Voor literatuurlijst klik hier.

Vrede –

een centraal concept

Een van Gods grote wensen is dat de aarde – en de menselijke familie die hier leeft – uiteindelijk veranderd zal worden tot een situatie van vrede. Politieke leiders spreken over vrede in de media en op conferenties, maar zelden leidt het tot werkelijke vrede.

De naam Jeruzalem betekent ’stichting of woning van de vrede’; ’vrede lerend’. Deze stad waar zoveel en zolang strijd gevoerd is, zal eens de stad van eeuwige vrede zijn.

In 1993 waren veel mensen in Oslo samen gekomen om te pogen een einde aan het conflict in het Midden-Oosten te maken en om mensen samen te brengen die elkaar in de laatste 50 jaar hebben bestreden. Ze hebben zo^'n 4.000 uur gediscussieerd voordat ze het eens waren over waar ze zouden kunnen zitten om ten slotte te gaan spreken over principes en oplossingen. Dat zou vijf jaar in beslag nemen!

De premier van Israël zou uiteenzetten dat ze de vrede zoeken omdat het de enige manier is waarbij alle betrokken partijen hun levensstandaard kunnen verbeteren, de kosten van militaire uitrusting terugdringen, enzovoort. Er waren grote verwachtingen in de Oslo-akkoorden en de daaropvolgende overleggen en er was hoop dat er een zekere normalisering tussen Israël en de Arabische wereld plaats kon vinden, maar tot op heden is er weinig resultaat geboekt. De Bijbel leert dat de situatie in en rond Jeruzalem dramatisch wordt.

AI is vrede het doel in vredesgesprekken aan beide kanten, u begrijpt dat dit geen geestelijke bezigheid is. De reden waarom ze dit doen is in hun beider voordeel – ze worden gemotiveerd door eigenbelang.

Soms kunnen vredesbesprekingen (tijdelijk) tot een soort vrede komen maar het zal niet het soort vrede zijn dat bereikt kan worden als Gods principes worden gehanteerd.

Gezegend zijn de vredestichters

Vrede en vrede stichten is erg belangrijk voor God. Beide zijn nauw verbonden aan het concept van verzoening en zijn kwaliteiten waarvan God wil dat wij ze in ons leven ontwikkelen.

God zegt ons dat zij die deze kwaliteiten ontwikkelen, zullen worden gezegend en zijn kinderen zullen worden genoemd. „Zalig de vredestichters, want zij zullen kinderen Gods genoemd worden” (Mattheüs 5:9).

We hebben al gezien dat de mens naar vrede kan streven als dit in zijn voordeel is, gemotiveerd door eigen belang. Maar wat bedoelt God als Hij ons zegt naar vrede te streven? Welke eigenschappen kenmerkt een vredestichter? Waarom zouden we dit willen nastreven?

Een vredestichter zijn gaat niet in de eerste plaats over het beëindigen van oorlogen. Een vredestichter zijn gaat over verzoening, vrede bewerkstelligen. Het gaat over het beëindigen van vijandigheden tussen mensen, het herstel of scheppen van een zuivere relatie. Vrede gaat echter verder dan het beëindigen van vijandigheden. De bekende uitdrukking „Vrede is meer dan afwezigheid van oorlog” is waar. Hoe je bent wordt bepaald door hoe je denkt. Vrede blijkt uit onze handel en wandel. Vrede is in feite de werking van de vrucht van Gods geest. „Maar de vrucht van de Geest is liefde, blijdschap, vrede, lankmoedigheid, vriendelijkheid, goedheid, trouw, zachtmoedigheid, zelfbeheersing” (Galaten 5:22).

Als Gods geest niet werkzaam is, wees dan niet verbaasd dat er geen vrede is of dat er een valse versie van vrede is. Bijvoorbeeld, aan het einde van een oorlog sluiten mensen vredesovereenkomsten. Toch gaat het oorlogen voeren door.

Maar in de toekomst zullen de oorlogen ophouden. Wat God heeft ontworpen berust op een verandering van houding – van hart en geest – wat we lezen in Jesaja 2:4. „En Hij zal richten tussen volk en volk en rechtspreken over machtige natiën. Dan zullen zij hun zwaarden tot ploegscharen omsmeden en hun speren tot snoeimessen; geen volk zal tegen een ander volk het zwaard opheffen, en zij zullen de oorlog niet meer leren.”

Het belangrijkste staat in de laatste regel – dat zij de oorlog niet meer zullen leren. Het is niet simpelweg het neerleggen van de vernietigingswapens dat ware vrede brengt – een geestestoestand brengt vrede. Het vraagt een totale ommezwaai van het menselijk gedrag. In feite ontstaat vrede uit een vereniging van Gods geest en de onze. Om vrede te hebben in ons leven moeten we een geestelijke gezindheid hebben, „want de gezindheid van de Geest is leven en vrede” (Romeinen 8:6).

Een ander soort vrede

Als wij het over vrede hebben in de Gemeente, praten we niet over voordeel wederzijds. We praten over het permanent oplossen van problemen – dat is het doel. God leert ons niet de noodzaak van vrede en het stichten van vrede in louter academische zin. Zijn bedoeling is om vrede in ons leven te brengen door praktische toepassing. We zijn nu op het punt gekomen dat we oefenen in het vrede stichten in ons dagelijkse leven, in onze relaties en vooral in onze houding. Vrede brengen zou een van onze dagelijkse gewoonten moeten zijn.

Toen God man en vrouw schiep, maakte God het mogelijk om hen te helpen op aarde de vrede te vervolmaken door hun eigen geestelijke verandering. Ze waren al in de hof van God, in een vredelievende omgeving. Hij verwachtte van hen dat ze vanaf dat moment hun eigen rechtvaardig geestelijk raamwerk gingen bouwen. We weten wat er fout ging.

We zijn God dankbaar dat Hij een plan had om de effecten te genezen van hun verkeerde beslissing. Vierduizend jaar later zond Hij zijn Zoon om het proces op gang te zetten dat de gezindheid van vrede in de mens zou herstellen. Het is niet verwonderlijk dat de boodschap die de engelen zongen in de nacht van Christus' geboorte gedeeltelijk over vrede ging. „Ere zij God in den hoge, en vrede op aarde bij mensen des welbehagens” (Lukas 2:14). Later schreef Paulus over Gods bedoeling om alles met Hemzelf te verzoenen door Jezus Christus. „En door Hem, vrede gemaakt hebbende door het bloed zijns kruises, alle dingen weder met Zich te verzoenen, door Hem, hetzij wat op de aarde, hetzij wat in de hemelen is” (Colossenzen 1:20). Er is een relatie tussen verzoening en vrede. En het offer van Christus. Merk op dat deze verzoening allesomvattend is – het omvat alles in de hemel en op de aarde. Gods doel dat boven alles uitstijgt, is om alles weer samen te brengen in vrede.

De bediening der verzoening

We vinden ditzelfde onderwerp met wat aanvullende gedachten op een andere plaats. „En dit alles is uit God, die door Christus ons met Zich verzoend heeft en ons de bediening der verzoening gegeven heeft” (2 Corinthiërs 5:18).

In deze passage lezen we dat van de oudsten mag worden aangenomen dat zij verzoening onderwijzen en bewerkstelligen. Lees verder in vers 20 in welke bewoording dat verzoeningsproces is beschreven. Paulus zegt: „Wij zijn dus gezanten van Christus, alsof God door onze mond u vermaande; in naam van Christus vragen wij u: laat u met God verzoenen.” Er wordt niet gesproken over dwang van de oudsten of methodes om iemand onder druk te zetten om de verzoening af te dwingen. Paulus zegt de leden van de Gemeente te vermanen en te vragen zich te verzoenen met God.

Zelfs God dwingt ons niet. Uiteindelijk is er een straf, maar elke keer dat u zondigt, verschijnt God niet voor u om u te dwingen het goede te doen of berouw te hebben. Volwassen mensen zijn geen kinderen. Ze moeten nadenken over hun gedrag. God is lankmoedig en geduldig. God heeft ons een vrije wil gegeven (en dat hebben we altijd onderwezen) vanwege een groot doel. Sommigen zijn vergeten wat het betekent om heilig rechtvaardig karakter te ontwikkelen. Als u denkt dat God dwangmatig is, dan bent u iets vergeten over karakter. Karakter impliceert ontdekken wat juist is en met Gods hulp je eigen wil te trainen in het doen wat goed is. Wel beslissen wij om de juiste dingen te doen. We kunnen niet het juiste karakter ontwikkelen als we niet de mogelijkheid hebben ook een andere weg te gaan. God wil dat onze keus voor zijn weg uit ons hart komt. Hij wil geen robots in zijn gezin.

Door zijn dood bracht Jezus Christus de mogelijkheid van blijvende vrede voor hen die dit op een andere manier nooit gevonden zouden hebben. „Ook u, die eertijds vervreemd en vijandig gezind waart blijkens uw boze werken, heeft Hij thans weder verzoend, in het lichaam zijns vlezes, door de dood, om u heilig en onbesmet en onberispelijk voor Zich te stellen” (Colossenzen 1:21-22).

Vóór de doop is er het proces van berouw en bekering. Direct na de doop zijn we onberispelijk, d.w.z. zonder schuld. Het proces van bekering moeten we vervolgens intensief voortzetten. We moeten dagelijks overwinnen – de verzoekingen afweren en onberispelijk blijven. Daarvoor laat God beproevingen toe. Een vredestichter worden is een deel van het proces van bekering.

Bent u een vredestichter

Kan van u gezegd worden dat u een vredestichter bent? Bent u uit op vrede? Neemt u een correctie ter harte. Bent u in die situatie uit op vrede? Of op redetwisten en conflicten? Mensen in de gemeente in Corinthe waren er niet van doordrongen dat Paulus voor hen woorden van kritiek had, noodzakelijk voor de persoonlijke groei van de leden. „Reeds lang meent gij, dat wij [Paulus en Titus] ons bij u willen verdedigen. Maar wij spreken voor het aangezicht van God in Christus, en dat alles, geliefden, tot uw opbouwing [dat is de plicht van Paulus]. Want ik vrees, dat ik misschien bij mijn komst u niet zo zal vinden, als ik wens, en zelf door u zo zal gevonden worden, als gij niet wenst. Ik vrees, voor twist, naijver, opwellingen van toorn, van zelfzucht, voor laster, oorblazerij, verwatenheid en ongeregeldheden” (2 Corinthiërs 12:19-20). Paulus vreest dat de vrede ver te zoeken is na zijn opbouwende kritiek.

Romeinen 8 laat zien dat we van nature twistziek zijn. Wanneer wij de geest van God in ons laten werken, kan dit veranderen en kunnen we vredelievende mensen worden. Ieder van ons moet zijn verantwoordelijkheid nemen om een vredestichter te worden. Dit is een gezindheid die ons in staat stelt met mensen om te gaan zowel binnen als buiten de Gemeente.

Exclusiviteit, pluralisme en verzoening

Denk nu eens aan nog een aspect van vrede, de vrede die nodig was tussen Joden en heidenen in de oude wereld. In onze pluralistische westerse wereld vragen we ons soms af wat er toen zo moeilijk was. Veel landen zijn een smeltkroes van beschavingen en volken. Zo is de wereld geworden – pluralistisch en multicultureel. Men respecteert meestal elkaars geloof in de westerse wereld. Hoewel we ook constateren dat ook daar de spanningen toenemen.

In de oude wereld waren de Joden exclusief. Daarom waren ze niet populair en hun opvatting over de heidenen was niet prettig. De Joodse wereld in Jezus' tijd was een exclusieve samenleving. Wat God van plan was met de nieuwtestamentische Gemeente was verbazingwekkend. De Gemeente zou door ervaring ontdekken dat God zijn geest niet beperkt tot één etnische groep.

„Want Hij [Christus] is onze vrede, die de twee één heeft gemaakt en de tussenmuur, die scheiding maakte, de vijandschap, weggebroken heeft, doordat Hij in zijn vlees de wet der geboden, in inzettingen bestaande, buiten werking gesteld heeft, om in Zichzelf, vrede makende, de twee tot één nieuwe mens te scheppen, en de twee, tot één lichaam verbonden, weder met God te verzoenen door het kruis, waaraan Hij de vijandschap gedood heeft. En bij zijn komst heeft Hij vrede verkondigd aan u, die veraf waart, en vrede aan hen, die dichtbij waren; want door Hem hebben wij beiden in één Geest de toegang tot de Vader” (Efeziërs 2:14-18).

„De twee” in vers 14 zijn Israël en de heidenen. Het tempelgebouw stond op een ommuurd rechthoekig terrein, de binnenste voorhof. Daar omheen lag de buitenste voorhof, ook een ommuurd rechthoekig terrein. De gehele tempelplaats bestond dus uit een grote rechthoek met daarbinnen een kleinere rechthoek, gescheiden door een muur. De tempel stond binnen de binnenste voorhof. De buitenhof werd ook wel de hof van de heidenen genoemd. Alleen Joden was het toegestaan, de heilige ruimte te betreden; zelfs de Romeinen eerbiedigden dit voorschrift zo stipt, dat overtreders gedood mochten worden. In symbolische zin is de muur tussen de binnenste en buitenste voorhof geslecht – tussen Israël en de heidenen – zodat Israëlieten en heidenen tot één lichaam met God kunnen worden verbonden door het kruis.

Een verzoening vond plaats onder de gehele mensheid – voorlopig beperkt tot de ’eerstelingen’ – daar God mensen uit alle hoeken van de wereld begon te roepen. Wanneer wij ons bekeren, wordt veel van ons verwacht in het tot stand brengen van verzoening, daadwerkelijk vrede stichten. Dit is een principe dat een fundamenteel deel van de Gemeente moet worden. Dat is heel belangrijk. „Zo laten wij dan najagen hetgeen de vrede en de onderlinge opbouwing bevordert” (Romeinen 14:19).

Anderen de ruimte geven

Een aspect van het streven naar vrede, is mensen de ruimte geven. We hebben allen mensen ontmoet die ons geen fysieke ruimte geven. Dat vinden we onaangenaam en we proberen terug te deinzen. Maar wat, als men zich opdringt in iemands mentale of emotionele ruimte? Wat, als men iemands geestelijke ruimte binnendringt? Dat dient de vrede niet.

Als God dat niet bij ons doet, waarom zouden wij dat dan bij anderen doen? God is heel geduldig, maar dat houdt niet in dat Hij de normen uit het oog verliest – dat Hij niet weet wat goed of slecht is. Het betekent ook niet dat Hij compromissen sluit. Het betekent dat Hij veel tolereert. Kunt u tolerant zijn en toch de normen handhaven? Grotendeels is dit een kwestie van houding en een manier van denken.

Vrede, tolerantie en respect

Waar de christelijke reis ook heengaat, tolerantie en respect is erg belangrijk in de omgang met mensen. De Bijbel leert dat we naar onze geestelijke broer of zus moeten gaan in geval van zonde om uit te leggen wat we zien – maar er zijn duidelijke instructies hoe onze houding en benadering moet zijn in die gevallen.

„Broeders, zelfs indien iemand op een overtreding betrapt wordt, helpt gij, die geestelijk zijt, hem terecht in een geest van zachtmoedigheid, ziende op uzelf; gij mocht ook eens in verzoeking komen” (Galaten 6:1).

Er is veel mildheid in dit voorbeeld. Dat is zelden de houding waarin mensen naar elkaar toe gaan als ze denken dat er iets verkeerd is. Ze gaan meestal, omdat ze kwaad zijn, beledigd of van streek. Heel weinig mensen gaan naar een ander in mildheid en nederigheid, met de motivatie om vrede te herstellen.

Als je gaat met een houding van geestelijke superioriteit, wordt dat snel bemerkt en zal men je meestal afwijzen. Zoals men met iedereen zou moeten doen die zo handelt. Als je een milde benadering aanwendt, in oprechte nederigheid, in het besef dat je, nu of later, zelf ook dit probleem zou kunnen hebben, dan is de kans groot dat hij of zij je zal willen aanhoren. Deze vredelievende handeling biedt goede mogelijkheden vrede tot stand te brengen.

De vrede najagen

„Jaagt naar vrede met allen en naar de heiliging, zonder welke niemand de Here zal zien” (Hebreeën 12:14). Als wij niet vredelievend, heilig en onberispelijk zijn, zullen we de Heer niet zien. Zo zullen we moeten zijn tegenover allen met wie we in contact komen. Hoe gaan we met de wereld om? Bezien we hen met minachting? Of gaan we met hen om als potentiële zonen van God? Als mensen met wie we naar vrede streven? Natuurlijk moeten we de zondige daden haten, maar niet de mensen.

Onze totale benadering moet gericht zijn op vrede. Hebben we ons wel voldoende gerealiseerd hoe belangrijk deze houding is voor ons geestelijk welzijn en geestelijke vooruitgang? Hoe sterk is Gods vrede centraal in uw gedachten? „En de vrede van Christus, tot welke gij immers in één lichaam geroepen zijt, regere in uw harten; en weest dankbaar” (Colossenzen 3:15).

Een houding van vrede stichten is essentieel om de vruchten van rechtvaardigheid voort te brengen. „Maar gerechtigheid is een vrucht, die in vrede wordt gezaaid voor hen, die vrede stichten” (Jakobus 3:18).

Rechtvaardigheid en het houden van Gods wet met betrekking tot menselijke relaties leidt tot vrede en verzoening. Over de toekomstige wereld zegt God: „En de vrucht der gerechtigheid zal vrede zijn, de uitwerking der gerechtigheid rust en veiligheid tot in eeuwigheid. En mijn volk zal in een verblijf des vredes wonen, in veilige woningen, in oorden van ongestoorde rust” (Jesaja 32:17-18). Dat behoort de waarheid te zijn zowel in de Gemeente van vandaag als in de geprofeteerde toekomstige wereld.

Het evangelie waarvan God zegt dat in de wereld gepredikt moet worden, kan ook beschreven worden in termen van vrede. In Romeinen 10:15 wordt ons gezegd dat de voeten van hen liefelijk zijn die een boodschap van vrede brengen. Als het volk van God moeten de voeten geschoeid zijn met de bereidvaardigheid van het evangelie des vredes (Efeziërs 6:15).

„Naar het woord, dat Hij heeft doen brengen aan de kinderen Israëls om vrede te verkondigen door Jezus Christus” (Handelingen 10:36). Dit is geen academische kwestie. We moeten dagelijks individueel de vrede nastreven in ons leven op een praktische manier met gebruikmaking van het Woord van God om het leven van anderen en onszelf te verrijken.

„De God nu der hope vervulle u met louter vreugde en vrede in uw geloof, om overvloedig te zijn in de hoop, door de kracht des Heiligen Geestes” (Romeinen 15:13).

Vrede is een vrucht van de heilige geest. Als de heilige geest aan het werk is in de Gemeente, zal de Gemeente vrede hebben. We zullen vrede hebben in onze gezinnen en wij zullen vrede hebben in onze relaties met de wereld om ons heen.

Vrede in het gezin

Een belangrijk element in de schepping van de mens is het gezin. Dat is de eerste samenleving waarmee een mens als kind te maken krijgt. Daarom is vrede in een gezin een primair belang. Als kinderen kunnen opgroeien in een warme harmonieuze omgeving van vrede, is een essentieel fundament gelegd. De mens is naar Gods beeld geschapen, zo ook het gezin. Het grote doel van de schepping van de mens is geboren te worden in het onsterfelijke Gezin van God. Dat zal een gezin zijn met absolute vrede. Laten we op het oefenterrein de aarde met vol enthousiasme hieraan werken om ons te kwalificeren voor dat grote Doel.

Echtparen en vrede

Het principe van vrede en verzoening moet eveneens toegepast worden in ons huwelijk. De mannen worden geïnstrueerd om in het huwelijk een gelukkige omgeving van vrede te creëren door hun vrouwen eer te geven en met begrip te behandelen. „Desgelijks gij, mannen, leeft verstandig met uw vrouwen, als met brozer vaatwerk, en bewijst haar eer, daar zij ook mede-erfgenamen zijn van de genade des levens, opdat uw gebeden niet belemmerd worden” (1 Petrus 3:7).

Een vrouw kan thuis vrede aanmoedigen door de wijze waarop ze spreekt. „Met wijsheid opent zij haar mond, vriendelijke onderwijzing ligt op haar tong” (Spreuken 31:26).

Voor beiden zijn dit wegen om vrede in het huwelijk te brengen. Het is een verzoenende houding tussen mensen. Niemand kan ons dwingen – wij moeten daartoe zelf besluiten. Als we dat doen zal ook de Gemeente veel beter zijn. Hoe vaak verzaken man en vrouw niet de verantwoordelijkheid om de vrede in het huwelijk na te streven! De intimiteit in de menselijke relatie ziet er heel anders uit als vrede en verzoening centraal staan. Ook het huwelijk is tegenwoordig heel vaak een slagveld van zelfzuchtige mensen.

Ouders en kinderen

Met het ouder worden verschuift het accent in de opvoeding. We behandelen een tiener niet als een vijfjarige. We laten de teugels wat vieren – maar principes blijven altijd van kracht.

Wat betreft de vaders, zij zijn zeker betrokken bij de opvoeding en behoren niet alles aan hun vrouw over te laten. Zij hebben daarin ook hun aandeel, zodat de kinderen niet teleurgesteld raken. „En gij, Vaders, verbittert uw kinderen niet, maar voedt hen op in de tucht en in de terechtwijzing des Heren” (Efeziërs 6:4).

Vaders worden aangesproken omdat op hen als hoofd van het gezin de verantwoording rust aangaande de gehoorzaamheid van het kind. Niet alle vaders zijn consequent in de opvoeding en roepen de ene keer zus en snauwen de andere keer zo, waardoor ze hun kinderen kunnen irriteren. Sommige vaders trekken een kind voor of ze zijn te hard tegenover gebreken van kinderen. Een evenwichtige vader – het woord ’streng’ wordt in de huidige tijd al niet meer gewaardeerd – komt tot de beste resultaten in de opvoeding, want Efeziërs 6:4 zegt ook dat de vader zijn kinderen moet opvoeden „in de tucht en in de terechtwijzing des Heren”. Als hij dat doet, zullen zijn kinderen hem er later dankbaar voor zijn.

Sommige mensen geloven dat wanneer hun kinderen in de tienerjaren komen, ze zelf kunnen beslissen. Dit heeft al tot grote rampen geleid. Het proces naar volwassenheid gaat geleidelijk. Stap voor stap wordt de tiener meer verantwoordelijkheid gegeven. Goede ouders blijven ook hun volwassen kinderen met raad en daad bijstaan, want evenals in het Gezin van God, kunnen kinderen, jonge volwassenen, volwassenen en ouderen voortdurend leren, als ze daarvoor open staan.

Onze kinderen – in welke leeftijd ook – moeten ook hun aandeel leveren en dat wordt vaak vergeten. Een deel van de opleiding van onze kinderen is ze te leren dat zij ook verplichtingen hebben. Zoals Paulus uitlegt: „Kinderen, weest uw ouders gehoorzaam in de Here, want dat is recht. Eer uw vader en uw moeder (dit is immers het eerste gebod, met een belofte) opdat het u welga en gij lang leeft op aarde” (Efeziërs 6:1). Leer uw kinderen dit te begrijpen.

Uit Gods Woord blijkt duidelijk dat het de verantwoordelijkheid van elk lid van het gezin is om je door God te laten leiden in het scheppen van vrede.

In opleiding voor vriendelijkheid

Vriendelijkheid is een sterke eigenschap voor het scheppen en bewaren van vrede. De huidige maatschappij wordt min of meer gedomineerd door zeer logge onpersoonlijke instituten en bedrijven. Vaak is de eigenaar geen ondernemer die betrokken is bij zijn cliënt (zo wordt een patiënt in zorginstellingen ook al genoemd) maar een financiële belegger. ’Arbeiders’ op de werkvloer worden geen fatsoensnormen bijgebracht door de boven hen geplaatste laag deels overbodige en overbetaalde managers. Echte klantvriendelijkheid is mede daardoor aan het verdwijnen.

Laat op een avond in de negentiende eeuw werkte een bejaarde wetenschapper aan een van zijn vele uitvindingen. Hij had verscheidene weken besteed aan de documentatie van een van zijn meest belangrijke experimenten. Zijn papieren lagen voor hem uitgespreid op een bureau onder een olielamp, die er vlak boven op een plank stond. Terwijl hij stopte voor de nacht, sprong zijn kat op de plank, stootte de lamp om en gooide brandbare olie over het bureau en de papieren. Voordat hij het vuur kon doven waren alle papieren vernietigd. Weken van intens werken waren te niet gedaan in luttele seconden.

Hij tilde de kat op, aaide hem en zei op een zachte toon: „Jij kunt niet weten wat voor schade je hebt aangericht.” Vervolgens droeg hij hem naar de keuken en gaf hem wat melk.

Hoeveel van ons zou op deze manier hebben gereageerd?

Deze simpele handeling illustreert een diepgaand, belangrijk aspect van Gods karakter – iets wat een ieder van ons moet ontwikkelen. Dat is de karaktertrek van vriendelijkheid. Uiterst belangrijk voor de vrede.

Een machtig, doch vriendelijke koning

Misschien heeft u zich wel eens afgevraagd hoe het zou zijn om een machtig, heersende koning te zijn. Wanneer we aan een koning denken, beelden we ons waarschijnlijk zijn koninklijke omgeving in en de absolute autoriteit die hij heeft.

Jezus Christus zal terugkeren als een strijdende koning. Hij zal de naties verpletteren die Hem tegenwerken. Hij, samen met zijn heiligen – en daar kunnen we bij zijn – en de engelen zullen oorlog voeren en zijn vijanden vernietigen!

Ja, op deze manier zullen wij met Hem regeren. „En wie overwint en mijn werken tot het einde toe bewaart, hem zal Ik macht geven over de heidenen; en hij zal hen hoeden met een ijzeren staf, als aardewerk worden zij verbrijzeld” (Openbaring 2:26-27).

Zowel in Psalmen als in Openbaring kunnen we lezen, dat de stem van de Here dondert en is als het geluid van vele wateren. Psalmen 29:5 zegt: „De stem des Heren breekt ceders, ja, de Here verbreekt de ceders van de Libanon.”

Maar, we zien een andere even zo belangrijke karaktereigenschap die Hij bezit: vriendelijkheid.

De stem van de Heer wordt beschreven in 1 Koningen 19:12 als „een stille zachte stem” of zoals andere vertalingen zeggen, „als het suizen van een zachte stilte”.

Zijn tedere liefde zien we in Lukas 13:34, „Jeruzalem, Jeruzalem, dat de profeten doodt, en stenigt wie tot u gezonden zijn, hoe dikwijls heb Ik uw kinderen willen vergaderen, gelijk een hen haar kuikens onder haar vleugels, en gij hebt niet gewild.”

Onze Redder is een dynamische, absolute en machtige leider, doch vriendelijk. Dit zijn allemaal kwaliteiten van een goddelijk karakter en we zouden er allen naar moeten streven deze te weerspiegelen in ons leven.

We volgen nu een opleiding tot vriendelijkheid

Als Gods mensen volgen we een geestelijke opleiding gedurende ons leven. We zijn in een proces om de gedachtegang van Christus in ons te ontwikkelen. Deze gedachtegang zet ons ertoe aan dingen te doen, zoals Christus ze zou doen. Nadat Hij de voeten van de discipelen had gewassen, zei Hij: „Want Ik heb u een voorbeeld gegeven, opdat ook gij doet, gelijk Ik u gedaan heb” (Johannes 13:15). Hebt u de vriendelijke natuur opgemerkt van onze Redder op de manier waarop Hij reageerde op zijn vervolgers gedurende zijn kruisiging? Zelfs na al de bespottingen, afschuwelijke geselingen en minachting, was Hij nog steeds in staat om te zeggen: „Vader, vergeef het hun, want zij weten niet wat zij doen” (Lukas 23:34).

De apostel Paulus was een uitstekend voorbeeld van iemand die een nederige benadering gebruikte, dat vriendelijkheid opbouwt naar gemeenteleden toe. Hier volgt hoe hij te werk ging: „Maar ik, Paulus, doe een beroep op u bij de zachtmoedigheid en de vriendelijkheid van Christus, ik, die in persoonlijk verkeer schuchter ben, maar op een afstand een groot woord heb tegen u” (2 Corinthiërs 10:1).

Let eens op wat we lezen in 2 Timotheüs 2:24-25: „Een dienstknecht des Heren moet niet twisten, maar vriendelijk zijn jegens allen, bekwaam om te onderwijzen, geduldig, met zachtmoedigheid de dwarsdrijvers bestraffende. Het kon zijn, dat God hun gaf zich tot erkentenis der waarheid te keren.”

Paulus schrijft Timotheüs dat hij vriendelijk moet blijven, zich niet tot twisten moet laten verleiden, maar toch duidelijk zijn over de dingen die verkeerd zijn. „Maar wees afkerig van de dwaze en onverstandige strijdvragen; gij weet immers, dat zij twisten teweegbrengen” (vers 23).

Wij zullen leraren worden

Ware christenen zitten nu op een unieke school. Ze moeten leren onderwijzen zoals Christus zou doen als Hij nu hier op aarde zou zijn.

We onderwijzen meer mensen dan we denken. Wanneer we openlijk vriendelijkheid laten zien aan andere personen, heeft dat effect op vele anderen rondom ons. Geen mens is een eiland – anderen zien ons handelen en de manier waarop we leven. Een vriendelijke daad verrichten is als een kiezelsteen laten vallen in een kalme vijver. Het veroorzaakt golven in alle richtingen. We laten een geestelijke indruk achter – soms een diepe – in het leven van ieder persoon met wie we omgaan.

Wij zijn geïnstrueerd om aardig te zijn tegen iedereen, niet alleen tegen diegenen die we graag mogen of die ons graag mogen. Dit geldt voor iedereen in en buiten de Gemeente.

Jezus zelf was het grootste voorbeeld van vriendelijkheid en zachtmoedigheid dat ooit geleefd heeft. „Komt tot Mij, allen, die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven; neemt mijn juk op u en leert van Mij, want Ik ben zachtmoedig en nederig van hart, en gij zult rust vinden voor uw zielen; want mijn juk is zacht en mijn last is licht” (Mattheüs 11:28-30).

Velen associëren dit met een watje. Maar lees ook de volgende verzen.

Mattheüs 15:7  Huichelaars, terecht heeft Jesaja over u geprofeteerd, zeggende: 8  Dit volk eert Mij met de lippen, maar hun hart is verre van Mij.

Mattheüs 23:27  Wee u, schriftgeleerden en Farizeeën, gij huichelaars, want gij gelijkt op gewitte graven, die van buiten wel schoon schijnen, maar van binnen vol zijn van doodsbeenderen en allerlei onreinheid. 28  Zo ook gij, van buiten schijnt gij de mensen wel rechtvaardig, doch van binnen zijt gij vol huichelarij en wetsverachting. Vers 31  Gij getuigt dus van uzelf, dat gij zonen zijt van de moordenaars der profeten. 32  Maakt ook gij de maat uwer vaderen vol! 33  Slangen, adderengebroed, hoe zult gij ontkomen aan het oordeel der hel?

Hij was vriendelijk, een vredestichter en de sterkste, meest dynamische assertieve leider die ooit op aarde gewandeld heeft – zeker meer dan iemand van ons ooit zal zijn.

De harde aanpak om liefde te geven

Er zijn tijden, dat flinke correctie en zelfs berisping nodig zijn. Een tijd dat we liefde geven volgens de harde aanpak. Maar het vereist wijsheid, zelfbeheersing en vooruit denken om sterke correctie toe te passen en we moeten zorgvuldig overwegen, voordat we zulke acties ondernemen. We moeten er zeker van zijn, dat het onze taak is om de andere persoon te corrigeren en dat we onze eigen zwakheden eerst zijn nagegaan. God kijkt naar het hart en houdt rekening met de houding wanneer Hij ons straft. Wij moeten de volwassenheid ontwikkelen om hetzelfde te doen.

Misschien is de meest effectieve manier om vriendelijkheid te uiten naar anderen toe hetgeen we zeggen. We moeten het talent ontwikkelen om vriendelijk te communiceren – niet op een scherpe, botte of grove manier. We moeten leren op een sympathieke manier te communiceren, meelevend zijn en rekening houden met andermans gevoelens – rekening houden met hun emoties en hun gevoel van eigenwaarde.

U zou kunnen weten wat goed is, maar denk hieraan, dat het mensen niets kan schelen hoeveel u weet totdat ze weten hoeveel u om hen geeft.

Het is veel makkelijker om kwaadheid te uiten en onze gevoelens te uiten dan controle en geduld uit te oefenen. „Een verongelijkte broeder is ontoegankelijker dan een sterke stad” (Spreuken 18:19). „Een zacht antwoord keert de grimmigheid af, maar een krenkend woord wekt de toorn op” (Spreuken 15:1).

Sommige mensen komen uit een verleden dat hen heeft gevormd om kort en brutaal te zijn tegen anderen. Soms heeft de omgang met anderen op ons werk ons aangeleerd om ruw met mensen om te gaan. Bijvoorbeeld militaire training kan bijdragen tot ruwheid in de omgang met anderen, gepaard gaande met trots. En zij die grotendeels op straat zijn opgevoed, willen vaak niets weten van beleefde omgang.

Als resultaat van het zien van slechte voorbeelden in hun families toen ze opgroeiden, behandelen vele mannen en vrouwen hun huwelijkspartner en kinderen niet met vriendelijkheid, liefde en respect, zoals ze zouden moeten. Maar dit kan overwonnen worden en dat moet zeer zeker voor iemand die Christus wil dienen, anders zal hij of zij nooit regeren met de liefhebbende, vriendelijke, doch machtige Koning der koningen en Heer der heren.

Worden zoals Christus

Christenen zijn geroepen in het gezin van onze hemelse Vader. Onze Vader voedt zijn kinderen op en leert ons: „Laat die gezindheid bij u zijn, welke ook in Christus Jezus was” (Filippensen 2:5). Dus we moeten leren met mensen om te gaan zoals God dat doet. Dit zijn andere gemeenteleden, onze families, collega's op het werk en onze vrienden en buren.

De reactie van de bejaarde wetenschapper, nadat de kat zijn waardevolle papieren had vernietigd, liet zien hoe vriendelijk hij was, zelfs tegen een dier. Kunnen wij op zijn minst net zo geduldig en bereid zijn om vriendelijk, met consideratie, medelevend en zachtaardig te reageren op onze naasten, wanneer we pijn en verlies vernemen van hen?

Vriendelijkheid behoort tot de vrucht van de heilige geest van God en gaat hand in hand met vrede. Vrede is een vitaal deel van het ontwikkelen van een goddelijk karakter.

Welke vredesbeweging zal de oorlog uitbannen?

Demonstraties tegen oorlogsgeweld krijgen steeds meer steun. Kunnen zij vrede brengen? Willen de demonstranten vrede of willen ze hun aartsvijanden vernietigen?

Wij leven in de meest beangstigende tijd in de geschiedenis van de mensheid. Er zijn zelfs demonstraties vóór oorlogsgeweld. De mens staat op de rand van vernietiging.

Over de hele wereld nemen mensen uit alle maatschappelijke kringen deel aan vredesbewegingen of protestacties tegen oorlog. Het gaat niet langer alleen om jonge studenten, ook mensen van middelbare leeftijd – en zelfs ouderen marcheren mee en spreken zich uit tegen oorlogshandelingen. Vaak is hun doel geen vrede, maar haat!

Zal dit massale publieke verlangen naar ’vrede’ de dreigende ramp afwenden? Zal een vredesbeweging uiteindelijk blijvende vrede brengen?

Vrede is een zeldzaamheid geweest in de geschiedenis van de mensheid. Een statisticus heeft uitgerekend dat er in de nu bijna 6000 jaar van de opgetekende geschiedenis ruim 15.000 oorlogen hebben plaatsgevonden, oftewel 2,6 per jaar. Er zijn maar enkele generaties geheel vrij geweest van oorlog.

Het verlangen naar vrede is ook niets nieuws. Gedurende de laatste 300 jaar zijn er veel bewegingen geweest die voor eens en voor altijd een eind wilden maken aan oorlog.

Omstreeks 1700 heersten er sterke gevoelens van afkeer tegen de bloedige godsdienstoorlogen die aan die tijd vooraf waren gegaan. Er werden grote plannen gemaakt voor wereldvrede.

Er werden beroemde boeken geschreven, zoals Gulliver's Travels, waarin het misbruik van macht en de oorlog gehekeld worden.

Een Engelsman, William Penn, verlangde een landenparlement. Oorlogen werden gevoerd volgens de regels, en er bestond zelfs weerzin tegen het uitvinden en gebruiken van nieuwe en wrede wapens. De Zweden weigerden de bajonet te gebruiken tegen de Polen en de Russen, en Lodewijk XV weigerde om het verbeterde buskruit te gebruiken.

Al deze nobele terughoudendheid viel echter weg met de verschrikkingen van de Franse Revolutie. Alle angstvalligheid en beheersing werden vervangen door wreedheid en barbaarsheid. De daaropvolgende Napoleontische oorlogen waren weer even afschrikwekkend en lieten Europa in grote verwoesting achter.

Omstreeks 1800 staken grote vredesbewegingen de kop op, geschokt door deze oorlogen. Het pacifisme werd mode, en er werd veel gesproken over ontwapening. Er werd een aantal aanzienlijke successen geboekt, waarvan er één zelfs nu nog een feit is! De Rush-Bagot overeenkomst van 1818 tussen de Verenigde Staten en Canada slaagde erin alle legers van de grens te verwijderen en maakte deze tot wat de vriendelijkste grens ter wereld genoemd is.

Grote mannen hebben hun gewicht in de schaal gelegd voor de ontwapening van de wereld. Tsaar Nicolaas II van Rusland verraste de andere leiders toen hij in 1898 een ontwapeningsconferentie bijeenriep. Deze resulteerde in de mislukte Vredesconferentie in Den Haag, waarmee men gedacht had de internationale problemen op te lossen.

Slechts een paar jaar na deze conferentie, beginnend in augustus 1914, onderging de mensheid de laagste, wreedste oorlog die er ooit uitgevochten was – de Eerste Wereldoorlog.

Het woord vrede werd vergeten toen de Engelse ’christenen’ vanaf de kansel aangespoord werden de ’barbaarse Hunnen’ en Duitse ’christenen’ die aangemoedigd werden voor hun ’Vaderland’ te vechten, te doden en te verminken.

Na de oorlog (die „de oorlog die aan alle oorlogen een eind moet maken” genoemd werd) bereikte het verlangen naar vrede weer een hoogtepunt. De mens had de vreselijke verwoesting van de moderne oorlogvoering gezien. Mannen als Herbert Hoover, Woodrow Wilson, Bertrand Russell en Aldous Huxley werkten aan een nieuw tijdperk van vrede. Het Pact van Parijs verklaarde de oorlog onwettig en de Volkenbond werd opgericht om een nieuwe orde te bewerkstelligen. De protestantse kerken in de Verenigde Staten verklaarden dat zij geen enkele oorlogsinspanning zouden ’zegenen’.

Plotseling, net als in 1914, werden al deze plannen opzij geveegd door de stormloop van de Tweede Wereldoorlog in 1939. Weer was de vrede vergeten terwijl het vechten en moorden met nog gevaarlijker wapens over de planeet woedde. Miljoenen en miljoenen mensen stierven door de nieuwe wapens. Een nieuw tijdperk werd ingeluid met het gooien van de atoombom op Hiroshima en Nagasaki. We waren het atoomtijdperk ingegaan!

Tegenwoordig hebben we nog geavanceerdere massavernietigingswapens, maar de angst voor die gruwelijke dodelijke wapens heeft geen oorlogen of voorbereidingen daarvoor tegengehouden. Steeds meer geld wordt besteed aan steeds dodelijker wapens! Afspraken om hiermee niet door te gaan worden heimelijk geschonden.

De Verenigde Naties werd opgericht als „de laatste hoop voor de mensheid”, en toch zijn er vanaf het begin voortdurend oorlogen geweest. Verscheidene malen zijn de Verenigde Staten en Rusland dicht bij een totale oorlog geweest.

Van de legio militaire conflicten sinds de Tweede Wereldoorlog die groot genoeg waren om oorlogen genoemd te worden, hebben velen de vrede over de hele wereld bedreigd. Het lijkt erop dat de Derde Wereldoorlog ieder moment kan beginnen, losgebroken door een van de tientallen conflictgebieden die liggen te broeien op het wereldtoneel. De vreselijke zucht naar macht bij één persoon kan de wereld in brand steken.

We staan op de rand te kijken in de loop van duizenden projectielen met atoomkoppen die klaar staan om afgeschoten te worden door een druk op de knop.

Waarom is er geen vrede? Waarom hebben deze vredesbewegingen het niet kunnen brengen? Waarom hebben de huidige vredesbewegingen geen grotere invloed op de beslissingen van de leiders? Zal het allemaal uitlopen op de vernietiging van de mens?

Al 6000 jaar lang heeft de mens zich ingespannen voor de vrede, terwijl hij vocht in de ene oorlog na de andere. Wie kent eigenlijk de oplossing?

Het goede nieuws is dat de mens niet totaal uitgeroeid zal worden, zelfs al begeeft hij zich iedere dag verder in die richting. Er is een oorzaak voor de oorlog en er is een oorzaak – een weg – die vrede oplevert.

De mens heeft die weg niet gevonden, hoewel hij geopenbaard wordt in de grootste bestseller van de wereld – de Bijbel. De God die de mens heeft geschapen, belooft dat er vrede zal komen, dat Hij de mens zal redden van de totale vernietiging! God belooft daarna ieder mens de weg te tonen die naar de vrede voert.

Wij kunnen die weg nu leren kennen.

Onze literatuur op onze website zal u laten zien waarom de mens niet in staat is geweest vrede te brengen en hoe die er toch zal komen.

Het Vrederijk van God is nabij en de Gemeente van God is de vredebode om dit aan te kondigen.