Voor literatuurlijst klik hier.

Gebruikt u de sleutels

tot gezinsvrede?

Gods Woord staat vol instructies voor vreedzaam
samenleven. In deze publicatie worden drie
gebieden behandeld waarop u binnen uw gezin
vrede kunt scheppen en handhaven.

Kunt u in uw huiskamer gaan zitten met een groepje van onze huidige wereldleiders – bijvoorbeeld van Rusland, Iran, de Verenigde Staten, Israël, China en Turkije – en hun duidelijk maken hoe zij in vrede kunnen leven door hun te laten zien hoe uw ’koninkrijk’, uw gezin, wordt geregeerd?

Iemand moet dit kunnen!

Het menselijk geslacht leeft zeker niet in vrede en onze leiders slagen er maar niet in die vrede te vinden.

Wereldleiders van ’christelijke’ naties die redevoeringen hielden over vrede, plachten nogal eens uitvoerig de woorden van de profeet Jesaja te citeren over de noodzaak om „hun zwaarden tot ploegscharen om [te] smeden” (Jesaja 2:4).

Jesaja's belangrijke conclusie laten zij echter achterwege: „De weg des vredes kennen zij niet”. En verder: „en er is geen recht in hun sporen; zij gaan langs kronkelpaden; niemand die ze betreedt, kent vrede. Daarom blijft het recht ver van ons en de gerechtigheid bereikt ons niet. Wij wachten op licht en zie, er is duisternis; op stralende helderheid en wandelen in dichte donkerte. Wij tasten als blinden langs de wand, als wie geen ogen hebben, tasten wij; wij struikelen op de middag als in de schemering, wij zijn in de kracht van ons leven aan doden gelijk. Wij grommen allen als beren en kirren droevig als duiven; wij wachten op recht, maar het is er niet; op verlossing, maar zij blijft verre van ons” (Jesaja 59:8-11). Bijna 6000 jaar menselijke geschiedenis heeft bewezen dat deze woorden van Jesaja absoluut waar zijn.

Mensen willen graag vrede en hebben vrede nodig. Wij zingen erover, praten erover, houden topconferenties waarop wij de vrede afkondigen, maar toch lijken wij geen blijvende vrede te kunnen vinden. Hoe komt dat? Is vrede zo moeilijk te vinden? Het antwoord is ja!

Vrede is niet alleen moeilijk te vinden, maar zelfs voor de mens onmogelijk te vinden, omdat deze wereld zich heeft afgesneden van de enige bron van ware, duurzame vrede.

Jezus Christus heeft het duidelijk gemaakt in Johannes 14:27: „Vrede laat Ik u, mijn vrede geef Ik u; niet gelijk de wereld die geeft, geef Ik hem u.” Laten wij dit eens nader beschouwen. Hoeveel vrede geeft deze wereld ons, ongeacht of dat nu in regeringen, religie, gezinnen of zelfs maar in de geest van de mensen is? Erg weinig. En het beetje vrede dat er van tijd tot tijd heerst, is gegarandeerd niet blijvend.

Vrede binnen het gezin

Maar hoe is het gesteld met de vrede die Christus zegt te zullen geven aan zijn volgelingen, die Hij heeft geroepen, bekeerde enkelingen – ware christenen – die niet van de bron zijn afgesneden? Hoeveel vrede, een van de fundamentele vruchten van de heilige geest, hebt u zelf? „Maar de vrucht van de Geest is liefde, blijdschap, vrede, lankmoedigheid, vriendelijkheid, goedheid, trouw, zachtmoedigheid, zelfbeheersing” (Galaten 5:22).

Is het kleine koninkrijk van uw gezin een lichtend voorbeeld voor de wereld, dat laat zien hoe iedereen op aarde in harmonie zou kunnen leven? Dat zou het eigenlijk moeten zijn, of u zou er althans naar moeten streven om het tot zo'n lichtpunt te maken.

Wij kunnen op dit moment niet veel aan de wereld veranderen, maar wij kunnen wel ons eigen leven veranderen, en op dit gebied zou meer vrede zichtbaar moeten zijn in onze afzonderlijke levens, in ons huwelijk en in onze kinderen.

Ware vrede komt van God en van geen enkele andere bron! Veroorzaakt God verwarring, oproer en instabiliteit? In 1 Corinthiërs 14:33 staat duidelijk dat God geen schepper van wanorde is, maar van vrede.

Laten wij dus zeggen waar het op staat: ruzies, gekibbel en onenigheid thuis worden door Satan veroorzaakt. Wij kunnen dit niet gemakkelijk afdoen door te zeggen: „In alle huwelijken komen ruzies voor, alle kinderen kibbelen – dat is nu eenmaal zo.” Zo is het zeker in deze wereld, maar dat is niet Gods levensstijl.

Het ontbrekende grondbeginsel

Het is een kwestie van oorzaak en gevolg. Als wij Gods wegen volgen, zal Jesaja 32:17-18 in ons gezin worden vervuld: „En de vrucht der gerechtigheid [het naleven van Gods wetten] zal vrede zijn, de uitwerking der gerechtigheid rust en veiligheid tot in eeuwigheid. En mijn volk zal in een verblijf des vredes wonen, in veilige woningen, in oorden van ongestoorde rust.”

Is deze beschrijving van toepassing op uw gezin? Vormt uw gezin een oord van vrede en rust? Of moet u regelmatig onenigheden tussen uw kinderen bijleggen? „Jongens, houden jullie nu eens op met ruziemaken!” – is dit een veelgehoorde uitroep bij u thuis? Slaan uw kinderen elkaar, schreeuwen zij tegen elkaar en schelden zij elkaar uit („Stomme idioot, dat je bent! Ik zal het tegen mamma zeggen!”)?

Twist u als ouders met uw kinderen? Twist u als man en vrouw en schreeuwt u tegen elkaar, of – het andere uiterste – spreekt u soms lange tijd niet tegen elkaar?

Onderschat het belang van het overwinnen van zulke dingen niet. Satan zal die zwakheden uitbuiten om u lichamelijk en geestelijk te kwellen.

Hoe kunnen wij onszelf op dit punt nu verbeteren? Hoe kunnen wij leren ware vredestichters te worden? Door het geopenbaarde Woord van God, de Bijbel, te bestuderen en ons beter vertrouwd te maken met de voorschriften om tot vrede te komen, beginselen waar het deze wereld aan ontbreekt.

Het meest fundamentele beginsel staat in Psalmen 119:165: „Zij, die uw wet liefhebben, hebben grote vrede, er is voor hen geen struikelblok.” Gods wet, verheerlijkt en zowel naar de geest als naar de letter nageleefd, is bedoeld om vrede te brengen. Wanneer er in uw gezinssituatie geen vrede is, worden Gods wetten overtreden.

Laten we eens drie grondbeginselen bekijken, die op Gods wet zijn gebaseerd en die u bij u thuis kunt toepassen. De Bijbel bevat ook nog andere duidelijke punten, maar deze drie grondbeginselen zullen u zeker op de weg naar vrede helpen.

Leer te geven

Ten eerste: leer te geven – en leer dit werkelijk zeer grondig – en breng dit met ijver en toewijding in praktijk. De weg van geven brengt vrede.

Zorg ervoor dat u ook uw kinderen de weg van geven onderwijst. Kinderen nemen al op jonge leeftijd de houding aan om zelfzuchtig te nemen. Deze houding van nemen verstoort de vrede op elk niveau van menselijk handelen, of dat nu tussen volkeren of tussen kinderen is. Het is belangrijk om uw kinderen al vroeg, op eenvoudige manieren, Gods geboden in te prenten.

Door een klein kind te leren geen speelgoed van een ander kind af te pakken, leert u het om niet te begeren en te stelen. Als u toestaat dat uw kind dingen van anderen afneemt, zal het niet lang duren voor de vrede wordt verstoord. Als u uw dochter uitlegt hoe fijn een zwak begaafd meisje uit de straat het zou vinden als zij een uurtje met haar zou spelen, want het gehandicapte buurmeisje wordt veel gepest, maar zij wil ook graag vrede.

Er zijn mogelijkheden genoeg om uw kinderen van dit vredesbeginsel te doordringen. Benut deze gelegenheden zo goed mogelijk om hen dit bij te brengen.

Als u bijvoorbeeld op de televisie hongerlijdende kinderen ziet, neem dan de tijd om uw eigen kinderen de achterliggende lessen te leren die van toepassing zijn op ons eigen leven.

„Die jongetjes en meisjes lijden honger omdat de grote mensen oorlog voeren”, zou u kunnen zeggen. „Een oorlog is als een heleboel mensen ruzie maken, meestal omdat zij een stuk van een ander land willen afpakken. God heeft een hekel aan ruzie maken. Daarom vinden wij het niet goed wanneer jij met je kleine broertje ruzie maakt. Ruzie maken doet mensen alleen maar pijn.”

Zulke lessen kunnen een zeer doeltreffende uitwerking hebben op jonge, ontvankelijke geesten.

Waar komt ruzie uit voort? Uit de houding van nemen – het tegengestelde van de houding van geven, die God graag van ons ziet. „Waaruit komt bij u strijden en vechten voort? Is het niet hieruit uit uw hartstochten, die in uw leden zich ten strijde toerusten? Gij begeert, doch gij hebt niet; gij zijt moorddadig en na-ijverig en gij kunt er niets mede verkrijgen; gij vecht en gij strijdt. Gij hebt niets, omdat gij niet bidt. Of, gij bidt wel, maar gij ontvangt niet, doordat gij verkeerd bidt, om het in uw hartstochten door te brengen” (Jakobus 4:1-3).

En in het huwelijk? Kunnen twee mensen die elkaar 100 procent geven ooit ruzie hebben? In Spreuken 13:10 staat: „Door overmoed ontstaat slechts twist, maar bij hen die zich laten raden, is wijsheid.” Het Hebreeuwse woord dat met overmoed is vertaald is trots, zoals in andere vertalingen staat. Zelfzucht, in welke vorm dan ook, ligt ten grondslag aan elk gebrek aan vrede binnen het gezin. Trots is egocentrisch en dus tegengesteld aan de weg van geven.

Leer het leven vanuit deze twee standpunten bekijken, geven tegenover nemen, en u zult zien hoe de ene houding vrede schept en de andere houding vrede vernietigt. Denk hier diep over na om te zien wat er in uw gezin veranderd kan worden om de weg van geven beter toe te passen. Geven betreft niet alleen maar materiële dingen, maar kan zich vooral uiten in geestelijke daden zoals liefde, blijdschap, verdraagzaamheid, vriendelijkheid. Werk samen. Doe elkaar ongevraagd een plezier. Wees aardig, geef. Leer dit ook aan uw kinderen, en zie dan of er niet meer vrede komt.

Maak geen ruzie

Ten tweede: zie erop toe dat er bij u thuis geen ruzie wordt gemaakt. Toegegeven, er zullen momenten zijn waarop iemand u kwaad, teleurgesteld of humeurig kan maken, maar toon karakter en weiger in een negatieve woordenwisseling te vervallen. In geval van onenigheid, zelfs als de één gelijk heeft en de ander ongelijk, krijgen beide partijen ongelijk als ze ruzie gaan maken.

Eenvoudig gezegd: goede christenen maken geen ruzie.

Christus heeft het voorbeeld gegeven, „opdat gij in zijn voetstappen zoudt treden; die geen zonde gedaan heeft en in wiens mond geen bedrog is gevonden; die, als Hij gescholden werd, niet terugschold en als Hij leed, niet dreigde” (1 Petrus 2:21-23). Waarom deed Hij dat niet? Omdat dit leidt tot een verkeerde levenshouding, die uitmondt in verkeerde daden.

Christus bezat genoeg zelfbeheersing dat Hij, zoals in 1 Petrus 3:9 staat, kwaad niet met kwaad vergold of laster met laster. Er zijn twee mensen nodig om een ruzie of een woordenwisseling te beginnen en Christus heeft ons laten zien dat het niet op die manier hoeft.

Als kinderen ergens ruzie over beginnen te maken, dan dienen alle ruziezoekers, ongeacht de situatie, te worden gecorrigeerd en gedisciplineerd. Breng kinderen de oorzaak van ruzie bij – leg de geestelijke principes en consequenties uit. Leer hun hoe Satan hun houding tegenover ruzie kan beïnvloeden en breng hen terug tot Gods houding. Dat is zeker mogelijk.

Maak duidelijk dat er vrede moet zijn. Betekent dit dat u uw hoofd in het zand moet steken en doen alsof er geen problemen bestaan? Nee, het betekent dat u zelf begrijpt en de gezinsleden leert dat we met problemen moeten kunnen omgaan, er zelfs in positieve zin van kunnen leren en eventuele problemen niet moeten verergeren met kibbelen, redetwisten, schreeuwen en ruziën. Dit brengt ons op het volgende punt. Wat moet u doen als er problemen zijn?

Los conflicten op de juiste wijze op

Ten derde: bepaal dat u problemen op een kalme en vreedzame wijze zult oplossen, met Gods hulp.

Wendt u zich met uw gezinsproblemen eerst tot God en lost u ze dan rustig op?

Psalmen 34:15 leert ons: „Zoek de vrede en jaag die na.” Wat is de eerste stap? Vers 16 zegt: „De ogen des Heren zijn op de rechtvaardigen, en zijn oren tot hun hulpgeroep.” U begint de vrede te zoeken en na te jagen door er met God over te spreken. Dit zou automatisch het eerste moeten zijn dat wij doen, en niet het laatste zoals vaak het geval is.

De invloed die Gods geest op een gezin kan hebben wanneer God als eerste wordt geraadpleegd, is zeer bemoedigend. Als uw kinderen gemeen tegen elkaar zijn en ruzie maken, brengt u hen naar hun slaapkamer en laat hen neerknielen om erover te bidden en om voor elkaar te bidden en God te vragen hen te helpen elkaar met liefde, zorg en een gevende houding te behandelen.

Voor man en vrouw geldt hetzelfde. Als er onenigheid ontstaat en een van beiden geestelijk volwassen genoeg is om voor te stellen: „Laten we geen ruzie maken, maar bidden om een oplossing” (en de ander geestelijk volwassen genoeg is om deze goede raad aan te nemen), dan verschijnt God en kan Hij beginnen vrede te stichten. En natuurlijk is niet elke discussie, eventueel met enige emotie, een onenigheid.

Vanzelfsprekend mogen uw gebeden niet uitgaan van eigengerechtigheid: „God, laat hen inzien waar zij ongelijk hebben.”

Bid met een berouwvolle houding door God te vragen u te laten zien wat u doet, en u de benodigde wijsheid te geven om niet de verkeerde dingen te zeggen die de toestand alleen maar verergeren, om uw geest te vervullen van zachtmoedigheid, goedheid, nederigheid, gematigdheid, geduld, liefde en het vermogen om uw levensgezel deze vruchten te tonen.

Na een oprecht gebed, waarin u uw problemen nederig aan God hebt voorgelegd, zult u niet gemakkelijk weer ruzie maken.

Wij hebben Gods hulp ook nodig om onze aardse aandriften te bedwingen bij het steeds vermijden van onrust. Het is gemakkelijk om te schreeuwen, uit te varen, elkaar onheus te bejegenen, maar wij moeten wel bedenken dat dit niet de vrede brengt die Christus ons heeft gelaten.

Iedereen moet meehelpen om de vrede te bewaren, maar binnen het koninkrijk van het gezin telt, net als binnen een natie, vooral het door de leiders gegeven voorbeeld. Als de ouders tegen elkaar schreeuwen, leren de kinderen tegen elkaar te schreeuwen. Als de ouders elkaar onheus bejegenen en niet meer met elkaar spreken, zullen de kinderen dat ook doen. Zo hebben zij het immers geleerd.

Wij onderwijzen met ons voorbeeld, maar ook met behulp van lessen. Leer uw kinderen dus hoe zij problemen kunnen vermijden en hoe zij problemen op de juiste manier kunnen oplossen als die toch ontstaan. Houd in gedachte dat zij alleen in slechte gewoonten zullen volharden als zij daartoe gelegenheid krijgen.

Sta niet toe dat zij elkaar uitmaken voor idioot of debiel (om nog maar te zwijgen over de veel ergere scheldwoorden die vandaag de dag zelfs door kleine kinderen worden gebruikt). Scheldwoorden of beledigingen roepen alleen maar wrok op. Wrok leidt niet tot vrede.

In plaats van voortdurend met elkaar te kibbelen, moeten kinderen leren naar u te gaan en te zeggen: „Pa, wij zitten met een probleem dat moet worden opgelost.” Leer uw kinderen al op jonge leeftijd de belangrijke les dat iedereen in het gezin verantwoordelijk is voor het bewaren van de vrede.

Eensgezindheid

Dit zijn fundamentele en eenvoudige punten. Noem echter eens één land dat vandaag de dag ook maar één van deze beginselen in acht neemt. De koninkrijken van deze wereld kennen de weg naar vrede niet, maar de koninkrijken van onze gezinnen zouden hem wel moeten kennen.

David schreef in Psalmen 133:1: „Ziet, hoe goed en hoe liefelijk is het, als broeders ook [eensgezind] tezamen wonen.” Dat is werkelijk goed om te zien. Ga eens voor uzelf na hoeveel gezinnen u kent waar werkelijk vrede en harmonie heerst. Helaas zullen dat er vermoedelijk niet veel zijn.

Als wij in de wereld van morgen de mensheid Gods levenswijze willen onderwijzen, moeten wij nu leren anders dan de wereld te zijn.

„Maakt dan mijn blijdschap volkomen door eensgezind te zijn, één in liefdebetoon, één van ziel, één in streven, zonder zelfzucht of ijdel eerbejag; doch in ootmoedigheid achte de een de ander uitnemender dan zichzelf; en ieder lette niet slechts op zijn eigen belang, maar ieder lette ook op dat van anderen. Laat die gezindheid bij u zijn, welke ook in Christus Jezus was” (Filippenzen 2:2-5).

„Overigens, broeders, weest blijde, laat u terecht brengen, laat u vermanen, weest eensgezind, houdt vrede, en de God der liefde en des vredes zal met u zijn” (2 Corinthiërs 13:11).

Erken dus waar vrede vandaan komt en waar het gebrek aan vrede vandaan komt. Besef hoe belangrijk het is om met God de vrede na te jagen. Dan kunnen wij in de nabije toekomst de gehele mensheid laten zien hoe wij vrede kunnen hebben wanneer wij zullen regeren met Jezus Christus, de „Vredevorst” (Jesaja 9:5).