werd.

Gedurende het grootste deel van de derde eeuw werden allen die zichzelf christenen noemden, ook de ware Gemeente van God, vervolgd door de Romeinse overheid. Soms was de vervolging ernstig. De profetie over de Gemeente van God van Smyrna vermeldt dat zij met veel verdrukking te maken zouden krijgen.

Constantijns vader, een legerofficier, beschermde tijdens de Romeinse vervolging christenen. Zijn moeder, Hellena, kreeg eveneens groot respect voor christenen.

Vergeet niet dat in die tijd er vele groepen ’christenen’ waren die geen deel uitmaakten van de oorspronkelijke, ware Gemeente van God. De meerderheid van de ware Gemeente van God was in Klein-Azië en het Oosten.

Tijdens de slag bij de Milvische brug over de rivier de Tiber in Rome in 312 zou Constantijn in een visioen het kruisteken aan de hemel hebben gezien, met als onderschrift ’Overwin hiermee’. In die slag werd hij de overwinnaar.

Als gevolg van dit visioen raakte hij zeer nauw betrokken bij de vele christelijke groepen. Hoewel hij geen gedoopte ’christen’ was (hij liet zich pas op zijn sterfbed dopen), was zijn invloed op het christendom groot.

In 313 vaardigde hij samen met zijn medekeizer Licinius (als opvolger van Galerius Augustus van het oostelijk rijksdeel) het Edict van Milaan uit, waarbij het christendom als gelijkgerechtigde religio licita (’geoorloofde godsdienst’) werd erkend. In beslag genomen christelijke eigendommen moesten worden teruggegeven. Constantijn stelde het Romeinse Rijk onder bescherming van de god van de ’christenen’, tot dusver een zwakke minderheid. In die tijd kreeg de Roomse kerk door hem een dominante religieuze invloed in het rijk.

Na zijn aanvaarding van het christendom vond Constantijn de rooms-katholieke kerk in een toestand van verwarring. Velen hielden Pasen, anderen het Pascha. Velen hielden de zondag, anderen de sabbat. Om hieraan een einde te maken belegde hij een kerkvergadering in de stad Nicea in Klein-Azië. Het was de eerste van vele oecumenische (algemene) vergaderingen die zouden worden gehouden door de eeuwen heen.

CONCILIE VAN NICEA

Het Eerste Concilie van Nicea werd bijeengeroepen door keizer Constantijn de Grote en vond plaats in 325 (19 juni – 25 aug.). Het Concilie werd van groot belang in de geschiedenis van de rooms-katholieke kerk.

Twee belangrijke kwesties waren de aanleiding voor deze vergadering van ruim 300 bisschoppen. De eerste kwestie had het Oosten in heftige beroering gebracht en was het conflict tussen Alexander, bisschop van Alexandrië, en diens priester Arius over de verhouding van de Logos (de Zoon) tot God (de Vader), waarbij Alexander de nadruk legde op het God-zijn van de Zoon, terwijl Arius het geschapen-zijn van de Zoon poneerde. Hij geloofde dat Christus niet vóór zijn menselijke geboorte had bestaan en daarom een schepping van God was. Zijn leer wordt het arianisme genoemd. De meerderheid van de bisschoppen kon dit niet accepteren. Arius werd met enige aanhangers veroordeeld en er werd een geloofsbelijdenis aanvaard waarin de term homoiousis (= wezensgelijk) werd vastgelegd: het zgn. Nicaenum credo.

Het andere onderwerp op het concilie van Nicea was voor Gods ware Gemeente van nog groter belang. Het betrof het Pascha, een zaak die al bijna 200 jaar duurde.

De meerderheid was eensgezind in het besluit dat het Pascha gehouden moet worden ter gedachtenis van de opstanding van de Heer, in plaats van zijn dood. Tijdens dit concilie werd ook de datum van Pasen vastgelegd, het werd de eerste zondag ná de volle maan ná de lente-equinox. Christenen die vasthielden aan de bijbelse berekeningswijze (door God vastgestelde tijden) werden quartodecimanen enoemd. Het houden van het Pascha zoals God ons dat heeft voorgeschreven werd Judaïsme genoemd en verboden.

In onze tijd is daarin niets veranderd. Historici en theologen die zelf kerst, Pasen en de zondag houden tonen ons dat deze dagen door de Roomse staatskerk en de Romeinse keizer zijn opgelegd en niet door God zijn ingesteld. Ze vinden hun oorsprong in het heidendom en zijn daarom in de Bijbel door God verboden zoals alle afgoderij. Wat maakt het uit zeggen velen. Niets, als er geen God zou bestaan. Niet de mens, maar God bepaalt wat goed is voor zijn schepping, voor de mens als zijn potentieel kind.

Amos 5:8  Hij, die Pleiaden en Orion heeft gemaakt; Hij, die donkerheid verkeert in ochtend, en die de dag tot nacht verduistert; Hij, die het water der zee heeft opgeroepen en uitgegoten over de oppervlakte der aarde; HERE is zijn naam! Vers 21  Ik haat, Ik veracht uw feesten, en kan uw samenkomsten niet luchten. Vers  23  Doe van Mij weg het getier van uw liederen, het getokkel van uw harpen wil Ik niet horen.

Nog altijd zeggen ’christenen’: ”Dat is bedoeld voor de Joden, niet voor ons.” Maar God heeft geen twee soorten mensen gemaakt. Hij heeft dezelfde huisregels gemaakt voor al zijn gezinsleden. Gehoorzaamt u de Roomse paus en keizer of de Almachtige God? Zegt de Bijbel dat Gods feesten, waaronder de wekelijkse sabbat, Joodse feesten zijn?

Leviticus 23:2  … De feesttijden des HEREN, die gij zult uitroepen als heilige samenkomsten, zijn mijn feesttijden.

Een edict van het concilie stelde dat ”iedereen die zich verzet tegen het besluit van Nicea zal zich het keizerlijke ongenoegen op de hals halen en worden verbannen omdat hij de eenheid van de kerk heeft beschadigd”. De kerk had dus de steun van de Romeinse regering om iedereen te vervolgen die een ander geloof praktiseerde dan door de rooms-katholieke kerk was voorgeschreven.

ZONDAG ALS DAG VAN AANBIDDING

In de vierde eeuw was zondag voor de ’christelijke’ wereld ’de Dag des Heren’ geworden. In de voorafgaande eeuwen had de rooms-katholieke kerk de valse leer geïntroduceerd dat Jezus was gekruisigd op vrijdag en op zondagochtend opgestaan.

Constantijn steunde de zondagaanbidding krachtig. Door hem werd in een edict in 321 n.Chr. zowel aan zijn heidense als aan zijn christelijke onderdanen de zondag ingesteld als een verplichte wekelijkse rustdag. Hij verbood werk op de ’eerbiedwaardige dag van de Zon’. Daarmee werden de sabbatsamenkomsten op de zevende dag belet.

Een van de vroegste aanhangers van de rooms-katholieke kerk, de filosoof Justinus Martyr (of Justinus de Martelaar), schreef over de zondag dat ”de christenen hun bijeenkomsten op deze dag van algemene viering hielden omdat op die dag onze Heer is opgestaan”. En omdat ”de zondag de eerste dag is waarop God de materie uit de duisternis te voorschijn gehaald heeft en de wereld heeft geschapen”. Zij nemen de dag in acht waarop God zijn Werk begon en niet de dag waarop Hij rustte en de mensheid opdracht gaf de zevende dag te heiligen als een rustdag.

Eveneens een ijverige aanhanger van de rooms-katholieke kerk, Tertullianus (plm. 200 n.Chr.), noemde de zondag ”een feestelijke dag” en ”een kenmerk van de christenen”.

Zaterdag en zondag werden gedurende vele eeuwen naast elkaar gehouden in de verschillende kerken van het christendom. Maar zaterdag was een werkdag en zondag de rustdag. Hoewel in onze tijd het merendeel van de zogenaamde christelijke wereld niet werkelijk rust op de zondag, maar naast de kerkdienst of samenkomst die dag ook gebruikt wordt voor ontspanning.

In 363 zette de katholieke kerk haar dwangpolitiek voort met het Concilie van Laodicea in canon (29), die ”christenen verbood om de Joodse leer te volgen en op de sabbatdag te rusten en die hen dwong om op die dag te werken” (Encyclopaedia Britannica, 11^e ed., ’zondag’).

Zij die werden betrapt op het ”rusten op de sabbat”, werden ”verbannen van Christus”. Dit werd door de overheid geïnterpreteerd als een misdaad met vaak de doodstraf tot gevolg. De 37^e en 38^e canon verbood het houden van Gods jaarlijkse heilige dagen. Interessant is canon 16: op sabbat (zaterdag) hardop voorlezen van de Evangeliën en andere delen van de Schrift.

Een andere invloedrijke ’denker’ en bisschop van de officiële kerk van het Romeinse Rijk was Augustinus. Die invloed uitte zich vooral bij het introduceren van nog een zeer belangrijke, maar valse doctrine. Hij predikte een concept genaamd ’De stad (of staat) van God’ (een serie boeken, geschreven van 413 tot 425). Hij concludeerde dat de rooms-katholieke kerk het koninkrijk van God op aarde was.

Dit effende de weg voor ’de kerk’ deel te nemen aan een burgerregering en om alle mogelijke middelen in te zetten om mensen te bekeren tot haar godsdienst. Dit (politieke) standpunt zou later oorlogen uit naam van godsdienst rechtvaardigen. ’De kerk’ was de staat geworden.

Jezus zei: ”Mijn Koninkrijk is niet van deze wereld” (Mattheüs 18:36). Lees voor de verbazingwekkende waarheid over het Koninkrijk van God de publicatie van de Gemeente van God: Wat bedoelt u precies met het Koninkrijk van God?

DE VAL VAN ROME

Tegen de 5^e eeuw was Rome verzwakt door intern verval op moreel, sociaal, economisch en politiek gebied en gistte het in de rest van Europa. Het zwakke en decadente Romeinse Rijk kon zich niet langer tegen indringers staande houden en op elk front werd Romeins gebied veroverd.

Vanaf 429 werd het rijk aangevallen en deels bezet door Vandalen, Heruli (of Herulen) en Ostrogoten (of Oostgoten). Het eens zo grote rijk werd door deze binnenvallende volken gedurende meer dan een eeuw verdeeld.

Het leek alsof aan het Romeinse Rijk een einde was gekomen in 476.

Maar dat was niet het geval, het rijk was niet beëindigd. God had de val van Rome voorspeld en ook het herstel:

Openbaring 13:3  En [ik zag] een van zijn koppen als ten dode gewond, en zijn dodelijke wond genas.

De Oost-Romeinse keizer Justinianus herstelde met een zegen van de bisschop in Rome in 554 het rijk. Hij gaf aan de oorspronkelijke eigenaars hun landerijen terug. Nu werd de officiële kerk van het rijk invloedrijker en krachtiger dan ooit tevoren.

De Bijbel beschrijft deze gebeurtenis in de analogie van een gevallen vrouw (een hoer) die een scharlakenrood beest berijdt. In bijbelse symboliek vertegenwoordigt een vrouw een kerk, hier een hoer die een valse kerk voorstelt.

Openbaring 17:3  En hij voerde mij in de geest weg naar een woestijn. En ik zag een vrouw zitten op een scharlakenrood beest, dat vol was van godslasterlijke namen, en het had zeven koppen en tien horens. 4  En de vrouw was gehuld in purper en scharlaken en rijk versierd met goud, edelgesteente en paarlen, en zij had in haar hand een gouden beker, vol gruwelen, en de onreinheden van haar hoererij.

De kerk begon nu de Romeinse regering te ’sturen’ zoals een paard door zijn berijder wordt gemend. De komende 1260 jaar – van 554 tot 1814 – voerde  de rooms-katholieke kerk heerschappij over de regeringen van Europa. Na de nederlaag van Napoleon Bonaparte in 1814 nam de overheersende invloed van het Roomse christendom af.

Openbaring 13:5  En hem werd een mond gegeven, die grote woorden en godslasteringen spreekt; en hem werd macht gegeven dit tweeënveertig maanden lang te doen.

Door het bijbels principe van een dag voor een jaar te gebruiken (Ezechiël 4:4-6 en Numeri 14:34), zien we dat tweeënveertig maanden gelijk staan met 1260 dagen (42 x 30) of 1260 jaar – de tijdsduur die God het 'genezen' beest liet bestaan. Zodoende bleef het beest bestaan vanaf het herstel ervan in 554 tot aan de val van Napoleon in 1814.

Gedurende deze periode (de Middeleeuwen) had het 'beest' een grote 'mond' waarmee het God en alles wat heilig was, lasterde.

DE BRIEF AAN PERGAMUM

Laten we kort teruggaan naar wat er gebeurde met de ware Gemeente van God na de val van Jeruzalem in 70 n.Chr. Zij die gehoor gaven aan de waarschuwing van Christus om Jeruzalem te ontvluchten voordat de stad werd omsingeld door legers, vestigden zich in Pella aan de oostkant van de rivier de Jordaan.

We weten dat de apostel Johannes aan het eind van de eerste eeuw in Efeze in Klein-Azië (nu Turkije) woonde. Daar zetten ook Polycarpus en Polycrates het werk van Christus voort vanuit de stad Smyrna.

Na de tijd van keizer Constantijn, toen de officiële kerk suprematie verwierf, werd Gods volk vervolgd. De trouwe volgelingen van God leefden meestal in kleine dorpen en steden. Later woonden grotere aantallen in noordoostelijk Klein-Azië in de regio van Armenië – tussen de Zwarte en de Kaspische Zee.

In dit gebied begon het volgende – derde – tijdperk van de Gemeente van God. Dit was voorzegd in Openbaring in de brief aan de Gemeente in Pergamum.

Openbaring 2:12  En schrijf aan de engel der gemeente te Pergamum... 13  Ik weet, waar gij woont, daar waar de troon des satans is; en gij houdt vast aan mijn naam en hebt het geloof in Mij niet verloochend...

Tot de geloofsgetrouwen behoorden de christenen die bekend werden onder de naam ’Paulicianen’, de volgelingen van de apostel Paulus. Maar er zijn verschillende andere theorieën van hun oorsprong en de reden voor hun naam.

Een van de belangrijkste leiders van de Paulicianen in de tweede helft van de 7^e eeuw was Constantijn van Mananeli (of Mananali) die leefde van ca. 623-684 in Armenië. Dit Mananeli was niet gelegen in Klein-Azië, zoals Griekse schrijvers beweren, maar was een kanton in Armenië, zoals Fred C. Conybeare heeft aangetoond.

Aan deze goed opgeleide Constantijn van Mananeli was een manuscript van het Nieuwe Testament gegeven. Na bestudering was hij zichtbaar gegrepen door de waarheid die hem werd geopenbaard. Die Waarheid week sterk af van de tradities van de grote valse kerk. Spoedig begon hij te prediken en met de hulp van getrainde evangelisten nam de groei een grote vlucht en bekeerden zich enkele tienduizenden tot de waarheid.

De Byzantijnse keizer was daarover zeer misnoegd en gaf een officier, een zekere Simeon, opdracht om met zijn soldaten deze ’ketter’ en zijn beweging uit te roeien. Deze wrede Simeon dreigde leden van de Gemeente van God te zullen doden als zij weigerden Constantijn te stenigen. Dit gebeurde in 684.

Deze gebeurtenis had Jezus Christus door de apostel Johannes bijna 590 jaar eerder laten opschrijven:

Openbaring 2:13  … ook niet in de dagen van Antipas, mijn getuige, mijn getrouwe, die gedood werd bij u, waar de satan woont.

De naam Antipas kan worden vertaald als ’tegen de papa [paus]’. Dit was zeker waar bij Constantijn van Mananeli.

Simeon was zo getroffen door de oprechtheid en de ijver van de Paulicianen en de moed van Constantijn bij zijn dood, dat hij na de dood van Constantijn zelf gelovig werd. Hij gaf zijn aanzien en zijn rijkdom prijs. Net als de apostel Paulus werd ook hij aanhanger van de leer die hij had moeten uitroeien. Ook hij kreeg een leidende rol in Gods ware Gemeente.

Het Romeinse gezag zou opnieuw ingrijpen. Ditmaal had waarschijnlijk dezelfde man die Constantijn van Mananeli verraden had, verslag uitgebracht aan de regering over Simeon. Ook hij werd zes jaar later verbrand en stierf als martelaar.

De volgende twee eeuwen leed Gods volk enorm onder verdrukkingen. Omstreeks het midden van de 9^e eeuw werden de Pauliciaanse christenen streng vervolgd door de Byzantijnse keizerin Theodora II (eigenlijk regentes voor haar zoon). Tussen de jaren 840 en 860 stierven naar schatting 100.000 de marteldood.

Zoals zo vaak in de geschiedenis gebeurde, vertroebelden die deel uitmaakten van Gods Gemeente hun trouw aan God. Ze gingen geleidelijk meedoen met de doctrines van de religie van de wereld. Het is belangrijk op te merken dat rond 700 het overgrote deel van de ware Gemeente van God was weggetrokken. Vanaf 800 zijn de meeste mensen die Paulicianen werden genoemd in die regio geen leden van de ware Gemeente van God.

DE SLEUTEL TOT DE WAARHEID

In de 19^e eeuw werd een opmerkelijke ontdekking gedaan. De Britse geleerde en theoloog Fred C. Conybeare ontdekte in een Armeens klooster een Pauliciaans document met manuscripten uit de 7^e of 8^e eeuw. Dit belangrijke document is een van de weinige stukken geschreven materiaal dat we van deze groepen hebben. Het meeste van wat we weten over de mensen die geen deel hadden aan de officiële kerk, komt van hen die ware christenen als ketters vervolgden. Het is moeilijk om in hun tendentieuze bronnen Gods ware Gemeente in deze eeuwen te vinden.

In deze belangrijke vondst, door Conybeare De sleutel tot de waarheid genoemd, wordt een groot aantal gebruiken en opvattingen van Gods volk, de Paulicianen, beschreven.

We kunnen in die manuscripten lezen dat zij geloofden dat Maria nog meer kinderen had gekregen na de geboorte van Jezus en dat zij noch de heiligen voor ons bemiddelen kunnen. Zij geloofden ook dat het kruis, afbeeldingen en kaarsen objecten van afgoderij zijn en zo niet gebruikt mogen worden. Bovendien geloofden zij dat aan alle apostelen de sleutels van het Koninkrijk van God was gegeven, niet alleen de apostel Petrus. Zij betwistten de pauselijke aanspraken als ”apostolische opvolgers” en andere aanmatigingen. Verder kan iemand niet worden gedoopt als hij of zij nog niet oud genoeg is om de verantwoordelijkheid op zich nemen. Ze doopten door onderdompeling. De Gemeente van God is geen gebouw maar bestaat uit de gedoopte leden. Ze beschouwden de doctrine van de Drievuldigheid of Drie-eenheid, het vagevuur als onbijbels. Verder kunnen we lezen dat zij het Evangelie van het Koninkrijk verkondigden; dat ze door handoplegging Gods geest ontvingen; dat ze behalve het Pascha hielden op de veertiende dag van de eerste maand van de bijbelse kalender, ook de sabbat en het Feest van Ongezuurde Broden vierden. Zij verwierpen oorlogvoering (De sleutel tot de waarheid en vertaald door F. C. Conybeare, Clarendon Press, Oxford, 1898, pp. 33-40, 124, 152, 162).

De vervolging dreef de ware gelovigen van de Paulicianen uit Armenië. Ze emigreerden naar regionen van het huidige Bulgarije in Oost-Europa. De Bulgaarse bekeerlingen kwamen bekend te staan als de Bogomielen, een naam die werd gebruikt voor mensen die werden bestempeld als ’ketters’ door het officiële christendom. Niet alle Bogomielen behoorden tot de Gemeente van God.

Intussen groeide de vervreemding tussen Oost en West. In het christendom vond de uiteindelijke kerkelijke breuk tussen Constantinopel (voorheen Byzantium en nu Istanbul) en Rome plaats in 1054. Tot op de dag van vandaag zijn de oosters-orthodoxe kerk en de westerse Roomse kerk (rooms-katholieke kerk) gescheiden.

HET TYATIRA TIJDPERK BEGINT

Door zijn heerschappij over een multinationaal imperium – het Frankische Rijk – en door zijn beschermheerschap over de rooms-katholieke kerk was Karel de Grote meer geworden dan een nationale koning, zoals zijn voorgangers waren geweest. Hij werd dan ook met kerst in 800 te Rome door de paus gekroond tot Rooms keizer. Dit rijk duurde in verschillende vormen meer dan 1000 jaar – en eindigde in 1815 met de nederlaag van Napoleon.

In die eeuwen van 800 tot 1500 verwierf de paus enorme macht. Maar die macht was corrupt. Het was niet ongewoon dat rijke lieden een vooraanstaande positie in de kerk kochten. Deze omkooppraktijk heette simonie, genoemd naar Simon Magus die de apostel Petrus geld aanbood om de macht te ontvangen mensen de heilige geest te geven door handoplegging (Handelingen 8).

Met deze grootschalige corruptie probeerden mensen hervormingen in de officiële kerk door te voeren. Sommigen verlieten de kerk. Ze verafschuwden de omkoperij en veroordeelden het openlijk.

U hebt ongetwijfeld gelezen of gehoord van de kruistochten in de Middeleeuwen. Het belangrijkste doel van de verschillende tochten die westerse krijgers van de 11^e tot de 13^e eeuw ondernamen was de herovering of het behoud van de heilige plaatsen in Palestina die door de mohammedanen (islam) in de 7^e eeuw waren bezet.

Maar wat velen niet beseffen is dat diezelfde kruisvaarders vaak honderdduizenden mensen in Europa doodden voordat ze zelfs het Heilige Land bereikt hadden. Deze militair georganiseerde ondernemingen werden ingezet tegen ’ketters’ die gezien werden als vijanden van het rooms-katholieke geloof. In feite vervolgde de eerste kruistocht, die duurde van 1095-1099 (er waren zeven kruistochten tot 1272), hevig de ware Gemeente van God. Honderden zijn vermoord omdat zij geen deel uitmaakten van de officiële kerk. Ook met latere kruistochten werd de ware Gemeente van God vervolgd.

DE PETROBRUSIANEN

Aanvankelijk werden de trouwe volgelingen van Jezus Nazareners genoemd. In het gebied van Armenië werden zij later gerekend tot de Paulicianen. Toen zij naar het westen trokken, naar Bulgarije, vond men hen onder de zogeheten Bogomielen. Bogomiel betekent ’vriend van God’.

Tot deze gemeenschappen behoorden de mensen die de oorspronkelijke Gemeente van de apostelen voortzetten. Ze verwierpen de doctrines van de valse kerk.

Door de verdrukking en vervolging was Gods volk in aantal verminderd. In deze periode begint een nieuw tijdperk van de Gemeente van God: Tyatira.

Openbaring 2:18  En schrijf aan de engel der gemeente te Tyatira… 19  Ik weet uw werken en liefde, en geloof en dienstbetoon, en uw volharding en uw laatste werken, die meer zijn dan de eerste.

Veel Bogomielen verspreidden zich in de tiende en elfde eeuw met andere afvallige sekten, zoals ze genoemd werden, westwaarts door Zuid Europa en kregen bekendheid tijdens de Middeleeuwen onder uiteenlopende namen; de meest bekende zijn de Patarijnen, Katharen en Albigenzen (Albi: stad in Zuid-Frankrijk), Passagi of Publikanen. Zij werden verworpen als ketters (van de benaming Katharen, die de ’Zuiveren’ betekent, is het woord ketter afgeleid).

Het zou onjuist zijn te concluderen dat al die geïsoleerde en verschillende groepen trouwe nakomelingen van de oorspronkelijke Gemeente waren. Maar onder sommige van die vervolgde groepen bleven vele van de ware geloofspunten bewaard.

Uit deze bewegingen traden vele leiders en soms ook martelaren naar voren. Een van hen, in het zuiden van Frankrijk, was Pierre de Brueys of Peter van Bruys. Zijn geschiedenis wordt verteld in veel naslagwerken. Uit het werk van deze ongewone man ontstond een beweging die naar hem genoemd werd, die van de Petrobrusianen.

Peter (Petrus) van Bruys begon op te treden omstreeks 1104 in de stad Bruy of Bruey. Hij moet tot de seculiere clerus hebben behoord, maar kwam in verzet tegen de klerikale misstanden en de misvattingen op doctrinair gebied.

De leden van de Gemeente die Peter leidde verwierpen de autoriteit van de valse kerk. Zij wezen de kinderdoop af en geloofden dat alleen volwassenen gedoopt mochten worden. Aangezien Christus stierf aan een kruis, verwierpen zij de verering van kruizen. Zij wezen de transsubstantiatieleer af (brood en wijn veranderen in lichaam en bloed van Christus). Zij ontkenden dat er iets speciaals voortkwam uit de consecratie (wijding) van kerkgebouwen en waren in feite voorstander van het neerhalen van dergelijke pretentieuze gebouwen. Zij verwierpen het uitspreken van gebeden en andere daden ten behoeve van gestorvenen. Zij namen de wetten van Mozes in acht, met uitzondering van de offerwetten; aten geen onrein vlees en hielden de sabbat. Ze verwierpen de doctrine dat de godheid uit drie personen bestaat. Ze wisten dat God een gezin is!

Op een dag dat Peter van Bruys in de Franse stad St. Gilles predikte maakte een woedende menigte zich van hem meester en wierp hem in de vlammen van een brandstapel. Dit gebeurde omstreeks 1125.

Een tweede persoonlijkheid uit de 12^e eeuw was Arnold of Arnoldus van Brescia, opgeleid in de katholieke kerk. Van het zuiden van Frankrijk tot Rome preekte hij tegen door hem aangetroffen misstanden en corruptie in de officiële kerk, de schrijnende tegenstelling tussen de rijkdom en bezittingen van de katholieke kerk en de armoede. De Bijbel was zijn gezag. Zijn volgelingen werden Arnoldisten genoemd. Uit vrees dat de Franse koning tegen hem zou optreden, week hij uit naar Duitsland en Zwitserland en ten slotte naar Italië waar zijn populariteit inmiddels aanzienlijk was toegenomen, met het gevolg dat hij werd opgehangen en verbrand. Zijn as werd in 1155 in de Tiber bij Rome geworpen.

Een derde krachtige persoonlijkheid uit de 12^e eeuw was Hendrik van Lausanne (Henri de Lausanne). Hij was als benedictijner monnik opgeleid, maar zijn studie had hem onder meer tot de conclusie gebracht dat het huwelijk voor priesters eervol was. Geleidelijk aan nam zijn verzet tegen de gevestigde leer zozeer toe dat hij tot de ketters werd gerekend. Voortdurend klaagde hij de ondeugden van de geestelijkheid in zijn gebied aan. Hij werd door de bisschop uit Lausanne verbannen en zijn daaropvolgende reizen brachten hem naar het zuiden van Frankrijk, waar hij in het voetspoor van Peter van Bruys trad. Als gevolg van zijn prediking werd Hendrik gearresteerd en gevangengezet. Het vermoedelijke jaar van zijn dood is 1149. Zijn volgelingen werden Henricianen genoemd.

Deze strijders voor de Waarheid en door de officiële kerk beschouwd als ketters, zijn in de 11^e en 12^e eeuw leiders geweest van de Gemeente van God.

Hoewel de Gemeente van God door verdrukking werd verstrooid, zien we dat ook de Waarheid werd verspreid in die periode. Het werk van Gods Gemeente in het Tyatira tijdperk was nog niet voorbij. Haar laatste werken waren groter dan de eerste.

DE WALDENZEN

Na de dood van Hendrik van Laussane ontbrak het de Gemeente van God in het tijdperk van Tyatira aan sterk leiderschap. Bijgevolg konden ze niet gedijen als een eensgezinde en georganiseerde Gemeente.

Toen riep God plm. 1170 een nieuwe leider om zijn Gemeente te leiden. Zijn naam was Peter Waldo (Pierre Valdes, Peter Waldus). Hij was een rijke koopman in de stad Lyon, Frankrijk. Hij was getrouwd en had twee dochters. Ze maakten deel uit van de officiële kerk.

Er vond een gebeurtenis plaats die het leven van Peter Waldo compleet veranderde. Tijdens een bijeenkomst viel één van de vrienden van Peter Waldus, die naast hem stond, opeens dood neer. Dit had een ingrijpende invloed op Waldus. ”Wat zal er met mij gebeuren, als ik sterf?” vroeg hij zich af.

Peter Waldus verdeelde het grootste deel van zijn rijkdom onder de armen. Hij trof een regeling om de toekomst van zijn vrouw en kinderen veilig te stellen. Met de rest van zijn geld deed Peter Waldus iets heel ongewoons. Hij gaf opdracht delen van de Bijbel in de Franse streektaal van die tijd te vertalen, iets wat nagenoeg nooit eerder was gedaan. De officieel door de ’Kerk’ in het Westen aanvaarde tekst van de Bijbel was gesteld in het Latijn en was eeuwen tevoren uit het Hebreeuws, het Aramees en het Grieks vertaald. Uiteraard konden maar weinig leken de Latijnse taal lezen en schrijven. Dit betekende in de praktijk dat alleen de weinige geletterden toegang hadden tot de bijbelse geschriften.

Peter Waldo begon Gods weg te verkondigen. Zijn volgelingen werden vaak ”de armen van Lyon” genoemd en de Waldenzen. Sommige onderzoekers zijn van mening dat de naam Waldenzen afgeleid is van de naam Peter Waldo. Anderen gaan terug naar een tijd nog vóór Peter Waldo. Omdat deze christenen in de bossen in Europa verbleven, denken ze dat de naam is afgeleid van het Duitse woord voor bos, Wald.

Waldo's prediking had grote invloed. De Gemeente van God begon zich te verspreiden over verschillende gebieden van Europa. Evenals de ware christenen uit de vorige jaren en eeuwen verwierpen de Waldenzen de pauselijke corruptie, de transsubstantiatieleer, de mis, de heidense feesten die ’christelijk’ gemaakt waren, de gebeden voor de doden en vele andere traditionele valse doctrines.

De Waldenzen geloofden niet in het afleggen van de eed zoals in een rechtbank gedaan wordt. Zij geloofden dat zij de ware volgelingen van de apostolische Gemeente waren die gesticht was door Christus. Zij geloofden dat de officiële kerk de gevallen vrouw was van het boek Openbaring. Zij onderhielden de sabbatdag, de zevende dag. Er is ook een indicatie dat sommigen van hen de jaarlijkse heilige dagen hielden.

Op een bijeenkomst van paus Lucius III met de keizer te Verona (1184) werd besloten tot strafmaatregelen tegen de Waldenzen. De paus sprak zijn anathema (de vloek) over hen uit.

Zoals eerder vele trouwe volgelingen van Christus, moesten vele Waldenzen terechtstaan als ’ketters’. In opdracht van paus Innocentius III zijn honderdduizenden mensen, onder wie vele Waldenzen, die door de katholieke kerk werden beschouwd als afvalligen en dwaalgeesten, door de inquisitie doodgemarteld.

In de loop der tijd verzwakten veel Waldenzen en behoorden niet langer tot Gods ware Gemeente. Velen van hen keerden weer terug in de officiële kerk, terwijl vele anderen zich in de 16^e eeuw aansloten bij de Reformatie.

De Waldenzische Kerk in Italië telt thans bijna 30.000 leden (voor de helft in Piemonte) en is de belangrijkste protestantse kerk in dat land. Ook in Zuid-Amerika (Uruguay, Argentinië) bestaan gemeenten van Waldenzen.

En weer zien we een herhaling van wat zo vaak gebeurde. Na enkele generaties bestonden de plaatselijke gemeenten niet meer uit oprecht bekeerde gelovigen, maar uit onbekeerde mensen die de gemeenschappen binnen de invloedssfeer van het wereldse christendom leidden. De ware gelovigen moesten hun leven opgeven of werden wederom verdreven.

Maar God bleef zijn kleine kudde leiden en beschermen.

DE GEMEENTE VAN GOD IN DE MIDDELEEUWEN

De Gemeente van God werd gesticht op de Pinksterdag in 30 n.Chr. Zij heeft de eeuwen van vervolging overleefd. Vergeet niet dat Jezus Christus zei: ”Ik zal mijn gemeente bouwen en de poorten van het dodenrijk zullen haar niet overweldigen” (Mattheüs 16:18).

Er zou nooit een tijd komen zonder Gods volk op aarde. Maar Jezus zei ook dat zijn Gemeente een ”klein kuddeke” zou zijn (Lukas 12:32). De Gemeente is nooit groot geweest, maar zij heeft overleefd.

Misschien is er geen andere tijd in de geschiedenis waarin de Gemeente van God erger vervolgd werd dan de Middeleeuwen – van plm. 500 tot plm. 1500. Niemand weet hoeveel mensen werden gedood, alleen maar omdat ze geen leden waren van de officiële staatsgodsdienst.

Gods volk leefde in kleine dorpjes in de bergen van Zuidoost-Europa gedurende een groot deel van de zesde tot de negende eeuw. Daarna dreef vervolging hen naar het midden, zuiden en westen. Kleine groepen van ware gelovigen leefden in Noord-Italië, Zwitserland en het zuiden van Frankrijk.

In de 12^e eeuw werd het ware evangelie gepredikt door mannen zoals Petrus van Bruys, Hendrik van Laussane en Arnold van Brescia. Een van de meest invloedrijke mannen van de ware Gemeente die het evangelie verkondigde was Peter Waldo.

Leden van de Gemeente van God werden soms naar hun leiders genoemd zoals Petrobrusianen, Henricianen, Arnoldisten en Waldenzen.

In de 12^e eeuw breidden verschillende religieuze groeperingen zich uit. Anders geloven dan de leer van de staatskerk werd gezien als ketterij. Deze ’ketters’ werden gestraft door ze in de gevangenis op te sluiten of hun bezittingen af te pakken.

Het aantal mensen dat zich tegen de leer van de staatskerk verzette nam zo toe dat paus Innocentius III in de beginjaren van de 12^e eeuw begon met het uitroeien van honderdduizenden mensen door de inquisitie.

Dit waren zeer zware tijden voor iedereen in de Gemeente van God. Maar God zou zijn Gemeente beschermen. Zij verborgen zich in de valleien en in de bergen, wachtende op een tijd van vrede en geluk. Hun uiteindelijke doel was niet deze wereld, maar de prachtige Wereld van Morgen.

VERANDERENDE TIJDEN

Er veranderde veel in de 15^e eeuw. God bereidde de wereld voor op een voortzetting van het Werk van zijn Gemeente. De boekdrukkunst kwam in het midden van de 15^e eeuw tot ontwikkeling. De snelle ontwikkeling van de boekdrukkunst in Europa is vooral te danken aan het feit dat Duitse drukkers met hun uitrusting rondreisden en zich voor korte of langere tijd in verschillende steden vestigden. Daar vervulden zij tijdelijk de functies van lettergieter, zetter, drukker, corrector, uitgever en boekhandelaar. Informatie kon nu worden verspreid onder een groter aantal mensen. De wereld zou snel beginnen te veranderen.

Eeuwenlang was de best opgeleide klasse de priesters van de staatskerk. De meeste mensen konden niet lezen. En slechts enkele mensen hadden een kopie van de Bijbel.

Met de uitvinding van de boekdrukkunst werd het nu mogelijk voor meer mensen om de Bijbel te lezen en het Woord van God te bestuderen. Vele miljoenen exemplaren van de Bijbel werden verspreid over de hele wereld. In de christelijke wereld is het het meest verkochte boek dat ooit is gepubliceerd. De bijbeldrukkerij in de Chinese stad Nanjing heeft in 25 jaar honderd miljoen bijbels gedrukt; zestig miljoen in het Mandarijn en veertig miljoen in andere talen (2012).

Een andere belangrijke gebeurtenis in de 15^e eeuw vond plaats in het laatste decennium van die eeuw. Christoffel Columbus zeilde naar de Nieuwe Wereld: Amerika.

Maarten Luther begon in het eerste deel van de 16^e eeuw de protestantse Hervorming of Reformatie. Hij werd gevolgd door o.a. Johannes Calvijn in Zwitserland en John Knox in Schotland. Koning Hendrik VIII stichtte een zelfstandige Engelse Kerk (de Anglicaanse Kerk) omdat hij het pauselijk gezag niet langer accepteerde.

Vervolgde christenen in Europa zochten in het begin van de 17^e eeuw vrijheid van godsdienst in Amerika. Groepen als de Pilgrim Fathers of Pilgrims die zich vestigden in New England en de Quakers die naar Pennsylvania kwamen, baanden de weg voor de vestiging van Gods Gemeente in de Nieuwe Wereld.

INVLOEDRIJKE HERVORMERS

In het midden van de 14^e eeuw had ook de Engelse filosoof en kerkhervormer John Wyclif invloed op de christelijke wereld. Hij was een uitstekende student aan de Oxford Universiteit en later pastoor van de staatskerk. Maar al spoedig keerde hij zich tegen de verschillende praktijken en leerstellingen van de r.k.-kerk.

Hij was de grote inspirator van de door zijn leerlingen verzorgde vertaling van de Vulgaat in het Engels. De oudste manuscripten van de Bijbel waren in het Hebreeuws en Grieks. De Bijbel werd later ook vertaald in het Latijn, de Vulgaat genoemd, die de enige officieel aanvaarde bijbelvertaling werd in de staatskerk. Door Wyclifs vertaling werd de Bijbel toegankelijk voor de gewone mensen die alleen Engels konden lezen.

Zijn leringen werden verder gedragen door de Lollards en zijn overgebracht naar het continent en zijn vooral van invloed geweest op Johannes Hus op de Universiteit van Praag. Deze mensen hebben ook bijgedragen aan het voorbereiden van de weg naar de Reformatie in de 16^e eeuw.

HERVORMINGEN VAN MAARTEN LUTHER

Maarten Luther was in 1507 tot priester gewijd en werd docent in de bijbelse theologie aan de universiteit van Wittenberg, Duitsland. Hierdoor veranderde zijn inzichten ten aanzien van de katholieke leer en praktijken. In 1517 nagelde hij zijn bezwaren – de 95 stellingen – op de deur van de slotkerk van Wittenberg.

Maarten Luther werd door de kerk in de ban gedaan en ook de rijksban werd over hem uitgesproken, waarna vrienden hem verborgen. Hij vertaalde toen het Nieuwe Testament en later de complete Bijbel in het Duits. De Lutherse Vertaling is intussen de populairste versie geworden voor de Duitssprekende protestanten in de wereld.

De Lutherse leer heeft geleid tot de stichting van de Lutherse kerken in vele landen, een minderheid binnen het protestantisme.

Zwingli en Calvijn leidden de hervorming in Zwitserland. Johannes Calvijn werd de grondlegger van de reformatorische stroming het calvinisme dat zich over de gehele wereld heeft verspreid. Binnen de protestantse wereld staat het gereformeerd protestantisme van Calvijn naast en in sommige opzichten tegenover het lutheranisme. Presbyterianisme is de benaming die in het Engelse taalgebied wordt gebruikt voor wat elders gereformeerd protestantisme heet. Het presbyterianisme werd in Schotland in het midden van de 16^e eeuw opgericht door John Knox.

De Kerk van England werd opgericht tijdens de regeringsperiode van Hendrik VIII en Elizabeth I. Zij wordt meestal de Anglicaanse Kerk genoemd en in Amerika de Episcopal Church.

Na de reformatie zag de christelijke wereld er heel anders uit. Gods ware Gemeente stond echter geheel buiten de reformatie. Gods volk heeft nooit deel gehad aan de rooms-katholieke kerk en zij bevond zich ook niet onder degenen die deze kerk hadden verlaten.

DE GEMEENTE IN HOLLAND, VLAANDEREN EN ENGELAND

Tegen het einde van het tijdperk van Tyatira, het vierde tijdperk van de Gemeente van God, kwam een Waldenzische prediker met de naam Walter uit Duitsland naar Holland en ging later naar Engeland om het evangelie te verkondigen. Dit was in 1315. Walter werd bekend als Walter de Lollard – later ingekort tot Walter Lollard. De Lollards waren de overgeblevenen van de Duitse Waldenzen. Ze waren al vroeg in de veertiende en vijftiende eeuw doorgedrongen tot in Holland, Vlaanderen (de Lollarden) en Engeland. De naam Lollard werd later geassocieerd met de mensen van Gods Gemeente.

Maar niet alle Lollards maakten deel uit van de Gemeente van God. Ook volgelingen van John Wyclif werden Lollards genoemd.

De Waldenzen, Lollards en enkele andere groepen van de 15^e en 16^e eeuw stonden soms bekend onder de naam Anabaptist. Anabaptisme betekent ’herdopen’. Niet alleen leden van Gods Gemeente werden zo genoemd. Het is een kerkelijke stroming daterend uit de tijd van de Reformatie. Zij verschilt van andere reformatorische bewegingen doordat zij stelt dat alleen volwassenen gedoopt mogen worden. Als iemand als kind gedoopt is, moet hij of zij als volwassene opnieuw gedoopt worden, daarom worden zij ook wel wederdopers genoemd. Sinds de stichting van de Gemeente van God worden alleen mensen gedoopt die de bijbelse definitie van zonde kennen en dus weten waarvan zij zich moeten bekeren en in oprechtheid berouw tonen. Een kinderdoop is geen doop, er bestaat dus geen tweede doop. Christus is niet tweemaal gekruisigd. Alleen een volwassene kan deze verantwoording nemen.

De wereld noemde de leden van Gods Gemeente ook vaak Sabbattisten en sabbathoudende Baptisten, want de Gemeente van God houdt, in navolging van Jezus Christus en de apostelen, de sabbat, de zevende dag. Maar de leden zelf van Gods ware Gemeente noemden hun gemeenschap de Gemeente van God.

Na de opkomst van verschillende protestantse groeperingen in Europa werd het voor Gods volk veiliger gemeenten te vormen. Er zijn verslagen van ten minste elf sabbathoudende gemeenten van God in Engeland in het begin van de 17^e eeuw, waarvan drie in Londen.

In 1611, tijdens het bewind van koning Jacobus I, werd de Bijbel vertaald in een andere Engelse versie. Dit is vandaag de meest gebruikte Engelse vertaling van de Bijbel. Wij noemen het de Authorized of de King James Bible.

Hoewel de spanningen afnamen vanwege de protestantse Reformatie, hielden de vervolgingen van Gods volk toch aan, ook door de protestanten. Ook andere religieuze groeperingen hadden te lijden van vervolgingen zoals de Franse Hugenoten, Quakers en Puriteinen. Ze leden vanwege hun religieuze overtuiging.

DE GEMEENTE VAN GOD IN AMERIKA

Voor de tijdperken van de Gemeente van God, die we vinden in Openbaring 2 en 3, zijn geen exacte data. De indeling wordt gevormd door de informatie in Openbaring die we terugvinden in de geschiedenis. We weten dat de apostelen tijdens het Efeze tijdperk leefden. Gedurende de tijd van de Ebionieten was het de Smyrna era. En in de dagen van de Paulicianen en de Bogomielen, de Pergamum era. Toen Petrus van Bruys, Peter Waldo, Walter Lollard en anderen de Waarheid verkondigden, was het het tijdperk van Tyatira.

Vanaf midden 16^e eeuw tot begin 17^e eeuw komen we in de overgang naar het volgende tijdperk van Gods Gemeente. Kort voordat de Gemeente van God naar Amerika kwam, gaan we de tijd binnen die in het derde hoofdstuk van Openbaring wordt gesymboliseerd als het Sardes tijdperk.

Openbaring 3:1  En schrijf aan de engel der gemeente te Sardes: Dit zegt Hij, die de zeven Geesten Gods en de zeven sterren heeft: Ik weet uw werken, dat gij de naam hebt, dat gij leeft, maar gij zijt dood.

In het begin van de 17^e eeuw leek een grote wens in vervulling te gaan – vrijheid van godsdienst in de Nieuwe Wereld.

Velen die naar de Nieuwe Wereld kwamen, waren op zoek naar bevrijding van religieuze onderdrukking in Engeland en Europa. Niet alleen puriteinen en quakers, maar ook methodisten, baptisten, wederdopers en zelfs katholieken kwamen naar Amerika op zoek naar vrijheid van godsdienst.

De invloed van de Engelse vertaling van de Bijbel en de protestantse Reformatie droegen bij aan de ontplooiing van een nieuw tijdperk van vrijheid van godsdienst.

Onder hen die op zoek waren naar vrijheid van godsdienst in de Nieuwe Wereld, waren kleine groepen sabbathouders. In 1664 arriveerden in Rhode Island Stephen en Ann Mumford die de sabbat hielden. Zij stichtten in 1671 een kleine gemeente in Newport in de staat Rhode Island. Dat is het oudste verslag dat we hebben van de stichting van de Gemeente van God in Amerika.

Geleidelijk werden meer plaatselijke gemeenten gesticht in de koloniën van de Nieuwe Wereld. Tot de Amerikaanse Revolutie in 1776, vooral langs de oostkust.

In het midden van de 19^e eeuw zonden sabbathouders missionarissen over de hele wereld. Sabbathoudende gemeenten werden gesticht in de Filippijnen, Mexico, Midden- en Zuid-Amerika, India, Indonesië en China. De meeste van deze gemeenten waren klein, maar er was een poging om het evangelie aan de wereld te prediken.

In het begin van de 19^e eeuw ontstonden diverse geschillen tussen de sabbatsvierende groepen. Sommige wilden geen sabbatvierders genoemd worden of niet de leer volgen van de Gemeente. Ze besloten zich te organiseren onder een andere naam. In 1818 nam een groep de naam Zevendedags Baptisten aan. De sabbathouders die zich niet bij de Zevendedags Baptisten aansloten, bleven de naam Gemeente van God trouw.

DE ADVENTISTEN

De Gemeente van God gelooft in de terugkomst van Jezus Christus. Adventus betekent komst. Vanwege dat geloof begonnen sommige sabbatsvierende gemeenten de naam Gemeente van God (Adventist) te gebruiken.

De adventist William Miller was overtuigd geraakt van de sabbat als de dag die door God is geheiligd. Maar hij misleidde zichzelf en vele anderen door zijn voorspelling dat Christus terug zou komen in 1843, later gecorrigeerd naar 1844. Dit baseerde hij op de profetie van de 2300 avonden en morgens in Daniël 8.

Deze misvatting bracht splitsingen. Intussen waren James en Ellen White toegetreden tot de adventisten van Miller. Ze bleven vasthouden aan hun geloof aangaande de terugkomst van Christus, maar elk jaar werden nieuwe en verschillende doctrines geïntroduceerd door Ellen White om de fout van 1844 te camoufleren. Ze weken daarmee af van de beginselen van de Gemeente van God.

Ellen G. White werd beschouwd als profetes en had invloed met haar vele visioenen. Volgens één van deze visioenen diende de naam ’Gemeente van God’ niet langer te worden gebruikt: ”De enige naam die geschikt voor ons is, is een naam die overeenkomt met onze overtuiging, uitdrukking geeft aan ons geloof en ons kenmerkt als bijzondere mensen. De naam Zevende-dags Adventisten stelt de ware kenmerken van ons geloof voorop en zal de zoekende geest overtuigen”.

De doctrines en speerpunten bepalen de namen van de zeer vele religieuze groepen, van groot tot klein, maar God heeft zijn Gemeente zijn eigen naam (God) gegeven: Gemeente van God. De familie Jansen houdt de naam Jansen, ook al is vader Jansen slager of is hun passie reizen. De familienaam verandert daarmee niet in Slager of Reiziger.

In 1860 noemden de volgelingen van William Miller en de Whites zich Zevende-dags Adventisten en in 1863 volgde de formele oprichting en is een van de grootste sabbathoudende kerken van Amerika geworden.

Maar de zevendedagsadventisten noch de zevendedagsbaptisten volgden de ware leer van God. Ook in die tijd bleven de leden van de ware Gemeente zichzelf de Gemeente van God noemen.

GEMEENTE VAN GOD (ZEVENDE DAG)

In de jaren dat de Zevende-dags Adventisten kerk werd opgericht, begon de Gemeente van God met de publicatie van een tijdschrift met de naam The Hope of Israël. Het werd uitgegeven in Battle Creek in de staat Michigan. Daarna verhuisde men naar Marion in de staat Iowa. Toen de gemeente bleef groeien, verplaatste het centrum van hun werk zich naar Stanberry in de staat Missouri, waarheen in 1888 ook het tijdschrift verhuisde. Rond de eeuwwisseling werd de naam veranderd in The Bible Advocate.

In de pioniersdagen van Amerika verhuisden veel mensen naar het westen waar sabbatsvierende gemeenten werden gesticht in Missouri, Arkansas, Oklahoma, Texas en verder naar het westen.

In het begin van de 20^e eeuw was het hoofdkwartier van de Gemeente van God gevestigd in Stanberry (Missouri). Een invloedrijke leider in die tijd was Andrew N. Dugger. Hij was redacteur van het tijdschrift van de Gemeente The Bible Advocate geworden.

Andrew Dugger streefde naar een team van goed opgeleide oudsten en leraren en wilde daarvoor een college oprichten in Stanberry. Maar wegens Wereldoorlog I werden de plannen opgeschort. Later werd wel een school opgericht in Stanberry, maar Duggers plannen van een college zijn nooit gerealiseerd.

The Bible Advocate van 13 maart 1917 publiceerde onder redactie van Andrew N. Dugger wat de officiële leer van de Gemeente van God moest zijn. Maar niet iedereen deelde zijn opvatting. De menselijke natuur gaf de geest van God geen ruimte. Oude en nieuwe geschillen verlamden Gods Gemeente in geestelijke groei. Hoewel in de jaren twintig van de vorige eeuw het aantal mensen wel toenam. Gemeenten werden aan de westkust gevestigd en zelfs in andere delen van de wereld.

In 1923 werd op een algemene conferentie van de Gemeente van God in Stanberry besloten één naam voor de Gemeente van God te gebruiken. Dikwijls werden verschillende namen gekoppeld aan de naam van Gods Gemeente. De meest bekende naam was Gemeente van God (Adventist)

De algemene vergadering in 1923 besloot officieel de naam Gemeente van God (Zevende Dag) te voeren. Er werd ook een vergeefse poging gedaan om de Gemeente van God (Zevende Dag) met de Zevende-dags Baptisten te verenigen.

Een jaar later werd een conferentie gehouden in Californië en er werden gemeenten gesticht in de staat Oregon.

DE LEIDER VAN HET VOLGENDE TIJDPERK WORDT GEBOREN

Enkele jaren voordat de gemeenten van de Gemeenten van God werden gesticht in Oregon, werd in de zomer van 1892 in Des Moines (spreek uit als [dé moin]) in de staat Iowa Herbert W. Armstrong geboren. Zijn ouders gingen naar de Quaker kerk.

Een zelfonderzoek met behulp van een boek getiteld Choosing a Vocation (roeping, beroep, talent), toonde aan dat zijn talenten vooral op het terrein van de journalistiek en reclame lagen. In die tijd was zijn oom, Frank Armstrong, een succesvol reclameman in Des Moines. Mede op advies van zijn oom besloot hij te solliciteren naar een baan op de reclame-afdeling van een krant in Des Moines, de Daily Capital.

Herbert Armstrong deed gedurende vele jaren waardevolle ervaring op op het gebied van reclame en journalistiek. Hij realiseerde zich toen nog niet dat deze ervaring later zou worden gebruikt door God. Met deze achtergrond werd Armstrong voorbereid om over de hele wereld het evangelie te publiceren en te verkondigen tot een getuigenis van de terugkomst van Christus, een Werk dat in de huidige eindfase wordt voortgezet (Mattheüs 24:14).

In 1917 trouwde Herbert Armstrong met Loma Dillon. Het huwelijk duurde bijna vijftig jaar. Enkele weken voor hun 50-jarige trouwdag overleed Loma.

Na jaren werkzaam in het bedrijfsleven, hoofdzakelijk in de advertentiebranche, vaak succesvol, maakte God Herbert Armstrong nederig. Het zakelijk succes bleef uit, de financiën raakten op.

HET BEWIJS VAN DE SABBAT

In 1924 vertrokken Herbert en Loma Armstrong naar het westen naar Oregon. Hij bleef werkzaam in de reclame en bouwde een klantenkring op in de staten Oregon en Washington aan de westkust.

Op zekere dag gaf een buurvrouw van Armstrongs ouders aan Loma Armstrong een Bijbel en vroeg haar enkele verzen te lezen. Daarna nog een aantal. Loma ontdekte toen tot haar verbazing dat Gods sabbat niet de zondag was zoals ze had geloofd.

Opgewonden haastte zij zich naar huis om dit aan haar man te vertellen. Maar hij was in het geheel niet enthousiast. Alle kerken die de zondag houden, kunnen toch niet verkeerd zijn? Hij vond dat zijn vrouw zich aanstelde als een religieuze fanatiekeling. Om te bewijzen dat zijn vrouw ongelijk had begon hij voor het eerst in zijn leven aan een grondige studie van de Bijbel. Hij begon met de basiselementen. Eerst was hij gedwongen te bewijzen dat God bestaat. Zoals zovelen had hij het bestaan van God klakkeloos aangenomen. Daarna moest hij vaststellen of de Bijbel al dan niet door God is geïnspireerd en of de Bijbel de enige echte bron van informatie over God, Jezus Christus en het vraagstuk van de sabbat is. Daarnaast bestudeerde hij grondig de evolutietheorie.

Weken van studie gingen voorbij, daarna maanden. Armstrong ontdekte voortdurend dingen waarvan hij nog nooit gehoord had. Hij zocht tevergeefs naar bewijs voor het houden van de zondag als de dag van de christelijke eredienst. In plaats daarvan bewees hij dat zaterdag de sabbat was. Hij bewees ook het bestaan van God en dat de Bijbel zijn geïnspireerde Woord is.

God had nu Armstrong tot een punt gebracht in zijn leven waar hij geestelijk gebroken werd, neergeslagen. Hij was klaar om zich over te geven aan God. Armstrong had Gods bestaan bewezen en dat de sabbat Gods dag was. En in de loop van zijn studie ontdekte hij de noodzaak om gedoopt te worden.

Maar wáár was Gods ware Gemeente?

OP ZOEK NAAR DE GEMEENTE VAN GOD

Via de buurvrouw van zijn ouders die zijn vrouw op de sabbat had gewezen kwam hij in contact met enkele mensen van Gods Gemeente die de geboden van God hielden. Ze noemden zich de Gemeente van God en hadden een uitgeverij te Stanberry (Missouri). Hij kreeg vriendschap met enkele verspreide leden in de Willamette Valley in de buurt van Eugene, Oregon.

Armstrong en zijn vrouw gingen verder met hun bijbelstudie en gebed. In die tijd werden artikelen van Armstrong opgenomen in het tijdschrift The Bible Advocate. Daarin bleek zijn ervaring en talenten, opgedaan in de reclamewereld. Hij schreef over de waarheden die God hem liet zien. Ook werd hem sinds 1928 gevraagd zijn bijbelkennis in spreekbeurten voor kleine gemeenten over te brengen.

Na de beurskrach in 1929, die de zware crisis inluidde, kreeg het gezin van Armstrong het moeilijk. Maar Jezus Christus, het levende Hoofd van zijn Gemeente, zou Armstrong roepen tot een fulltime dienaar.

In 1930 had de Gemeente van God in het gebied Oregon voldoende leden om een staat- (regionale) conferentie te houden. Andere staten hadden hun eigen conferenties.

ARMSTRONG WORDT GEORDINEERD

Vanwege zijn werk en zijn diensten in de Gemeente werd Armstrong in 1931 tijdens de Oregon conferentie geordineerd. In 1932 werd hij gevraagd te spreken op openbare evangelisatie campagnes. De campagnes werden succesvol. Avond na avond kwamen mensen om te luisteren naar Armstrong. Hoewel maar weinig mensen echt geïnteresseerd waren. Armstrong was voorbereid voor het Werk dat hij zou doen.

Dit was de tijd van de overgang naar het volgende tijdperk van de Gemeente van God. God was begonnen met het openbaren van waarheden uit zijn Woord aan Armstrong die op verzet stuitten bij leraren en oudsten van de Sardes Gemeente. Zo kon het Werk niet gedaan worden en de Sardes periode begon te vervagen.

FILADELFIA – HET ZESDE TIJDPERK

God zou nu deuren openen voor de verkondiging van het evangelie in de hele wereld. Een nieuw tijdperk van de Gemeente was begonnen.

Openbaring 3:7  En schrijf aan de engel der gemeente te Filadelfia: Dit zegt de Heilige, de Waarachtige, die de sleutel Davids heeft, die opent en niemand zal sluiten, en Hij sluit en niemand opent. 8  Ik weet uw werken: zie, Ik heb een geopende deur voor uw aangezicht gegeven die niemand kan sluiten; want gij hebt kleine kracht, maar gij hebt mijn woord bewaard en mijn naam niet verloochend.

In de beginjaren dertig van de vorige eeuw werd Armstrong door God geleid om het Werk dat in de Sardes periode was verzaakt, nieuw leven in te blazen. Armstrong voerde nieuwe campagnes niet ver van Eugene in de staat Oregon. Deze campagnes leidden tot de vorming van een kleine gemeente en daarmee was het Philadelphia tijdperk van de Gemeente van God begonnen.

VERKONDIGING VAN HET EVANGELIE DOOR DE RADIO

In het najaar van 1933, bood een radiostation in Eugene gratis religieuze zendtijd aan aan plaatselijke kerken. Maar omdat die zendtijd in de vroege ochtend was, had het station moeite om dominees en voorgangers voor een programma te vinden. Armstrong zocht contact met de radiozender en hem werd aangeboden om één keer per week een uitzending te verzorgen.

De uitzending van Armstrong werd een succes. Luisteraars vroegen de aangeboden literatuur aan. Daarop stelde het radiostation hem voor om op regelmatige basis zendtijd te kopen voor 2,50 dollar per week. Dat was een groot deel van het hele salaris van Armstrong dat ongeveer drie dollar per week was.

Binnen de Sardes Gemeente – Gemeente van God (Zevende Dag) – waren voortdurend geschillen. Zoals over bezwaren tegen onrein vlees, roken en andere zaken en toen ten slotte enkele leidende oudsten verboden over inzichten die Armstrong had gekregen zoals gezagsstructuur, de identiteit van Israël en de jaarlijkse sabbatten en feesten, te spreken besloot hij om af te zien van zijn salaris en zonder hun medewerking Gods Werk te doen in vertrouwen op God

Maar Christus zorgde voor de nodige financiën en met de radio-uitzendingen begon een Werk dat wereldwijd zou uitgroeien.

In die tijd begon Armstrong ook met het uitgeven van een magazine dat hij aan de luisteraars van het programma aanbood. Dat tijdschrift kreeg de naam The Plain Truth (De Echte Waarheid). De eerste exemplaren werden door Armstrong getypt op een geleende typemachine en gestencild.

Ondanks de moeilijke jaren van Wereldoorlog II, nam het aantal luisteraars van het radioprogramma en abonnees van het magazine toe.

Armstrong begon ook met het schrijven van boekjes waarin onderwerpen werden behandeld om de Waarheid uit te leggen aan hen die door God werden geroepen. Het aantal radiostations met Gods boodschap breidde zich uit en werd gehoord in heel de Verenigde Staten en Canada.

EEN COLLEGE WORDT OPGERICHT

Herbert Armstrong zag dat na de succesvolle campagnes degenen die werden geroepen en zich bekeerden, een herder en een leraar nodig hadden. Maar er waren geen geschoolde oudsten. De Bijbel laat zien dat zonder een herder de ’schapen’ (die door God geroepen zijn) verstrooid worden of verdwalen.

Armstrong besloot een college op te richten. Hij begreep dat het wenselijk was de Gemeente te vestigen in een omgeving met grote media-activiteiten. In 1947 vond hij een geschikte plaats in Zuid-California voor de vestiging van het hoofdkantoor van de Gemeente. Hij begon daar Ambassador College.

Zoals God vaak heel klein begint, was ook de start van dit college uiterst klein, maar in 1952 waren de eerste studenten gereed om Armstrong bij te staan om het Evangelie te verkondigen aan de wereld. Het college in Pasadena in Zuid-California groeide gestaag naar een grotere omvang.

HET EVANGELIE GAAT OVER DE GEHELE WERELD

In 1953 werd gestart met de eerste radio-uitzendingen in Europa. Daarna kwamen er nog meer radiostations en later televisiestations die de programma's van de Gemeente van God over de wereld uitzonden. Ook de gedrukte literatuur werd in verschillende talen over de wereld verspreid.

Er kwamen gemeenten met hun kantoren over de gehele wereld. De loofhuttenfeesten op de verschillende continenten werden jaarlijkse hoogtepunten. Gemeenteleden uit alle delen van de wereld leerden elkaar kennen. De eenheid was groot in de Gemeente.

LAODICEA – LAUW

Na het overlijden van Herbert W. Armstrong in 1986 maakten de nieuwe leiders de door God gegeven doctrines vrijblijvend. De valse vrijheid die het valse christendom typeert, werd verkondigd, een vrijheid die niets anders is dan een slavernij van Satan. Geboden die Gods Gemeente veel geluk, vrede, saamhorigheid, eerbied en volstrekte eenheid hadden gebracht, werden als een juk bestempeld. Zij die op de weg van God wilden blijven, werden daardoor in problemen gebracht. Zoals in de eerste eeuw valse lieden Gods Gemeente waren binnengeslopen en vrijheid predikten, predikte men nu ook over bevrijding van het juk van de geboden. Met name de sabbat achtten ze betekenisloos, slechts een traditie. Deze valse bevrijding is de gijzeling door Satan.

De wereldwijde gemeente brokkelde af en er ontstonden veel groepen en individuen die Gods Waarheid trouw bleven of hun eigen weg gingen. Sommigen verlieten al vroeg in de jaren negentig de Gemeente. Deze haastige reactie was soms gestoeld op eigen belang en bovendien toonden ze hierdoor niet begrepen te hebben dat ze daarmee ook Gods uitverkorenen achterlieten die zich binnen de grote organisatie bevonden, waar ze de twijfelaars hadden kunnen steunen en de afgedwaalden van de gezonde leer een kans kunnen geven zich te bekeren.

Onvermijdelijk kwam de tijd dat de getrouwe gelovigen zich moesten hergroeperen. In enkele jaren verlieten duizenden mensen de gemeente die ze niet meer herkenden als Gemeente van God. Velen werden behandeld als koopwaar door ijdele leiders, van wie velen zich hebben opgeworpen als opvolger van Armstrong.

Afgesplitste groepen van enkele duizenden mensen die de ’oude’ afvallige gemeente hadden verlaten, bleken helaas al spoedig de gezagsstructuur van God te verwerpen. Door Christus bekrachtigde ordinaties moesten plaats maken voor democratische verkiezingen.

Over de gehele wereld verlieten mensen, die opnieuw teleurgesteld waren, ook deze organisaties. De meesten van hen vormden wereldwijd nieuwe groepen. Velen uit de gehele wereld zochten vooral een onderkomen bij leiders uit de VS.

Gods Gemeente uit de vorige eeuw heeft onder de nieuwe leiding definitief gebroken met Jezus Christus en is een kerk geworden van de wereld. Het is de zoveelste herhaling in de geschiedenis die in de Bijbel geprofeteerd is.

Gods ware volgelingen vormen slechts ”een klein kuddeke”.

Zij die de afvallige gemeente hebben verlaten om op het oude pad van de Waarheid te blijven, hebben veel kennis verworven. Wat wordt er gedaan met die kennis?

Over de Laodicea Gemeente – het zevende tijdperk – schrijft Openbaring:

Openbaring 3:14  En schrijf aan de engel der gemeente te Laodicea: Dit zegt de Amen, de getrouwe en waarachtige getuige, het begin der schepping Gods: 15  Ik weet uw werken, dat gij noch koud zijt, noch heet. Waart gij maar koud of heet!

In deze periode, waar we nu middenin zitten, is er een geestelijke lauwheid over velen van Gods volk gekomen.

Vers 16  Zo dan, omdat gij lauw zijt en noch heet, noch koud, zal Ik u uit mijn mond spuwen. 17  Omdat gij zegt: Ik ben rijk en ik heb mij verrijkt en heb aan niets gebrek, en gij weet niet, dat gij zijt de ellendige en jammerlijke en arme en blinde en naakte, 18  raad Ik u aan van Mij te kopen goud, dat in het vuur gelouterd is, opdat gij rijk moogt worden, en witte klederen, opdat gij die aandoet en de schande uwer naaktheid niet zichtbaar worde; en ogenzalf om uw oogleden te bestrijken, opdat gij zien moogt.

In de Laodicea Gemeente denken velen dat bekering louter een kwestie is van Gods waarheid (of een deel ervan) ’zien’ en zo ’goed’ zijn die te aanvaarden. Dat is geen bekering. Dat is rechtvaardig zijn in eigen ogen, een zonde waarvan men zich dient te bekeren. Dat soort kennis maakt hen hovaardig, maar God geeft kennis om te delen met anderen met het doel ons allen de kans te geven goddelijk karakter te ontwikkelen. Sommigen richten zich op bepaalde onderwerpen die ze zeer ’interessant’ vinden, waardoor het totale beeld niet wordt gezien. Kennis moet gepaard gaan met begrip en is het gereedschap om ook in je eigen leven goddelijk karakter te ontwikkelen. Kennis zonder daden betekent niets! God roept op tot bekering en soms dwingt Hij hiertoe op een hardhandige wijze.

Openbaring 3:19  Allen, die Ik liefheb, bestraf Ik en tuchtig Ik; wees dan ijverig en bekeer u.

”Wees dan ijverig” en ga niet op de lauweren rusten met die ’rijkdom’, maant God. In Openb. 3:18 duidt God op het vuur van de Grote Verdrukking: ”raad Ik u aan van Mij te kopen goud, dat in het vuur gelouterd is.”

Met name behoren ettelijke leiders tot ”de ellendige en jammerlijke en arme en blinde en naakte”. Velen van hen hebben gemeenteleden meegesleurd in de verloedering, anderen hebben hun verantwoordelijkheid niet genomen en het bijltje er bij neergegooid, in plaats van hun kudde te beschermen tegen verval. Kennelijk zijn ze onder de druk van de omstandigheden ’vergeten’ dat ze door de Gemeente te verlaten, zichzelf van het Lichaam afsnijden. Tegen beter weten in en in strijd met de inhoud van hun eigen vroegere preken beweren ze dat ze los van de groep – hoe klein die ook is – deel blijven uitmaken van de Gemeente. Of waren deze herders ’huurlingen’? (Joh. 10:12.)

Een deel van de Gemeente uit het Filadelfia tijdperk houdt de ijver vast en blijft getrouw tot de komst van Christus en Hij zal hen beschermen gedurende de Grote Verdrukking.

Openbaring 3:10  Omdat gij het bevel bewaard hebt om Mij te blijven verwachten, zal ook Ik u bewaren voor de ure der verzoeking, die over de gehele wereld komen zal, om te verzoeken hen, die op de aarde wonen.

Op welke wijze wordt het bevel bewaard om Jezus te blijven verwachten?

Openbaring 14:12  Hier blijkt de volharding der heiligen, die de geboden Gods en het geloof in Jezus bewaren.

Filadelfia betekent broederlijke liefde. Wat is volgens de Schrift liefde?

1 Johannes 5:3  Want dit is de liefde Gods, dat wij zijn geboden bewaren. En zijn geboden zijn niet zwaar.

Hier staat ”de liefde Gods”, niet de liefde volgens menselijke normen. Gods geboden vormen de structuur van zijn bestuur of regering en de omgang met elkaar. Het verwerpen van de geboden betekent het verwerpen van ”de liefde Gods” en Gods bestuur en is dus het loochenen van de Vader en de Zoon.

De Gemeente van God heeft een grote opdracht gekregen, niet alleen voor het behoud van de Waarheid van God, maar ook om een waarschuwing over de wereld te zenden.

De zeven jaarlijkse feesten van God

Tijdens de tumultueuze jaren van de Tweede Wereldoorlog was Winston Churchill premier van Groot-Brittannië. Voor het Congres van de Verenigde Staten verklaarde hij: ”Hij moet wel een blinde ziel hebben die niet kan inzien dat er hier beneden een groots doel en plan wordt verwezenlijkt.” Hij begreep dat de Almachtig God hier op aarde bezig is met een groot plan.

Kent u dat grote doel met de mensheid van God? En hoe Hij het uitvoert hier beneden?

Wij kunnen dat doel niet geheel begrijpen tenzij wij weten hoe God zijn plan uitvoert. De zeven jaarlijkse feesten onthullen het volledige plan van God.

De voorjaarsfeesten

We zullen deze feesten behandelen, eerst de drie voorjaarsfeesten: het Pascha, de Dagen van Ongezuurde Broden en Pinksteren. Deze feesten beelden de eerste drie stappen in Gods plan met de mensheid uit. Zoals we zullen zien, is het Gods verlangen dat iedereen die ooit heeft geleefd als geestelijk wezen geboren zal worden in zijn Gezin.

IN HET BEGIN

Wist u dat er een tijd was dat niemand Gods feesten kende? Er was een tijd dat God ze nog niet aan de mens geopenbaard had. Adam wist niets van de feestdagen, en ook Set, Henoch, Metuselach en Noach niet. Niemand voor de zondvloed had er zelfs van gehoord.

Na de zondvloed hielden de grote patriarchen als Abraham, Isaäk, Jakob en Jozef de feestdagen niet. God had ze toen nog niet geopenbaard. Hoewel deze patriarchen in het Koninkrijk van God zullen zijn, hadden zij in hun tijd nog geen volledige kennis van het plan van God zoals wordt uitgebeeld door de zeven jaarlijkse feesten. Hoewel het brengen van een offer van een schaap of geit in het voorjaar, zoals met Pascha, voor Abel en Abraham wel een bijzondere betekenis had.

We gaan nu terug naar de tijd wanneer God een man koos die Hem gehoorzaamde, wiens nakomelingen een groot volk zou worden zoals God had beloofd. Ze zouden zijn volk worden en Hem vertegenwoordigen. Dan is de tijd gekomen dat God voor het eerst de jaarlijkse feesten openbaarde – en hun betekenis.

Misschien herinnert u zich de geschiedenis hoe God begon te werken met een man genaamd Abraham.

Genesis 12:1  De HERE nu zeide tot Abram: Ga uit uw land en uit uw maagschap en uit uws vaders huis naar het land, dat Ik u wijzen zal; 2  Ik zal u tot een groot volk maken, en u zegenen, en uw naam groot maken, en gij zult tot een zegen zijn. 3  Ik zal zegenen wie u zegenen, en wie u vervloekt zal Ik vervloeken, en met u zullen alle geslachten des aardbodems gezegend worden. 4  Toen ging Abram, zoals de HERE tot hem gesproken had, en Lot ging met hem; en Abram was vijfenzeventig jaar oud, toen hij uit Haran trok. 5  Abram nu nam zijn vrouw Saraï en Lot, zijns broeders zoon, en al hun have, die zij verworven hadden, en de lieden, die zij in Haran verkregen hadden, en zij trokken uit om te gaan naar het land Kanaän, en zij kwamen in het land Kanaän.

Uit Abraham zou God een volk laten voortkomen. Na verloop van tijd kregen Abraham en Sara een zoon. Zijn naam was Isaäk. Isaäk kreeg op zijn beurt een zoon die de naam Jakob kreeg en Jakob kreeg vervolgens twaalf zonen, wier nakomelingen bekend werden als de twaalf stammen van Israël.

DE VERHUIZING NAAR EGYPTE

Jozef, de lievelingszoon van Jakob, werd als slaaf verkocht door zijn jaloerse broers. Hij was eerst een dienstknecht en daarna een gevangene in Egypte. Maar God leidde gebeurtenissen en Jozef werd uiteindelijk zelfs tweede in gezag in Egypte onder de farao. God leidde de geschiedenis zo, dat de hele familie van Jakob, toen nog geen honderd mensen, konden ontsnappen aan een hongersnood. Ze namen al hun bezittingen mee en verhuisden naar Egypte waar Jozef voldoende graan had laten opslaan voor de hongersnood.

De Israëlieten of, zoals de Bijbel hen vaak noemt, de kinderen van Israël (God veranderde Jakobs naam in Israël), droegen aanzienlijk bij aan de Egyptische economie. Ze waren bedreven landbouwers en veeboeren. Hun aantal nam sterk toe. Eerst waren er honderden, dan duizenden, daarna honderdduizenden Israëlieten. Maar na vele jaren kwam in Egypte een farao aan de macht die Jozef niet gekend had. Hij zag hoe talrijk de Israëlieten waren en vond dat een bedreiging. Hij liet hen als slaven werken om hun groei te remmen en bovendien kreeg hij zo goedkope werklieden.

De slavernij in Egypte was verschrikkelijk, maar desondanks bleven de Israëlieten zich vermenigvuldigen. De farao dwong de Israëlieten tot zware dwangarbeid met weinig rust. Het volk van Israël riep om verlossing van de verschrikkelijke verdrukking die de Egyptische opzichters hen oplegden.

Gedurende de tijd dat ze in Egypte waren, verloor het volk Israël bijna alle kennis van God. Hoewel Abraham en de andere patriarchen Gods sabbat hielden, wisten de Israëlieten in slavernij niet eens welke dag de sabbat was.

TIJD VAN BEVRIJDING AANGEBROKEN

Na meer dan 200 jaar slavernij koos God een man genaamd Mozes om zijn volk te bevrijden. Hij had Mozes speciaal voorbereid om de kinderen van Israël naar het land Kanaän te leiden. Dit land had Hij beloofd aan Abraham en zijn nakomelingen meer dan 400 jaar geleden. Mozes bereidde zich voor om de zeer grote menigte uit Egypte te leiden.

Hoeveel Israëlitische mannen waren er toen de Israëlieten Egypte verlieten?

Exodus 12:37  Daarna trokken de Israëlieten op van Raämses naar Sukkot, ongeveer zeshonderdduizend man te voet, ongerekend de kinderen.

We mogen aannemen dat er ongeveer evenveel vrouwen waren. Als een gezin gemiddeld twee kinderen zou hebben, zouden er tweeëneenhalf miljoen geweest zijn. Omdat het volk zich snel had vermenigvuldigd, hadden ze gemiddeld misschien wel meer kinderen, zodat het totale aantal ook wel meer dan drie miljoen geweest kan zijn.

Wat zei Mozes tegen de farao toen de Israëlieten nog als slaven in Egypte waren, wat de reden was waarom God wilde dat hij zijn volk liet gaan?

Exodus 5:1  Daarna kwamen Mozes en Aäron tot Farao en zeiden tot hem: Zo zegt de HERE, de God van Israël: laat mijn volk gaan om te mijner ere in de woestijn een feest te vieren.

De Egyptenaren hadden vele goden. Ze hadden talrijke religieuze dagen. Als slaven werd Mozes en de Israëlieten natuurlijk niet toegestaan hun eigen dagen te houden. Bovendien waren de meeste Israëlieten hun God vergeten.

Hoe openbaarde God zich toen Hij voor het eerst aan Mozes verscheen?

Exodus 3:1  Mozes nu was gewoon de kudde van zijn schoonvader Jetro, de priester van Midjan, te hoeden. Eens, toen hij de kudde naar de overkant van de woestijn geleid had, kwam hij bij de berg Gods, Horeb. 2  Daar verscheen hem de Engel des HEREN als een vuurvlam midden uit een braamstruik. Hij keek toe, en zie, de braamstruik stond in brand, maar werd niet verteerd. 3  Mozes nu dacht: Laat ik toch dat wondere verschijnsel gaan bezien, waarom de braamstruik niet verbrandt. 4  Toen de HERE zag, dat hij het ging bezien, riep God hem uit de braamstruik toe: Mozes, Mozes! En hij antwoordde: Hier ben ik.

Wat zei God dat zijn naam is?

Vers 14  Toen zeide God tot Mozes: Ik ben, die Ik ben. En Hij zeide: Aldus zult gij tot de Israëlieten zeggen: Ik ben heeft mij tot u gezonden.

DE TIEN PLAGEN

Nadat God zich aan Mozes had geopenbaard, vertoonde Hij zich aan het hele volk Israël met wonderen en tekenen en toonde zijn grote macht aan de Egyptenaren. God verrichtte tien grote wonderen door de ene na de andere plaag in Egypte te brengen omdat de farao de Israëlieten niet wilde laten gaan.

De tien plagen waren: 1) water in de Nijl en andere stromen en plassen werd veranderd in bloed zodat vissen stierven en er geen drinkwater was; 2) kikkers in het hele land, ook in de huizen; 3) muggen in heel Egypte op mens en dier; 4) Egypte geteisterd door steekvliegen; 5) er brak een zware pest uit en het vee, de paarden, de ezels, de kamelen, de schapen en de geiten stierven; 6) zweren en puisten bij mens en dier; 7) donderslagen, hagel en vuur sloeg de mensen en dieren die buiten waren neer, ook het gewas en zelfs bomen knapten af; 8) grote sprinkhanenzwermen bedekten het land en vraten alles kaal, ook kwamen ze in de huizen; 9) drie dagen dikke duisternis in Egypte; 10) alle eerstgeboren kinderen en dieren stierven.

De tiende plaag, de dood van hun eerste kind, was een vreselijke klap voor de Egyptenaren. Pas na deze plaag liet de farao de Israëlieten eindelijk gaan. Deze laatste plaag heeft veel te maken met het Pascha, het eerste van Gods feesten.

DE KALENDER VAN GOD

Voordat we verder gaan met het Pascha, gaan we eerst zien wat God de Israëlieten zei over zijn kalender. God vertelde wanneer het jaar begint. Wanneer was dat?

Exodus 12:2  Deze maand zal u het begin der maanden zijn; zij zal u de eerste der maanden van het jaar zijn.

De maand waarnaar hier wordt verwezen heeft twee verschillende namen. De Hebreeuwse naam is Abib en de Babylonische naam is Nisan.

Deze maand begint in de lente. In het voorjaar is er een moment dat dag en nacht ongeveer even lang duren. Dan staat de zon loodrecht boven de evenaar. Astronomen noemen dit de lente-equinox.

Een jaar op de kalender van God begint in de lente met de nieuwe maan rond de tijd van de lente-equinox (20/21 maart). Op de kalender die we vandaag gebruiken, valt die eerste dag meestal in april, een enkele keer eind maart. Dit is de tijd wanneer planten groen worden, de bomen bladeren krijgen en het gras groen wordt.

HET EERSTE PASCHA

Nadat God de Israëlieten verteld had wanneer de eerste maand van het jaar begint, bereidde Hij hen voor op het Pascha. Wat moesten de Israëlieten doen op de tiende dag van de eerste maand?

Vers 3  Spreekt tot de gehele vergadering van Israël als volgt: op de tiende van deze maand zal ieder voor zich een stuk kleinvee nemen, familiesgewijs, een stuk kleinvee per gezin.

Wat moesten ze vier dagen later op de veertiende dag van de maand doen?

Vers 6  En gij zult het bewaren tot de veertiende dag van deze maand; dan zal de gehele vergadering der gemeente van Israël het slachten in de avondschemering.

In de NBG-vertaling staat ten onrechte het woord ’avondschemering’, terwijl in het Hebreeuws er ’avonden’ staat. Met ’avonden’ worden de uren vóór en na zonsondergang bedoeld: de avond voor zonsondergang en de avond na zonsondergang. Het slachten moest gebeuren in de uren van de avond vóór zonsondergang, omdat we weten dat Jezus Christus vóór zonsondergang nadat Hij ’geslacht’ (gekruisigd) was in zijn graf werd gelegd. Het paschalam verwijst naar Christus.

Wat moesten de Israëlieten doen met het lam?

Vers 8  Het vlees zullen zij dezelfde nacht eten; zij zullen het eten op het vuur gebraden, met ongezuurde broden, benevens bittere kruiden.

Nadat het gebraden was moest het gegeten worden. ”Dezelfde nacht” zegt de NBG-vertaling. Dit Hebreeuwse woord avond wordt in Genesis gebruikt als het tegenovergestelde van de dag. Het paschalam moest dus gegeten worden ná zonsondergang. Alle voorbereidingen voor het Pascha vindt plaats in de avond vóór zonsondergang en het eten in de avond direct na zonsondergang, want dan begint de avond van de nacht. Het slachten, braden en eten vindt plaats op de 14^e van de eerste maand.

Wat zei God, moest het Pascha alleen dat jaar of voor altijd gehouden worden?

Ver 14  En deze dag zal u een gedenkdag zijn, gij zult hem vieren als een feest voor de HERE; in uw geslachten zult gij hem als een altoosdurende inzetting vieren.

God gebood het volk Israël het Pascha jaarlijks te houden als een gedenkteken om eraan te herinneren dat in die gedenkwaardige nacht God de engel des doods door Egypte stuurde om de eerstgeborenen van zowel van de mensen als de dieren te doden. Het Pascha werd een herinnering dat de engel des doods de Israëlieten voorbij ging (passeerde, vandaar Pascha), de eerstgeborenen spaarde van hen die God hadden gehoorzaamd door het bloed van een geslacht lam op de deurkozijnen te strijken.

Het Pascha dat de Israëlieten moesten houden beeldt een ontzagwekkende gebeurtenis uit die eeuwen later zou plaatsvinden.

CHRISTUS HIELD HET PASCHA

Jezus Christus hield, toen Hij bijna 2000 jaar geleden op aarde was, het Pascha.

Johannes 2:13  En het Pascha der Joden was nabij en Jezus ging op naar Jeruzalem. Vers 23  En terwijl Hij te Jeruzalem was, op het Paasfeest [feest van Pascha], geloofden velen in zijn naam, doordat zij zijn tekenen zagen, die Hij deed.

De laatste dag van zijn werk als mens op aarde was de 14^e van de eerste maand. Christus wist dat Hij op die dag gedood zou worden, daarom hield Hij met zijn discipelen de avond daarvoor het Pascha.

Lukas 22:8  En Hij zond Petrus en Johannes uit, zeggende: Gaat heen, maakt het Pascha voor ons gereed, opdat wij het kunnen eten. 9  En zij zeiden tot Hem: Waar wilt Gij, dat wij het gereed maken? 10  Hij zeide tot hen: Zie, wanneer gij de stad inkomt, zal u een man tegenkomen, die een kruik water draagt. Volgt Hem in het huis, dat hij binnengaat, 11  en zegt dan tot de heer van dat huis: De Meester zegt u: Waar is het vertrek, waar Ik met mijn discipelen het Pascha kan eten? 12  En hij zal u een grote bovenzaal wijzen, van alles voorzien: maakt het daar gereed. 13  En zij gingen heen en vonden het zoals Hij hun gezegd had, en zij maakten het Pascha gereed.

Christus hield het Pascha, dat is duidelijk.

Tijdens zijn laatste Pascha in 30 n.Chr. op de avond voor zijn kruisiging, veranderde Christus de manier waarop het Pascha voortaan moest worden gehouden. Hij stelde nieuwe symbolen in en leerde zijn discipelen wat deze symbolen verbeelden of betekenen. Leden van Gods Gemeente houden sindsdien, dus ook in onze tijd, het Pascha op de manier zoals Christus zijn discipelen op die avond instrueerde. In de namiddag van de 14^e van de eerste maand vervulde Christus de betekenis van het Pascha en bevestigde eveneens op dat tijdstip de al eeuwen geleden door God vastgestelde tijd.

God werkt een plan uit. Het Pascha beeldt de allereerste stap uit in het reddingsplan van God. Zoals we zullen zien, maakt het offer van Christus het mogelijk dat onze zonden en de zonden van de hele mensheid worden vergeven.